İÇİNDEKİLER
I. GENEL OLARAK İBADETLERİN AMACI .............................. 217
II. NAMAZIN MAHİYETİ ve ÖNEMİ .......................................... 219
III. NAMAZ ÇEŞİTLERİ ............................................................... 223
A) FARZ NAMAZLAR ...................................................................223
B) VÂCİP NAMAZLAR ................................................................ 224
C) NÂFİLE NAMAZLAR ...............................................................224
IV. NAMAZIN FARZLARI ve VÂCİPLERİ ...................................226
A) NAMAZIN FARZLARI ..............................................................227
a) NAMAZIN ŞARTLARI ...............................................................227
1. Hadesten Tahâret ..........................................................................227
2. Necâsetten Tahâret ...................................................................... 229
3. Setr-i Avret .................................................................................. 229
4. İstikbâl-i Kıble ..............................................................................231
5. Vakit ........................................................................................... 233
aa) Beş Vakit Namazın Vakitleri .......................................................234
bb) Müstehap Vakitler ..................................................................... 236
cc) Mekruh Vakitler .........................................................................237
dd) Kutuplarda Namaz .................................................................... 238
6. Niyet ........................................................................................... 238
b) NAMAZIN RÜKÜNLERİ ......................................................... 240
1. İftitah Tekbiri ................................................................................240
2. Kıyam ...........................................................................................241
3. Kıraat ............................................................................................241
aa) Kur’an Meâliyle Kıraat ................................................................ 242
bb) Gizli ve Açık Okumanın Ölçüsü ....................................................243
cc) Zelletü’l-karî ............................................................................... 245
4. Rükû ..............................................................................................246
5. Secde .............................................................................................247
6. Ka‘de-i Ahîre .................................................................................247
B) NAMAZIN VÂCİPLERİ ............................................................. 249
V. NAMAZIN SÜNNET ve ÂDÂBI ................................................ 251
A) SÜNNETLERİ .............................................................................252
B) NAMAZIN ÂDÂBI ......................................................................255
VI. NAMAZA AYKIRI DAVRANIŞLAR ........................................256
A) NAMAZIN MEKRUHLARI ........................................................256
B) NAMAZI BOZAN ŞEYLER ........................................................259
VII. NAMAZIN KILINIŞI ................................................................262
VIII. EZAN ve KAMET.....................................................................266
IX. CEMAATLE NAMAZ ................................................................270
A) CEMAATLE NAMAZ .................................................................270
a) Cemaatle Namaz Kılmanın Fazileti ..................................................270
b) Cemaatle Namazın Hükmü .............................................................271
c) Kadınların Mescidlere Gitmeleri ve Saf Düzeni ................................272
d) Cemaate Gitmemek İçin Mazeret Sayılan Haller ............................. 275
e) Bir Mescidde Cemaatin Tekrarlanması ............................................276
f) Cemaatle Namaz Kılmanın Âdâbı ....................................................277
B) İMAMLIK ...................................................................................277
a) İmamlığın Şartları ...........................................................................278
b) İmama Uymanın Geçerlilik Şartları .................................................279
c) Cemaatle Namaza İlişkin Bazı Meseleler ........................................281
C) İMAMA UYANIN HALLERİ ....................................................282
a) Müdrik .........................................................................................282
b) Lâhik ...........................................................................................284
c) Mesbûk .......................................................................................285
X. CUMA NAMAZI .......................................................................287
A) DİNDEKİ YERİ ve HÜKMÜ .....................................................288
B) CUMA NAMAZININ ŞARTLARI .............................................289
a) Cuma Namazının Vücûb Şartları ....................................................290
1. Erkek Olmak ................................................................................290
2. Mazeretsiz Olmak .........................................................................292
3. Hürriyet ........................................................................................293
4. İkamet ..........................................................................................294
b) Cuma Namazının Sıhhat Şartları ....................................................294
1. Vakit ............................................................................................294
2. Cemaat .........................................................................................294
3. Şehir ............................................................................................ 295
4. Cami .............................................................................................296
5. İzin ................................................................................................298
6. Hutbe ........................................................................................... 299
aa) Hutbenin Rüknü .......................................................................... 299
bb) Hutbenin Şartları ........................................................................ 300
cc) Hutbenin Sünnetleri ......................................................................301
dd) Hutbenin Mekruhları ................................................................... 302
C) CUMA NAMAZININ KILINIŞI ................................................302
1. Zuhr-i Ahîr Namazı ....................................................................... 302
2. Cuma Vakti ve Cuma Namazıyla İlgili Bazı Meseleler .....................303
XI. VİTİR NAMAZI ........................................................................304
XII. BAYRAM NAMAZI ................................................................306
XIII. NÂFİLE NAMAZLAR ............................................................308
A) REVÂTİB SÜNNETLERİ ...........................................................308
a) Vakit Namazlarıyla Birlikte Düzenli Olarak Kılınan Sünnetler ......... 308
aa) Müekked Sünnetler .................................................................... 309
bb) Gayr-i Müekked Sünnetler .........................................................309
b) Teravih Namazı ............................................................................311
B) DİĞER NÂFİLE NAMAZLAR ..................................................315
a) Teheccüd Namazı ........................................................................315
b) Kuşluk Namazı ........................................................................... 315
c) Evvâbîn Namazı ...........................................................................315
d) Tahiyyetü’l-mescid ...................................................................... 316
e) Abdest ve Gusülden Sonra Namaz .............................................. 316
f) Yolculuğa Çıkış ve Yolculuktan Dönüş Namazı ............................ .317
g) Hâcet Namazı ............................................................................. 317
h) İstihâre Namazı ............................................................................318
i) Tövbe Namazı ..............................................................................319
j) Tesbih Namazı .............................................................................319
k) Yağmur Duası .............................................................................320
l) Küsûf ve Husûf Namazları ........................................................... 321
m) Mübarek Gecelerde Namaz Kılmak .......................................... 322
XIV. NAMAZLA İLGİLİ BAZI MESELELER ............................. 322
A) HASTA NAMAZI ................................................................... 322
B) YOLCU NAMAZI .................................................................. 323
a) Seferîliğin Mahiyeti .................................................................... 323
b) Seferîliğin Hükümleri .................................................................. 326
C) İKİ NAMAZI BİR VAKİTTE KILMAK (CEM‘) ................... 329
D) KORKU NAMAZI ................................................................. 333
XV. NAMAZLARIN KAZÂSI .....................................................334
A) Sebepler ...................................................................................335
B) İfa Şekli ....................................................................................337
XVI. SECDELERLE İLGİLİ MESELELER ................................. 339
A) SEHİV SECDESİ ....................................................................339
a) Sehiv Secdesinin Yapılış Biçimi ..................................................340
b) Sehiv Secdesini Gerektiren Durumlar .........................................341
aa) Terkedilmiş Bir Farzın Namaz İçinde Kazâ Yoluyla
Telâfi Edilebileceği Durumlar ......................................................... 343
bb) Sehiv Secdesi Yapılması Gereken Durumlar .............................344
cc) İmamlara Özel Durumlar ..........................................................351
B) TİLÂVET SECDESİ ................................................................352
C) ŞÜKÜR SECDESİ ..................................................................354
XVII. CENAZE NAMAZI ...........................................................354
A) Cenazenin Yıkanması ............................................................... 356
B) Cenazenin Kefenlenmesi ........................................................... 359
C) Cenaze Namazı ........................................................................360
D) Cenaze Namazının Kılınışı .........................................................362
E) Cenazeye İlişkin Bazı Meseleler .................................................364
F) Taşınması ..................................................................................365
G) Defin ........................................................................................ 366
H) Kur’an Okuma ve Telkin ...........................................................367
İ) Tâziye ........................................................................................369
J) Iskat ve Devir ............................................................................ 370
a) Iskat ..........................................................................................370
b) Devir ........................................................................................ 374
I. GENEL OLARAK İBADETLERİN AMACI .............................. 217
II. NAMAZIN MAHİYETİ ve ÖNEMİ .......................................... 219
III. NAMAZ ÇEŞİTLERİ ............................................................... 223
A) FARZ NAMAZLAR ...................................................................223
B) VÂCİP NAMAZLAR ................................................................ 224
C) NÂFİLE NAMAZLAR ...............................................................224
IV. NAMAZIN FARZLARI ve VÂCİPLERİ ...................................226
A) NAMAZIN FARZLARI ..............................................................227
a) NAMAZIN ŞARTLARI ...............................................................227
1. Hadesten Tahâret ..........................................................................227
2. Necâsetten Tahâret ...................................................................... 229
3. Setr-i Avret .................................................................................. 229
4. İstikbâl-i Kıble ..............................................................................231
5. Vakit ........................................................................................... 233
aa) Beş Vakit Namazın Vakitleri .......................................................234
bb) Müstehap Vakitler ..................................................................... 236
cc) Mekruh Vakitler .........................................................................237
dd) Kutuplarda Namaz .................................................................... 238
6. Niyet ........................................................................................... 238
b) NAMAZIN RÜKÜNLERİ ......................................................... 240
1. İftitah Tekbiri ................................................................................240
2. Kıyam ...........................................................................................241
3. Kıraat ............................................................................................241
aa) Kur’an Meâliyle Kıraat ................................................................ 242
bb) Gizli ve Açık Okumanın Ölçüsü ....................................................243
cc) Zelletü’l-karî ............................................................................... 245
4. Rükû ..............................................................................................246
5. Secde .............................................................................................247
6. Ka‘de-i Ahîre .................................................................................247
B) NAMAZIN VÂCİPLERİ ............................................................. 249
V. NAMAZIN SÜNNET ve ÂDÂBI ................................................ 251
A) SÜNNETLERİ .............................................................................252
B) NAMAZIN ÂDÂBI ......................................................................255
VI. NAMAZA AYKIRI DAVRANIŞLAR ........................................256
A) NAMAZIN MEKRUHLARI ........................................................256
B) NAMAZI BOZAN ŞEYLER ........................................................259
VII. NAMAZIN KILINIŞI ................................................................262
VIII. EZAN ve KAMET.....................................................................266
IX. CEMAATLE NAMAZ ................................................................270
A) CEMAATLE NAMAZ .................................................................270
a) Cemaatle Namaz Kılmanın Fazileti ..................................................270
b) Cemaatle Namazın Hükmü .............................................................271
c) Kadınların Mescidlere Gitmeleri ve Saf Düzeni ................................272
d) Cemaate Gitmemek İçin Mazeret Sayılan Haller ............................. 275
e) Bir Mescidde Cemaatin Tekrarlanması ............................................276
f) Cemaatle Namaz Kılmanın Âdâbı ....................................................277
B) İMAMLIK ...................................................................................277
a) İmamlığın Şartları ...........................................................................278
b) İmama Uymanın Geçerlilik Şartları .................................................279
c) Cemaatle Namaza İlişkin Bazı Meseleler ........................................281
C) İMAMA UYANIN HALLERİ ....................................................282
a) Müdrik .........................................................................................282
b) Lâhik ...........................................................................................284
c) Mesbûk .......................................................................................285
X. CUMA NAMAZI .......................................................................287
A) DİNDEKİ YERİ ve HÜKMÜ .....................................................288
B) CUMA NAMAZININ ŞARTLARI .............................................289
a) Cuma Namazının Vücûb Şartları ....................................................290
1. Erkek Olmak ................................................................................290
2. Mazeretsiz Olmak .........................................................................292
3. Hürriyet ........................................................................................293
4. İkamet ..........................................................................................294
b) Cuma Namazının Sıhhat Şartları ....................................................294
1. Vakit ............................................................................................294
2. Cemaat .........................................................................................294
3. Şehir ............................................................................................ 295
4. Cami .............................................................................................296
5. İzin ................................................................................................298
6. Hutbe ........................................................................................... 299
aa) Hutbenin Rüknü .......................................................................... 299
bb) Hutbenin Şartları ........................................................................ 300
cc) Hutbenin Sünnetleri ......................................................................301
dd) Hutbenin Mekruhları ................................................................... 302
C) CUMA NAMAZININ KILINIŞI ................................................302
1. Zuhr-i Ahîr Namazı ....................................................................... 302
2. Cuma Vakti ve Cuma Namazıyla İlgili Bazı Meseleler .....................303
XI. VİTİR NAMAZI ........................................................................304
XII. BAYRAM NAMAZI ................................................................306
XIII. NÂFİLE NAMAZLAR ............................................................308
A) REVÂTİB SÜNNETLERİ ...........................................................308
a) Vakit Namazlarıyla Birlikte Düzenli Olarak Kılınan Sünnetler ......... 308
aa) Müekked Sünnetler .................................................................... 309
bb) Gayr-i Müekked Sünnetler .........................................................309
b) Teravih Namazı ............................................................................311
B) DİĞER NÂFİLE NAMAZLAR ..................................................315
a) Teheccüd Namazı ........................................................................315
b) Kuşluk Namazı ........................................................................... 315
c) Evvâbîn Namazı ...........................................................................315
d) Tahiyyetü’l-mescid ...................................................................... 316
e) Abdest ve Gusülden Sonra Namaz .............................................. 316
f) Yolculuğa Çıkış ve Yolculuktan Dönüş Namazı ............................ .317
g) Hâcet Namazı ............................................................................. 317
h) İstihâre Namazı ............................................................................318
i) Tövbe Namazı ..............................................................................319
j) Tesbih Namazı .............................................................................319
k) Yağmur Duası .............................................................................320
l) Küsûf ve Husûf Namazları ........................................................... 321
m) Mübarek Gecelerde Namaz Kılmak .......................................... 322
XIV. NAMAZLA İLGİLİ BAZI MESELELER ............................. 322
A) HASTA NAMAZI ................................................................... 322
B) YOLCU NAMAZI .................................................................. 323
a) Seferîliğin Mahiyeti .................................................................... 323
b) Seferîliğin Hükümleri .................................................................. 326
C) İKİ NAMAZI BİR VAKİTTE KILMAK (CEM‘) ................... 329
D) KORKU NAMAZI ................................................................. 333
XV. NAMAZLARIN KAZÂSI .....................................................334
A) Sebepler ...................................................................................335
B) İfa Şekli ....................................................................................337
XVI. SECDELERLE İLGİLİ MESELELER ................................. 339
A) SEHİV SECDESİ ....................................................................339
a) Sehiv Secdesinin Yapılış Biçimi ..................................................340
b) Sehiv Secdesini Gerektiren Durumlar .........................................341
aa) Terkedilmiş Bir Farzın Namaz İçinde Kazâ Yoluyla
Telâfi Edilebileceği Durumlar ......................................................... 343
bb) Sehiv Secdesi Yapılması Gereken Durumlar .............................344
cc) İmamlara Özel Durumlar ..........................................................351
B) TİLÂVET SECDESİ ................................................................352
C) ŞÜKÜR SECDESİ ..................................................................354
XVII. CENAZE NAMAZI ...........................................................354
A) Cenazenin Yıkanması ............................................................... 356
B) Cenazenin Kefenlenmesi ........................................................... 359
C) Cenaze Namazı ........................................................................360
D) Cenaze Namazının Kılınışı .........................................................362
E) Cenazeye İlişkin Bazı Meseleler .................................................364
F) Taşınması ..................................................................................365
G) Defin ........................................................................................ 366
H) Kur’an Okuma ve Telkin ...........................................................367
İ) Tâziye ........................................................................................369
J) Iskat ve Devir ............................................................................ 370
a) Iskat ..........................................................................................370
b) Devir ........................................................................................ 374
I. GENEL OLARAK İBADETLERİN AMACI
İbadet, Allah'a gönülden isteyerek yönelmek, tapmak, boyun eğmek ve
itaat etmek demektir. Türkçemizde kullanılan kulluk etmek deyimi de aynı
anlamı karşılamaktadır. İbadet, yaratıcı kudret karşısında boyun bükmenin
zirvesi ve O'na olan sevginin sonucu ve göstergesi olarak değerlendirilmiş
ve sırf Allah için, Allah'ın rızâsı için yapılması ve sadece Allah'a tahsis edilmesi
gerektiği belirtilmiştir. Gerçekten de yaratan, yaşatan ve öldüren Allah'tan
başka, ibadete lâyık olan bir varlık yoktur. Hesap gününde muhatap
olunacak olan "Neye taptınız?" ve "Ne için ibadet ettiniz?" sorusunu insan
daima hatırında tutmalı ve bu dünyada iken "Allah'a tapıyorum ve ibadeti
Allah için yapıyorum" diyebilmeli, bunu gönlünde hissedebilmelidir.
Esasen din duygusu gibi, belki de onun doğal bir gereği olarak ibadet
ihtiyacı da fıtrî ve doğaldır. İnsanlık tarihi boyunca çeşitli dinler, insanın bu
doğal duygu ve ihtiyacını gerçekleştireceği değişik biçim ve şekiller öngörmüşlerdir.
Bu ibadet formları, dinin ritüelini yani ibadet ve âyin merasimlerini
oluşturur. Dinlerin öngördüğü ibadet biçimleri, zaten doğal olarak insanın
yapısında var olan ibadet duygu ve ihtiyacının belli form ve biçimlere
kanalize edilmesi ve o yolla sergilenmesi şeklinde anlaşılınca; ibadetin esasen
218 İLMİHAL
dinin bir emri olmasından önce, fıtratın gereği olduğu, dolayısıyla da mesele
dinler açısından ele alındığında ibadet şekillerinin önem kazandığı söylenebilir.
Kur'an'da ibadete ilişkin emirler, şekil ve biçim olarak ibadete yönelik
olmayıp, büyük ölçüde ibadetin mahiyetine, ibadetin kime yapılacağına ve
nasıl yapılacağına yöneliktir. Hz. Peygamber de söz ve fiilleriyle, Kur'ân-ı
Kerîm'de adı geçen ve ana çatısı oluşturulan ibadetlerin ayrıntılı biçimlemesini
yapmıştır.
Doğallığı ve fıtrî oluşu noktasından bakıldığında, ibadet için ferdin ihtiyacı
ve eğitimi dışında bir amaç aramaya gerek bulunmamakla beraber,
bireysel ve toplumsal motivasyon sağlamak, bireye moral dayanıklılık kazandırmak
ve bazı sosyal yararlar elde etmek gayesiyle ona birtakım hikmetler
ve faydalar atfedilebilir.
İbadetlerin sırf Allah'ın emri olduğu için yerine getirilmesi gerektiği ve
emir varken de hikmet aramaya gerek bulunmadığı düşüncesinde olan ve
bu sebeple de ibadet için bir amaç ve yarar aramaya gerek olmadığını söyleyen
bilginler bulunmakla birlikte, bilginlerin çoğu, insanlar tarafından bilinsin
bilinmesin her emrin mutlaka bir hikmet ve maslahatı bulunacağını
söylemişlerdir. Bu bakımdan emre muhatap olan kişinin, o emri yerine getirirken
ondaki maslahat ve yararları, ne gibi amaçlar gözetilmiş olabileceğini
düşünmesi ve ondaki hikmetleri anlamaya çalışması insanı farklı bir şuura
ve farklı bir boyuta taşıyabilir.
İbadetin amacı üzerinde düşünürken onu bir tek boyuta indirgemek uygun
değildir. Bu hem ibadetin mahiyeti hem de bu ibadeti yerine getirenlerin
bulundukları mertebe ve seviye bakımından doğru değildir. Çünkü bir seviyedeki
insan için ibadetin amacının, sadece imtihan ve deneme olması uygunken,
başka bir seviye için ibadetin amacı nefsin terbiye edilmesi ve disiplin
altına alınması yoluyla insanın yükselmesi olabilmektedir. Belki daha
üst bir seviye için ise Allah'a ibadet, bütün bu amaçların üstünde ve ötesinde
gönüller için üstün bir haz, bir zevk ve bir nimet, ruhlar için bir vuslat;
kısaca insanın mutluluğu olacaktır. Meselâ Hz. Peygamber'in "Benim mutluluğum
namazdadır" sözü, namazın öneminin yanı sıra, Resûlullah’ın namaza
atfettiği anlamı da göstermektedir. Çünkü ibadeti en üst düzey duygu
yoğunluğunda ifa eden Hz. Peygamber için namaz, yüce yaratıcı ile bir buluşma
ve O'nun huzurunda münâcât haline dönüşmektedir.
NAMAZ 219
İbadetlere ilişkin hükümler, tabiatları icabı değişmeye pek açık olmadıkları
için, öteden beri genel kabul gören ibadet uygulamalarını, "çağa uydurma
ve kolaylaştırma" adıyla değiştirmeye çalışmak, fayda yerine zarar
vermekte ve insanların dine bağlılıklarını ve samimiyetlerini zedelemekte ve
sarsmaktadır. İbadetler, her ne kadar bizzat amaç olmayıp öz itibariyle yüksek
amaçlara basamak niteliğinde ise de, dine bağlılığın ve bir anlamda dindarlığın
dışa yansıyan bir göstergesi mesabesindedir. Bu bakımdan sosyoekonomik
yönü bulunan zekât bir tarafa bırakılacak olursa namaz, oruç ve
hac gibi ibadetlerde biçim ve şekli ikinci plana iterek, on dört asırdır süzüle
süzüle gelen genel kabulün dışına çıkmak birçok bakımdan sakıncalıdır.
II. NAMAZIN MAHİYETİ ve ÖNEMİ
Kur'an'da bizim Peygamberimiz'den önceki peygamberlerin namaz kılmakla
emrolundukları değişik vesilelerle belirtilmektedir (bk. el-Bakara 2/83;
Yûnus 10/87; Hûd 11/87; İbrâhim 14/37, 40; Meryem 19/30-31, 54-55; Tâhâ
20/14; el-Enbiyâ 21/72-73; Lokmân 31/17). Bundan anlaşıldığına göre namaz
ibadeti sadece Muhammed ümmetine has olmayıp önceki dinlerde de
bulunmaktaydı.
Siyer kitaplarındaki mevcut bilgilere göre, ilk vahyin sonrasında Hz.
Peygamber'e risâlet yüküne dayanmasını, sabretmesini öneren âyetler gelmiş
ve bunu izleyen fetret döneminden sonra namaz farz kılınmıştır. Namazın
daha önceki dinlerde de emredilmiş olduğu hatırlanınca, namazın güçlüklere
direnç göstermede bir fonksiyonu bulunduğu anlaşılmaktadır. Nitekim
bir âyette "Ey inananlar sabır ve namaz (salât) ile yardım isteyin" (el-
Bakara 2/153) buyurulmaktadır. Namaz farz kılınınca Cibrîl, Hz. Peygamber'e
gelerek onu vadi tarafına götürmüş, orada fışkıran su ile önce Cibrîl
sonra Hz. Peygamber abdest almış ve beraberce iki rek‘at namaz
kılmışlardır. Hz. Peygamber mutlu bir biçimde eve gelmiş, eşi Hatice'nin
elinden tutarak oraya götürmüş ve aynı şekilde Hatice ile birlikte abdest alıp
iki rek‘at namaz kılmışlardır. Kimi bilginlere göre İsrâ sûresindeki "Namazda
yüksek sesle okuma" (el-İsrâ 17/110) âyeti, bu gizli namaz dönemiyle
ilgilidir.
İslâm'ın başlangıç yıllarında namaz, sabah ve akşamleyin kılınan ikişer
rek‘attan ibaret iken, yaygın kabul gören görüşe göre, Mi‘rac olayından sonra
beş vakit namaz farz kılınmıştır. "Kendi nefsinde bir yakarış ve ürperiş içinde
ve pek yüksek olmayan bir sözle sabah ve akşam Rabbini an; gafillerden
220 İLMİHAL
olma" (el-A‘râf 7/205) âyeti namazın başlangıçtaki durumuyla ilişkili görülmektedir.
Yine yaygın kabule göre, Cibrîl'in Hz. Peygamber'e Kâbe'de, namazın
vakitlerini göstermek üzere imamlık etmesi Mi‘rac olayının ertesi
günü olmuştur.
Her din, yaratıcı kudret karşısında boyun eğmek ve kutsal ile bağlantı
kurmak temeli üzerine kurulur ve her dinde bunu sağlamak üzere öngörülen
merasimler bulunur. İslâm dininde yüce yaratıcı Allah'a yaklaşmanın yolu,
ona yükselmenin basamağı ve bu bakımdan en parlak ve önemli ibadet,
namaz ibadetidir. Bu özelliğinden dolayı namaz diğer bütün ibadetlerin özü
ve özeti sayılmıştır. Nitekim Hz. Peygamber bir hadislerinde "Namaz dinin
direğidir" (Tirmizî, “Îman”, 8; Müsned, V, 231, 237; Aclûnî, Keşfü'l-hafâ, I,
31-32) buyurmuş, secdeyi de kulun Allah'a en yakın olduğu hal olarak nitelendirmiştir
(Müslim, “Salât”, 215; Nesâî, “Mevâkýt”, 35).
Kelime-i şehâdetten sonra İslâm'ın en önemli rüknü olan namaz, günde
beş ayrı zaman diliminde olmak üzere kadın ve erkek her müslüman için bir
görevdir. Esasen namaz ibadetinin hiçbir amaç ve hikmeti olmasa bile, diğer
ibadetlerde olduğu gibi, namaz ibadetini sırf inanılan dinin bir gereği, yüce
yaratıcının bir emri olduğu için, hiç değilse bunun için yerine getirmelidir.
İbadetler, akla aykırı olmamakla birlikte, yapı ve muhtevaları itibariyle
akıl yoluyla kavranabilir, açıklanabilir konular dışında yer alırlar. Fakat namazın,
salt emredilmiş şekillerden ibaret anlamsız bir şey olmayıp amaç ve
hikmetlerinin bulunduğuna işaret eden âyet ve hadisler bulunmaktadır. Bir
kere, namaz diye tercüme ettiğimiz salât kelimesi, Arapça'da “dua etmek,
övmek, tâzim etmek” gibi anlamlara gelmektedir. İlgili âyet ve hadislere
göre namazın farz kılınmasındaki hikmetlerden biri de, namaz kılan kimsenin
Cenâb-ı Allah'ın kudret ve kuvvetini, azabını, rahmetini, hayal ve hâfızasına
nakşederek nefsini tehzip etmesi ve bu suretle kendisini her türlü
fenalıklardan, hatalardan, suçlardan alıkoymasıdır. Allah düşüncesi ve kalbi
Allah'a bağlama, insanı her türlü fenalıktan alıkoyar. Namaz da Allah'ı sürekli
hatırlamanın en büyük vesilesidir. Nitekim âyette "Beni hatırlamak/
anmak için namaz kıl" (Tâhâ 20/14) buyurulmaktadır. Namaz emrini,
Allah Teâlâ'nın yeryüzüne melek aracılığıyla göndermeyip Mi‘rac gecesi Hz.
Peygamber'in huzuruna çıktığında ona tebliğ etmesi de (Buhârî, “Salât”, 1;
Müslim, “Îmân”, 263), bu ibadetin müslümanın dinî ve ruhanî hayatı açısından
önem ve anlamını göstermektedir. Bu sebeple de dinî literatürde namaz
ibadetinin bu yönünü, namazın kulun Allah'a ulaşması, kavuşması yolunda
önemli bir araç olduğunu anlatmak için"Namaz müminin mi‘racıdır" denil
NAMAZ 221
NAMAZ 221
miş, ümmetin namazla ilgili ortak bilinç ve değerlendirmesi âdeta bu cümleyle
özetlenmiştir.
Namaz belli eylemler ve özel rükünler ile yüce Allah'a kulluk etmektir.
Namazın dış görünüşü birtakım şekiller ve zikirden ibaret ise de, içerisi ve
gerçek mahiyeti, yüce yaratıcıya münâcât etmek, O’nunla konuşmak, O’na
yakınlaşmak ve O’nu müşahede etmektir. Bu özelliğinden dolayı, yani yüce
yaratıcı ile teklifsiz, aracısız buluşma ve konuşma anlamına gelişinden dolayı,
namaz ilâhî bir lutuf olarak kabul edilmiştir.
Namazı terketmek, kılmamak büyük günahtır. Peygamberimiz, kıyamet
gününde hesabı sorulacak ilk amelin namaz olacağını bildirmiştir (Tirmizî,
“Salât”, 188). Namaz kılmak, Müslümanlığın dışa yansıyan temel göstergelerinden
biri sayıldığı için İslâm bilginleri farziyetini inkâr etmeksizin namazı
terkeden kimse için, mevcut bazı rivayetleri de kendi anlayışlarına göre değerlendirerek,
bazı müeyyideler öngörmüşlerdir. Gayet tabiidir ki namaz ve
diğer ibadetler Allah rızâsı için ve içten gelerek yapıldığında anlamını ve amacını
gerçekleştirmiş olur. Bunun dışında birtakım zorlamalarla veya gösteriş
için kılınan namazların bir değeri olmadığına göre, namazı terkedenler için
fakihlerin kendi zamanlarına göre öngördükleri müeyyideleri kamu düzeni ve
genel ahlâk ilkesi açısından değerlendirmek gerekir. Esasen bu müeyyidelerin
dayandırıldığı hadislerin büyük çoğunluğu, namazın terkedilmesinin müeyyidesini
değil, İslâm dininde namaz ibadetinin önemini gösterme amacına yönelik
bulunmaktadır. Kimsenin kimseyi zorla müslüman etme hak ve yetkisi
bulunmadığına göre, bu dine mensup olanlar kendi özgür iradeleriyle bu dini
seçmiş olacaklar ve bu dinde oldukça önemli bir yeri bulunan namaz ibadetinden
haberdar olacak ve bunu zevkle yerine getireceklerdir.
Namaz insanın maddî ve mânevî temizliğinin vasıtası olmaktadır. Çünkü
namaz kılmak için gerekiyorsa gusül abdesti almak, normal durumlarda
abdest almak suretiyle bir nevi vücut temizliği yapılmış olduğu gibi, ayrıca
elbisenin ve namaz kılınacak yerin de temizlenmesi gerektiği için bir üst baş
temizliği yapılmış olur. Daha da önemlisi namaz günahlardan arınmanın da
bir yoludur. Namaz esas itibariyle insanı günah işlemekten alıkoyar, günahtan
uzaklaştırır. Nitekim bir âyette "Sana vahyedilen kitabı oku ve namaz
kıl; çünkü namaz çirkin ve kötü işlerden alıkor. Allah'ı zikretmek en
büyük şeydir. Allah yapıp ettiklerinizi bilir" (el-Ankebût 29/45) buyurulmaktadır.
Ayrıca namaz, işlenmiş hata ve günah kirlerinin giderilmesini de sağlar.
Peygamberimiz günde beş vakit namazı, bir insanın kapısının önünden akıp
222 İLMİHAL
giden bir ırmağa, namaz kılmayı da bu ırmakta her gün beş kere yıkanmaya
benzetmiş ve şöyle demiştir: "Ne dersiniz, birinizin kapısının önünden bir ırmak
geçse ve o kimse orada günde beş kere yıkansa bedeninde hiç kir kalır
mı?" Sahâbîler, "Kalmaz, ey Tanrı elçisi" deyince Peygamberimiz "İşte beş vakit
namaz buna benzer. Allah namaz sayesinde günahları siler" demiştir (Buhârî,
“Mevâkýt”, 6; Müslim, “Mesâcid”, 282).
Aşağıda namazın biçimsel olarak sahih olmasının şartları üzerinde durulacaktır.
Fakat asla hatırdan çıkarmamak gerekir ki, sayılacak olan şartlar,
namazın sadece dış görünüşünü sağlam yapmaya yeterli olacağı gibi, namazın
sayılacak olan sünnetleri ve âdâbı da onun dış görünüşünün süslenmesini
ve güzel görünmesini sağlamaya yeterli olacaktır. Fakat bu şartları
yerine getirmek, namazı ikame etmek, ayakta tutmak sayılmaz. Namazın
özü, kalbin huşû ve huzur içinde olmasıdır. Kalbin huzur ve huşûu yoksa
kılınan namaz, bir heykeltraşın özene bezene ve tüm sanatkarlığını ortaya
koyarak yaptığı bir insan heykelinden farklı olmayacaktır. Allah bu noktayı
şöyle belirtmektedir: "Beni anmak için namaz kıl" (Tâhâ 20/14). Bu âyetle
namaz Allah'ı anmanın bir yolu olarak önerildiği gibi, aynı zamanda namazın
Allah'ı anmaktan ibaret olduğu da vurgulanmaktadır. Çünkü Allah'ı anmak
için namaza duran kişi, namaz boyunca Rabbin huzurunda durduğundan
gaflet ederek namaza hakkını vermemiş ise nasıl Allah'ı anmış sayılabilir?
Devlet başkanıyla görüşmek, ondan bir şeyler talep etmek isteyen kişi,
bu imkânı bulup onun huzuruna çıktığında onunla görüşmek yerine, orada
bulunan eşya ile ilgilense veya yanında getirdiği kitabı okusa veya bir şarkının
veya şiirin sözlerini mırıldansa, o devlet başkanının muhtemel tepkisini
bir tarafa bırakalım, buna görüşme denir mi, gelen kişi arzusunu iletmiş
olur mu? Bu basit örneğin de gösterdiği gibi namaza duran kişi, Allah'ın
huzurunda olduğunu bilmeli, bunu hissetmelidir. "Ne dediğinizi bilinceye
kadar namaza yaklaşmayın" (en-Nisâ 4/43) ifadesi ne dediğinden haberi
olmayan sarhoş kimselere yönelik olmakla birlikte namazda tam bir şuur ve
huşûun gerektiğini de anlatmaktadır. Yine Kur'an'da, namaz kılarken gaflet
ve ciddiyetsizlik içinde olanlar ağır bir üslûpla zemmedilir (el-Mâûn 107/4-5).
Allah insanların kalıplarına değil kalplerine bakar.
Fakihler, zahire göre hüküm verdikleri ve görünür şartların düzgün şekilde
yerine getirilmesiyle ilgilendikleri için namazın şartlarından bahsederken
namazda huşû ve huzuru, namazın olmazsa olmaz şartları arasında
saymamışlar, sadece bu yönde öneri ve uyarıda bulunmakla yetinmişlerdir.
Çünkü ihlâs, kalp huzuru ve huşû, kalbin ameli olup gizli, bâtınî bir durumdur.
Namazın bâtınî-derunî şart ve gayelerinin gerçekleşmesi mükellefin
NAMAZ 223
kendi seviyesiyle, gayret ve hassasiyetiyle ve biraz da ortamla alâkalı sübjektif
bir hal olduğundan bu konuda herkes için ortalama bir çizgiden söz
etmek ve buna namazın şartları arasında yer vermek doğru olmaz. Namazda
sözü edilen iç huzuru ve kalbî bağlılığı yakalamak, ruhun maddî
âlemden Allah'ın huzuruna yükselişini hissetmek herkes için kolay olmadığı
gibi arzu etmekle elde edilebilen bir sonuç da değildir. Böyle bir mükellefiyet,
insana gücünün üzerinde bir yük yüklemek anlamına gelir. Fakihlerin, zâhirî
şartların yerine getirilmesiyle mükellefin uhdesinden namaz borcunun
düşeceğini ve bunun dünyevî hükümler bakımından yeterli olacağını söylemeleri
bu sebepledir. Kılınan namazın kabul olunup olunmaması, âhirette
fayda verip vermeyeceği fıkhın konusu değildir. Ayrıca fakihler fetva verirken,
insanların kusur ve eksikliklerini de dikkate almışlar, mükellefiyet
şartlarını ideal değil ortalama ölçülerde tutmaya çalışmışlardır. Bu gerekçe ve
mülâhazalar sebebiyledir ki, namazın ruhu olan kalp huzuru namazın tamamında
şart koşulmamış, namaza başlarken yapılan niyetteki ihlâs ve
yöneliş yeterli görülmüştür.
III. NAMAZ ÇEŞİTLERİ
Hanefîler dışındaki çoğunluk, vâcip hüküm kategorisini kabul etmedikleri
için namazı genel olarak farz ve nâfile şeklinde iki gruba ayırmışlardır.
Hanefîler'e göre ise namazlar: a) farz, b) vâcip, c) nâfile olmak üzere üç
çeşittir. Bununla birlikte Hanefîler arasında farklı gruplamalar da bulunmaktadır.
Bunlardan birine göre namazlar; a) Allah'ın farz kıldığı (mektûbe)
namazlar, b) Hz. Peygamber'in sünnetiyle sabit olan (mesnûn) namazlar, c)
nâfile namazlar olmak üzere üç çeşittir. Hz. Peygamber'in sünnetiyle sabit
olan namazlar da vâcip olan ve vâcip olmayan kısımlarına ayrılır.
A) FARZ NAMAZLAR
Farz olan namazlar, aynî farz (farz-ı ayın) ve kifâî farz (farz-ı kifâye) olmak
üzere ikiye ayrılır. Farz-ı ayın olan namazlar yükümlülük çağındaki her
müslümana farz olup, her biri ayrı ayrı bunu yerine getirmekle mükelleftir.
Farz-ı ayın olan namazlar, her gün beş vakit namaz ve her hafta cuma günleri
kılınan cuma namazından ibarettir. Günlük farz namazlar sabah namazı 2
rek‘at, öğle namazı 4 rek‘at, ikindi namazı 4 rek‘at, akşam namazı 3 rek‘at ve
yatsı namazı 4 rek‘at olmak üzere toplam 17 (on yedi) rek‘attır. Cuma namazı,
cuma günü öğle namazının vaktinde cemaatle kılınan ve farz olan kısmı 2
rek‘at olan bir namazdır. Cuma namazı kılınınca ayrıca öğle namazı kılınmaz.
224 İLMİHAL
Farz-ı kifâye olan namaz ise, bir müslüman öldüğünde başta yakınları,
komşuları ve tanıyanları olmak üzere müslümanlarca kılınması gereken
cenaze namazıdır. Bu namazı birileri kılınca öteki müslümanlar cenaze namazı
kılmadıkları için sorumlu olmazlar. Sevap ve fazileti ise namazı kılanlar
elde etmiş olurlar.
B) VÂCİP NAMAZLAR
Vâcip namazlar, vâcip oluşu kulun fiiline bağlı olmayan (li-aynihî vâcip)
ve vâcip oluşu kulun fiiline bağlı olan vâcip (li-gayrihî vâcip) olmak üzere iki
kısımdır. Yatsı namazından sonra kılınan üç rek‘atlık vitir namazı ile ramazan
ve kurban bayramı namazları birinci grupta yer alır. Tilâvet secdesi de,
her ne kadar namaz olmayıp bir secdeden ibaret olsa da, bu gruba sokulmaktadır.
Ayrıca çoğunluk tarafından sünnet kabul edilmekle birlikte, bazı
Hanefîler'in vâcip saydıkları küsûf namazı da (güneş tutulduğunda kılınan
namaz) bu gruba girer.
İkinci grupta ise nezir namazı, sehiv secdesi ve ifsat edilen nâfile namazın
kazâsı yer alır. Nezir namazı, esasen gerekli ve görev olmamakla birlikte,
kişi bir vesileyle namaz kılmayı adadığı zaman kendi iradesiyle kendini
yükümlü kılmış olur; artık bu yükümlülüğü yerine getirmesi gerekir.
C) NÂFİLE NAMAZLAR
Farz veya vâcip olan namazların dışındaki namazlara nâfile namazlar denir
ve farz namazların öncesinde veya sonrasında kılınan sünnet namazlar
nâfile namaz kapsamında yer alır. Nâfile namazları, sünnet namazların dışında
ayrı bir kategori olarak ele alan bilginler de bulunmaktadır. Buna göre namazlar;
a) farz namazlar, b) vâcip namazlar, c) sünnet namazlar, d) nâfile
namazlar olmak üzere dört çeşit olmaktadır. Sünnet namazlar, vakit namazları
yanında düzenli olarak kılınan sünnetleri (revâtib) ifade etmekte, nâfile namazlar
ise düzenli olmayarak çeşitli vesilelerle Allah'a yakınlaşmak ve sevap
kazanmak maksadıyla ayrıca kılınan namazları (regaib) ifade etmektedir.
Sünnet, Hz. Peygamber'in yaptığı ve bir bağlayıcılık ve gereklilik olmaksızın
yapılmasını istediği ve teşvik ettiği şeylerdir. Bu anlamda sünnet, hem Hz.
Peygamber'in devamlı olarak yaptığı, nâdiren terkettiği şeyleri yani
Hanefîler'in ıstılahındaki sünneti hem de devamlı olarak yapmayıp, yapılmasına
teşvikte bulunduğu şeyleri (mendup, müstehap) içine almaktadır. Buna
göre meselâ sabah namazının farzından önce iki rek‘at namaz kılmak sünnet,
ikindi ve yatsıdan önce kılınan dört rek‘at ise müstehap sayılmaktadır.
NAMAZ 225
Fakat en doğru ve yaygın gruplama farz ve vâcip namazların dışındaki
namazları, genel olarak nâfile başlığı altında ele alıp bunları kendi içinde
kısımlara ayıran gruplamadır. Nâfile kelimesinin, farz ve vâciplerin dışında
fazladan yapılan işler anlamına gelmesi ve yaygın olarak mendup, müstehap
ve tatavvu olarak da adlandırılması bu gruplamanın daha tutarlı olduğunu
göstermektedir. Buna göre nâfile namaz ifadesi, bir vakti bulunan
sünnetleri (müekked sünnet ve müstehap sünnet) ve vakte bağlı olmayan
tatavvu namazları içine alır. Birincisi, sünen-i revâtib, ikincisi regaib
türleri olarak adlandırılır. Revâtib, belli bir düzen ve tertip içinde, beş vakit
farz namazlarla birlikte ve belli bir devamlılık içinde kılındığı için revâtib
adını almıştır. Bu açıdan revâtib sünnetler, düzenli olarak kılınan sünnetler
demektir. Bunlar, Hz. Peygamber'in sünnetine uyularak vakit namazlarından
önce veya sonra yahut kimisinde hem önce hem sonra kılınan namazlardır.
Peygamberimiz’in devam edip etmemesine göre bunların bazıları
sünnet-i müekkede, bazıları sünnet-i gayr-i müekkede olarak nitelendirilir.
Hanefî literatürde, sünnet-i müekkede olan namazlar kısaca "sünnet", gayr-i
müekked olanlar ise "müstehap" veya "mendup" diye adlandırılmıştır. Ramazan
ayında yatsı namazından sonra kılınan teravih namazı da, sünnet-i
müekkede türünden bir namazdır.
Revâtib sünnetler dışındaki nâfile namazlar ise regaib adını alır. Bunlar,
Hz. Peygamber'in uygulamalarına dayanılarak belirli zamanlarda veya bazı
vesilelerle kılınan ya da kişinin kendi isteğiyle herhangi bir zamanda Allah'a
yakınlaşmak ve sevap kazanmak amacıyla kıldığı namazlardır. Bunlar gönüllü
olarak kendiliğinden kılındığı için "gönüllü (tatavvu) namazlar veya
arzuya bağlı namazlar" olarak da adlandırılır. Teheccüd namazı, kuşluk
(duhâ) namazı, istihâre namazı, yağmur duası, husûf namazı, küsûf namazı,
tahiyyetü'l-mescid, tövbe namazı, evvâbîn namazı, tesbih namazı, ihrama
giriş namazı, yolculuğa çıkış ve yolculuktan dönüş namazı, hâcet namazı,
abdest ve gusülden sonra namaz regaib türünden nâfile namazlardır.
İslâm kültüründe sünnet namazlar, özellikle vakit namazlarının öncesinde-
sonrasında kılınan sünnet namazlar, farz namazlara hazırlayıcı ve
onları koruyucu ibadetler olarak değerlendirilmiş, ayrıca Hz. Peygamber'e
bağlı olmanın da bir göstergesi kabul edilmiştir. Bunun için de, bu namazların
mümkün oldukça kılınması tavsiye edilmiş ve terkedilmesi kötü bir davranış
sayılmıştır. Bununla birlikte, sonuçta farz veya vâcip olmayıp sünnet
olduğu için de çeşitli nedenlerle terkedilmesine müsaade ve müsamaha
edilmiştir.
226 İLMİHAL
IV. NAMAZIN FARZLARI ve VÂCİPLERİ
Ergenlik (bulûğ) yaşına ve belli bir aklî olgunluk düzeyine gelmiş her
müslümanın namaz kılması farz-ı ayındır. Buna göre namazın kişiye farz
olmasının şartları, müslüman olmak, bulûğ çağına ulaşmak ve akıllı olmak
üzere üç tanedir. Bu şartlara namazın vücûb şartları yani kişinin namaz
kılmakla yükümlü olmasının şartları denir.
Sahih ve eksiksiz bir şekilde kılınabilmesi için namazın birtakım farzları
ve vâcipleri (sıhhat şartları), sünnetleri ve âdâbı bulunmaktadır. Farzlara
riayetsizlik, namazın bozulmasına yol açar.
Vâcip, kesin olmayan bir delille sabit olduğu için, vâcibi inkâr eden kişi,
kâfir olmaz. Ancak bir açıklama getirmeksizin ve te’vil etmeksizin vâcibi
terkeden kimse fâsık kabul edilir. Namazın vâciplerinden herhangi birinin
terkedilmesi namazı bozmaz. Namazın vâciplerinden biri sehven terkedilmişse
sehiv secdesi yapmak gerekir. Eğer kasten terkedilmişse, namazın
iade edilmesi yani yeniden kılınması gerekir.
Sünnet, Hz. Peygamber'in devamlı olarak yaptığı (muvâzebe) ve bir mazeret
olmaksızın terketmediği şeydir. Namazda sübhâneke okumak, eûzü
çekmek bu mânada sünnettir. Sünnetin yapılmasına sevap olmakla birlikte
terkedilmesine ceza (ikab) yoktur, sadece kınama ve sitem (itâb) vardır.
Namazın sünnetleri, namazın vâciplerini tamamlar, onlardaki kusurları telâfiye
ve fazla sevaba vesile olur. Sünnetlere riayet etmek ve devam etmek
Peygamber'i sevmenin bir nişanesi sayılır. Bununla birlikte sünnetin terkedilmesi,
ne farzın terkedilmesi gibi namazın bozulmasını ve yeniden kılınmasını,
ne vâcibin kasten terkedilmesi gibi tahrîmen mekruhluğu ne de vâcibin
sehven terkedilmesi gibi sehiv secdesi yapmayı gerektirir. Fakat sünnetlerin
kasten terkedilmesi "isâet" (yanlış ve kötü davranış) olur. İsâet,
Hanefîler'in tanımlamasına göre tenzîhen mekruhun üstünde, tahrîmen
mekruhun altında yer alır.
Edep (çoğulu âdâb), Hz. Peygamber'in devamlı olmaksızın zaman zaman
yaptığı şeylerdir. Rükû ve secdede üçten fazla tesbih yapmak gibi.
Mendup anlamına da gelir. Bunları terketmek, her ne kadar isâet sayılmaz
ve kınamayı gerektirmez ise de bunlara riayet edilmesi daha faziletlidir
(efdal). Esasen namazın âdâbı, yüce yaratıcının huzurunda durulduğunun
farkında olunarak, zâhiren mütevazi bir halde bulunmaktır.
NAMAZ 227
A) NAMAZIN FARZLARI
Namazın on iki farzı vardır. Namazın farzları, namazın dışındaki farzlar
ve namazın içindeki farzlar olarak iki gruba ayrılır. Namazın dışındaki farzlar,
namazdan önce ve namaza hazırlık mahiyetinde olduğu için “namazın
şartları” (şurûtü's-salât) olarak adlandırılır. Namazın içindeki farzlar ise, namazın
varlığı ve tasavvuru kendisine bağlı olduğu, yani bu farzlar namazın
mahiyetini oluşturduğu için “namazın rükünleri” (erkânü's-salât) adını alır.
Bunlar namazı oluşturan unsurlardır. Namazın farzlarından herhangi birinin
eksikliği durumunda namaz sahih olmaz. Buna göre;
a) Namazın Şartları
1. Hadesten tahâret
2. Necâsetten tahâret
3. Setr-i avret
4. İstikbâl-i kıble
5. Vakit
6. Niyet
b) Namazın Rükünleri
1. İftitah tekbiri
2. Kıyam
3. Kıraat
4. Rükû
5. Secde
6. Ka‘de-i ahîre şeklinde sıralanır
Bu sayılan şart ve rükünlerde fakihler görüş birliğindedir. Namazın rükünlerinin
düzgün bir şekilde yapılması demek olan ta‘dîl-i erkân Ebû Yûsuf'a
ve Hanefîler'in dışındaki üç mezhebe göre rükün kabul edilmiştir. Kişinin
kendi isteği ve fiili ile namazdan çıkması da (hurûc bi sun‘ih) Ebû Hanîfe'ye
göre bir rükündür. Farzlar arasında sıraya riayet etmek (tertip), Şâfiî ve
Hanbelî mezheplerine göre namazın rükünlerindendir.
a) NAMAZIN ŞARTLARI
1. Hadesten Tahâret
Hades genel olarak hükmî kirlilik, hadesten tahâret de bu hükmî kirlilikten
temizlenme demektir. Abdestsizlik durumu yani namaz abdestinin
olmayışı ve cünüplük hali, dinî literatürde hades yani hükmî kirlilik olarak
228 İLMİHAL
nitelendirilir. Hadesten tahâret, namaz abdesti olmayan bir kimsenin abdest
alması, gusül yapması gereken bir kimsenin gusül etmesi yani boy abdesti
alması demektir. Bu çeşit tahâret, maddî kirleri giderme, beden sağlığını
koruma gibi birçok yararı içinde bulundursa da esas itibariyle başka hikmetlere
mebnî dinî muhtevalı ve ibadet içerikli (taabbüdî) bir temizliktir.
Bilinen namaz abdestinin olmaması durumu, küçük hades diye; cünüplük,
âdet görme (hayız) ve loğusalık gibi, gusül yapmayı gerektiren durumlar
ise büyük hades diye adlandırılır.
Cünüp olan kimseler, boy abdesti almadan namaz kılamazlar. Aynı şekilde
âdet yahut loğusalık halinde olan kadınlar da bu halleri devam ediyorken
namaz kılamazlar. Bu halleri sona erdikten sonra, namaz kılabilmek
için boy abdesti almaları gerekir. Boy abdesti almak için su temin edemeyen
veya su bulduğu halde bu suyu kullanma imkânı bulamayan kimseler teyemmüm
ederler. Aynı durum, namaz abdesti almak için su bulamayan
kimse için de geçerlidir. Tilâvet secdesi ve şükür secdesi gibi namaz benzeri
işler (eksik namazlar) için de hadesten temizlenmiş olmak yani abdestli bulunmak
şart görülmüştür.
Namaz kılarken herhangi bir sebeple abdest bozulursa namaz da bozulmuş
olur. Namaz kılarken bilerek abdest bozucu bir fiil işleyen kişinin namazı
bozulur. Ancak bu iş, namazın sonunda yapılmış ise, kişi kendi fiili ile
namazdan çıkmış sayılacağı için Hanefîler'e göre namaz bozulmaz.
Özel durumlarında kadınlar namaz ve oruç gibi ibadetlerden muaftır.
Kur'ân-ı Kerîm'de hayız durumunun bir eza ve rahatsızlık hali olduğu bildirilmekte
ve erkeklerin bu durumdaki eşleriyle cinsel ilişkide bulunmaları
yasaklanmaktadır. Hz. Peygamber, bu durumda olan kadınların namaz kılmayacaklarını
ve oruç tutmayacaklarını açıklamıştır. Kadınlar bu dönemlerinde
kılamadıkları namazları kazâ etmeyecekler, fakat tutamadıkları oruçları
kazâ edeceklerdir. Bu hükümler üzerinde icmâ edilmiş ve bu konuda
aykırı bir görüş öne sürülmemiştir. Öte yandan özel durumlarında kadınların
namaz ve oruç gibi ibadetlerden muaf tutulması, bir "haktan mahrumiyet"
değil, "görevden muafiyet"tir. İbadetler, bir dinin temel unsurları içerisinde
yer alması bir yana, o dinin alâmet-i fârikası, ayırıcı özelliğidir. İbadetler,
diğer sosyal ve hukukî kurumlardan farklı olarak, zamana ve zemine göre
değişme göstermeyen sabit konulardır. Üzerinde görüş birliği sağlanmış
ibadet konularında değiştirme yapılacak olursa, din, kendine mahsus özelliklerini
yavaş yavaş yitirir ve tanınmaz hale gelir. Bu bakımdan özellikle
ibadet konularında gerçekleşmiş olan icmâlara dikkat etmek, bunlara aykırı
NAMAZ 229
davranmamak şarttır. Zaten bu tür icmâlara aykırı davranmak, öteden beri
âlimler tarafından bid‘at ve sapıklık olarak değerlendirilmiş, hatta konunun
önem derecesine göre bazı icmâları inkâr edip karşı gelmenin küfür olacağı
belirtilmiştir.
2. Necâsetten Tahâret
Necâsetten tahâret, vücut, elbise ve namaz kılınacak yerin, -insan kanı
ve idrarı, at, koyun gibi hayvanların idrar ve dışkıları gibi- dinen pis sayılan
şeylerden temizlenmesi demektir. Ağır (galîz) necâset ve hafif necâsetin
neler olduğu ve bunların hangi ölçüde bulunmalarının namaza engel olacağı
konusu TEMİZLİK bölümünde açıklanmıştır.
Namazın sıhhatine engel olacak ölçüde necâset taşıyan bir elbise ile bilmeyerek
namaz kılan kimsenin, bu durumu öğrendikten sonra namazını
iade etmesi gerekir.
3. Setr-i Avret
Avret, insan vücudunda başkası tarafından görülmesi ayıp ya da günah
sayılan yerlerdir. Setr-i avret, avret sayılan yerleri örtmek demektir. Avret
yerlerinin namazda olduğu gibi, namaz dışında da örtülmesi ve başkalarına
gösterilmemesi gerekir.
Avret kelimesi Kur'ân-ı Kerîm'de terim anlamına yakın bir şekilde iki
yerde geçmiş olmakla birlikte (en-Nûr 24/31, 58), avret yerlerinin sınır ve
ölçüleri gösterilmemiştir. Kur'an'da geçen "sev'e" (el-A‘râf 7/20, 22, 26, 27;
Tâhâ 20/121; el-Mâide 5/31) kelimesiyle de en dar anlamda avret yani erkek
ve kadının cinsel organı kastedilmiştir. Bunun Kur'an'da "sev'e" diye anılması,
onların örtülmesinin aklın ve fıtratın da gereği olduğunu göstermektedir.
Bu bakımdan buna galîz avret denilmektedir. Cinsel organların dışında
nerelerin avret olduğu hususu büyük ölçüde hadislerle düzenlenmiştir. Hz.
Peygamber'in bu düzenlemeyi yaparken, o dönemin giyim kuşam tarzını da
dikkate aldığı açıktır. O dönemde bugünkü anlamda iç çamaşırının olmadığı,
en azından iç çamaşırı giyme âdetinin bulunmadığı dikkate alınırsa, Hz.
Peygamber'in erkekler için yaptığı bu düzenlemenin, gerek namazdaki hareketler
gerekse namaz dışında oturup kalkmalar esnasında, esas avret yerlerinin
(cinsel organ ve makat) görünmemesi açısından ne kadar yerinde olduğu
görülür.
Erkek için avret, yani örtülmesi gereken yerler, göbek ile diz kapağının
arasıdır. Bu konuda biraz daha ihtiyatlı davranan Hanefîler diz kapaklarını
230 İLMİHAL
da avret olarak kabul ederken, diğer üç mezhep, diz kapaklarını avret saymazlar.
Kadın için avret, yüz, el ve ayak dışındaki bütün vücuttur. Onlar, yüzlerini
namazda örtmedikleri gibi, ellerini ve ayaklarını da açık bulundurabilirler.
Saçlarıyla beraber başları, bacakları ve kolları örtülü bulunur.
İmam Mâlik, setr-i avretin (örtünme) namaza has olmayan genel bir farz
olduğunu, namazda ve namaz dışında uyulması gereken dinî bir emir bulunduğunu
dikkate alarak kadınların başlarını örtmelerini ayrıca namazın
farzları arasında saymamıştır. Onun bu görüşün bir uzantısı olarak Mâlikî
mezhebinde setr-i avret namazın sünnetlerinden sayılır. Diğer üç mezhep
imamı ve Mâlikî mezhebindeki öteki görüşe göre, namazda setr-i avret, tıpkı
kıbleye yönelmenin farz oluşu gibi farzdır.
Hz. Peygamber'in "Allah, bulûğa ermiş kadının namazını başörtüsüz
kabul etmez" (İbn Mâce, “Tahâre”, 132; Tirmizî, “Salât”, 160; Müsned, IV, 151,
218, 259) ve "Kadın bulûğ çağına erince elleri ve yüzü dışında başka yerlerinin
başkasına görünmesi helâl olmaz" (Ebû Dâvûd, “Libâs”, 31) şeklindeki
hadisleri göz önüne alınınca, başörtüsüz kılınan namazın geçerli olmayacağı
anlaşılır. Kadının başının dörtte biri veya uyluğunun dörtte biri açık olarak
namaz kılması durumunda, Ebû Hanîfe ve Muhammed'e göre namazı geçersiz
olur. Ebû Yûsuf'a göre ise, başının yarıdan fazlası açık olmadıkça namaz
geçerlidir. Çünkü bir şeyin yarıdan fazlası çok hükmündedir. Kadın, asgari
bir başörtüsü, bir de ayaklara kadar uzanacak bir gömlek giymiş olmalıdır.
Başörtüsüz namaz kılacak olursa bu namazını, vakit içinde veya vakit çıktıktan
sonra iade eder. Mâlik'e göre ise vakit çıktıktan sonra iade etmesine
gerek yoktur. Çünkü İmam Mâlik'e göre kadının başını örtmesi namaza has
olmayan genel bir farzdır. Bu sebeple Mâlikîler namazda kadınların başını
örtmesini namazın farzları arasında saymaz, âdeta onu namazın sünnet
veya müstehaplarından biri olarak görürler. Bu itibarla başörtüsüz kılınan
namaz, Mâlikîler'de ağırlıklı görüşe göre sahih olmakla birlikte vakti içinde
iade edilmesi tavsiye edilmiştir. Kadının örtünmeyle ilgili genel farzı ihlâl
etmiş olmasının dinî sorumluluğu ayrı bir husus olarak değerlendirilmiştir.
Öte yandan kadınların kolları, kulakları ve salıverilmiş saçlarının avret olmadığını
söyleyen Hanefî bilginler de bulunmaktadır.
Mâlikî mezhebinde erkek ve kadının avret yerleri “ağır avret” (avret-i
mugallaza) ve hafif avret olmak üzere iki kısımda değerlendirilmektedir.
Erkek için galîz avret, cinsel organ ile makattır. Bu kısmın kesinlikle örtülmesi
gerekir. Göbekle diz kapak arasının ağır avret sayılan bölgesinin dı
NAMAZ 231
NAMAZ 231
şında kalan kısımları ise hafif avrettir. Örtülmesi gerekli olmakla birlikte
birincisi kadar ağır değildir. Kadının göğsü, göğüs hizasında bulunan sırt
kısmı, kolları, boynu, başı ve dizden aşağısı hafif avret olup, bunun dışında
kalan yerleri galiz avrettir. Bu ayırımın pratik sonucu namazdaki örtünme
hükümlerine etki eder. Buna göre, hafif avret sayılan yerleri açık olarak
namaz kılan bir kimse genel dinî farzı ihlâl etmiş olmanın günahını yüklenmekle
birlikte, bu kimsenin namazı bâtıl olmaz. Mâlikîler’in namazda baş
örtmeyi sünnet, açmayı da mekruh saymasının anlamı budur.
Giyilen şeyin, tenin rengini göstermeyecek kalınlıkta veya dokuda olması
gerekir. Vücut hatlarını belli eden elbise ile namaz kılmak mekruh olmakla
birlikte kılınan namaz geçerlidir. İpek giysi giymek mekruh veya haram
kabul edilse de, ipek elbise ile kılınan namaz geçerlidir.
Namaz esnasında avret mahallinin, kişinin iradesi dışında açılması durumunda,
açılan yer eğer örtülmesi gereken yerin dörtte biri oranına ulaşmış
ve bir rükün eda edilecek bir süre (sübhânellâhi'l-azîm diyecek kadar bir süre)
açık kalmış ise kişinin namazı bozulur. Kendi iradesi ile açacak olursa namazı
hemen bozulur.
4. İstikbâl-i Kıble
İstikbâl-i kıble, namaz kılarken kıbleye yönelmek demektir. Müslümanların
kıblesi, Mekke'de bulunan Kâbe'dir. Kâbe denilince sadece bilinen bina
değil, bunun yanında, hatta daha öncelikle bu binanın bulunduğu yer kastedilir.
Kâbe'yi gözle gören kişi, bizzat Kâbe'ye yönelir. Kâbe'den uzakta
olan kişi ise Kâbe'nin bizzat kendisine değil, onun bulunduğu tarafa yönelir,
yüzünü ve yönünü o tarafa çevirir. Namazın amacı, kalbin mâsivâdan (Allah'tan
başka her şeyden) ayrılıp yalnızca Allah'a yönelmesidir. Elbetteki
Allah herhangi bir yönle kayıtlı ve sınırlı değildir. Fakat, kalbin huzur ve
sükûnetini sağlamak bakımından, namazda herkesin yöneleceği bir yönün
tayin edilmesi, belirlenmesi gerekir. Zâhirde, yüzümüzü Allah'ın evi olan
Kâbe'ye çevirdiğimiz gibi, bâtınen de, Allah'ın nazargâhı olan kalbimizi,
gönlümüzü başka şeylerden çekip alarak, arındırarak yalnız Allah'a yöneltmeli,
Allah'tan başka şeyleri kalpten atmalıyız.
Kıblenin ne tarafta olduğunu bilmeyen kimsenin, yanında kıble yönünü
bilen birisi varsa ona sorması gerekir. Böyle biri varken ona sormayıp kendisi
ictihad ederek, yani kıble yönünü bulmaya çalışarak bir yöne yönelmiş
ve yöneldiği tarafın kıble yönü olmadığı ortaya çıkmış ise, namazı iade etmesi
gerekir.
Kâbe'nin bulunduğu noktadan 45 derece sağave sola sapmalar kıbleden
(Kâbe yönünden) sapma sayılmaz. Sapma derecesi daha fazla olursa "kıbleye
yönelme" şartı aksamış olur.
Kıblenin ne tarafta olduğunu bilmeyen kimse, soracak birini bulamadığı
takdirde yıldız, güneş, rüzgâr gibi birtakım doğal alâmetlere dayanarak kıble
yönünü bulmaya çabalar ve kanaat getirdiği tarafa yönelerek namazını kılar.
Namazı kıldıktan sonra kıblenin kendi yöneldiği tarafta olmadığı ortaya
çıksa bile, kendisi bu yöne ictihad ederek, yani birtakım alâmetlere dayanarak
bu sonuca ulaştığı için, namazı yeniden kılması gerekmez. Fakat namaz
esnasında kıble yönünü anlaması halinde, namazını bozmadan o tarafa
yönelir ve namazını tamamlar.
Kıble yönünü bilmeyen kimse, birine sormadan veya kıblenin ne tarafta
olduğunu araştırma zahmetine katlanmadan (ictihad etmeden) rastgele bir
tarafa yönelse, namaz esnasında yöneldiği tarafın kesin olarak kıble tarafı
olduğunu anlasa namazı yeniden kılar. Çünkü namazın ilk kısmı şüpheli
olduğu için, sağlam kanaate dayalı ikinci kısım, şüpheli birinci kısım üzerine
bina edilemez. Ancak bu durumu namazı bitirdikten sonra anlayacak olursa,
iade etmesi gerekmez. Ebû Yûsuf'a göre her iki durumda da iade etmesi
gerekmez.
İki kişi kıble cihetini araştırsa ve her biri ayrı bir yönün kıble olduğuna
kanaat getirse, bu durumda bunlar birbirlerine uyarak cemaatle namaz kılamazlar.
Her biri kendi tesbit ettiği kıbleye dönerek ayrı ayrı namazlarını
kılarlar.
Bir kimse namazda iken bir özür olmaksızın göğsünü kıble tarafından
çevirecek olursa namazı bozulur. Yüzünü çevirecek olursa, derhal kıbleye
dönmesi gerekir. Bir kimse abdestsiz olduğunu zannederek namazdan ayrıldıktan
sonra abdestli olduğunu hatırlasa, isterse henüz mescidden çıkmamış
olsun, namazı bozulmuş olur. Fakat bir kimse mescidde namaz kılarken
abdestinin bozulduğu zannıyla kıbleden ayrılıp da daha mescidden çıkmadan
abdestinin bozulmadığını anlasa, İmâm-ı Âzam'a göre namazı bozulmuş
olmaz. Ama bunu mescidden çıktıktan sonra anlayacak olsa namazı
ittifakla bozulur. Çünkü mekânın değişmesi bir özüre mebni değilse, namazı
iptal eder.
Hastalık veya düşman yahut yırtıcı hayvan korkusu gibi nedenlerle
kıbleye dönme imkânı bulamayan kimse, kendisi için en rahat olan tarafa
döner.
NAMAZ 233
Binek Üzerinde Kıbleye Yönelme
Normal durumlarda binek üzerinde nâfile namaz kılmak câiz ise de, farz
namaz kılınmaz. Ancak zaruret durumlarında binek üzerinde namaz kılmak
câiz görülmüştür. Hayvan üzerinde, otomobil veya otobüste namaz kılındığı
takdirde namazın rükünlerinden olan kıyam ve çoğu kere istikbâl-i kıble
yerine getirilemez. Fakat yerin çamur olması, namaz kılacak uygun bir yer
bulunmaması gibi durumlarda, hayvanı veya otomobili durdurup, hayvanın
veya taşıtın üzerinde kıbleye yüz tutarak namaz kılınabilir.
Hanefî mezhebinde iki namazın birlikte kılınması (cem‘), hac mevsiminde,
Arafat ve Müzdelife dışında kabul edilmediği için, yağmur, çamur ve yolculuk
gibi sebeplerle iki namazı birlikte kılmak söz konusu edilmemiştir. Ancak diğer
mezhepler, sayılan mazeretlere binaen iki namazın birlikte kılınabileceğini
kabul ettikleri için, uygun yer bulma ihtimali olan durumlarda, namazı binek
üzerinde kılmayıp uygun vakit ve mekânda iki namaz birlikte kılınabilir.
Gemide namaz kılan kimse mümkünse kıbleye doğru döner; gemi yön
değiştirdikçe kendisinin de kıble tarafına dönmesi gerekir.
5. Vakit
Namaz günün belli zaman dilimlerinde yerine getirilmesi gereken bir farzdır.
Bu itibarla farz namazlar için vakit şarttır. Yine her bir farz namaza bağlı sünnet
namazlar, vitir, teravih ve bayram namazları için de vakit şarttır. Bir farz namaz,
vaktinin girmesinden önce eda edilemeyeceği gibi, vaktinin çıkmasından sonra
da eda edilemez. Bir farz namazın vakti içinde kılınması edâ, vaktinin çıkmasından
sonra kılınması da kazâ olarak adlandırılır. Bir namazın özürsüz olarak
vaktinde kılınmaması ve ileriki bir vakitte kazâ edilmek üzere ertelenmesi doğru
değildir ve günahtır. İlgili hadisten hareketle, unutma ve uyuma gibi mazeretler
nedeniyle vaktinde kılınamamış olan namazın daha sonra kılınması gerekir.
İhmal ederek, gevşeklik göstererek namazın vakti içerisinde kılınmaması günah
olduğu için kimi bilginler, bu şekilde mazeretsiz olarak vakti içerisinde kılınmamış
olan namazların kazâ edilemeyeceğini, günahından kurtulmak için tövbe
etmek gerektiğini ileri sürmüşlerdir. Bu bilginler, aynı şekilde uyuma ve unutma
mazereti sebebiyle vaktinde kılınamamış bir namazın hatırlanıldığında eda niyetiyle
kılınacağını belirtmişlerdir. Esasen niyet ederken hangi farz namazın kılındığının
belirlenmesi (tayin) şart olmakla birlikte, eda veya kazâ şeklinde bir belirleme
yapmak gerekli değildir. Çünkü kazâya kalmış bir namaz, eda niyetiyle kazâ
edilebileceği gibi, henüz vakti çıkmamış bir namaz da kazâ niyetiyle eda edilebilir.
234 İLMİHAL
Kazâ, sadece beş vakit farz namaz ve bir de vitir namazı için söz konusudur.
Cuma ve bayram namazları ve sünnet namazlar kazâ edilemez.
aa) Beş Vakit Namazın Vakitleri
1. Sabah Namazının Vakti. Fecr-i sâdık da denilen ikinci fecrin doğmasından
güneşin doğmasına, daha doğrusu güneşin doğmasından az önceye
kadar olan süre sabah namazının vaktidir. Fecr-i sâdık, sabaha karşı
doğu ufkunda tan yeri boyunca genişleyerek yayılan bir aydınlıktır. Bu
ikinci fecre fıkıh literatüründe "enlemesine beyazlık" anlamında "beyâz-ı
müsta‘razî" denilir. Bu andan itibaren yatsı namazının vakti çıkmış, sabah
namazının vakti girmiş olur. Bu vakit aynı zamanda, sahurun sona erip
orucun başlaması (imsak) vaktidir.
Fecr-i kâzib de denilen birinci fecir ise, sabaha karşı doğuda tan yerinde
ufuktan göğe doğru dikey olarak yükselen, piramit şeklinde, akçıl ve donuk
bir beyazlıktır. Fıkıh literatüründe buna uzayıp giden beyazlık anlamında
"beyâz-ı müstetîl" de denilir. Bu geçici beyazlıktan sonra, yine kısa bir süre
karanlık basar ve bunun ardından da ufukta yatayolarak boydan boya
uzanan, giderek genişleyip yayılan fecr-i sâdık aydınlığı başlar.
Sabah namazının ortalık aydınlandıktan sonra kılınması (isfâr)
müstehaptır. Bu aydınlığın ölçüsü, atılan okun düştüğü yerin görülebileceği
ölçüde bir aydınlıktır. Bununla birlikte, kılınan namazın fâsid olup yeniden
kılınmasının gerekebileceği ihtimaline binaen, güneşin doğuşundan önce
namazı yeniden kılabilecek bir sürenin bırakılması gerekir. Sadece kurban
bayramının ilk günü Müzdelife'de bulunan hacıların o günün sabah namazını,
ikinci fecir doğar doğmaz, ortalık henüz karanlıkça iken (taglîs) kılmaları
daha faziletlidir. Diğer üç mezhebe göre ise, sabah namazını her zaman
bu şekilde erken kılmak daha faziletlidir (fecir hakkında bk. Tecrîd-i Sarih
Tercümesi, II, 586-588).
2. Öğle Namazının Vakti. Öğle namazının vakti, İmâm-ı Âzam Ebû
Hanîfe'ye göre, zeval vaktinden yani güneşin tepe noktasını geçip batıya
doğru kaymasından itibaren başlar ve güneş tam tepedeyken eşyanın yere
düşen gölge uzunluğu (fey-i zevâl) hariç, her şeyin gölgesi kendisinin iki
misline ulaşacağı zamana kadar devam eder. Bu zamana "asr-ı sânî" denir.
Ebû Yûsuf, Muhammed ve diğer üç mezhep imamına göre ise, öğle namazının
vakti zeval vaktinden, her şeyin gölgesi, fey-i zevâl hariç, kendisinin bir
misline ulaştığı ana kadardır. Her şeyin gölgesi, fey-i zevâl hariç, kendisinin
bir misline çıktığı zaman, öğle namazının vakti çıkmış, ikindi namazının
NAMAZ 235
vakti girmiş olur. Bu zamana "asr-ı evvel" denir. Bir cismin gölge uzunluğunun,
kendi uzunluğuna veya kendi uzunluğunun iki katına ulaşıp ulaşmadığı
hesaplanırken, güneşin tam tepe noktada iken cismin yere düşen gölge
uzunluğu (fey-i zevâl) hariç tutulur, yani toplam uzunluğa dahil edilmez.
Söz gelimi, yere dikilen 1 m. uzunluğundaki çıtanın güneş tam tepedeyken
yere düşen gölgesinin uzunluğu, ki buna fey-i zevâl denir, yarım metre olsun.
Bu durumda çıtanın yere düşen gölge uzunluğu 1.5 m. olduğu zaman,
gölgesinin uzunluğu kendi uzunluğu kadar (bir misli) olmuş olur. Çıtanın
gölge uzunluğu 2.5 metreye ulaşırsa, kendi uzunluğunun iki misline ulaşmış
olur.
Bu ihtilâftan kurtulmak için, öğle namazını her şeyin gölgesi, fey-i zevâl
dışında, gölgesi bir misli olana kadar geciktirmemek; ikindi namazını da her
şeyin gölgesi, fey-i zevâl dışında, iki misli olmadıkça kılmamak evlâdır.
Normal kullanımda gündüz denilince, güneşin doğmasından batmasına
kadar olan süre anlaşılır (örfî gündüz). Fakat şer‘î bakış açısından ise gündüz,
fecr-i sâdıktan güneşin batmasına kadar olan süredir (şer‘î gündüz).
Şer‘î gündüz örfî gündüzden daha uzun bir süredir. Öğle namazının vakti,
güneşin tepe noktasını geçip batıya doğru kaymasından itibaren başlar.
Güneşin tepe noktasını geçmesine "zeval" denilir. Zeval, örfî gündüzün tam
ortasına denk gelir. Meselâ örfî gündüz on saat ise, bu sürenin yarısı (beş
saat) zeval vaktidir ve güneş görünüşe göre gökteki yarı yolu katetmiş olur.
Şimdiye kadar her şeyin gölgesi doğudan batıya doğru düşmekte iken, bundan
sonra batıdan doğuya doğru düşmeye başlar. İşte güneşin tam bu yarı
yola geldiği anda yere düşen gölgesine "zeval anındaki gölge" anlamında
"fey-i zevâl" denir. Fey-i zevâlin yönü ve uzunluğu bölgenin ekvatordan
uzaklığına, kuzey veya güney yarıkürede oluşuna göre değişir. Bu anda
yere dikilen 1 m. uzunluğundaki bir şeyin gölgesi, meselâ yarım metre olsun,
fey-i zevâldir. Bu andan itibaren o şeyin gölgesi, fey-i zevâle ilâveten 2
metreye ulaşınca, yani 2.5 m. olunca, asr-ı sânî olmuş, İmâm-ı Âzam'a göre
öğle vakti çıkmış, ikindi vakti girmiş olur.
Tam zeval vaktinde namaz kılınmaz. Namaz kılınması câiz olmayan bu
vakit, çok kısa süren bir ana mı mahsustur, yoksa bu anın biraz öncesinden
mi başlar? Bir görüşe göre bu hususta örfî gündüz esas alınır. Buna göre tam
zeval vaktine, gündüzün bu ana kadar geçen süresi ile geri kalan süresinin
birbirine eşitliği anlamına gelmek üzere "istivâ vakti" denir ki, güneş sanki
herkesin başının üzerindeymiş gibi görünür. İşte namaz kılmanın câiz olmadığı
vakit bu andır. Diğer görüşe göre ise, bu hususta şer‘î gündüz esas alınır.
236 İLMİHAL
Şer‘î gündüzde ise, gündüz güneşin doğması ile değil, fecr-i sâdıkın doğması
ile başladığı için istivâ vakti, zeval vaktinden biraz önceye denk gelir. Bu bakışa
göre kerahet vakti, istivâ vakti ile zeval vakti arasındaki süredir.
Cuma namazının vakti de tam öğle namazının vakti gibidir.
3. İkindi Namazının Vakti. İkindi namazının vakti, öğle namazının
vaktinin çıkmasından güneşin batmasına kadar olan süredir. Öğle namazının
vaktinin ne zaman sona erdiği konusundaki görüş ayrılığına göre söylenecek
olursa, ikindi namazının vakti, Ebû Hanîfe'ye göre her şeyin gölge
uzunluğu, kendi uzunluğunun iki katına çıktığı andan itibaren, diğerlerine
göre ise bir katına çaktığı andan itibaren başlar.
4. Akşam Namazının Vakti. Akşam namazının vakti güneşin batmasıyla
başlar, şafağın kaybolacağı zamana kadar sürer.
Şafak, İmâm-ı Âzam'a göre akşamleyin ufuktaki kızıllıktan/kızartıdan
sonra meydana gelen beyazlıktan ibarettir. Ebû Yûsuf, Muhammed ve diğer
üç mezhebin imamına göre şafak, ufukta meydana gelen kızıllıktır. Ebû
Hanîfe'nin bu görüşte olduğu rivayeti de vardır. Bu kızıllık kaybolunca akşam
namazının vakti çıkmış olur.
Akşam namazının vakti dar olduğu için, bu namazı ilk vaktinde kılmak
müstehaptır. Ufuktaki kızıllığın kaybolmasına kadar geciktirmek uygun değildir.
5. Yatsı Namazının Vakti. Yatsı namazının vakti, şafağın kaybolmasından
yani akşam namazı vaktinin çıkmasından itibaren başlar, ikinci fecrin
doğmasına kadar devam eder.
bb) Müstehap Vakitler
Her vaktin namazı, kendisi için belirlenmiş olan vaktin hangi parçasında
kılınırsa kılınsın vaktinde kılınmış olur. Farz namazları vaktin ilk girdiği
anda kılmak efdaldir. Nitekim Hz. Peygamber "Vaktin evveli, Allah'ın hoşnutluğudur,
vaktin sonu ise affıdır" (Tirmizî, “Mevâkýt”, 13) buyurmuştur.
Fakat namazın ilk vaktinden sonraya bırakılmasında bir fazilet varsa bu
takdirde vaktin sonuna bırakılabilir. Hz. Peygamber, sabah namazının ortalık
biraz aydınlıkça iken kılınmasının daha faziletli olduğunu belirttiği için,
sabah namazının vaktin ilk kısmında değil son kısmında kılınması (isfâr)
Hanefîler’ce daha faziletli kabul edilmiştir. Fakat sonrasında vakfe yapılacağı
için Müzdelife'de kılınan sabah namazının, vaktin evvelinde kılınması
(taglîs) daha uygun ve faziletlidir.
NAMAZ 237
Sıcak bölgelerde, yaz günlerinde, öğle namazını geciktirip serinlikte kılmak
(ibrâd) efdaldir. İkindi namazını, güneşin gözü kamaştırmayacak duruma
gelmesinden önceki vakte kadar geciktirmek efdal, gözü kamaştırmayacak
hale gelmesine kadar geciktirmek tahrîmen mekruhtur.
Akşam namazını her zaman ilk vaktinde, yani vakti girer girmez kılmak
efdaldir. Yatsı namazını gecenin ilk üçte birine kadar geciktirmek efdaldir.
Uyanacağına güvenen kişiler için, vitir namazını fecrin doğmasına yakın bir
zamanda kılmak efdaldir.
cc) Mekruh Vakitler
Farz namazlar için müstehap vakitler olduğu gibi, genel olarak namaz
kılmak için uygun olmayan, yani namaz kılmanın mekruh olduğu vakitler
de vardır. Mekruh vakitler iki kısımdır. Bir kısmında hiçbir namaz kılınmaz,
bir kısmında ise özellikle nâfile namaz kılınmaz, kazâ namazı kılınabilir.
Hiçbir namazın kılınamayacağı üç mekruh vakit şunlardır:
1. Güneşin doğmasından yükselmesine kadar olan zaman (şürûk zamanı
ki bu yaklaşık 40-45 dakika civarındadır).
2. Güneşin tam tepe noktasında olduğu zaman (vakt-i istivâ).
3. Güneşin batma zamanı (gurûb). Gurup vakti, güneşin sararıp veya kızarıp
artık gözleri kırpıştırmadan rahatlıkla bakılacak hale geldiği vakittir. Bu
vakitte sadece, o günün ikindi namazının farzı kılınabilir.
Nâfile namaz kılmanın mekruh olduğu vakitler:
1. Fecrin doğmasından sonra sabah namazının sünneti dışında nâfile
namaz kılınmaz.
2. Sabah namazını kıldıktan sonra güneş doğuncaya kadar,
3. İkindi namazını kıldıktan sonra güneş batıncaya kadar,
4. Akşam namazının farzından önce,
5. Bayram namazlarından önce, ne evde ne camide,
6. Bayram namazlarından sonra, camide,
7. Arafat ve Müzdelife cem‘leri arasında,
8. Farz namazın vaktinin daralması durumunda,
9. Farza durulmak üzere kamet getirilirken (Sabah namazının sünneti
bundan müstesnadır).
10. Cuma günü hatibin minbere çıkmasından cuma namazı sona erinceye
kadar nâfile namaz kılınmaz.
238 İLMİHAL
dd) Kutuplarda Namaz
Vakit namazın şartı olduğu gibi, namazın vâcip olmasının da sebebidir.
Buna göre bir bölgede namaz vakitlerinden biri veya ikisi gerçekleşmiyorsa
o vakitlere ait namazların, o bölge halkına farz olmaması gerekir. Diyelim ki
bazı yerlerde senenin bir mevsiminde daha şafak kaybolmadan fecir doğarak
sabah namazının vakti girmektedir. Bu durumda orada yatsı namazının
vakti gerçekleşmeyeceği için, yatsı namazı kılmak gerekmez. Fakat meselenin
özü üzerinde düşünen mudakkik fakihlere göre vakit, namazın bir şartı,
sebebi ve alâmeti olsa da, namazın asıl sebebi ilâhî hitaptır. Bütün
müslümanlar beş vakit namaz ile mükelleftirler. Bu sebeple bir bölgede herhangi
bir namazın vakti gerçekleşmiyorsa veya tam olarak belirlenemiyorsa
orada yaşayanlar, namaz vakitleri tam olarak belirlenebilen en yakın bölgedeki
namaz vakitlerine göre bir takdir ve belirleme yaparak namazlarını
kılarlar. Aynı şekilde güneşi uzun bir müddet batmayan veya doğmayan
yerlerde en yakın bölgeye itibar edilmesi gerekir. Nitekim bu bölgelerde yaşayan
insanlar günlük hayatlarını da güneşe göre değil 24 saatlik bir zaman
dilimine göre düzenlemektedirler.
6. Niyet
Niyet “azmetmek, kesin olarak irade etmek, kastetmek” demektir. Daha
açık bir ifadeyle kalbin bir şeye karar vermesi, hangi işin ne için yapıldığının
açıklıkla farkında olunması demektir. Namaz hususunda niyet Allah için
safiyetle namaz kılmayı istemek ve hangi namazın kılınacağını bilmektir.
Namazın geçerli olması için niyetin gerekli olduğunda İslâm bilginleri ittifak
etmişlerdir. Ancak çoğunluk bunu sıhhat şartı sayarken, Şâfiîler ve bazı
Mâlikîler rükün sayarlar.
Niyetin kalp ile yapılması esas olup dil ile söylenmesi şart değildir. Bununla
birlikte ayrıca dil ile de söylenmesi daha iyi olur ve bu tarzda niyet,
çoğunluğa göre müstehaptır. Kalpten geçirilen ile dil ile söylenen birbirine
uymuyor ise, kalpten geçirilene itibar edilir. Mâlikîler'e göre ise dil ile söylenmesi
câiz ise de söylenmemesi daha iyidir.
Hanefî mezhebine göre farz namazlar, vitir namazı, adak namazı ve
bayram namazları için belirleme şarttır. Meselâ "bugünkü sabah namazına"
diye niyet edilir. Fakat vakit içerisinde, o vaktin hangi vakit olduğunu bilmek
kaydıyla "bu vaktin farzını kılmaya" diye niyet edilmesi de yeterlidir.
Fakat cuma namazında, vaktin namazına niyet etmek yeterli olmaz, çünkü
vakit cuma vakti değil, öğle namazının vaktidir.
NAMAZ 239
Nâfile namazlar için "falanca namazın ilk sünnetini veya son sünnetini
kılmaya niyet ettim" diye niyet edilir. Bununla birlikte, ister müekked isterse
gayr-i müekked olsun nâfile namazlarda, "falanca namazın sünnetini" diye
bir belirleme yapmak şart değildir; sadece namaz kılmaya niyet edilmesi
yeterlidir, fakat belirleme yapılması daha iyi olur. Özellikle teravih namazı
kılarken, "teravih namazına" veya "vaktin sünnetine" diye niyet edilmesi
daha ihtiyatlı bir tutum olur. Cemaate yetişip de imamın farzı mı yoksa teravihi
mi kıldırdığını bilmeyen bir kimse, farza niyet ederek imama uyar. Eğer
imam farzı kıldırmakta ise, uyan kişinin farzı sahih olur; imam teravihi kıldırmakta
imişse, uyan kişinin kıldığı namaz nâfile olur, fakat yatsının farzından
önce olduğu için teravih namazı yerine geçmez.
Niyet ederken hangi farz namazın kılındığının belirlenmesi (tayin) şart
olmakla birlikte, eda veya kazâ şeklinde bir belirleme yapmak gerekli değildir.
Çünkü kazâya kalmış bir namaz, eda niyetiyle kazâ edilebileceği gibi, henüz
vakti çıkmamış bir namaz da kazâ niyetiyle eda edilebilir.
Cemaatle namaz kılınması halinde imama uymaya da niyet edilmesi gerekir.
Fakat imamın, imamlığa niyet etmesi şart değildir. Arkada kadın cemaat
bulunması halinde, kadınların iktidâsının sahih olabilmesi için imamın onlara
imam olmaya niyet etmesi gerektiği söylenmiştir.
Niyetin Zamanı. Niyetin iftitah tekbiriyle birlikte yapılması efdaldir.
Fakat niyet ile tekbir arasında namaz ile bağdaşmayacak bir iş bulunmaması
şartıyla, tekbirden önce de niyet edilebilir. Tekbir alındıktan sonra yapılan
niyet çoğunluk tarafından kabul edilen görüşe göre geçerli olmaz. Diğer bir
görüşe göre Sübhâneke'den veya eûzüden önce edilen niyet ile namaz geçerli
olur. Öteki mezhepler niyet ile tekbirin yakın olmasına önem vermişlerdir.
Özellikle Şâfiî mezhebinde niyetin hemen tekbirden önce veya tekbirle
birlikte yapılması gerekir.
Namaza başlarken yapılan niyetin namaz sonuna kadar hatırlanması
şart değildir. Bu bakımdan bir kimse bir vaktin farz namazına niyet ederek
namaza başlasa, daha sonra nâfile kılıyormuş gibi bir zan ile namazını tamamlasa,
farz namazı kılmış sayılır.
240 İLMİHAL
b) NAMAZIN RÜKÜNLERİ
1. İftitah Tekbiri
İftitah "başlamak, kapıyı açıp girmek" anlamındadır. İftitah tekbiri
(tahrîme), namaza başlarken alınan tekbir olup "Allahüekber" cümlesini
söylemektir. İftitah tekbiri, bütün mezhep imamlarına göre farz olmakla
birlikte Hanefî imamlar bunu rükün değil şart olarak, diğer üç mezhep
imamı ise rükün olarak değerlendirmiştir. İftitah tekbiri Hanefî mezhebinde
rükün değil şart olmakla birlikte, rükünlere çok yakın oluşu sebebiyle bir
rükün gibi değerlendirilmesi ve rükünler arasında ele alınması yanlış olmaz.
İftitah tekbirinin şart veya rükün kabul edilmesi şeklindeki görüş ayrılığının
pratik sonucu şudur: Bir kimsenin setr-i avret, necâsetten tahâret veya
istikbâl-i kıble şartını, iftitah tekbirinden sonra yerine getirmesi durumunda
kıldığı namaz, iftitah tekbirini şart sayanlara göre geçerli, rükün sayanlara
göre ise geçersizdir. Söz gelimi kolu başı açık olarak tekbir alıp namaza duran
bir kadın iftitah tekbirinden sonra kolunu başını örtse Hanefî imamlara
göre namazı geçerli, ötekilere göre geçersizdir.
Bilen ve söylemekte güçlük çekmeyen kişi iftitah tekbirinde Allahüekber
demelidir. Allah'ı yüceltme, O'nun büyüklüğünü ikrar anlamı taşıyan “Allahü
kebîr”, "Allahü azîm" gibi başka sözlerle tekbir alındığında, farz yerine gelmiş
olur. Fakat "estağfirullah" (Allah'tan bağışlanmak dilerim) veya "bismillah"
gibi dua anlamı taşıyan ifadelerle tekbir alınacak olursa farz yerine gelmiş
olmaz. Yine bir kimse Arapça dışında bir dilde tekbir getirecek olsa, Ebû
Hanîfe'ye göre bu da yeterlidir.
Hz. Peygamber'in tekbir alırken ellerini omuz hizasına kadar kaldırdığına
dair rivayet bulunduğu gibi, kulak hizasına veya kulaklarının üstü
hizasına kadar kaldırdığına dair rivayetler de vardır. Bu rivayetlerin birleştirilmesi
durumunda, tekbir alırken başı hafifçe öne eğerek başparmak kulak
memesine değecek şekilde elleri kaldırmanın uygun olduğu belirtilmiştir.
Tekbir cümlesinde "Allah" kelimesinin ilk harfi olan A harfini uzatarak "Âllah"
yahut "Aallah" veya “Eallah” diye tekrarlayarak okumak câiz değildir. Bu şekilde
okumak mânayı bozacağı için, farz yerine getirilmemiş ve namaz geçersiz olur.
İmama uymak üzere ayakta alınan iftitah tekbirinin tamamen kıyam
halinde alınması şarttır. Buna göre, rükû halinde bulunan imama uyacak
olan kimse, kıyam halinde Allah deyip, ekber lafzını rükûa vardıktan sonra
diyecek olsa, imama uyması sahih olmaz.
NAMAZ 241
2. Kıyam
Kıyam "doğrulmak, dikelmek, ayakta durmak" demektir. Namazı oluşturan
ana unsurlardan biri olarak kıyam, iftitah tekbiri ve her rek‘atta
Kur'an'dan okunması gerekli asgari miktarı okuyacak kadar bir süre ayakta
durmak anlamına gelir.
Farz ve vâcip namazlarda ve Hanefî mezhebinde benimsenen görüşe
göre sabah namazının sünnetinde kıyam bir rükündür. Gücü yeten kişi bu
rüknü yerine getirmeden, meselâ oturarak farz veya vâcip bir namaz kılarsa
namazı geçerli olmaz. Yine bir kimse, çekiliverse düşeceği bir tarzda, duvara
veya bastona yaslanarak namaz kılacak olursa, namazı geçersiz olur. Nâfile
namazlarda ise kişi, ayakta durmaya gücü yettiği halde oturarak da namaz
kılabilir.
Hasta veya ayakta durmaya gücü yetmeyen kişiden kıyam vecîbesi düşer.
Bu kişi oturmaya güç yetiriyorsa, namazı oturarak kılar. Bu durumda oturma,
o kişi için hükmen kıyam yerine geçer. Oturmaya da gücü yetmiyorsa nasıl
kılabiliyorsa öyle, uzanarak veya ima ederek kılar.
3. Kıraat
Sözlükte "okumak" anlamına gelen kıraat, "Kur'an okumak" demektir.
Namazda bir miktar Kur'an okumak gerekir. Namazda Kur'an, kıyam halinde
iken yani ayakta dururken okunur. Namazda okunması gereken asgari
miktar, kısa üç âyet veya buna denk bir uzun âyettir. Namazın asıl iskeletini
oluşturan ve biçimini veren kıyam, rükû ve secde gibi rükünlere nisbetle
kıraat, namazın zâit rüknü olarak kabul edilir. Bu yüzden, kıyam, rükû,
secde ve son oturuş, gerek cemaatle namaz kılarken gerekse tek başına
namaz kılarken terkedilmediği halde, kıraat, imama uyan kişiden düşer.
Kıraat nâfile namazların, vitir namazının ve iki rek‘atlı namazların bütün
rek‘atlarında, dört veya üç rek‘atlı farz namazların ise herhangi iki rek‘atında
olması farzdır. Kıraatin ilk iki rek‘atta olması ise vâciptir. İkinci rek‘attan sonraki
rek‘at veya rek‘atlarda Fâtiha sûresini okumak Hanefî imamlardan yapılan bir
rivayete göre vâcip, diğer bir rivayete göre ise sünnettir.
Hanefîler'in farz namazların ilk iki rek‘atı dışında Fâtiha sûresinin
okunmasını sünnet kabul etmeleri, farz namazları iki rek‘at esası üzerine
değerlendirmelerinin bir sonucudur. Seferde dört rekatlı namazların kısaltılıp
iki rek‘at olarak kılınması gerektiğindeki ısrarlarının da bu noktayla ilgisi
vardır.
242 İLMİHAL
Kıraat konusundaki bu kurallar, Hanefî mezhebinde, imam olan için ve
tek başına kılan için söz konusudur. İmama uyan kişinin kıraat yükümlülüğü
yoktur; kılınan namaz açıktan (cehrî, âşikâre) okunan namaz ise imamı
dinler, değilse susar.
Diğer üç mezhepte ise kıraatin asgari miktarı her rek‘atta Fâtiha sûresinin
okunmasıdır. İlk iki rek‘atta Fâtiha'dan sonra Kur'an'dan bir sûre veya
birkaç âyet daha okumak (zamm-ı sûre) sünnettir. Bu mezheplerde kıraat,
imam ve yalnız başına kılan için olduğu gibi imama uyan için de geçerlidir.
Şu var ki imama uyan kişi, sessiz namazda Fâtiha'yı ve ardından eklenecek
bir sûreyi, sesli namazda ise Şâfiîler'e göre sadece Fâtiha'yı okur; Mâlikî ve
Hanbelîler'e göre bir şey okumayıp sadece dinler. Ahmed b. Hanbel'e göre,
tercihen hem dinlemeli, hem de imam ara verdiğinde okumalıdır.
Besmele Şâfiî mezhebine göre Fâtiha sûresinden bir âyet olduğu için,
besmelenin okunması da kıraat vecîbesinin bir parçasıdır, yani namazın
farzlarındandır.
aa) Kur'an Meâliyle Kıraat
Fakihlerin namazda kıraat rüknünü diğer rükünlerden daha hafif tuttuğu,
bunun yerine getirilmesinde âzami kolaylıklar gösterdiği, hatta bazan
-imama uyan kimsede olduğu gibi- bunu aramadığı görülür. Bunun için de
kıraat rüknünün ifası için bir âyetin okunması yeterli görülmüş, böylece
Arapça bilmeyenlerin veya telaffuzda zorlananların da yerine getirebileceği
ortalama bir ölçü konulmuştur. On dört asırlık İslâm geleneği içinde,
namazda kıraatın ana dille olması taleplerinin ve bunu konu olan tartışmaların
ciddi ölçekte gündeme gelmeyişi de bu kolaylıktan kaynaklanmaktadır.
Kıraatin namazda farz olması, Kur'an'ın tanımında mâna ve lafız ayırımını
veya böyle bir ayırımın yapılıp yapılamayacağını da gündeme getirmiştir.
Fakihlerin çoğunluğu böyle bir ayırıma gerek görmezken Ebû Hanîfe'nin
Kur'an tanımında mânaya öncelik verdiği, lafzı da bu anlamın kalıpları
olarak gördüğü bilinmektedir. Ancak bu tartışma namazdaki kıraat rüknünün
ifa şekline ilişkin olup, bütün fakihlere ve İslâm bilginlerine göre
-ibadetin biçimi haricinde-, Kur'an'ın anlamının öncelikli olduğu, onu okumaktan
ziyade anlamanın ve içeriğiyle ilgili tefekkürün ana gayeyi teşkil
ettiği kuşkusuzdur.
NAMAZ 243
Ebû Hanîfe'den başka bütün müctehidlere göre Arapça ezberleyip okuyabilen
kimselerin namazda Kur'an'ı asıl dilinden Kur’ân’dan okumaları farzdır.
Hanefî mezhebine göre Arapça'ya dili dönmeyen veya ezberleyemeyen
kimseler öğreninceye kadar namazda Kur'an'ı (anlamını, meâlini) kendi dillerinde
okuyabilirler.
“Zelletü'l-karî” bahsinde görüleceği üzere "Namazda, kıraat rüknü yerine
getirilirken Kur'an'dan olmayan bir kelime okunursa namaz bozulur."
Namazda önemli olan ibadet şuurudur. Okuduğunun mânasını da bilmek
ve namazda bunu düşünmek isteyenler, okuyacakları Kur'an'ın namazdan
önce meâlini okurlar, mânasını buradan anlarlar, namazda Kur'an'ı asıl dilinden
okurken bu mâna ve içerik üzerinde düşünebilirler. Ancak namazın şekli
açısından daha önemli ve gerekli olan, mânayı anlamak ve düşünmek değil,
ibadet bilinciyle belli bir biçim ve davranışın yerine getirilmesidir. Kaldı ki, dinî
âyin ve törenlerin hemen bütün din ve inanışlarda belli bir sembolizm ve biçimsellik
içerdiği bilinmektedir. Hatta ibadetin haz ve gizeminin biraz da bu
biçimde saklandığı söylenebilir.
bb) Gizli ve Açık Okumanın Ölçüsü
Bir yazıyı hiç ses çıkarmadan ve dili dahi kıpırdatmadan okumak mümkündür
ve buna Türkçe'de "içinden okumak veya sessiz okumak" denildiği
gibi "gözüyle süzmek" de denilir. Ezberlenmiş herhangi bir metni meselâ bir
şiiri dili hareket ettirmeden ve ses çıkarmadan tekrarlamak ise "içinden
okumak" olarak adlandırılmaz, belki "içinden geçirmek, zihinden tekrar etmek"
denir; fakat anlam olarak içinden okumaya yakındır. Bir yazıyı fısıltı
ile kendisi veya yakınında bulunanların duyabileceği bir tonla okumaya
"alçak sesle okumak", bu şekilde bir iki kişinin duyabileceği bir sesle konuşmaya
ise "fısıldamak, fısıltı ile konuşmak, alçak sesle konuşmak" denilir.
Namazda kıraatin cehrî yapılmasının anlamı, başkalarının duyacağı ses
tonuyla okumak demektir. Buna açıktan okumak veya yüksek sesle okumak
denilmektedir. Kur'ân'ı açıktan okumanın anlamı belli olduğu için bu
konuda görüş ayrılığı olmamıştır. Fakat hafî okuyuşun anlamı ve tanımlanması
konusunda farklı görüşler bulunmaktadır.
Fakihler ezberlenmiş olan Fâtiha sûresinin ve diğer sûrelerin namazda dili
kıpırdatmaksızın ve ses çıkarmaksızın zihinden tekrarlanmasını okuma (kıraat)
saymamışlardır; yani böyle yapmakla, namazın rüknü olan kıraatin yerine
getirilmiş olmayacağını söylemişlerdir. Hiç ses çıkarmamakla birlikte
244 İLMİHAL
harfleri diliyle düzeltmenin okuma sayılıp sayılmayacağı ise tartışmalıdır. Dilin
hareketinin okuma sayılmayacağını söyleyenlere göre kendi duyabileceği bir
sesle, fısıldar gibi, harfleri yerlerinden çıkartmak ve niteliklerini uygulamak
suretiyle kıraat etmek en doğrusudur. Kimi âlimler ise, ezberdeki bir sûreyi ses
çıkarmadan fakat dili hareket ettirerek tekrarlamanın okuma sayılacağını söylemişlerdir.
Bu konuda kesin bir ölçü getirmek zor olduğu için namaz kılan
kişi, kendisi hangi durumda daha fazla huşû ve kalp huzuru duyuyorsa o
şekilde davranmalı; başkalarıyla birlikte toplu olarak namaz kılınan yerlerde
başkalarının huşû ve kalp huzurunu ihlâl edecek şekildeki okumalardan kaçınmalıdır.
Genellikle açıktan okumanın alt sınırı, bir başkasının işitebileceği
derecede yüksek sesle okumak şeklinde, gizli okumanın üst sınırı ise en fazla
kendi işiteceği şekilde okumaktır.
Alçak sesle okumanın tarifi yapılırken, dayanılan gerekçelerden biri "Velâ
techer bi salâtike velâ tuhâfit bihâ vebtaği beyne zâlike sebîlâ" (el-İsrâ 17/110)
âyetidir. İçinde geçen "salât" kelimesine iki farklı anlam verildiği için bu âyet
iki farklı şekilde anlaşılmaya müsaittir. Kimileri âyette geçen salât kelimesine
kıraat (Kur'an okuma), kimileri de dua anlamı vermişlerdir. Her iki anlamı
destekleyen rivayetler de bulunmaktadır. Âyete verilen birinci anlam "Kur'an
okurken sesini yükseltme, tamamen de kısma; bu ikisi arasında bir yol tut"
şeklindedir. Bu anlamı destekleyen rivayet İbn Abbas'tan gelmektedir. İbn
Abbas'ın ifadesine göre, Hz. Peygamber yüksek sesle Kur'an okuyordu. Bunu
duyan kâfirlerin, Kur'an'a, onu getirene, gönderene ve Kur'an'ın geldiği kişiye
sövmeleri üzerine Hz. Peygamber hiç kimse duymayacak derecede sesini kıstı.
Bunun üzerine yukarıdaki âyet indi (Buhârî, “Tefsîr”, 17, 14/V, 229).
Âyete verilen ikinci anlam "Dua ederken sesini yükseltme, tamamen de
kısma. Bu ikisi arasında bir yol tut" şeklindedir. Bu anlamı destekleyen husus
Hz. Âişe'nin, âyette geçen salât kelimesini dua olarak açıklamış olmasıdır
(Buhârî, V, 229; Müslim, “Salât”, 31/I, 329-330). Salât kelimesinin Kur'an'da,
Hz. Peygamber'in sözlerinde ve Arap dilinde hiçbir şekilde kıraat anlamına
gelecek biçimde kullanılmayıp "dua" anlamında kullanıldığı, ayrıca âyetin baş
tarafında "De ki: İster Allah deyin, ister Rahman deyin, hangi isimle dua etseniz,
en güzel isimler O'nundur" denilerek dua etmenin emredildiği veya duadan
bahsedildiği dikkate alınınca bu ikinci anlamın daha uygun olduğu söylenebilir.
NAMAZ 245
cc) Zelletü'l-karî
Namazda kıraat ederken her rek‘atta okunan Fâtiha sûresinin ve arkasından
eklenmek üzere birkaç sûrenin iyi ezberlenmesi ve okuyuşlarda titiz
davranılması gerekeceği bellidir. Bununla birlikte Kur'an okurken çeşitli sebeplerle
okuma hatası yapılabilir. Bu okuyuş hataları ve dil sürçmesi fıkıh
terminolojisinde "zelletü'l-karî" olarak adlandırılır. Okuyuş hatası, Arap olan
olmayan herkes için söz konusu olabilir. Arapça bilmeyenler için ayrıca
telaffuz ve hareke problemi de söz konusudur. Âlimler okuyuşta yapılan
hataların, kıraat şartının yerine gelip gelmediğine, dolayısıyla namazın sahih
olup olmadığına etkisi üzerinde düşünmüş ve bunun için birtakım ölçüler
getirmişlerdir. Fakat getirilen ölçü daha ziyade anlamın bozulması, değiştirilen
kelimenin Kur'an'da olup olmaması gibi, yine Arapça bilmeyen
kişilerin tam olarak farkına varamayacağı teknik hususiyetler içerdiği için
Arapça ile meşgul olmamış kişiler açısından bu bilgi ve ölçülerin fazla pratik
değeri yoktur. Bu bakımdan, bu ölçülere genel olarak işaret edip, sıklıkla
karşılaşılabilecek bazı durumlara ilişkin hükümlere işaret etmeyi yeterli bulmaktayız.
1. Namazın rükünlerinden biri olan kıraati ifa ederken Kur'an'ın bir kelimesinin
dahi anlam bozulacak şekilde kasten değiştirilmesi halinde namaz
bozulur. Kasıtsız olarak yanlışlık yapmak durumunda esas alınacak ölçü, değiştirilen
lafzın Kur'an lafızlarından olup olmadığına bakılmasıdır. Eğer Kur'an
lafızlarından olmayan bir lafız okunmuş olursa namaz bozulur. Okunan şey
Kur'an lafızlarından olduğu sürece zabt ve i‘rabında ve mânada bir bozukluk
(halel) olsa bile namaz fâsid olmaz. Yine kelime sonlarındaki hareke yanlışları,
anlamı değiştirse bile namaz bozulmaz.
2. Bir harf yerine başka bir harf okumak: Bu harfler sin ve sad harfi gibi
mahreç yakınlığı bulunan harflerden ise namaz bozulmaz. Meselâ, "Allahü'ssamed"
diyecek yerde "Allâhü's-semed" demek "felâ takher" diyecek yerde "felâ
tekher" demek, "fethun karîb" diyecek yerde "fethun garîb" demek namazı bozmaz.
Fakat âlimlerin çoğunluğu "Allahü ehad" yerine "Allahü ehat" okumanın
namazı bozacağı görüşünde oldukları için, İhlâs sûresini okurken "dâl" harfini,
"te" gibi okumamaya dikkat etmek gerekir.
3. Mahreç yakınlığı olmamakla birlikte bazı harfler yaygın olarak karıştırıldığı
için ayırt etme zorluğu bulunan bu çeşit harflerin birbiri yerine geçirilmesi
durumunda birçok fakihe göre namaz bozulmaz. Meselâ "dât" yerine
"dâl", "zâl" veya "zı" harfinin okunması böyledir.
246 İLMİHAL
4. Şeddeli harfi şeddesiz veya şeddesiz harfi şeddeli, uzun okunacak
yerde kısa veya kısa okunacak yerde uzun, idgam yapılacak yerde idgamsız
veya idgam yapılmayacak yerde idgam yaparak okumakla namaz bozulmaz.
Meselâ "iyyâke na‘büdü" diyecek yerde "iyâke na‘büdü" demekle
namaz bozulmaz.
5. Kelimenin bir parçası kesilse, meselâ "el-hamdü…" diyecekken,
unutmak veya nefesi yetmemek veya nefesi bir sebeple tıkanmaktan dolayı,
"el…" deyip, durduktan sonra "el-hamdü…" denilse veya okunacak kelime
hatıra gelmeyip başka bir kelimeye geçilse çoğunluğa göre namaz bozulmaz.
Çünkü bu durumlarda zaruret ve kaçınılması mümkün olmayan bir durum
(umûm-ı belvâ) vardır.
6. Eğer âyete bir harf ilâve edilse, mâna değişmiyorsa namaz bozulmaz.
Buna mukabil, "Allahüekber" ifadesinin başına bir "e" harfi eklenecek olsa,
anlam bütünüyle değişeceği ve inanç noktasından riskli bir anlam çıkacağı
için namaz bozulur. Çünkü "Allahüekber" sözünün anlamı, "Allah en büyüktür"
şeklinde olup başına "e" harfi eklendiği zaman "Allah en büyük müdür?"
şekline dönüşmektedir.
7. Anlam bozulmadığı takdirde kelimelerin yerinin değişmesiyle namaz bozulmaz.
Meselâ "fîhâ zefîrun ve şehîkun" yerine "fîhâ şehîkun ve zefîrun" okunmasıyla
namaz bozulmaz. Fakat anlam değişirse namaz bozulur.
8. Bir kimse namazda fâhiş hata ile okuduktan sonra, dönüp yeniden
düzgün şekilde okursa namazı câiz olur.
9. Kıraat esnasında az veya çok miktarda âyet atlamakla namaz bozulmaz.
Şâfiî ve Hanbelîler'e göre Fâtiha dışındaki okuyuşlarda kasıtlı olmamak
şartıyla meydana gelen hata sebebiyle namaz bozulmaz. Bu bakımdan,
özellikle Fâtiha'yı hatasız öğrenmeye, doğru ezberleyip doğru okumaya
çalışmak iyi olur.
4. Rükû
Rükû sözlükte "eğilmek" anlamına gelir. Namazın ana unsurlarından
olan rükû, eller dizlere erecek şekilde öne doğru eğilmek demektir. Hz. Peygamber'in
uygulamasına en uygun rükû şekli, sırt ve baş düz bir satıh
oluşturacak biçimde eğilmektir. Tarif edilen bu rükû duruşunda bir müddet
beklemek (tuma'nîne) ve yine rükûdan doğrulup, secdeye varmadan önce
uzuvları sakin oluncaya değin bir süre kıyam vaziyetinde beklemek (kavme)
ta‘dîl-i erkânın birer parçası olduğundan, Ebû Yûsuf'a ve Hanefî mezhebi
NAMAZ 247
dışındaki üç mezhebe göre tuma'nîne ve kavme farzdır. Ebû Hanîfe ve Muhammed'e
göre ise vâciptir. Bu tume'nîne ve kavme süresinin asgari ölçüsü
"sübhânellâhi'l-azîm" diyecek kadar durmaktır.
5. Secde
Secde sözlükte "itaat, teslimiyet ve tevazu içinde eğilmek, yere kapanmak,
yüzü yere sürmek" anlamına gelir. Namazın her rek‘atında belirli
uzuvları yere veya yere bitişik bir mahalle koyarak iki defa yere kapanmak
namazın rükünlerindendir. Hz. Peygamber'in uygulamasına en uygun secde
yüz, eller, dizler ve ayak parmaklarının üzerine olmak üzere yedi uzuv üzerinde
yapılanıdır. Bununla birlikte bunlardan bir kısmı ile yetinildiğinde secdenin
geçerli olup olmayacağı konusunda mezhepler arasında farklılıklar
vardır. Hanefî mezhebinde farz olan, alnın ve ayakların hiç değilse bir ayağın
yere dayanmasıdır. Burnun konması vâcip, ellerin ve dizlerin konması
ise sünnettir. Tercih edilen görüşe göre, bir ayağın sadece bir parmağını
veya sadece üstünü yere koymak yeterli değildir. Yine bir mazeret (özür)
yokken alnı yere değdirmeden sadece burun üzerine secde yeterli olmaz.
Hanefîler'den Züfer ile Şâfiî ve Hanbelî mezheplerinde, yedi uzvun (eller,
ayaklar, dizler ve yüz) her birinin bir kısmının yere değdirilmesi farzdır.
Şâfiîler'e göre avuç içlerinin ve ayak parmaklarının alt taraflarının yere gelmesi
gerekir. Mâlikî mezhebinde farz olan, secdenin alnın bir kısmı üzerinde
yapılmasıdır. Özür sebebiyle bunu yapamayan ima ile secde eder. Sadece
burnun üzerine secde edilmesi yeterli değildir.
Secdede ve iki secde arasında bir miktar beklemek (tume'nîne), rükûdaki
tume'nînenin hükmüyle aynıdır.
6. Ka‘de-i Ahîre
Ka‘de-i ahîre “son oturuş” demektir. Namazın sonunda bir süre (teşehhüt
miktarı) oturup beklemek namazın rükünlerindendir. İki rek‘atlık namazlardaki
oturuş, daha önce oturuş bulunmadığı için son oturuş sayılır.
Son oturuştaki süre Hanefîler'e göre "teşehhüt" miktarıdır. Teşehhüt
miktarı ise, "Tahiyyât" duasını okuyacak kadar bir süredir. Şâfiî ve
Hanbelîler'de ise farz olan oturuş süresi teşehhüt miktarına ilâveten bir de
Hz. Peygamber'e salavat getirilebilecek (“Allahümme salli alâ Muhammed”
diyecek) kadardır. Mâlikî mezhebine göre farz olan, hiç değilse selâm vermeye
elverişli bir süre oturmaktır.
248 İLMİHAL
Namaz ibadetinin ana çatısını oluşturan şartlar ve rükünler bunlar olmakla
birlikte, yukarıda da belirttiğimiz gibi, ta‘dîl-i erkân ve namazdan
kendi fiili ile çıkmak da fakihlerin bir kısmına veya çoğunluğuna göre namazın
farz veya vâcipleri arasında sayılır. Bu sebeple bu iki kavram hakkında
burada bilgi verilmesi yerinde olur.
Ta‘dîl-i Erkân
Ta‘dîl-i erkân, rükünleri düzgün, yerli yerinde ve düzenli yapmak demektir.
Ta‘dîl-i erkâna riayetin sonucunda rükünler şekil olarak düzgün ve kıvamında
yerine getirilmiş olur. Böylece kişi namazını üstün körü değil, "dört başı
mâmur" kılmış olur. Ta‘dîl-i erkâna yakın anlamda kullanılan "tuma'nîne"
kelimesi, yapılmakta olan rüküne hakkının verildiğine kanaat getirilmesi ve
yapılan işin içe sinmesi halini ifade eder ki ta‘dîl-i erkâna riayetin sonucudur.
Ta‘dîl-i erkân özellikle rükûda, rükûdan doğrulmada, secdede ve iki secde
arasındaki oturuşta söz konusu olur.
Hanefî mezhebi eserlerinde rükûda "tuma'nîne"nin, rükûdan doğrulduktan
sonra bir süre ayakta beklemenin (kavme) ve iki secde arasında bir süre
(“sübhanellâhi'l-azîm” diyecek kadar) oturarak beklemenin (celse) sünnet
olduğu kaydedilmekle beraber kuvvetli görüşe göre bunlar ta‘dîl-i erkânın
birer boyutu olmak bakımından vâciptir.
Ta‘dîl-i erkân, Ebû Yûsuf'a ve Hanefî mezhebi dışındaki üç mezhebe
göre, ayrı bir rükün veya rüknün şartı olması itibariyle farzdır. Hanefî mezhebine
göre (Ebû Hanîfe ve Muhammed'e göre) ise vâciptir.
Namazdan Kendi Fiili ile Çıkmak
Ebû Hanîfe'ye göre namaz kılan kişinin, namazın sonunda kendi istek
ve iradesiyle yaptığı bir fiil ile namazdan çıkması namazın rükünlerindendir.
Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre ise teşehhüt miktarı oturmakla namaz rükünleri
itibariyle tamamlanmış olur. Bu görüş ayrılığının ayrıntı sayılabilecek
bazı fıkhî sonuçları vardır. Buna göre bir kimse ka‘de-i ahîrede teşehhüt
miktarı oturduktan sonra kendi isteği ile, namazla bağdaşmayacak bir fiil
işlese, meselâ kendisine verilen selâmı almak veya hapşırana “çok yaşa”
veya “yerhamükellâh” demek gibi bir şekilde konuşsa, her üç imama göre
de namazı tamam sayılır. Fakat teşehhüt miktarı oturduktan sonra, kendi
isteği dışında bir sebeple namazı bozulsa Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre
bu kişinin namazı tamamdır, Ebû Hanîfe'ye göre ise tamam değildir. Hemen
abdest alıp kendi istek ve iradesiyle (ihtiyar) namazdan çıkmazsa namazı
geçersiz olur ve yeniden kılması gerekir. Yine son oturuşta, teşehhüt miktarı
NAMAZ 249
oturduktan sonra henüz kendi istek ve iradesiyle namazdan çıkmadan namaz
vakti çıksa, bu kişinin namazı iki imama göre tamamdır. Ebû Hanîfe'ye
göre ise fâsiddir.
Şâfiî ve Mâlikî mezheplerine göre namazdan çıkmak için birinci selâmın
verilmesi; Hanbelî mezhebine göre de iki tarafa selâm verilmesi farzdır. Hanefî
mezhebine göre ise selâm farz değil, vâciptir.
Hanefîler, Hz. Peygamber'in bazan teşehhüt miktarı oturduktan sonra,
selâm vermeden arkadaşlarına dönerek konuşmak gibi bir fiille namazı tamamladığını
bildiren rivayetleri dikkate alarak namazdan selâmla çıkmayı
rükün saymamışlardır.
B) NAMAZIN VÂCİPLERİ
Namazın vâciplerinden herhangi birinin terkedilmesi namazı bozmaz.
Namazın vâciplerinden biri sehven terkedilmişse sehiv secdesi yapılması,
eğer kasten terkedilmişse namazın iade edilmesi yani yeniden kılınması
gerekir.
Hanefîler'deki vâcip kavramı, diğer mezheplerde bulunmadığı için burada
Hanefîler'in terminolojisine göre belirtilen vâciplerin bir kısmı, öteki
mezheplerde farz sayılırken, bir kısmı sünnet sayılmaktadır. Farz olan bir
şey terkedildiği zaman namaz fâsid (geçersiz) olur. Namazın vâciplerinden
biri bilerek terkedildiği zaman namazı yeniden kılmak (iade), bilmeyerek
(sehven) terkedildiği zaman ise sehiv secdesi yapmak lâzım gelir. Sehiv secdesi
yapılmadığı zaman ise, eksikliğin verdiği kerahete rağmen namaz borcu
düşmüş olur.
Namazın vâcipleri şunlardır:
1. Namaza "Allahüekber" sözüyle başlamak. Bu, çoğunluğa göre farzdır.
2. Nafile ve vacip namazların her rek‘atında, farz namazların ilk iki
rek’atında Fâtiha sûresini okumak. Bu, çoğunluğa göre farzdır.
3. Farz namazların ilk iki rek‘atında, vâcip ve nâfile namazların her rek‘atında
Fâtiha'dan sonra, Kur'an'dan kısa bir sûre veya buna denk düşecek bir
veya birkaç âyet okumak (zamm-ı sûre), Fâtiha'ya bir küçük sûre veya en
küçük sûreye denk üç kısa âyet ya da üç kısa âyete denk bir uzun âyet eklemek
vâciptir (En küçük sûre Kevser sûresi [İnnâ a‘taynâke'l-kevser] ve en
250 İLMİHAL
kısa âyet "sümme nazar" âyetidir). Fâtiha'dan sonra bir sûre daha okumak
çoğunluğa göre sünnettir.
4. Farz olan kıraati ilk iki rek‘atta yerine getirmek.
5. Fâtiha'yı, eklenecek sûreden önce okumak.
6. Tek başına namaz kılarken öğle ve ikindi namazları ile gündüz kılınan
nâfile namazlarda gizli okumak (kırâat-i hafî yapmak). Gizli okumanın
ölçüsü, sadece kendisinin duyabileceği kadar kısık bir sesle okumaktır. Sabah,
akşam ve yatsı namazları ile gece kılacağı nâfile namazlarda kişi serbesttir;
isterse sesli (cehrî), isterse hafî (alçak sesle) okuyabilir.
7. Cemaatle kılınan namazda imam, sabah namazı ile akşam ve yatsı
namazlarının ilk iki rek‘atında sesli okumalıdır. Cuma namazında, bayram
namazlarında, cemaatle kılınan teravih namazında, teravihten sonra cemaatle
kılınan vitir namazında da imam kıraati yüksek sesle yapar.
İmam, öğle ve ikindi namazlarının bütün rek‘atlarında, akşam namazının
üçüncü ve yatsı namazının son iki rek‘atında kıraati hafî yapar.
8. Secdede alın ile birlikte burnu da yere koymak.
9. Üç ve dört rek‘atlı namazlarda ikinci rek‘atın sonunda oturmak (ka‘de-i
ûlâ = ilk oturuş).
10. Namazların gerek ilk, gerekse son oturuşunda teşehhütte bulunmak,
yani Tahiyyât'ı okumak.
11. Namazın sonunda sağ ve sol tarafa selâm vermek (“es-Selâmü
aleyküm ve rahmetullah” cümlesinin "es-Selâm" kısmını söylemek vâcip,
"aleyküm ve rahmetullah" kısmını söylemek ise sünnettir).
12. Farz olan fiillerin sırasına riayet etmek (kıyamdan sonra rükûa gitmek,
iki secdeyi peş peşe yapmak gibi).
13. Farz olan fiili geciktirmemek. Meselâ, birinci oturuşta Tahiyyât'ı
okuduktan sonra, "Allahümme salli alâ Muhammed" diyecek kadar bir süre
bekledikten sonra üçüncü rek‘ata kalkılacak olursa farz geciktirilmiş sayılır
ve sehiv secdesi gerekir.
14. Vitir namazında Kunut duası okumak Ebû Hanîfe'ye göre vâcip,
İmâmeyn’e (Ebû Yûsuf ve İmam Muhammed) göre sünnettir.
15. Ramazan ve kurban bayramı namazlarının her iki rek‘atında ilâve
(zâit) üçer tekbir almak (bayram namazının ikinci rek‘atında rükûa giderken
NAMAZ 251
tekbir almak da vâciptir. İkinci rek‘atta getirilen ilâve tekbirler rükûdan hemen
önce olduğu için bu rek‘atta rükûa giderken alınan tekbir de vâcip sayılmıştır).
16. Sehiv secdesi yapılmasını gerektiren bir fiilde bulunulmuşsa sehiv
secdesi yapmak. Sehiv secdesinden sonra selâm vermek de vâciptir.
17. Ta‘dîl-i erkâna riayet etmek Ebû Yûsuf'a göre farz, Ebû Hanîfe ve
Muhammed'e göre vâciptir.
18. Namazdayken secde âyeti okunmuşsa tilâvet secdesi yapmak (bk.
Tilâvet Secdesi).
V. NAMAZIN SÜNNET ve ÂDÂBI
Sünnet, Hz. Peygamber'in devamlı olarak yaptığı ve bir mazeret olmaksızın
terketmediği veya mazeretsiz nâdiren terkettiği şeydir. Namazda
Sübhâneke duasını okumak, eûzü çekmek bu mânada sünnettir. Sünnetin
yapılmasına sevap olmakla birlikte terkedilmesine ceza (ikab) yoktur; sadece
kınama ve sitem (itâb) vardır. Namazın sünnetleri, namazın vâciplerini tamamlar,
onlardaki kusurları telâfiye ve fazla sevaba vesile olur. Sünnetlere
riayet etmek ve devam etmek Hz. Peygamber'e muhabbetin bir nişanesi
sayılır. Bununla birlikte sünnetin terkedilmesi ne farzın terkedilmesi gibi
namazın bozulmasını (fesad) ve yeniden kılınmasını, ne vâcibin kasten
terkedilmesi gibi tahrîmen mekruhluğu, ne de vâcibin sehven terkedilmesi
gibi sehiv secdesi yapmayı gerektirir. Fakat sünnetlerin kasten terkedilmesi
"isâet" (yanlış ve kötü davranma) olur. İsâet, Hanefîler'in tanımlamasına göre
tenzîhen mekruhun üstünde, tahrimen mekruhun altında yer alır. Hz. Peygamber'in
devamlı olarak yapmayıp, yapılmasına teşvikte bulunduğu şeylere
ise Hanefîler, mendup=müstehap adını vermişlerdir. Buna göre meselâ
sabah namazının farzından önce iki rek‘at namaz kılmak sünnet, ikindi ve
yatsıdan önceki dört rek‘at ise müstehap sayılmaktadır.
Edep (çoğulu âdâb) ise, Hz. Peygamber'in devamlı olmaksızın birkaç
kere yaptığı şeylerdir. Rükû ve secdede üçten fazla tesbih yapmak (yani
rükûda üçten fazla “sübhâne rabbiye'l-azîm” demek) böyledir. Hanefî kitaplarında
edep tabiri, mendub=müstehap anlamında da kullanılır. Âdâb sayılan
şeyleri terketmek, her ne kadar isâet sayılmaz ve kınamayı gerektirmez ise
de bunlara riayet edilmesi daha faziletlidir (efdal). Esasen namazın âdâbı,
yüce yaratıcının huzurunda durulduğunun farkında olunarak, zâhiren mütevazi
bir halde bulunmaktır.
252 İLMİHAL
Buna göre Hanefîler'de namazın farz ve vâcipleri dışında yapılması uygun
görülen şeyler kuvvetliden zayıfa doğru şöyle bir sıralama takip etmektedir:
Sünnet, mendup=müstehap, âdâb.
Diğer mezheplerde ise mendup, bir bağlayıcılık ve gereklilik söz konusu
olmaksızın yapılması istenen şey şeklinde tanımlanmaktadır. Mendubun
yapılmasına sevap olmakla birlikte terkedilmesine ceza yoktur. Fakat
mendubu terkeden kişi, kınama ve sitemi hak eder.
Buna göre, cumhurun mendup tanımı Hanefîler'in sünnet tanımı ve anlayışlarıyla
örtüşmektedir. Esas itibariyle namazın farz ve vâciplerinden
olmayan, dolayısıyla eksikliği namazın aslına zarar vermeyen, bununla
birlikte yerine getirilmesi hem Hz. Peygamber'in uygulamasına uyma hem
de namazın şekil ve içeriğini tamamlama anlamına gelen şeylerin genel
anlamda mendup olarak değerlendirilmesi, namazın sünnet, müstehap ve
âdâbının bu başlık altında düşünülmesi mümkündür. Bu bakımdan aşağıda
namazın sünnetleri ve âdâbı olarak sayılan şeyler genel olarak namazın
menduplarıdır.
A) SÜNNETLERİ
Namazın sünnet ve âdâbının çoğu, namaz fiillerinin belli bir düzen ve
intizam içinde yapılmasını ve yapılan fiillerin şeklen güzel görünmesini
sağlamaya yöneliktir. Namazın sünnetleri şunlardır:
1. İftitah tekbirini alırken ellerin yukarı kaldırılması ve bu esnada ellerin
açık ve parmakların normal halleri üzere bulunması ve içlerinin kıbleye yönelik
tutulması. Erkekler ellerini kulaklarına, kadınlar göğüsleri hizasına
kadar kaldırırlar. Bu hüküm kunut tekbiri ve bayram namazının ilâve tekbirleri
için de geçerlidir. Ayrıca, imama uyan kişi (muktedî) iftitah tekbirini,
imamın iftitahından çok sonraya bırakmamalıdır.
2. İftitah tekbirinin hemen ardından el bağlamak (itimat). Bunda önce
elleri salıverip (irsâl) sonra bağlamak yoktur. Erkekler göbek altından ve
kadınlar göğüs üstünden el bağlarlar. Sağ el sol elin üzerine konulur. Erkekler
sağ elin serçe ve baş parmaklarını sol bileğin iki tarafından halka
yaparlar. Kadınlar halka yapmayıp, sağ ellerini düz bir şekilde sol elleri üzerine
koyarlar.
3. Kıyamda iken ayakların arasını dört parmak kadar açık bulundurmak.
Namaza başlarken ve ara tekbirlerinde ellerin kaldırılması, hizası, kıyam ve
NAMAZ 253
rükûda iki ayak arasındaki mesafe gibi konularda mezheplere göre farklı
uygulamalar vardır.
4. Sübhâneke okumak, namaza Allah'ı bu şekilde överek, senâ ederek
başlamak sünnettir. Bu bakımdan Sübhâneke birinci rek‘atta iftitah tekbirinden
(tahrîme) hemen sonra okunur.
5. Tek başına namaz kılan için sadece ilk rek‘atta ve Sübhâneke’den
sonra Eûzü billâhi mine'ş-şeytâni'r-racîm demek (teavvüz). Cemaatle
namaz kılma durumunda sadece imam "eûzü…" çeker, imama uyan kişiler
Sübhâneke'den sonra bir şey okumazlar.
6. Tek başına namaz kılan kişinin ve cemaatle namaz durumunda imamın,
her rek‘atın başında Fâtiha'dan önce besmele çekmesi. İmama uyan
kişilerin besmele okuması gerekmez.
7. Sübhâneke'yi ve eûzü besmeleyi gizli okumak, Fâtiha'nın sonunda
"âmin" demek. Fâtiha'yı okuyan da işiten de âmin der.
8. Tek başına namaz kılarken Fâtiha'nın arkasından okuyacağı sûrenin,
sabah ve öğle namazlarında uzun sûrelerden, ikindi ve yatsı namazlarında
orta uzunluktaki sûrelerden ve akşam namazında kısa sûrelerden seçilmesi.
Cemaatle namaz durumunda, imam cemaatı soğutmamak durumunda olduğu
için, bulunduğu yere ve cemaatin durumuna göre sûre seçer. Uzun
sûreler, tıvâl-i mufassal olarak anılır. Hucurât sûresi ile Bürûc sûresi arasındaki
sûreler bu grupta yer alır. Orta uzunluktaki sûrelere de evsât-ı
mufassal denir. Bürûc sûresi ile Beyyine sûresi arasındaki sûreler bu grupta
yer alır. Kısa sûreler ise, kısâr-ı mufassal diye anılır. Bunlar Beyyine sûresinden
Nâs sûresine kadar olan sûrelerdir.
9. Rükûa varırken tekbir almak, yani Allahüekber demek.
10. Rükûda üç kere "Sübhâne rabbiye'l-azîm" demek.
11. Rükûdan doğrulurken "Semiallahü limen hamideh" demek (tesmî‘).
Bunu imam ve tek başına namaz kılan söyler; imama uyan kişi söylemez.
12. "Semiallahü limen hamideh" dedikten sonra, "Rabbenâ leke'l-hamd"
veya "Allahümme rabbenâ leke'l-hamd" demek (tahmîd). Bunu tek başına
namaz kılan ve imama uyanlar söyler. İmam da söyleyebilir (Ebû Hanîfe'ye
göre imam söylemez).
13. Tek başına namaz kılan kişi, tesmî‘ ve tahmîdi gizli yapar. İmam ise
tesmîi sesli söyler. Tahmîd her durumda sessiz okunur. Ancak kalabalık
254 İLMİHAL
cemaatte imamın sesi arkalardan duyulmuyorsa ortalardan bir kişi, imamın
tekbirlerini yüksek sesle tekrarladığı gibi tahmîdi de yüksek sesle okur.
14. Erkeklerin, rükû durumunda dizlerini dik ve arkalarını düz tutmaları,
dizlerini elleriyle kavramaları, dizlerini tutarken ellerini açık bulundurmaları.
Kadınlar ise ellerini dizleri üzerine koyarlar, dizlerini tutmaz ve parmaklarını
ayrık bulundurmazlar. Dizlerini bükük ve arkalarını meyilli bulundururlar.
15. Rükûda başını aşağı, yukarı eğmeyip doğru tutmak.
16. Rükûdan doğrulup dik durmak (kavme). Bunun ta‘dîl-i erkânın bir
parçası olma ihtimaline binaen vâcip olduğu da söylenmektedir.
17. Rükûdan doğruluşta (rükû kavmesinde), bayram tekbirlerinin arasında
elleri yana salıvermek (irsâl).
18. Secdeye varırken yere önce dizlerini, sonra ellerini, daha sonra yüzünü
koymak ve secdeden kalkarken, secdeye varış sırasının tersini yapmak;
secdeye varırken ve secdeden kalkarken "Allahüekber" demek.
19. İki secde arasında celse yapmak, yani kısa bir ara oturuşu yapmak.
Bunun ta‘dîl-i erkânın bir parçası olma ihtimaline binaen vâcip olduğu da
söylenmektedir.
20. Secdelerde başını iki eli arasında yere koyup ellerini yüzünden uzak
tutmamak ve parmaklar bitişik ve el ayası yere yapışık olmak.
21. Secdelerde üçer defa "Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ" demek.
22. Erkeklerin, secdede iken karnı uyluklardan, dirsekleri yanlarından
ve kolları yerden uzak tutması. Kadınlar ise, secdede alçalıp kollarını yanlarına
bitiştirir ve karnı uyluklarına yapıştırırlar.
23. Secde arası oturuşta (celse) ellerini uylukları üzerine koymak.
24. Gerek celsede gerek ka‘dede, erkekler sol ayaklarını yere yayıp üzerine
oturur ve sağ ayaklarını parmaklar kıbleye gelecek şekilde dikerler.
Kadınlar ise ayaklarını sağ yanlarına yatık bir şekilde çıkarıp, öyle otururlar
(teverrük).
25. Tahiyyât’ın teşehhüdünde "lâ ilâhe" derken sağ elinin şahadet parmağını
yukarı kaldırıp "illallâh" derken indirmek.
26 Tahiyyât'ı gizli okumak.
27. Rek‘atı ikiden ziyade olan farzların ilk iki rek‘atının dışında Fâtiha
okumak.
NAMAZ 255
28. Son oturuşta, Tahiyyât’tan sonra salavat okumak. Bu, namazın
müekked sünnetlerindendir.
29. Salavattan sonra dua etmek.
30. Selâm verirken başı önce sağa sonra sola çevirmek ve her iki tarafa
selâm verirken "es-Selâmü aleyküm ve rahmetullâh" demek. İmam, selâm
verirken hafaza melekleri ile cemaate; imama uyan kimseler cemaate ve
imama; tek başına namaz kılan kimse ise meleklere selâm vermeye niyet
eder. İmam sola selâm verirken sesini biraz alçaltır. İmama uyanların selâmı,
fâsılasız olarak imamın selâmının hemen ardından olmalıdır. Ayrıca
birinci rek‘attan sonra imama yetişen muktedînin (mesbûk), imamın ikinci
selâmını beklemesi de sünnettir.
B) NAMAZIN ÂDÂBI
Âdâb, Hz. Peygamber'in bazan yapıp bazan terkettiği şeyler olup Hanefî
literatüründe mendup veya müstehap anlamında kullanıldığı da olur. Bunları
terketmek, isâet sayılmaz ve kınamayı gerektirmez ise de riayet edilmesi
daha faziletlidir (efdal). Esasen namazın âdâbı yüce yaratıcının huzurunda
durulduğunun farkında olunarak zâhiren mütevazi bir halde bulunmaktır.
Namazın âdâbı (müstehapları) şunlardır:
1. Namaz esnasında iken hem görünüşte hem iç dünyada bir tevazu,
sükûnet ve huzur içinde bulunmak.
2. Kıyafete çeki düzen vermek. Meselâ gömlek gibi düğmeli bir giysi giyildiğinde
düğmelerini iliklemek.
3. Kamet sırasında "hayye alel felâh" denirken imam ve cemaatin namaz
için ayağa kalkması.
4. "Kad kameti's-salâh" denilirken imamın namaza başlaması, müezzini
fiilen tasdik etmek anlamına geleceği düşüncesiyle âdâbdan (müstehap)
sayılmıştır. Fakat imamın kametin bitmesini beklemesinde ve kamet bittikten
sonra namaza başlamasında da bir beis yoktur. Hatta Ebû Yûsuf ile diğer
üç mezhep imamına göre en uygunu kamet bittikten sonra namaza
başlanmasıdır. Çünkü bu suretle cemaate saflara çekidüzen verme fırsatı
tanınmış olur.
Kamet getirilirken camiye giren kişi ayakta beklemeyip, hemen oturur
ve cemaatle birlikte ayağa kalkar.
256 İLMİHAL
5. Erkekler iftitah tekbiri alırken ellerini yenlerinin dışına çıkarmak.
6. Namaza dururken kalbin ameli olan niyete lisanın fiili olan sözü eklemek.
Söyleme kalbin amelini engelliyorsa kalbin niyeti ile yetinmek gerekir.
7. Namazda bulunan erkek ve kadının huşû üzere olup kıyamda secde
yerine, rükûda ayaklarının üzerine ve secdede burnun iki kanadına, otururken
kucağına ve uyluk üzerlerine ve selâmda omuz başlarına bakması.
8. Namaz esnasında mümkün oldukça öksürüğü, geğirmeyi gidermek ve
esneme durumunda ağzı tutmak, dudakları dişlerle olsun kapamak; bu da
yeterli olmazsa sağ el ile kapamak.
9. Tek başına namaz kılan kişinin, rükû ve secde tesbihlerini üçten fazla
yapması.
Bütün bunlar yapılması güzel (müstahsen) olan şeylerdir ve ibadet esnasında
Allah'ın huzurunda olma şuuruna ve O'na gösterilmesi gereken tâzime
de uygun davranışlardır.
VI. NAMAZA AYKIRI DAVRANIŞLAR
Bir müslümanın namaz esnasında, yukarıda ayrı ayrı sayılan namazın
farz, vâcip, sünnet ve âdâbını en iyi şekilde yerine getirmeye gayret etmesi
ve bu ibadetin mâna ve gayesine aykırı her türlü davranıştan da kaçınması
gerekir. Namaza aykırı davranışlar, bu aykırılığın derecesine göre namazın
mekruhları ve namazı bozan şeyler şeklinde ikili bir ayırım içinde ele alınır.
A) NAMAZIN MEKRUHLARI
Namazda yapılması hoş karşılanmayan davranışlara "namazın mekruhları"
denir. Genel olarak namaz için öngörülmüş bulunan biçimsel yapıya aykırı
olan davranışlar ile namazın gerektirdiği saygı, tâzim, tevazu, boyun bükme
ve sükûnet haline de aykırı olan ve namazda kalbi meşgul edecek ve insanı
ibadetin gerektirdiği kalp huzurundan ve huşûdan alıkoyacak davranışlar
mekruh sayılmıştır. Namaz esnasında elbiseyle veya vücudun bir yeriyle oynamak
gibi namazla ilgisi olmayan ve onunla bağdaşmayan bir hareketin
yapılması mekruhtur. Çünkü bu şekildeki davranışlar namazın biçimsel yapısına
aykırıdır ve aynı zamanda namazın gerektirdiği saygı ve tâzim vaziyetiyle
de bağdaşmamaktadır.
NAMAZ 257
Bunun yanında namazın vâciplerinden ve sünnetlerinden birini terketmek
de mekruh sayılmaktadır.
Namazın vâciplerinden birini, meselâ Fâtiha sûresini okumayı kasten
yani bilerek ve isteyerek terketmek tahrîmen mekruhtur. Bir vâcibin
terkedilmesi sebebiyle tahrîmen mekruh olan bu namaz esas itibariyle sahih
yani geçerli olup kişiden namaz borcunu düşürür ise de iade edilmesi yani
yeniden kılınması vâciptir.
Namazın sünnetlerinden birini, meselâ Sübhâneke okumayı, rükû veya
secdelerdeki tesbihleri kasten terketmek mekruhtur. Namazın sünnetlerinden
birini terketmek, genel olarak tenzîhen mekruh olmakla birlikte,
tenzîhen mekruh sayılan şeylerin bir kısmı tahrîmen mekruha yakındır.
Meselâ müekked bir sünneti terketmek, bir vâcibi terketmek derecesine yakın
bir mekruhluğu (kerâhet) ifade eder. Müstehap (mendup) olan bir şeyi
terketmek ise mekruh olmayıp daha iyi ve faziletli olanı terketmek (terk-i
evlâ) sayılır.
Namazda mekruh sayılan şeyler şunlardır:
1. Bir zararın giderilmesi veya namazın tamamlanması amacı olmaksızın
namaz dışı bir davranışta bulunmak. Meselâ alnın secde mahalline yerleşmesini
engelleyen sarık vb. şeyleri çekmek namazın tamamlanması
amacı taşıdığından ve akrep gibi zararlı hayvanları öldürmek de bir zararın
giderilmesi amacı taşıdığından mekruh sayılmamıştır. Buna karşılık parmak
çıtlatmak, giysisinin kolunu kıvırmak, bunu gerektiren bir özür olmadığı
halde -peş peşe olmamak üzere- birkaç adım yürümek, sinek vb. haşeratla
meşgul olmak gibi davranışlar mekruhtur. Namaz dışı davranış amel-i kesîr
(bk. Namazı Bozan Şeyler) boyutuna varırsa namaz bozulur.
2. Namaza ilişkin fiilleri özürsüz yere, namazın sünnet ve âdâbına uymaksızın
yerine getirmek. Meselâ bir özrü olmaksızın duvar, direk, baston
vb. bir şeye hafifçe yaslanmak; daha dizleri yere koymadan elleri yere koymak,
secdeden kalkarken dizleri ellerden önce kaldırmak; oturuşlar esnasında
bağdaş kurmak veya dizleri dikmek; kıyam esnasında elleri yana bırakmak;
erkekler için secde esnasında kolları tamamıyla yere yapıştırmak
böyledir.
3. Kıyam, rükû ve secde aralarındaki tekbir ve zikirleri kendi yerlerinden
sonraya bırakmak. Meselâ kıyamdan rükûa vardıktan sonra “Allahüekber”
demek, rükûdan doğrulduktan sonra “Semiallahu limen hamideh” demek
258 İLMİHAL
mekruhtur. Rükû tekbiri alınmaya ayakta iken başlanmalı, rükûa varırken
bitirilmelidir. Söz ile fiil eş zamanlı olmalıdır.
4. Namazda esnemek, gerinmek ve boğazı açıyormuş gibi yapmak.
Mümkün olduğunca esnemeyi önlemeye çalışmalı, esnemek durumunda
kalınca sağ el ile ağzı kapatmalıdır. Nezle vb. sebepten burnu akan kişi,
burnunu mendille siler. Grip olan kişi de öksürecek olduğunda ağzını eliyle
veya mendiliyle kapatmalıdır. Bu durumda olan kişilerin mescide gelmeleri
de mekruhtur.
5. Namazda iken verilen selâmı el veya baş işaretiyle almak. Tahrîmen
mekruh olan bu fiille kimilerine göre namaz bozulur.
6. Namazda huşû halini artırmak veya uygunsuz bir şeyi görmekten sakınma
gibi bir amaç olmadıkça gözleri yummak, gözleri sağa sola veya
aşağı yukarı çevirmek, başı hafifçe bir tarafa çevirip bakmak.
7. Abdesti sıkışık olduğu halde namaz kılmak. Hz. Peygamber sıkışık
durumda olan veya yemek hazırken namaza duran kişinin namazının faziletinin
tam olmayacağını belirtmiştir (Müslim, “Mesâcid”, 67).
8. Elbise, vücut veya namaz mahallinde namazın geçerliliğine engel olmayacak
miktarda necâset bulunduğu halde namaz kılmak. Dinen necis
sayılmamakla birlikte kirli elbise ile namaz kılmak da mekruhtur.
9. Temiz olmayan şeylere karşı ve bunların yakınında, kişinin kendini
ibadete vermesini engelleyecek ve zihni meşgul edecek yerlerde namaz kılmak.
Ateşe ve puta tapma inancını çağrıştırması düşüncesinden hareketle
ateşe, insan veya hayvan tasviri bulunan resim ve heykele karşı namaz
kılınması mekruh sayılmıştır. Aynı şekilde bir insanın yüzüne karşı namaz
kılmak da mekruhtur.
10. Başkasına ait bir yerde veya başkasına ait bir elbise içinde, sahibinin
izni ve razılığı olmaksızın namaz kılmak.
11. Dişlerin arasında kalmış yutulması namazı bozmayacak miktardaki
yiyecek kırıntısını yutmak. Yutulan şey nohut tanesi büyüklüğünde olursa
namazı bozar.
12. Cemaatle namaz kılınırken, imamdan önce rükû ve secdeye gitmek
veya ondan önce rükû veya secdeden doğrulmak. Bu davranışın muktedînin
namazını bozacağı, imamdan önce rükû ve secdeden başını kaldırmış kişinin
rükû ve secdeye geri dönüp imamla birlikte hareket etmesi, aksi halde o
NAMAZ 259
rek‘atın eksik kalacağı ve sonradan tamamlanması gerektiği, bu da yapılmazsa
namazının bozulmuş olacağı görüşleri de mevcuttur.
13. Namazda kıraate ilişkin mekruhlar daha ziyade kıraatin sünnetlerinden
birinin terki sebebiyle olur:
İkinci rek‘atta birinci rek‘attan daha uzun okumak böyledir.
Bir rek‘atta bir sûrenin iki kere okunması veya farz namazlarda ilk iki
rek‘atta Fâtiha'dan sonra aynı sûrenin okunması mekruhtur; nâfile namazlarda
mekruh değildir.
Fâtiha'dan sonra sürekli olarak belirli bir sûrenin okunması, başka sûrenin
okunmaması mekruhtur.
Fâtiha'dan sonra okunacak sûrelerde Kur'an'daki sıraya uymamak, meselâ
birinci rek‘atta Kevser sûresini okuduktan sonra ikinci rek‘atta Fîl sûresini
okumak mekruhtur.
B) NAMAZI BOZAN ŞEYLER
Namazın rükünlerinden veya şartlarından herhangi birinin eksikliği durumunda
namaz bozulur. Namazın bozulmuş olacağı fâsid veya bâtıl tabirleriyle
ifade edilir. Rükün ve şartların eksikliği dışında ayrıca kaçınılması,
yapılmaması gereken bazı durum ve davranışlar vardır ki, bunların hepsine
birden “müfsidât-ı salât” (namazı bozan şeyler) denir.
Namazı bozan şeyler şu şekilde gruplandırılabilir:
1. Namazda konuşmak.
Namazda gerek bilerek gerekse yanılarak veya yanlışlıkla konuşmak
namazı bozar.
Konuşmak, birine seslenmek, hitap etmek şeklinde olabileceği gibi birine
selâm vermek, merhaba demek, verilen selâma sözlü olarak karşılık vermek
veya aksırana "yerhamükellah" veya "çok yaşa" demek şeklinde de olur. Bu
gibi durumlarda namaz bozulur. Bunların bilerek, isteyerek yapılması ile
yanılarak veya yanlışlıkla olması arasında fark yoktur. Namaz kılarken,
namazda olduğunu unutarak, dalgınlıkla birinin selâmını diliyle, meselâ
"aleykümü's-selâm" diyerek almak namazı bozar. Hz. Peygamber'in ismi
anıldığında salavat getiren kimsenin de namazı bozulur. Aynı şekilde cevap
kastıyla Kur'an'dan bir âyeti okumak da insanlarla konuşma kapsamına
gireceği için namazı bozar. Meselâ iyi bir haber duyduğunda "el
260 İLMİHAL
260 İLMİHAL
hamdülillah", kötü bir haber duyduğunda "İnnâ lillahi ve innâ ileyhi râciûn",
hayret verici bir şey duyduğunda "sübhânellah" ve girmek için izin isteyene
girmemesini anlatmak üzere "Tilke hudûdullâhi felâ takrebûhâ" (Bunlar Allah'ın
sınırlarıdır; sakın girmeyin) âyetini okuyarak mukabele etmek namazı
bozar.
Namazda dua mahalli olan son oturuşta insanların gündelik ve sıradan
konuşmalarına benzer tarzda dua etmenin de namazı bozacağı söylenmiştir.
Buna göre meselâ "Ey Allahım, bana baklava, börek yedir; falan hanımla
evlendir…" şeklinde dua etmek namazı bozar. Fakat insanların gündelik
konuşmalarını andırmayacak şekilde yapılan dualar namazı bozmaz (Aşağıda
bu konuyu "Namazda Türkçe Olarak Dua Edilebilir mi?" başlığı altında
açıklayacağız).
2. Amel-i kesîrde bulunmak.
Amel-i kesîr, çok veya aşırı bir davranışta bulunmak demektir. Amel-i kesîr
için net bir sınır çizme imkânı olmamakla birlikte dışarıdan gözlemleyen
kişide, namazda olunmadığı izlenimini verecek davranışta bulunmak şeklinde
bir ölçü getirilmiştir. Bu bakımdan, namazdayken namaza aykırı, namazdaki
eylemlere benzemeyen ve namazla bağdaşmayan bir davranış, namazda
olunmadığı izlenimini veriyorsa amel-i kesîr çerçevesine girer. Bununla birlikte
Hz. Peygamber namazda iken torunlarının sırtına bindikleri, kucağına geldikleri
şeklindeki rivayetlere nazaran, benzer durumlarla karşılaşıldığında, çocukları
rencide etmeden, sarsmadan usulca yere koymak veya kenara çekmekle
namaz bozulmaz.
Biriyle musafaha yapmak, el sıkışmak da amel-i kesîr kapsamına girer.
3. Yönü kıbleden çevrilmek.
4. Bir şey yiyip içmek.
Namaza durduktan sonra ağza alınıp yenen şey susam tanesi kadar da
olsa namazı bozar. Fakat namaz öncesinde yediği bir şeyden dolayı dişleri
arasında kalan bir şeyi yutmak namazı bozmazsa da büyük küçük bir şeyi
çiğnemek, ağzında gevelemek namaza aykırı olduğu için namazı bozar. Bu
bakımdan sakız çiğnemek veya namaz öncesi ağzına bir şeker alıp şeker
eridikçe yutmak namazı bozar.
5. Özürsüz olarak boğaz hırıldatmak (tenahnuh etmek), öksürmeye çalışmak.
Ancak herhangi bir zorlama olmaksızın doğal olarak öksürmek veya
NAMAZ 261
sesindeki hırıltıyı giderip sesi güzelleştirmek, namazda olduğunu anlatmak
ve yanlış okuyan imamı uyarmak için öksürmek namazı bozmaz.
6. Üf, tüh diyerek bir şeyi üflemek veya bezginlik göstermek ve uf, puf
gibi şeyler söylemek veya ah, oh demek.
7. İnlemek.
Ah çekmek, inlemek normal durumda namazı bozmakla birlikte, huşû
ve ibadet aşkından olursa namazı bozmaz.
8. Gülmek.
Kendisinin duyacağı kadar bir gülme sadece namazı bozar, yakında bulunanların
işitebileceği kadar olursa abdest de bozulur. Bu şekilde gülme,
bulûğa ermemiş çocukların sadece namazını bozar, abdestini bozmaz. Öteki
mezheplere göre namazda kahkaha ile gülmek dahi abdesti bozmaz.
9. Namazda iken göze ilişen bir yazıya bakmakla namaz bozulmaz. Fakat
karşısındaki Mushaf'tan ezberinde olmayan bir âyeti okumak durumunda,
Ebû Hanîfe'ye göre namaz bozulur. Ebû Yûsuf ve Muhammed'e
göre ise bu durumda namaz bozulmaz, fakat Ehl-i kitaba benzeyiş söz konusu
olduğu için böyle yapmak mekruhtur. Hanbelîler'e göre ezbere bilen
için mekruh olmakla birlikte, Mushaf'tan okuyarak namaz kılmak câizdir.
10. Birinci oturuşu, son oturuş zannederek selâm vermek namazı ifsat
etmeyip sadece sehiv secdesi yapmayı gerektirir ise de, kıldığı öğle namazını
cuma namazı veya yatsı namazını teravih zannederek (veya kendisini seferî
zannederek) selâm vermek, namazı kesmek kastı taşıdığı için namazı bozar.
11. Farkında olmayarak veya unutarak yapılmış olsa bile avret yeri açık
iken veya üzerinde namaza mani miktarda bir necâset bulunuyorken bir
rükün eda etmek veya bu durumda iken bir rüknün eda edileceği bir sürenin
(üç defa “sübhânellâh” diyecek kadar süre) geçmiş olması durumunda namaz
bozulmuş sayılır.
12. Kendi irade ve ihtiyarı dışında gerçekleşen şu durumlarda da namaz
bozulur:
Sabah namazını kılarken güneşin doğması; bayram namazını kılarken
zeval vaktinin olması; cuma namazını kılarken ikindi vaktinin girmesi durumunda
namaz bozulur. Fakat öğle namazını kılarken ikindi vaktinin girmesiyle
öğle namazı bozulmaz.
262 İLMİHAL
Tertip sahibi olan yani o zamana kadar namazı kazâya kalmamış bir
kimsenin, daha önce kılamadığı bir namazı (fâite) namaz esnasında hatırlaması.
Teyemmüm ile namaz kılmakta iken kullanılması mümkün suyu görmesi.
Özür sahibi olan/mazereti bulunan kişinin özrünün ortadan kalkması.
Mest üzerine meshetmiş olarak namaz kılarken, mesih süresinin dolması
durumunda namaz bozulur. Bu süre mukim için bir gün bir gece, yolcu için
üç gün üç gecedir. Yine, mesih yaptığı mesti ayağından çıkarması durumunda
namaz bozulur. Çünkü üzerine meshettiği mest ayağından çıktığı
için abdestsiz konumuna düşmektedir.
Namaz kılanın önünden geçilmekle namazı fâsid olmaz; geçenin erkek
veya kadın olması arasında fark yoktur. Bu işi bilerek, farkında olarak yapan
kişi mükellef ise günahkâr olur. Mekruh olan geçiş, açık alan ve büyük
camiye göre namaz kılanın secde mahallinden; küçük mescidde ise karşısından
geçmektir. Önünden geçilme ihtimali bulunan yerde namaz kılan kişilerin
sütre edinmesi, yani bir sütunu veya baston, şapka ve şemsiye gibi şeyleri
siper edinmesi müstehaptır. Cemaatle namaz durumunda imamın sütresi,
ona uyanlar için de sütre sayılır. Kâbe’yi tavaf etmek, namaz benzeri
bir ibadet sayıldığı için, orada namaz kılarken tavaf edenlere karşı sütre
edinmeye gerek yoktur.
13. Namaz kılarken herhangi bir sebeple abdest bozulursa namaz da bozulmuş
olur. Namaz kılarken bilerek abdest bozucu bir fiil işleyen kişinin
namazı bozulur. Ancak bu iş, namazın sonunda yapılmış ise, kişi kendi fiili
ile namazdan çıkmış sayılacağı için Hanefîler'e göre namaz bozulmaz. Burun
kanaması gibi bir özür durumunda Hanefîler'e göre, bu durumun üzerinden
bir rükün eda edecek kadar süre geçmedikçe namaz bozulmaz. Kişi
dilerse, en kısa yoldan yeniden abdest alıp gelerek namazına kaldığı yerden
devam eder, isterse namazını yeni baştan kılar.
(İmama uymuş [muktedî] kişinin namazının hangi durumda bozulacağı
konusunda "Cemaatle Namaz" bahsine ve okuyuş hatalarının namaza
etkisi konusunda "Kıraat" bahsine bakınız.)
VII. NAMAZIN KILINIŞI
Namazın farz ve vâciplerine, sünnet ve âdâbına uygun şekilde kılınışına
ilmihal dilinde "sıfâtü's-salât" denilir. Namaz kılacak kişi abdestli ve kıbleye
NAMAZ 263
yönelik olarak durup ellerini kaldırır ve niyet ederek Allahüekber der, ellerini
bağlar. Sübhâneke'llâhümme ve bihamdike ve tebârekesmüke ve
teâlâ ceddüke velâ ilâhe gayrük der. İmama uymuş (muktedî) değilse,
Eûzü billâhi mine'ş-şeytâni'r-racîm. Bismillâhi'r-rahmâni'r-rahîm der
ve Fâtiha'yı okur. Fâtiha'nın bitiminde âmin der, besmelesiz olarak bir sûre
veya birkaç âyet okur (zamm-ı sûre). Ardından Allahüekber diyerek rükûa
gider. En az üç kere Sübhâne rabbiye'l-azîm dedikten sonra Semiallâhü
limen hamideh diyerek doğrulur ve Rabbenâ lekel-hamd der. Ardından
Allahüekber diyerek secdeye gider. Bedensel bir engeli yoksa yere önce dizlerini,
sonra ellerini ve sonra yüzünü koyar, kıyama dönerken de bunun
aksini yapar. Secdede en az üç kere Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ dedikten sonra
yine Allahüekber diyerek ara oturuşu (celse) yapar, sonra yine Allahüekber
diyerek ikinci secdeye gider ve yine üç kere Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ dedikten
sonra Allahüekber diyerek ikinci rek‘ata kalkar.
İkinci rek‘at da birinci rek‘at gibidir. Şu kadar ki ikinci rek‘atta elleri kaldırma,
Sübhâneke ve eûzü yoktur. Ayağa kalkınca el bağlayıp besmele ile
Fâtiha'yı okur ve âmin dedikten sonra Fâtiha'ya bir sûre veya birkaç âyet
ekler. Daha sonra birinci rek‘atta olduğu gibi rükû ve secdeleri yapar. İkinci
secdeden sonra ka‘de yapıp et-Tahiyyâtü lillâhi ve's-salavâtü ve'ttayyibât.
es-Selâmü aleyke eyyühe'n-nebiyyü ve rahmetullâhi ve
berekâtüh. es-Selâmü aleynâ ve alâ ibâdillahi's-sâlihîn. Eşhedü en lâ
ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abduhû ve resûlüh der.
Kılacağı namazın rek‘at sayısı ikiden fazla ise bu “ilk oturuş” (ka‘de-i ûlâ)
olur. Bu oturuşta Tahiyyât'a bir şey eklenmez ve Allahüekber diyerek
üçüncü rek‘ata kalkılır. Kalkacağı zaman ellerini dizleri üzerine getirir, öyle
kalkar. Kıyamda el bağlayıp besmele ile Fâtiha'yı okur ve âmin der. Bundan
sonra yapılacak şeyler namazın farz olup olmamasına göre küçük değişiklikler
gösterir:
a) Bu kıldığı farz namaz ise Fâtiha'dan sonra sûre veya âyet okumayıp
rükûa varır. Secdelerden sonra, eğer varsa dördüncü rek‘ata kalkar, dördüncü
rek‘at da üçüncü rek‘at gibidir. Dördüncü rek‘at yoksa ikinci secdeden
sonra oturur (son oturuş=ka‘de-i ahîre).
b) Kıldığı namaz farz değilse, farklı olarak üçüncü rek‘atın Fâtiha'sına
âmin dedikten sonra, bir sûre veya birkaç âyet okur. Sonra rükûa ve secdeye
varır. Dördüncü rek‘at, üçüncü rek‘at gibidir. Dördüncü rek‘atın secdeleri
yapılınca oturulur. Bu oturuş, üç rek‘atlı namazların üçüncü rek‘atının ve
iki rek‘atlı namazların ikinci rek‘atının bitiminde yapılan oturuş gibi, son
264 İLMİHAL
oturuş (ka‘de-i ahîre) adını alır. Son oturuşta Tahiyyât'tan sonra salavat ve
dualar okunur, ardından selâm verilir.
Salavat şudur: Allâhümme salli alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed,
kemâ salleyte alâ İbrâhîme ve alâ âli İbrâhîm. İnneke
hamîdün mecîd. Allâhümme bârik alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed,
kemâ bârekte alâ İbrâhîme ve alâ âli İbrâhîm. İnneke
hamîdün mecîd.
Dualar: Son oturuşta salavat getirdikten sonra yapılacak dua, âyetlerden
iktibas edilebileceği gibi hadislerden de edilebilir.
Âyetlerden alınarak yapılabilecek duaya örnek:
Rabbenâ âtinâ fi'd-dünyâ haseneten ve fi'l-âhireti haseneten ve
kınâ azâbe'n-nâr, bi rahmetike yâ erhame'r-râhimîn (el-Bakara 2/201).
Rabbenâ lâ tüziğ kulûbenâ ba‘de iz hedeytenâ ve heb lenâ min
ledünke rahmeten inneke ente'l-vehhâb (Âl-i İmrân 3/8).
Rabbic'alnî mukýme's-salâti ve min zürriyyetî rabbenâ ve
tekabbel duâ. Rabbenağfir lî ve li-vâlideyye ve li'l-mü'minîne yevme
yekumü‘l-hisâb (İbrâhîm 14/40-41).
Hadislerden iktibas edilebilecek duaya örnek:
Allahümme innî es'elüke mine'l-hayri küllihî mâ âlimtü minhü ve
mâ lem a‘lem ve eûzü bike mine'ş-şerri küllihî mâ âlimtü minhü ve
mâ lem a‘lem.
Türkçesi: "Allahım bildiğim bilmediğim bütün iyilikleri senden istiyorum,
bildiğim bilmediğim bütün kötülüklerden sana sığınıyorum".
İsteyen bu duaların anlamlarını da söyleyebilir. Şimdi bu vesileyle namazda
Türkçe dua etmenin namazı bozup bozmayacağı konusu ile Hz. Peygamber'den
nakledilenlerden başka bir duanın namazda okunup okunamayacağı
sorusuna açıklık getirmeye çalışalım.
Namazda Türkçe Olarak Dua Edilebilir mi?
"Namazda insanların kelâmından hiçbir şey uygun olmaz. Çünkü namaz
ancak tesbih, tekbir ve Kur'an okumadan ibarettir" (Müsned, V, 447-448;
Nesaî, “Sehv”, 20; bk. Müslim, “Mesâcid”, 35; Ebû Dâvûd, “Salât”, 174).
NAMAZ 265
Hadiste geçen "insanların kelâmı" sözü, başka biriyle karşılıklı konuşmak
anlamına gelebileceği gibi insanların kendi aralarındaki konuşmaları türünden
konuşma, gündelik konuşma ve insan sözü anlamına da gelebilir.
"Namaz ancak tesbih, tekbir ve Kur'an okumadan ibarettir" ifadesi ise,
hasr ifade edecek şekilde anlaşılacak olursa, namazda bunların dışında bir
şey yapılamayacağı sonucu çıkar. Nitekim bazı Hanefîler bu noktadan hareketle
Kur'an lafızları dışında bir şeyle namazda dua edilemeyeceğini söylemişlerdir.
Diğer âlimler ise, namazda konuşma yasağının Mekke döneminde
geldiğini, halbuki namazdaki özel dua ve zikirlerin pek çoğunun Medine
döneminde hadislerle sabit olduğunu ve bu hadislerin "Namaz tesbihten…
ibarettir" hadisinin kapsamını daralttığını öne sürerek, namazda her türlü
lafızla dua edilebileceğini savunmuşlardır.
Hz. Peygamber bir gün namaz kılarken arkasında bir adamın "Ey Allahım,
bana ve Muhammed'e merhamet et, başka da hiç kimseye merhamet etme"
diye dua ettiğini duymuş, selâm verdikten sonra bu şekilde dua eden bedevîye
dönerek "Geniş olan bir şeyi (Allah'ın rahmetini) daralttın" demiştir
(Buhârî, “Edeb”, 27). Hz. Peygamber, namazda bu şekilde dua ettiği için o
kişiye namazı yeniden kılmasını söylememiş, sadece bencillik yapmaması
için uyarmıştır. Bu olay, namaz kılan kimsenin namazın dua ve münâcâta
ayrılmış bu bölümünde Kur’an ve Sünnet lafızları dışında fakat onlara uygun
içerikte sözlerle istediği gibi dua edebileceğini göstermektedir.
Hz. Peygamber rükûdan doğrulurken "Semiallahü limen hamideh" demiş,
kendisiyle birlikte namaz kılan arkadaşlarından Rifâa "ve leke'l-hamd
hamden kesîren tayyiben mübâreken fîh" diye ilâve etmiş; Hz. Peygamber
selâm verince arkaya dönerek "Demin konuşan kimdi?" diye sormuş; Rifâa
"Bendim" deyince, bunun üzerine Hz. Peygamber, "Otuz küsur melek gördüm,
senin söylediğin o sözü önce yazıp göğe götürmek için birbirleriyle
yarışıyorlardı" diyerek, Rifâa'nın ihdas ettiği bu sözü onaylamıştır (bk.
Şevkânî, II, 317-322).
Bu hadisler, namazda konuşma yasağının başka biriyle konuşmaya ilişkin
olduğunu, içerik bakımından uygun olmak şartıyla, kişinin istediği lafızlarla
dua edebileceğini göstermektedir.
Namazda "Ey Allahım, beni evlendir, karnımı doyur" gibi insanların konuşmalarına
benzeyen sözler söylenirse, Hanefîler'e göre bunu söyleyen
kişinin namazı bozulur. Çünkü bu söz, Kur'an'daki dualara ve Hz. Peygamber'in
namazda okuduğu veya okunabileceğini bildirdiği dualara benzeme
266 İLMİHAL
266 İLMİHAL
mekte, içerik olarak namazın genel çerçevesine aykırı düşmektedir. Fakat
Şâfiî, dünyevî bir arzunun gerçekleşmesine yönelik olmakla birlikte sonuçta
bunun da bir dua olduğunu, dolayısıyla bu şekilde dua etmekle namazın
bozulmayacağını ileri sürmüştür.
VIII. EZAN ve KAMET
Namaza çağrıyı sembolize eden ezan ve kamet, müslümanların gerek
ibadet hayatında gerekse mûsikiden mimari ve edebiyata kadar İslâm kültür
ve medeniyetinde ayrı bir önem taşmaktadır. Burada sadece ezan ve kametle
ilgili temel fıkhî bilgiler üzerinde durulacaktır.
Ezan sözlükte "duyurmak, bildirmek" anlamına gelir. İlmihaldeki anlamı
ise, farz namazlar için belli vakitlerde okunan "bilinen özel sözler"dir. Ezan
okuyan kişiye müezzin denir.
Müslümanlığın ilk zamanlarında bugün bildiğimiz şekilde ezan okunmuyordu.
Namaz Mekke döneminde farz kılındığı halde, Hz. Peygamber'in Medine'ye
gelişine kadar namaz vakitlerini bildirmek için bir yol düşünülmemiş ve
belki de cemaatle kılınmadığı için buna ihtiyaç duyulmamıştı. Medine'ye gelindiğinde
bir süre sokaklarda "es-salâh es-salâh” (namaza, namaza) veya "essalâtü
câmia” (namaz insanları toplayıcı ve bir araya getiricidir veya namaz
birçok güzellikleri ve şükür çeşitlerini kendisinde toplar) diye bağırılmışsa da
bu yeterli olmamıştı. Hicretin ilk yılında Medine'de Mescid-i Nebî'nin inşası
tamamlanıp müslümanlar düzenli bir şekilde toplanıp cemaatle namaz kılmaya
başlayınca, Peygamberimiz namaz vakitlerinin girdiğini ve topluca namaz
kılınacağını duyurmak için ne yapılabileceğini arkadaşlarıyla görüşmeye başladı.
Sonunda birkaç sahâbînin aynı şekilde rüya görmeleri üzerine bugünkü
bilinen şekliyle ezan ilk defa olarak Hz. Bilâl tarafından sabah namazında,
Neccâroğulları'ndan bir kadına ait yüksekçe bir evin damında okunmuş ve
artık Müslümanlığın bir şiârı, alâmeti haline gelmiştir. Bu bakımdan esasen
müekked sünnet olmakla birlikte, bir bölgede hiç okunmamasına karşı sert
yaptırımlar bulunduğu için, vâcip veya farz-ı kifâye ağırlığında olduğu kabul
edilmektedir.
Ezan aracılığı ile halka hem namaz vaktinin girdiği ve cemaatle namaz
kılınacağı duyurulmuş olmakta, hem de Allah'ın büyüklüğü, Peygamberimiz
Hz. Muhammed'in O'nun elçisi ve namazın kurtuluş yolunun kapısı olduğu
ilân edilmektedir. Namaz vakitleri güneşin hareketine göre düzenlendiği için
NAMAZ 267
yeryüzünde namaz vakitleri değişik anlara rastlamakta ve bu suretle yukarıda
belirtilen hakikat, gece gündüz fâsılasız olarak haykırılmış olmaktadır.
Ezanın sözleri şöyledir:
Allâhü ekber
Allâhü ekber
Allâhü ekber
Allâhü ekber
Eşhedü en lâ ilâhe illallah
Eşhedü en lâ ilâhe illallah
Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah
Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah
Hayye ale's-salâh
Hayye ale's-salâh
Hayye ale'l-felâh
Hayye ale'l-felâh
Allâhü ekber
Allâhü ekber
Lâ ilâhe illallâh
Ezanın sözleri memleketimizde bir müddet aşağıdaki şekilde tercüme
edilip okunmuş, daha sonra bu uygulamadan vazgeçilmiştir.
Tanrı uludur
Tanrı uludur
Tanrı uludur
Tanrı uludur
Şüphesiz bilirim bildiririm Tanrı'dan başka yoktur tapacak
Şüphesiz bilirim bildiririm Tanrı'dan başka yoktur tapacak
Şüphesiz bilirim bildiririm Tanrı'nın elçisidir Muhammed
Şüphesiz bilirim bildiririm Tanrı'nın elçisidir Muhammed
Haydin namaza
Haydin namaza
Haydin felâha
Haydin felâha
Tanrı uludur
Tanrı uludur
Tanrı'dan başka yoktur tapacak
Sabah ezanında “Hayye ale'l-felâh” denildikten sonra iki defa “es-salâtü
hayrün mine'n-nevm” (Namaz uykudan hayırlıdır) denilir. O sırada ezanı
268 İLMİHAL
dinleyenlerin bu sözden sonra "sadakte ve berirte” (doğru ve iyi söyledin)
demeleri güzel bulunmuştur.
Erkekler yalnız başlarına yahut cemaatle namaz kılacakları zaman ikamet
yapılır, Türkçe'deki deyişiyle kamet getirilir. Ezanın sözleri aynen okunur,
sadece “Hayye ale'l-felâh”tan sonra iki kere “Kad kameti's-salâh” (Namaz
başladı) denilir.
Ezan okumak için vaktin girmiş olması şarttır. Vakit girmeden okunan
ezanın vakit girince yeniden okunması (iade) gerekir. Diğer mezheplerde
sabah ezanının vakit girmeden okunabileceği kabul edilmiştir. Çünkü onlara
göre sabah namazını ilk vaktinde kılmak efdaldir.
Ezan okuyacak kimselerin erkek, akıllı, takvâ sahibi olmaları gerekir.
Cahillerin, fâsıkların, çocukların ve kadınların ezan okumaları veya kamet
getirmeleri mekruhtur. Ezan okuyan kimselerin abdestli olmaları gerekir;
abdestsiz okunan ezan geçerli olmakla birlikte böyle yapmak mekruhtur.
Müezzinler güzel ve gür sesli olmalıdır. Peygamberimiz yirmi kişiye ezan
okutturup dinlemiş, içlerinden Ebû Mahzûre'nin sesini beğenmiştir (Dârimî,
“Salât”, 7).
Her namaz için bir ezan ve bir kamet yapılır. Sadece cuma namazında
iki ezan bulunmaktadır. Bu bakımdan, bir camide vakit namazı ezan okunarak
ve kamet getirilerek cemaatle kılınmışsa, daha sonra tek veya cemaat
olarak aynı vakti o camide kılacak olanların tekrar ezan ve kamet okumaları
gerekmez. Hatta ezan vaktinden sonra namazı evlerinde veya dükkânlarında
kılacak olan kimseler ezan okumadıkları gibi cemaat bile olsalar kamet
de getirmeyebilirler. Fakat cemaat olduklarında kamet getirmeleri müstehaptır.
Ezan ve kamet vakit namazlarında sünnettir. Ezan ve kamet vaktin değil,
namazın sünneti olduğu için kazâ namazı kılarken de ezan ve kamet
okumak sünnet kabul edilmiştir. Birden fazla kazâ namazı kılınacak ise,
meclis aynı olsun farklı olsun, her bir namaz için ayrı ayrı ezan ve kamet
getirilmesi daha faziletli görülmüş olmakla birlikte aynı yerde birden fazla
kazâ kılınacak olduğunda bunların ilkinde bir kere ezan okunup, diğerlerinde
sadece kametle yetinilmesi de mümkündür. Bir diğer görüşe göre, bir
mecliste ne kadar kazâ kılınırsa kılınsın, bir ezan ve bir kamet yeterli olur.
Ezan ve kamette müezzin ayakta kıbleye doğru yönelir. Hayye ale'ssalâh
derken sağa, Hayye ale'l-felâh derken sola döner. Ezanı minareden
okuyorsa, sağ taraftan sol tarafa doğru dolaşarak okur. Sesinin gür çıkması
için iki parmağıyla veya eliyle kulağını kapatır.
NAMAZ 269
Ezan okunurken her cümle arasında biraz bekleme yapılır ve ikinci
cümlelerde ses biraz daha yükseltilir. Buna teressül veya irtisâl denilir.
Kamet ise duraklama yapmaksızın seri okunur. Buna da "hadır" denilir.
Ezan ve kametin sözleri sırasınca ve tertibe göre okunmalıdır. Tertipsiz
olarak okunan ezan ve kamet yeterli sayılmakla birlikte iade edilmesinin
daha iyi olacağı söylenmiştir.
Camide iken bir vaktin ezanı okunacak olursa, o vaktin namazını kılmadan
çıkmak mekruhtur. Bu durumdaki bir kimse namazı tek başına kılıp çıkarsa
bu defa cemaati terketmesi sebebiyle kerahet işlemiş olur. Bir kimse tek
başına namaz kıldıktan sonra, henüz camiden çıkmadan cemaatle namaza
durulacak olursa bu kişi isterse imama uyup yeniden namaz kılabilir. Bu suretle
hem cemaat sevabını elde etmiş, hem de cemaate muhalefet töhmetinden
kurtulmuş olur. Ancak kılacağı bu namaz nâfile hükmünde olacağından, bunu
öğle ve yatsı namazlarında yapabilir. Çünkü sabah ve ikindi namazlarından
sonra nâfile kılmak mekruhtur.
Kamet getirilirken camiye giren kişi, dağınıklık ve ferdî hareket görüntüsü
vermemek için ayakta beklemeyip oturmalı, birlik beraberlik esprisine
ve cemaat ruhuna riayet bakımından oradaki cemaatle birlikte kalkmalıdır.
Ezana ve Kamete İcâbet. Ezan ve kameti işiten kimsenin bunları müezzin
gibi kendi kendine tekrar etmesi müstehaptır. Peygamberimiz "Ezanı işittiğiniz
zaman, müezzine icâbet edin" demiştir (Buhârî, “Ezân”, 7). Müezzin "Hayye
ale's-salâh" ve "Hayye ale'l-felâh" derken, bu esnada "Lâ havle velâ kuvvete
illâ billâhi'l-aliyyi'l-azîm" demek müstehaptır.
Müezzine icâbet, hem dil ile söylediklerini tekrarlamak, hem kalben onların
doğruluğunu hissetmek, hem de cemaate katılmak şeklinde anlaşılabilir.
Bu bakımdan insan, içinde bulunduğu durum hangi icâbet şekline imkân
veriyorsa onu yerine getirebilir.
Peygamberimiz ezanı dinledikten sonra şu duayı okuyan kimseye şefaatinin
hak olacağını bildirmiştir (Buhârî, “Ezân”, 8):
Allâhümme rabbe hâzihi'd-da‘veti't-tâmme ve's-salâti'l-kaime, âti
Muhammeden el-vesîlete ve'l-fazîleh (ve'd-derecete'r-refîah). Veb‘ashü
makamen mahmûdeni'llezî va‘adteh (İnneke lâ tuhlifü'l-mîâd).
"Ey şu eksiksiz mesajın ve kılınacak namazın Rabbi olan Allahım! Muhammed'e
vesileyi ve fazileti (ve yüksek dereceyi) ver! Vaad ettiğin övülmüş
makama yükselt (Sen vaadine muhalefet etmezsin)".
270 İLMİHAL
Ezan okumak sadece namaz vaktini duyurmak maksadıyla okunmakta
ise de bazan başka bir sebeple de okunabilir. Bunlardan en yaygın olan
uygulama yeni doğan bir çocuğun kulağına ezan okunmasıdır. Peygamberimiz,
torunu Hasan'ın kulağına ezan okumuştur. Bu yüzden yeni doğan
çocuğun kulağına ezan okumak menduptur.
IX. CEMAATLE NAMAZ
A) CEMAATLE NAMAZ
a) Cemaatle Namaz Kılmanın Fazileti
İslâm dini birlik ve beraberliğe büyük önem vermiştir. Günde beş vakit
namazın bir arada eda edilmesinin teşvik edilmesi, haftada bir cuma namazının
ve senede iki kez olan bayram namazlarının topluca kılınmasının gerekli
görülmesi, müminlerin görüşüp halleşmelerine, birbirleriyle yardımlaşmalarına
vesile olmak gibi bir anlam taşımaktadır. Bu bakımdan cemaatle namaz esprisi,
oluşturulmak istenen birlik ruhunun hem bir göstergesi ve hem de o birlik
ruhunun sağlamlaştırıcısı ve devam ettiricisi olmaktadır.
"Ve sen içlerinde olup da onlara namaz kıldıracak olursan, onlardan bir bölümü
seninle birlikte namaza dursun, silâhlarını da yanlarına alsınlar" (en-
Nisâ 4/102) âyetinde Allah Teâlâ cihad sırasında korkulu anlarda bile cemaatle
namaz kılmayı söz konusu etmektedir. Korkulu anlarda cemaatle namaz
kılmanın teşvik edilmesi, normal zamanlarda cemaate riayet edilmesinin daha
öncelikli ve önemli olduğunu da belirtmiş olmaktadır. Savaş durumunda namazın,
normal kılınış biçiminin dışında farklı bir şekilde kılınması, cemaatin
önemi ve güvenlik gibi sebeplerle açıklanabileceği gibi, bunda sahâbenin Peygamber’le
birlikte namaz kılma iştiyakının da rolü bulunmaktadır. İnsanlar Hz.
Peygamber'in arkasında, iki ayrı grup halinde nöbetleşe namaz kılınca, hem
cephe terkedilmemiş, hem de herkes Hz. Peygamber'in arkasında namaz kılmış
olmakta ve bu suretle Hz. Peygamber'in belli bir grupla namaz kıldığı takdirde
ortaya çıkması muhtemel olan yanlış anlamanın önüne geçilmiş olmaktadır.
Hz. Peygamber cemaatle namazı teşvik sadedinde cemaatle kılınan namazın,
tek başına kılınan namazdan yirmi yedi veya yirmi beş derece daha
faziletli olduğunu belirtmiştir (Buhârî, “Ezân”, 30; Müslim, “Mesâcid”, 42). Kendisi
de hayatı boyunca cemaate namaz kıldırmış, hastalandığında ise cemaate
katılarak Ebû Bekir'in arkasında namaz kılmıştır. Cemaatle namaz, içerdiği
NAMAZ 271
dayanışma ve yardımlaşma anlamı nedeniyle İslâm'ın bir şiarı ve sembolü
haline gelmiştir ve vazgeçilmez bir uygulama olarak öylece devam etmiştir.
Cuma namazı dışında en kuvvetli cemaat, sabah namazının cemaati,
sonra yatsı namazının cemaati, sonra ikindi namazının cemaatidir. Ebû
Hüreyre'den rivayet edildiğine göre Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur: "İnsanlar
ilk safın sevabını bilselerdi, ön safta durabilmek için kura çekmekten
başka yol bulamazlardı. Namazı ilk vaktinde kılmanın sevabını bilselerdi
bunun için yarışırlardı. Yatsı namazı ile sabah namazının faziletini bilselerdi,
emekleyerek de olsa bu namazları cemaatle kılmaya gelirlerdi" (Buhârî,
“Ezân”, 9, 32; Müslim, “Salât”, 129, 131). Bir başka hadiste de "Kim yatsı
namazını cemaatle kılarsa, gece yarısına kadar namaz kılmış sevabını alır.
Sabah namazını da cemaatle kılarsa bütün geceyi namaz kılarak geçirmiş
gibi sevap alır" (Buhârî, “Ezân”, 34; Müslim, “Mesâcid”, 260) buyurmuşlardır.
Safların en faziletlisi en ön saftır. Bu fazilet imama yakınlık derecesindedir.
Fakat imama en yakın duran kişiler imamlığa ehil olan kişiler olmalı ki
imamın abdesti bozulduğunda, hemen birini yerine geçirebilsin.
b) Cemaatle Namazın Hükmü
Cemaat fazileti her ne kadar bir kişiyle de olabilir ve hâne halkıyla dahi
cemaatle namaz kılınabilirse de bu, camiye çıkmanın ve daha kalabalık bir
cemaatte bulunmanın sevabına denk olmaz. Farz namazların cami ve mescitlerde
cemaatle kılınışı İslâm dininin bir sembolü ve şiarı olduğu için bunun
terk ve tatil edilmesi asla câiz görülemez.
Cemaatin önemini gösteren çok sayıda hadis bulunmaktadır. Bunlardan
birinde Hz. Peygamber "Üç kişi bir köyde veya sahrada bulunur ve cemaatle
namaz kılınmazsa, şeytan onlara hâkim olur. Öyleyse cemaatten ayrılma.
Çünkü kurt ancak sürüden ayrılan koyunu yer" buyurmaktadır (Ebû Dâvûd,
“Salât”, 47). Bir diğer hadiste ise "Nefsim kudret elinde olan Allah'a yemin
ederim ki, ateş yakılması için odun toplanmasını emretmeyi, sonra da namaz
için ezan okunmasını, daha sonra da bir kimseye emredip imam olmasını,
sonra da cemaatle namaza gelmeyenlere gidip evlerini yakmayı düşündüm"
(Buhârî, “Ezân”, 29, 34; Müslim, “Mesâcid”, 251-254) diyerek cemaatin topluca
terkedilmesinin en ağır müeyyide uygulanmasını gerektiren yanlış bir
davranış olduğunu ifade etmektedir.
Cemaatle namaz kılmanın önemine dair bu ve benzeri hadislerden ve ilgili
âyetlerden hareketle Hanbelîler, cemaatle namaz kılmanın erkekler için
farz-ı ayın, Şâfiîler de farz-ı kifâye olduğunu söylemişlerdir. Hanefî ve
272 İLMİHAL
Mâlikîler'e göre ise, cuma namazı dışındaki farz namazları cemaatle kılmak,
gücü yeten erkekler için müekked sünnettir. Kadınların, hastaların, çok yaşlı
kimselerin ve kötürümlerin ise cemaatle namaz kılmak için mescide gitmesi
gerekmez.
Hanefî ve Şâfiîler'e göre, cemaatin en az sayısı imam ve ona uyan olmak
üzere iki kişidir. Hatta uyan kişi çocuk da olabilir. Çünkü Hz. Peygamber,
teheccüd namazında çocuk yaşta olan İbn Abbas'a imamlıkyapmış ve
bir hadisinde "İki kişi ve daha fazlası cemaattir" (Zeylaî, Nasbü'r-râye, II,
198) buyurmuştur.
c) Kadınların Mescidlere Gitmeleri ve Saf Düzeni
Hz. Peygamber kadınların mescide gelebileceklerini, ancak evdeki ibadetlerinin
daha üstün olduğunu çeşitli vesilelerle dile getirmiştir. Bu konuya
ilişkin hadislerden bazıları şöyledir:
"Kadınların mescidlere gitmesine engel olmayın. Fakat evleri onlar için
daha hayırlıdır" (Müslim, “Salât”, 134-137; Şevkânî, Neylü'l-evtâr, III, 148-
149).
"Kadınlarınız gece mescide gitmek için sizden izin istediklerinde onlara
izin verin" (Tecrîd-i Sarîh Tercümesi, II, 944-945; Müslim, “Salât”, 139).
"Kadınlar cemaate katılmak istedikleri zaman, koku sürünmesinler"
(Müslim, “Salât”, 141-142).
Hz. Peygamber döneminde kadınların sabah namazına gittiklerine dair
rivayetler yanında, Hz. Peygamber'in kadınları bayram namazına katılmaya
teşvik ettiğine dair rivayetler de bulunmaktadır (Tecrîd-i Sarîh Tercümesi, I,
98-99; II, 222-223, 311, 510-511, 891). Bu hadislerden birinde Hz. Peygamber
şöyle buyurmuştur: "Henüz kocaya gitmemiş genç kızlar, perde arkasında
yaşayan kadınlar (zevâtü hudûr) ve hayızlı kadınlar evlerinden
çıksınlar; hayır ve müminlerin duasına (davet) şahit olsunlar. Hayızlı kadınlar,
namaz kılınan yerden uzak dursunlar" (Tecrîd-i Sarîh Tercümesi, I, 234-
235).
Farz namazların camide cemaatle kılınması daha faziletli olmakla birlikte,
klasik dönemde fitne endişesiyle kadınların camiye gitmesine pek sıcak
bakılmamıştır. Ebû Hanîfe serkeşlerin, kötü niyetli kimselerin uykuda
olması sebebiyle güvenlikli vakit olduğu düşüncesiyle, yaşlı kadınların sabah,
akşam ve yatsı namazlarında camiye gitmelerinde bir sakınca görmemiştir.
Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre ise yaşlı kadınlar bütün vakit na
NAMAZ 273
NAMAZ 273
mazlarında camiye gidebilirler. Sonraki Hanefî fakihlerine göre ise zamanın
bozulması ve fıskın ortaya çıkması sebebiyle yaşlı da olsalar kadınların
cuma ve bayram namazlarına gitmeleri mekruh görülmüştür. Şâfiî ve Hanbelîler
ise, ister genç ister yaşlı olsun güzel ve gösterişli kadınların,
Mâlikîler'e göre de erkeklerin ilgi duymadığı yaşlı kadınların bile cemaatle
namaz kılmak üzere camiye gitmeleri mekruhtur.
Günümüzde ve ülkemizde sokaklar örtülü, örtüsüz kadınlarla dolup taşmaktadır.
Bu durumda örtülü kadınların camiye gelmeleri fitneye sebep
gösterilemez. Aksine cemaatle namaz, çocukların eğitiminden birinci derecede
sorumlu olan annelerin ve anne adaylarının dinî bilgi ve şuurlarını
takviye eder.
Saf Düzeni ve Kadının Namazda Erkeğin Hizasında Bulunması
Kadınların cemaatle namazdaki saf düzeni ve erkeklerde aynı safta veya
hizada olması, ilmihallerde "muhâzâtü'n-nisâ" terimiyle ifade edilir.
İmama uyacak kişi sadece bir erkek kişi ise imamın sağına durur. Soluna
ve arkasına durmak sünnete aykırı olduğu için mekruhtur. İmama
uyanlar birden çok iseler imamın arkasına dururlar. İmama uyacak kişi tek
kadın ise imamın arkasına durur. Cemaat çoğalıp saf teşkil edilecek ise saf
düzeni, önce erkekler safı, onun arkasında çocuklar safı ve onun arkasında
kadınlar safı olacak şekilde yapılır.
Kadınların cemaate katılmaları durumunda saf düzenine riayet edilmesi
gerektiği hususunda âlimlerin görüş birliği vardır. Buna göre kadınların,
safın en gerisinde, erkeklerin -varsa çocukların- arkasında namaza durmaları
gerektiği söylenmiştir.
Bu şekildeki uygulamanın, kadınların aşağılandığı ve "ikinci sınıf" konumuna
indirgendiği anlamına alınması doğru değildir. Bu uygulama ile
kadınlar camilerin dışına atılmış olmadığı gibi Allah'ın huzurundan uzaklaştırılmış
da değildir. Namaz nerede kılınırsa kılınsın namaz kılan kimse Allah'ın
huzurundadır. Sadece herkesin anlayabileceği tabii, fıtrî birtakım sebepler
yüzünden kadınların arka saflarda durması önerilmiştir. Bu şekildeki
saf düzeni hem kendilerinin, hem de camideki erkek cemaatin daha huşû ve
sükûn içerisinde namaz kılması için oldukça yerinde bir uygulamadır. Bu
durumda kadınlar emre itaat etmiş olmaları sebebiyle ilk safın sevabından
mahrum da olmazlar. Zaten cemaatle namazda ilk safın daha faziletli görülmesi,
biraz da cemaatin dağınıklığını önlemeye, saf düzeninde disiplini
sağlamaya mâtuf bir tedbirdir.
274 İLMİHAL
Hz. Peygamber'in uygulamasına uygun olarak erkeklerin selâm verir
vermez kalkmamaları, biraz beklemeleri yerinde olur. Ümmü Seleme'nin
bildirdiğine göre, Hz. Peygamber selâm verince kadınlar, Hz. Peygamber
selâmı tamamlar tamamlamaz kalkarlar; Hz. Peygamber de ağırdan alır,
kalkmadan önce birazcık beklerdi (bk. Tecrîd-i Sarîh Tercümesi, II, 891).
Özellikle Hanefî bilginler, saf düzenine uyulmasını sağlamak ve uygunsuz
durumların ortaya çıkmasını engellemek için, cemaatle kılınan namazda,
kadının erkeğin hizasında durarak namaz kılması durumunda, erkeğin
namazının sahih olmayacağını söylemişlerdir. Daha açık söylemek gerekirse
bir kadın erkek safları arasında namaz kılacak olsa kadının iki yanındaki
birer erkeğin ve kadının tam arkasındaki bir erkeğin namazı bozulur,
ötekilerin namazı bozulmaz. Hanefîler'e göre bu durumda namazın bozulmasının
nedeni, duruş düzeni (tertîbü'l-makam) farzının terkedilmiş olmasıdır.
Nitekim imama uyan kimse imamın önüne geçecek olursa, duruş düzenini
ihlâl ettiği için namazı bozulur.
Cenaze namazı, mutlak namaz olmadığı için cenaze namazında kadınların
erkeklerle aynı hizada bulunması namaza zarar vermez. Namazda kahkaha ile
gülmek abdesti bozduğu halde, cenaze namazında gülmenin abdesti bozmaması,
cenaze namazının bu özelliğiyle de bağlantılıdır. Ancak cenaze namazında
da sünnet olan saf düzeni, kadınların arkada olmalarıyla gerçekleşir.
Yine yönelinen cihetlerin farklı olması durumunda, Kâbe'nin içerisinde
de muhâzât sorunu yoktur. Çünkü farklı yönlere yönelme durumunda
muhâzât söz konusu olmaz.
Duruş düzeninde kadınların yerini belirleyen "Kadınları Allah'ın koyduğu
yere, arka saflara yerleştirin" (ahhirühünne, haysü ahharahünnellâh [bk. Zeylaî, II,
36]) ve "Kadınların saflarının en şerli olanı ilk saftır" (şerru sufûfi'n-nisâ
evvelüha [bk. Müsned, II, 336]) gibi hadisler rivayet açısından kuvvetli olmadığı
gibi, konuya delâleti de açık ve kuvvetli değildir. Hanefîler prensip olarak
namazın farzlarının ancak yakîn ve kesinlik ifade eden yollarla sabit olabileceğini
kabul ederken, bu muhâzât meselesinde, yani cemaatle namaza duruş
düzeninin belirlenmesinde, yakîn ifade etmeyen haber-i vâhidlerle amel etmişlerdir.
Çünkü duruş düzeni, cemaat namazının farzlarındandır ve cemaat
namazının kendisi sünnetle sabit olmuştur. Bu bakımdan onun farzlarının
kesinlik ifade etmeyen sünnetle sabit olması mümkündür.
Şâfiî ise kadının erkek hizasında namaza durmasının (muhâzât) erkeğin
namazına zarar vermeyeceği görüşündedir. Çünkü bu konuda söylenebile
NAMAZ 275
NAMAZ 275
cek en ileri nokta, kadınların aynı hizada bulunmaları durumunda, saf tutmanın
gerçekleşemeyeceğidir. Saf tutmanın, farz değil sünnet olduğu düşünülürse,
bunun da fazla bir önemi olmadığı görülür.
Mezheplerin bu konudaki görüşleri ve gerekçeleri incelendiğinde kadınların
erkeklerle aynı safta bulunup bulunmayacakları konusunun esas itibariyle
dinî bir mesele olmayıp, doğal ve örfî nedenlere dayandığı ve namazda
huzurun sağlanmasının hedeflendiği görülmektedir.
d) Cemaate Gitmemek İçin Mazeret Sayılan Haller
Cemaate katılmamak şu durumlarda mubah olur:
1. Hastalık. Cemaatle namaza katılmamayı mubah kılan mazeretlerin
başında hastalık gelir. Âlimler, cemaate katılmamayı mâzur gösteren hastalık
için, teyemmümü mubah kılacak derecede olması şeklinde bir ölçü getirmişlerdir.
Hastalık için getirilen bu ölçü, cemaatin önemini göstermesi bakımından
oldukça yerindedir. Fakat bu ölçü, hastalığı sadece hasta olan kişi
açısından, yani onun ayakta durmaya, yürümeye güç yetirip yetirememesi
açısından değerlendirmektedir. Hastalık için ölçü getirilirken başkalarına
verilecek rahatsızlık ve hastalığın yayılma riski de dikkate alınmalıdır. Meselâ
nezle veya grip olan kişi, yukarıda getirilen ölçüye uymaz. Bununla
birlikte nezle, grip gibi hastalıklara yakalanmış kişilerin bu halde cemaate
katılmaları mekruhtur. Bu şekilde hasta olan kişilerin camiye, mescide gelmeleri,
hastalık mikrobunun bulaşması riskini taşıması sebebiyle hem sağlık
açısından sakıncalıdır, hem de bu şekilde hasta olan kişiler sürekli olarak
öksürmek, burnu akmak, burnunu silmek gibi davranışlar göstereceğinden
cemaate katılan öteki kişilerin namazda olması gereken kalp huzurunu ve
sükûnunu bozarlar.
Bu bakımdan, hem kendilerini hem başkalarını rahatsız edecek durumda
bulunan kişilerin mescide gelmeyip, namazlarını tek başlarına kılmaları
daha uygundur. Nitekim Hz. Peygamber, aynı gerekçeyle "Soğan veya sarımsak
yiyen kimse evinde otursun, bizden ve mescidimizden uzak dursun"
(Buhârî, “Ezân”, 160; Müslim, “Mesâcid”, 73) diyerek soğan ve sarımsak gibi
ağzı kokutan ve başkalarını rahatsız eden şeyler yiyen kimselerin mescide
gelmelerini yasaklamıştır. Bu yasak sadece soğan ve sarımsakla sınırlı olmayıp,
cemaate rahatsızlık verecek her şeyi içine almaktadır.
Cemaate katıldığı takdirde hasta olması veya mevcut hastalığının artması
ihtimali bulunanlar da cemaate katılmayabilir.
276 İLMİHAL
Ayrıca ilgilenmek durumunda olduğu ve yanından ayrıldığı takdirde
durumunun kötüleşebileceğinden endişe ettiği bir hastası bulunmak da bir
mazerettir.
2. Korku. Mescide gittiği takdirde malına, canına veya namusuna bir
zarar gelmesinden korkan kimse de cemaate gitmemelidir. Hz. Peygamber,
korku ve hastalığı cemaate katılmamayı mâzur kılan sebepler arasında saymıştır.
3. Olumsuz hava şartları. Ýnsaný meþakkate sokacak derecede yağmur,
çamur, şiddetli soğuk, kar, ayaz, şiddetli sıcak, zifiri karanlık ve geceleyin
şiddetli rüzgâr gibi hava şartları, vakit namazlarına olduğu gibi cuma namazına
katılmamak için de bir mazerettir.
4. Abdestin sıkışık durumda olması. Böyle bir kimsenin cemaate katılması
uygun değildir. Bu durum namazın huşû ve huzur içinde yapılmasına
engel olduğu için esasen bu durumda iken tek başına namaz kılmak da
mekruhtur. İnsanı, kalp huzurundan ve huşûdan alıkoyacak başka durumlar
da aynı hükümdedir.
Yolculuk hazırlığı yapmakta olma, karnın aç olup arzu edilen bir yemeğin
hazır olması gibi durumlarda da, gerekli iç huzurunun sağlanması ihtimali
zayıfladığından cemaate gidilmeyebilir.
5. Herkese veya toplum için yeterli olacak sayıda kimseye farz olan ilmî
araştırma ve eğitim öğretimle meşguliyet de cemaate katılmamak için mazeret
kabul edilmiştir. Fakat bilimsel çalışma yapan kişilerin, cemaati büsbütün
terketmemesi ve mümkün oldukça cemaate katılması uygun olur.
Ayrıca hazır bulunmalarını fırsat bilip, istifade etmeyi arzuladığı kimseler
ile ilmî ve dinî görüş alışverişinde bulunmak da bir mazeret sayılır.
6. Bedenî ârızalar. Gözlerin görmemesi, kötürümlük, düşkün ihtiyarlık
gibi haller de cemaate gitmemeyi mubah kılar.
e) Bir Mescidde Cemaatin Tekrarlanması
Belli bir imamı ve cemaati bulunan mahalle mescidinde ezan ve kametle
birlikte cemaatin tekrarlanması mekruhtur. Çünkü normal şartlarda bir mescidde
iki ayrı cemaatin oluşturulması ve bu şekilde namaz kılınması, İslâm'ın
öngördüğü genel anlamdaki birliğe aykırı olduğu gibi, özelde cemaat namazıyla
sağlanmak istenen cemaat şuuruna da aykırıdır.
Bu anlamı içermemek ve bölünme, parçalanma ve kopma izlenimi uyandırmamak
şartıyla ve ikinci defa ezan okumaksızın yeniden cemaat oluşturulup
namaz kılınabilir. Her ne kadar, iki üç kişinin bir araya gelip cemaat
NAMAZ 277
oluşturabilecekleri söylenmiş ise de, bu izin mazeret sahiplerinin cemaatle
namazın faziletinden mahrum kalmamaları için olup aslolan büyük çoğunlukla
birlikte cemaat namazını kılmaktır ve asıl cemaat budur.
f) Cemaatle Namaz Kılmanın Âdâbı
Camiye giderken vakarlı olunması gerekir. Hem gösteriş izlenimi vermemek
için hem de vakarın bir gereği olarak koşmadan normal bir şekilde
yürünmesi uygun olur. Pek hoş olmamakla birlikte acele yürünebilir. En
iyisi, cemaate katılmanın hazırlığını daha önceden yapmak ve ona göre
davranmaktır. Müezzin kamet getirmeye başladığı veya namaza durulduğu
sırada camiye gelen kişi, vaktin sünneti de olsa hiçbir nâfile namaz kılmadan
hemen cemaate katılmalıdır. Bunun istisnası sadece sabah namazının
sünnetidir. İmam selâm vermeden cemaate yetişebileceğini tahmin eden
kişinin, sabah namazının sünnetini kılıp sonra imama uyması uygundur.
Öğle veya cuma namazının sünnetine başladıktan sonra cemaatin farza
durması veya hatibin minbere çıkması halinde iki rek‘at tamamlanınca selâm
verilir. Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelîler cemaatle kılınan farzın kaçırılmasından
endişe edildiği takdirde nâfile namazın hemen kesilebileceğini söylemişlerdir.
Hanefîler'e göre yalnızca bir rek‘at kaçıracağını tahmin eden kimse
namazı kesmeyip iki rek‘at kılarak selâm verir; üçüncü rek‘ata başlamış olan
kimse de aynı şartla dört rek‘atı tamamlar.
Dört rek‘atlı bir farz namazı tek başına kılmakta olan kimse, cemaatle
namaz için kamet getirildiğinde henüz bir rek‘atı tamamlamamışsa hemen
namazını keserek cemaate katılmalıdır; birinci rek‘atın secdesini yapmışsa,
bu takdirde ikinci rek‘atı tamamladıktan sonra selâm vermek suretiyle namazını
keserek cemaate katılır.
B) İMAMLIK
Fıkıh literatüründe imamlık (imâmet) terimi, hem devlet başkanlığını
hem de namaz imamlığını ifade eder. Bu iki farklı konumu ayırmak için,
devlet başkanlığına büyük imâmet anlamında "imâmet-i kübrâ", namaz
imamlığına da küçük imâmet anlamında " imâmet-i suğrâ" denilmiştir. İlmihal
dilinde ise imâmet terimi namaz imamlığını ifade eder.
278 İLMİHAL
a) İmamlığın Şartları
İmamın ergin (bâliğ), belli bir aklî olgunluk düzeyine ulaşmış (âkıl) ve
tabii ki müslüman olması şarttır. Küfrü gerektirecek bir inancı bulunan,
bid‘at ve dalalet ehlinin arkasında namaz kılınmaz.
İmam olacak kişinin erkek olması şart görülmüştür. Kadın, erkeklere
imam olamaz. Bununla birlikte kendi aralarında cemaatle namaz kılmak
istediklerinde içlerinden biri imam olabilir. Yine bir cenaze namazında sadece
kadınlar bulunuyorsa, bu takdirde içlerinden biri imam olup cenaze namazını
kıldırır.
İmamlık yapabilmek için namaz sahih olacak kadar Kur'an'ı ezbere okuyabilmek
(kıraat) şart olduğu gibi özürlü olmayıp sağlam olmak ve namazın
sıhhat şartlarından birini yitirmiş olmamak da şarttır. Özürlü olan kimse,
özürsüze imam olamayacağı gibi, necâsetten tahâret şartını veya setr-i avret
şartını yerine getirmemiş kimse, bu şartları yerine getirmiş olan kişiye imam
olamaz.
İmamlığa Ehil Olma Sıralaması
Geleneksel olarak İslâm toplumlarında, namaz da dahil olmak üzere birçok
konuda insanlara önderlik etmek yöneticilere ait kabul edildiği için namaz
imamlığı da teorik olarak onlara bırakılmış ve bu bakımdan kitaplarımızda
imamlığa en lâyık kişiler sıralanırken en başta o bölgenin üst düzey
yöneticileri sayılmıştır. Bu sıralama şimdiki idarî yapıya göre yapılacak
olursa imâmete en lâyık kişiler vali, kaymakam, emniyet müdürü ve hâkimler
olur. Fakat günümüzde artık, imamlık ve müezzinlik bir meslek haline
geldiği için, mülkî âmirlerin sembolik öncelikleri devam etmekle birlikte,
camide namazı artık o caminin resmî görevlisi olan imam, o yoksa müezzin
kıldırmaktadır.
Cami dışında veya görevlisi olmayan bir mescidde namaz kılınacaksa bu
takdirde imamlığa kimin geçeceğini belirlemek için bazı nitelikler aranabilir.
Bir evde cemaat yapılacaksa evin sahibi veya onun izin verdiği kişi imam
olur. Bunun dışında şöyle bir sıra takip edilebilir: Namaz hükümlerini en iyi
bilip Kur'an'ı daha güzel okuyan, daha müttaki olan, yaşça büyük olan,
ahlâkça daha üstün olan, daha yakışıklı olan, sesi daha güzel olan, elbisesi
daha temiz olan, insanlar arasında itibarı daha fazla olan.
NAMAZ 279
Cahil kişinin, gösterişçinin (mürâi) ve ilim sahibi bile olsa fâsık yani büyük
günah işleyen veya küçük günahta ısrar eden kişinin imam olması
mekruh görülmüştür.
Daha üstün bir kimse bulunduğu takdirde gözü görmeyenin imâmeti de
mekruhtur.
b) İmama Uymanın Geçerlilik Şartları
Cemaatle namaz kılınırken imama uymaya iktidâ, imama uyan kimseye
de muktedî denilir. Bir kimsenin imama uymasının fıkhen geçerli (sahih)
olabilmesi için bazı şartlar aranır.
1. Muktedî namaza dururken hem namaz kılmaya hem de imama uymaya
niyet etmelidir.
2. Muktedî imamdan geride durup, hizasına veya önüne geçmemelidir.
3. Kılınan namazın nevi itibariyle imam muktedîden aşağı olmamalıdır.
Nâfile kılan muktedî, farz kılmakta olan imama uyabildiği halde, farz namaz
kılan (müfteriz) muktedî, nâfile namaz kılan (müteneffil) imama uyamaz.
Hanefîler'e ve Mâlikîler'e göre böyledir. Fakat Şâfiîler'e ve Hanbelîler'e göre
farz kılan kişi, nâfile kılana uyabilir. Bunların gerekçelerinden birisi Muâz'ın
Hz. Peygamber'in arkasında yatsı namazını kıldıktan sonra, gidip kendi
kavmine yatsı namazını kıldırdığına ilişkin rivayettir. Şâfiîler'e göre bir vaktin
farz namazını kılmış olan kimse, yeniden başkalarına aynı vakit için
imamlık yapabilir. Kendi kıldığı nâfile olur.
Dört rek‘atlı bir farzın kazâsı için teşkil edilen cemaatte imam yolcu,
muktedî mukim olursa, imam muktedîden durumca daha aşağı olmuş olur.
Şöyle ki; iktidâ, ya ilk iki ya son iki rek‘atta olacaktır. Birinci şıkka göre
ka‘de hususunda, ikinci şıkka göre kıraat hususunda, farz kılan nâfile kılana
iktidâ etmiş olur.
4. İmam ve muktedî, aynı farzı kılıyor olmalıdır. Meselâ biri öğle namazının
farzını kazâ ediyor, öteki ikindi namazının farzını eda ediyor ise veya
birisi bugünün öğle namazını, diğeri dünün öğle namazını kazâ ediyor ise
birbirlerine uyamazlar.
5. İmam lâhik veya mesbûk olmamalıdır. Yani bir kimse, imama öğle
namazının son rek‘atında uymuş olsa ve imam selâm verdikten sonra geri
kalan üç rek‘atı tamamlarken, bu durumdan habersiz birisi gelip kendi başına
farz kıldığını zannederek ona uysa sahih olmaz. İktidânın sahih olması
için imamın imamlık yapmaya niyet etmesi şart olmadığı için tek başına farz
280 İLMİHAL
namaz kıldığı bilinen bir kişiye gidip iktidâ edilebilir. O kişi kendisine uyulduğunu
ister farketsin ister farketmesin durum değişmez. Kendine iktidâ
edildiğini farkederse sesini biraz yükseltmesi uygun olur. Farz kılmakta olduğunu
belli etmek için intikal tekbirlerini yüksek sesle almasında yarar
vardır.
6. İmam ile muktedî arasında, kadın saffı bulunursa iktidâ sahih olmaz.
7. İmam ile muktedî arasındaki mesafenin mâkul uzaklıkta olması gerekir.
Aksi takdirde meselâ aralarında bir ırmak veya yol bulunması gibi, aşırı
uzaklıkta iktidâ sahih olmaz.
Farz dışındaki namazlar binek üzerinde kılınabildiği gibi cemaatle de kılınabilir.
Farz olmayan bir namaz cemaatle kılınacaksa, birinin binek üzerinde
ötekinin yaya olması veya farklı bineklerde olması durumunda iktidâ
sahih olmaz.
8. İmamın intikal tekbirlerini duymaya engel olacak bir perde, duvar
bulunmamalıdır. Aradaki duvar, hoparlör ve aradaki aktarıcılar sayesinde
imamın intikallerinden haberdar olmayı engellemiyorsa bu takdirde iktidâ
konusunda herhangi bir problem olmaz.
9. Bir kimse başka mezhepten birine uyabilir. Onun kendi mezhebindeki
şartlara aykırı bir davranış içinde bulunup bulunmadığını araştırması gerekmez.
Olağan durum budur. Fakat uyduğu kişide, kendi mezhebine göre abdesti
bozan bir durumun ortaya çıktığını bilen kişinin o imama uyması sahih
olmaz. Meselâ Şâfiî bir imamın elinin kanadığını gören, daha sonra onun gidip
abdest tazelemediğini de yakînen bilen kişinin o imama uyması sahih olmaz.
Çünkü kan akması Şâfiî mezhebine göre abdesti bozmaz, fakat Hanefî mezhebine
göre bozar. Bu durumu kesin olarak görüp bildikten sonra, ona uyması
sahih olmaz. Uyacak kişi bu durumu yakînen bilmiyorsa, tahmine göre davranmayıp
uyabilir. İsterse uyulan kişi, Hanefî mezhebine göre abdesti bozan
bir şey yapmış olsun.
Mâlikî ve Hanbelî mezheplerine göre imamın namazı -kendi mezhebine
göre- sahih olursa başka mezhepten olan ve ona uyarak namaz kılan cemaatin
de namazı -kendi mezheplerine uymasa bile- sahih olur.
Abdestli kişinin teyemmümlüye; abdest uzuvlarını yıkamış olan kişinin,
meselâ mest üzerine veya sargı üzerine meshetmiş olan kişiye; ayakta duranın
oturan kişiye iktidâsı da, bunun tersine bir iktidâ da sahihtir. Nâfile
kılan farz kılana uyabilir, fakat aksi sahih değildir. İma ile namaz kılan
kişiye, kendi durumunda olanlar uyabilirler.
NAMAZ 281
Mukim ile seferînin (yolcu) cemaatle namaz kılmaları câiz olup mukimin
imam olması daha uygundur. Yolcunun imam olması halinde, kendisinin
seferî olduğunu söylemesi şart olmamakla birlikte, onların yanılmamaları
için önceden duyurması iyi olur.
c) Cemaatle Namaza İlişkin Bazı Meseleler
Cemaatle kılınan namazda, imama uymuş kişilerin namazı imamın namazına
bağlı olduğu için, imamın namazının bozulması durumunda ona
uyanların da namazları bozulur. Dolayısıyla bir rükün veya şartın ihlâli gibi
bir sebeple imamın namazı bozulacak olursa imamın o namazı iade etmesi
gerektiği gibi cemaatin de iade etmesi gerekir. İmam namazının bozulduğunu
farkettiğinde bu durumu cemaate bildirmelidir.
İmama uyan kişi (muktedî), namazdaki fiilleri yaparken imama uygun
davranmak durumunda olup bu fiilleri imamla birlikte yapması gerekir.
Rükû ve secdede imamdan önce başını kaldıramaz, yine rükû ve secdeye
imamdan evvel gidemez.
Kıraati sadece imam yapar. İmamın okuması, cemaatin okuması yerine
geçer. İmam okurken cemaat susar ve dinler; açıktan okunan namazlarda
Fâtiha'nın bitiminde âmin der; kıraat dışında okunacak zikir ve tesbihleri
kendisi okur.
Muktedî rükûda üç kere "Sübhâne rabbiye'l-azîm" ve secdede üç kere
"Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ" demeden imam başını kaldırırsa, muktedî bunları
tamamlamaya çalışmadan başını kaldırır.
Birinci oturuşta muktedî Tahiyyât'ı bitirmeden imam üçüncü rek‘ata
kalksa, muktedî isterse Tahiyyât'ı tamamlar, isterse imama uyarak kalkar.
Tahiyyât'ı okumak vâcip olduğu gibi imama uygun davranmak da vâciptir.
Muktedî bu iki vâcipten hangisini isterse onu yapabilir. Fakat uygun olan
imama uyum göstermektir. İmam bayram tekbirlerini, birinci oturuşu, tilâvet
ve sehiv secdesini ve kunut duasını okumayı terkederse ona uyanlar da
terkeder.
Son oturuşta muktedî Tahiyyât'ı bitirmeden imam selâm verecek olursa,
Tahiyyât'ı tamamlayıp sonra selâm verir. Eğer Tahiyyât'ı bitirmiş ve geriye
salavat ile dualar kalmışsa bu takdirde imamla beraber selâm vermelidir.
Namazın aslında bulunmayan bir hususta muktedî imama uymaz. Meselâ
imam namazda fazladan bir secde daha yapsa veya son oturuşu yaptıktan
sonra selâm verecek yerde sehven kalksa bu durumlarda muktedî ona
282 İLMİHAL
mütâbaat etmez, yani ona tâbi olmaz ve imamı uyarmak üzere "sübhânallah"
der. Eğer imam son oturuştan sonra sehven yaptığı kıyamı secdeye varmadan
önce farkedip hemen geri oturursa, birlikte selâm verir ve sehiv secdesi yaparlar.
İmam son oturuşta selâm verecek yerde yanlışlıkla kalktığını farketmeyip,
kalktığı bu rek‘atı secde ile tamamlayacak olursa, muktedî artık imamı
beklemeyerek kendisi selâm verir.
Eğer imam son oturuşu unutarak fazla bir rek‘ata kalkarsa, muktedî bir
müddet bekler ve "sübhânallah" diyerek imamı uyarmaya çalışır. İmam durumu
farkedip hemen oturursa ne âlâ; beraberce selâm verip sehiv secdesi
yaparlar. Bu durumda muktedî imamı beklemeyerek kendi kendine selâm
veremez. Çünkü iktidâ durumunda iken kendi başına hareket etmiş olacağından
kıldığı namazın farzlığını iptal etmiş olur. İmam son oturuşu yapmadan
kalktığını farketmeyip kalktığı rek‘atı secde ile tamamlayacak olursa,
imamın namazının farzı son oturuşu terkettiği için fâsid olduğu gibi ona
uymuş olanlarınki de aynı şekilde fâsid olur.
Muktedî son oturuşta, Tahiyyât'ı okuduktan sonra, imamın selâmını
beklemeden selâm verebilir. Fakat bu davranış, vâcip olan mütâbaatı
terketmek anlamına geldiği için böyle yapması mekruh olur.
C) İMAMA UYANIN HALLERİ
Namazı yalnız kılana münferid, imama uyarak kılana muktedî denilir.
İmama uyan kişi (muktedî) için üç ayrı durum söz konusu olabilir. İmama
uyan kişi ya "müdrik" ya "lâhik" ya da "mesbûk"tur. Şimdi bunları kısaca
açıklayalım.
a) Müdrik
Müdrik "idrak etmiş, yetişmiş, kavuşmuş" gibi anlamlara gelir. İlmihal
ıstılahında, namazı tamamen imamla birlikte kılan kimseye müdrik denir.
İmama en geç birinci rek‘atın rükûunda yetişen kimse o rek‘ata yetişmiş
sayılır ve müdrik adını alır. İftitah tekbirini almış ve imam rükûda iken kendisi
rükûa varmış ise o rek‘atı tam kılmış sayılır.
Namazı cemaatle kılmanın ecri, tek başına kılmaktan yirmi yedi derece
daha fazla olduğu için şu durumlarda tek başına kılınan namaz bırakılarak
imama uyulur:
Bir kimse tek başına bir farz namazı kılmaya başladıktan sonra, bulunduğu
yerde o farz cemaatle kılınmaya başlansa, tek başına kılan eğer henüz
NAMAZ 283
secdeye varmamış ise namazı hemen keserek imama uyar. Cemaate muhalefet
görüntüsü vermemek için böyle davranması müstehap sayılmıştır. Bu
durumda selâm vermesine gerek yoktur. Edeben sağ tarafa selâm vermesi
uygun olur diyen de vardır. Tek başına kıldığı namazda secdeye varmış ise
bakılır: Eğer kıldığı namaz sabah ve akşam namazı ise yine bırakır ve
imama uyar. Fakat bunların ikinci rek‘atı için secdeye varmış ise, artık bırakmayıp
namazı kendisi tamamlar ve selâm verdikten sonra cemaat devam
ediyor bile olsa imama uymaz. Çünkü imama uyması halinde, imamla birlikte
kılacağı namaz nâfile hükmünde olacaktır. Halbuki, sabah namazının
farzından sonra nâfile kılınamadığı gibi, üç rek‘atlı bir namaz da nâfile olarak
kılınamaz. Eğer başladığı ve ilk rek‘atın secdesine vardığı namaz öğle,
ikindi ve yatsı namazı gibi dört rek‘atlı bir farz ise, bu takdirde kıldığı bir
rek‘ata bir rek‘at daha ilâve eder, teşehhütte bulunur, selâm verip imama
uyar. Kendisinin kıldığı iki rek‘at namaz nâfile olmuş olur.
Böyle bir namazın üçüncü rek‘atında bulunup da henüz secdesine varmamış
ise, hemen ayakta veya oturarak selâm verip namazdan çıkar,
imama uyar, tek başına kıldığı iki rek‘at, nâfile olmuş olur. Fakat bu namazın
üçüncü rek‘atının secdesini de yapmış bulunursa, artık bunu tamamlar,
farzı yerine getirmiş olur. Ancak bu namazı öğle veya yatsı namazı olursa
tek başına kıldığı bu farzdan sonra imama yine uyabilir. İmamla kılacağı
namaz nâfile olur. Fakat bu durumda ikindi namazı olursa imama uyamaz.
Çünkü ikindi namazından sonra nâfile namaz kılmak mekruhtur.
Nâfile bir namaza başlamış olan kimse, yanında cemaatle namaza başlansa,
bu nâfileyi iki rek‘at olmak üzere kılar, bundan sonra selâm verip
cemaate katılır. Üçüncü rek‘ata kalkmış ise, onu da dördüncü rek‘at ile tamamlamadıkça
namazını kesmez. Ancak nâfile namaza başlayan kimse,
kılınmaya başlanan bir cenaze namazını kaçırmaktan korkarsa, nâfile namazı
hemen bırakır, cenaze namazı için imama uyar, sonra nâfileyi kazâ
eder. Çünkü cenaze namazının telâfi imkânı yoktur.
Cemaatle sabah namazının kılındığını gören kimse, cemaate yetişeceğini
zannederse hemen sabah namazının sünnetini kılar ve gerek görürse
Sübhâneke ile eûzüyü ve sûre ilâvesini bırakarak yalnız Fâtiha ile, rükû ve
secdelerde de birer tesbih ile yetinebilir. Bundan sonra imama uyar. Ancak
imama yetişeceği kanaatinde olmazsa sünnete başlamayıp imama hemen
uyar, artık bu sünneti kazâ da etmez. Eğer sünnete başlamış ise bunu tamamlar.
284 İLMİHAL
Öğle, ikindi ve yatsı namazlarının cemaatle kılınmaya başladığını gören
kimse, bunların sünnetini kılmadan doğruca imama uyar, sonra öğlenin dört
rek‘at sünnetini kazâ eder. İkindinin sünnetini ise vaktin kerahati dolayısı
ile kazâ edemez. Yatsı namazının dört rek‘at ilk sünneti, gayr-i müekked bir
sünnet olduğu için dilerse kazâ eder, dilerse etmez.
b) Lâhik
İmamla birlikte namaza başlamasına rağmen, namaz esnasında başına
gelen bir durum sebebiyle namaza ara vermek zorunda kalan ve bu sebeple
namazın bir kısmını imamla birlikte kılamayan kimseye lâhik denir. İmamla
birlikte namaza başladığı halde uyku, gaflet, dalgınlık, abdestinin bozulması
gibi mazeretler sebebiyle namaza ara vermek durumunda kalan kimse, namaza
ara vermesini gerektiren durumun ortadan kalkmasından sonra konuşmadan,
dünya işleriyle meşgul olmadan ve şayet abdesti bozulmuşsa, en kısa
yoldan yeniden abdest alıp gelerek, bıraktığı yerden namazına devam eder.
Şayet imam namazı bitirmişse, bu kişi sanki imamın arkasında namaz kılıyormuş
gibi namazını tamamlar. Yani imama uymuş bulunan kimse gibi kıraat
etmez, yaklaşık olarak imamın okuyacağı sure kadar bekler. Sadece rükû
ve secdedeki tesbihleri, bir de oturuştaki dua ve salavatları okur. Bu arada
sehiv secdesini gerektirecek bir iş yapsa, imama uyan kimse kendi hatasından
ötürü sehiv secdesi yapmadığı için, kendisi de sehiv secdesi yapmaz. İmam
sehiv secdesi yapacak olsa, lâhik olan kimse, imamla kılamadığı kısımları
telâfi etmeden imama uymuş ise, bu secdeleri yapmaz ve hemen ayağa kalkıp
namazını tamamlar ve imamla birlikte yapamadığı sehiv secdesini namazı
tamamladıktan sonra yapar. Seferî bir imama uyan mukim bir kimse de
kendisinin tamamladığı kısımlarda, lâhik gibidir.
Lâhik mümkün olursa, önce kaçırdığı rek‘atları veya rükünleri kazâ
eder, sonra imama tâbi olarak onunla selâm verir. Meselâ imama uyan
kimse birinci rek‘atın kıyamında uyuyup da imamın secdeye vardığı anda
uyansa hemen rükûa varır, sonra secdeye vararak imama yetişir. Lâhik,
imama yetişemeyeceğini anlarsa, hemen imama tâbi olur ve yetişemediği
rek‘at veya rükünleri imam namazdan çıktıktan sonra kazâ eder. Meselâ
dördüncü rek‘atta iken burnu kanasa saftan ayrılır, namaza aykırı düşecek
bir şey ile uğraşmaksızın hemen abdest alır, yetişmiş olduğu yerde imama
tâbi olur. İmam selâm vermiş olursa, bu dördüncü rek‘atı kendi başına hiçbir
şey okumaksızın imamın arkasında kılıyormuş gibi tamamlar. Çünkü lâhik,
imamın arkasında namaz kılıyor hükmündedir.
NAMAZ 285
İmama uyanın abdesti üçüncü rek‘atta bozulsa abdest aldıktan sonra dördüncü
rek‘atta imama yetişse, önce kıraatsız olarak üçüncü rek‘atı kılar. Bundan
sonra imama uyar, onunla dördüncü rek‘atı kılarak selâm verir. Fakat
imama bu şekilde yetişemeyeceğini anlarsa, hemen imama tâbi olur, imam selâm
verince kendisi kalkar, üçüncü rek‘atı kıraatsiz olarak kılar ve selâm verir.
Bir kimse yukarıda sayılan mazeretler dışında da lâhik durumuna düşebilir.
Meselâ imamla birlikte namaz kılarken imamdan önce rükû veya secdeye
varan kimse ya da imamdan önce rükû veya secdeden kalkan kimse yahut da
bir veya birkaç rek‘atı imamla birlikte kılamayan kimse de imam selâm verdikten
sonra tek başına tamamlayacağı kısımlarda lâhik durumundadır.
Bir kimse imama birinci rek‘ata yetişemezse, yetişemediği rek‘atlar bakımından
mesbûk olduğu gibi, yetiştiği rek‘atlardan birinde ârız olan durum
sebebiyle de lâhik konumuna düşebilir ve böylece bir kişi aynı anda hem
lâhik hem mesbûk olmuş olur.
Cemaat sevabından mahrum kalmamak için lâhikin hükümlerini yerine
getirmekte yarar olmakla birlikte, bu ayrıntılara dikkat etmekte bazı güçlükler
bulunduğu için, bu durumda kalan kimselerin namazlarına yeniden başlayıp
kendilerinin kılması daha uygun görülmüştür.
c) Mesbûk
İmama namazın başında değil, birinci rek‘atın rükûundan sonra, ikinci,
üçüncü veya dördüncü rek‘atlarda uyan kimseye mesbûk denir. Son
rek‘atın rükûundan sonra imama uyan kimse bütün rek‘atları kaçırmış olur.
Mesbûkun hükmü, kaçırdığı yani imamla birlikte kılamadığı rek‘atları
kazâya başladıktan sonra, tek başına namaz kılan kimse gibidir. Sübhâneke'yi
okur, kıraat için eûzü besmele çeker ve okumaya başlar. Çünkü bu
kimse kıraat bakımından namazın baş tarafını kazâ etmektedir. Bu durumda
eğer kıraati terkederse namazı fâsid olur.
Sübhâneke duasını okuma yeri, eğer kılınan namaz öğle ve ikindi namazı
gibi gizli okunan namaz ise iftitah tekbirinden sonradır. Eğer açıktan
okunan namaz ise ve imam kıraat etmekte iken yetişmiş ise, sağlam görüşe
göre Sübhâneke'yi okumayıp imamın kıraatini dinler, Sübhâneke'yi kendi
kazâ edeceği rek‘atlarda okur ve tek başına namaz kılanlarda olduğu gibi
Sübhâneke'den sonra eûzü besmele çeker.
286 İLMİHAL
Mesbûkla ilgili uygulama örnekleri:
1. Sabah namazının ikinci rek‘atında imama uyan mesbûk, tekbir alıp
susar, imam ile birlikte son oturuşta yalnız Tahiyyât okur, imam selâm verince
kendisi ayağa kalkar, kaçırdığı ilk rek‘atı kılmaya başlar. Sübhâneke
ve eûzü besmeleden sonra Fâtiha ile bir miktar Kur'an okur, rükû ve secdelerden
sonra oturup, Tahiyyât ile Salli-bârik ve Rabbenâ âtinâ dualarını
okuyarak selâm verir.
2. Akşam namazının ikinci rek‘atında imama uyan kimse de birinci
rek‘at için bu şekilde hareket eder.
Akşam namazının son rek‘atında imama uyan kimse, Sübhâneke'yi
okur, imamla beraber o rek‘atı kılıp teşehhütte bulunur, bundan sonra kalkar.
Sübhâneke'yi okuyup eûzü besmele çeker ve Fâtiha ile bir sûre veya bir
miktar âyet okur; rükû ve secdelerden sonra oturur, sadece Tahiyyât okur,
sonra Allahü ekber diyerek ayağa kalkar, besmele çekip Fâtiha ile bir sûre
veya birkaç âyet okuyarak, rükû ve secdeleri ve son oturuşu yapar ve selâm
ile namazdan çıkar. Bu durumda üç defa teşehhütte bulunmuş olur. Bununla
birlikte mesbûk, ikinci rek‘atın sonunda yanılarak oturmayacak olsa,
kendisine sehiv secdesi gerekmez; çünkü bu rek‘at bir yönüyle birinci rek‘at
mesabesindedir.
3. Dört rek‘atlı namazın son rek‘atında imama uyan kimse imam ile teşehhütte
bulunduktan sonra kalkar, Sübhâneke, Fâtiha ve bir sûre okuyup oturur ve
Tahiyyât okuduktan sonra kalkar. Geri kalan iki rek‘atı tamamlar.
4. Dört rek‘atlı namazın üçüncü rek‘atında imama yetişen kimse, kendisinin
birinci oturuşunu imamın son oturuşuyla birlikte yapar, kalkınca ilk iki
rek‘atı kaza edeceği için, kendisi bu ilk iki rek‘atı nasıl kılacak idiyse öylece
kılar.
5. Dört rek‘atlı bir namazın ikinci rek‘atında imama uyan kimse, üç
rek‘atı imamla kılmış olur, teşehhüt okuduktan sonra kalkar, kılamadığı ilk
rek‘atı kılıp oturur ve selâm verir.
İmama ilk rek‘atın rükûunda yetişen kimse, mesbûk değil müdrik sayılır.
Fakat imama rükûdan sonra yetişen kimse o rek‘atı kaçırmış olur ve mesbûk
durumuna düşer.
Teşehhüt miktarı oturduktan sonra imam daha selâm vermeden önce
mesbûkun ayağa kalkması mekruh sayılmıştır. Ancak abdestinin veya vak
NAMAZ 287
NAMAZ 287
tin sıkışık olması durumunda mesbûk imamın selâm vermesinden önce kalkıp
namazını tamamlayabilir.
Ebû Hanîfe'ye göre, tek başına namaz kılan kimse teşrik tekbirleri ile yükümlü
olmadığı halde, mesbûk kurban bayramında teşrik tekbirlerini imam ile
birlikte alır, daha sonra ayağa kalkıp kaçırdığı rek‘atları tamamlar.
İmam selâm vermeden önce Tahiyyât'ı okuyup bitirmiş olan mesbûk,
isterse kelime-i şehâdeti tekrar eder, başka bir görüşe göre ise susar. En
doğrusu Tahiyyât'ı yavaş yavaş okumaktır.
İmam dördüncü rek‘atta oturup yanlışlıkla beşinci rek‘ata kalksa,
mesbûkun namazı bu kıyam ile fâsit olur. Fakat dördüncü rek‘atta oturmadan
beşinci rek‘ata kalkmış ise, secdeye varmadıkça mesbûkun namazı bozulmaz.
X. CUMA NAMAZI
Cuma, İslâm dininde çok önemli kabul edilen haftalık toplu ibadet günüdür.
Çeşitli hadislerden anlaşıldığına göre cuma günü, daha önce yahudi ve
hıristiyanlar için haftalık ibadet günü olarak belirlenmiş, fakat onlar bunu
değiştirerek yahudiler cumartesiyi, hıristiyanlar pazarı haftalık toplantı ve
ibadet günü kabul etmişler; son olarak cuma günü, müslümanlar için yeniden
haftalık ibadet günü kılınmıştır.
Cuma gününün önemine ve haftalık toplu ibadet günü seçilmesinin anlamına
ilişkin olarak Hz. Peygamber'den birçok hadis rivayet edilmektedir.
Bunlardan bazıları şöyle sıralanabilir: "Güneşin doğduğu en hayırlı gün
cumadır; Âdem o gün yaratılmış, o gün cennete girmiş ve o gün cennetten
çıkmıştır. Kıyamet de cuma günü kopacaktır" (Müslim, “Cum‘a”, 18). Başka
bir hadiste bu günde yapılan duaların kabul edileceği bir anın (icâbet saati)
bulunduğu haber verilmektedir. Bir rivayete göre Hz. Peygamber "Ben icâbet
saatinin, hangi an olduğunu biliyordum, fakat Kadir gecesi gibi, bu da
bana unutturuldu" (Hâkim, I, 279) buyurmuştur.
Âlimler Hz. Peygamber'in bu ifadesine dayanarak Allah'ın güzel isimleri
arasında ism-i a‘zamın, ramazanın son on günü içerisinde Kadir gecesinin
gizli tutulması gibi icâbet saatinin de gizli tutulduğunu ve bu suretle insanların
gün boyu Allah'a yönelmelerinin sağlanmasının hedeflendiğini söylemişlerdir.
Yine cuma günü ile ilgili olarak, gerekli temizliği yaptıktan sonra
camiye gidip hutbe dinleyen ve namazı kılan kimsenin daha önceki cuma ile
288 İLMİHAL
bu cuma arasında işlediği günahların affedileceği belirtilmiş (Buhârî, “Cum‘a”,
6, 19; Müslim, “Cum‘a”, 26), bu günü hafife alarak üç cuma namazını
terkeden kimsenin kalbinin mühürleneceği bildirilmiştir (Ebû Dâvûd, “Salât”,
204). Kurban bayramı arefesinin cumaya rastlaması halinde halk arasında o
yıl yapılan haccın, "hacc-ı ekber" (büyük hac) olarak isimlendirilmesi de cumanın
önemiyle ilgilidir.
Cuma günü müslümanlar açısından büyük önem taşıdığı ve âdeta bir
bayram günü kabul edildiği için, perşembe günü akşamından başlamak
üzere maddî ve mânevî temizliğe her zamankinden daha fazla önem vermek
gerekir. Bunların başında boy abdesti almak gelir ki cuma günü boy abdesti
almak bilginlerin çoğuna göre sünnet, bazılarına göre farzdır. Bunun yanında,
cuma günü namaza gelmeden önce tırnak kesme, dişleri temizleme gibi
bedenî temizlikler yapmak, temiz elbiseler giymek, başkalarını rahatsız etmeyecek,
aksine onların hoşuna gidecek güzel kokular sürmek sünnet olan
davranışlardır. Mümin, böyle değerli ve önemli bir günün mânevî havasına
girmeli, dua ve tövbesini bu günde saklı olup dua ve tövbelerin kabul edileceği
vakit olduğu bildirilen "icâbet saati"ne denk düşürmeye çalışmalı, ayrıca
Kur'an okumalı, tezekkür ve tefekkür etmeli, Resûlullah'a salâtü selâm getirmeli
ve samimi bir kalp ile yüce Allah'a dua ve istiğfarda bulunmalıdır.
Hutbe okunurken konuşmak, cuma vakti alışveriş yapmak ve cuma günü
yolculuğa çıkmak gibi yapılması, cuma namazının terkine yol açabileceği
endişesiyle hoş karşılanmayan davranışların hükümleri aşağıda ele alınacaktır.
A) DİNDEKİ YERİ ve HÜKMÜ
Cuma namazı farz-ı ayındır. Farz olduğu, Kitap, Sünnet ve icmâ ile sabittir.
Kur'ân-ı Kerîm'in 62. sûresi, cuma namazından bahsettiği için Cuma
sûresi olarak adlandırılmıştır. Bu sûrede yüce Allah şöyle buyurmuştur: "Ey
iman edenler! Cuma günü namaza çağırılınca Allah'ı anmaya (namaza)
koşun ve alışverişi bırakın. Eğer bilirseniz, bu sizin için daha hayırlıdır. Namaz
kılınınca yeryüzüne yayılın da Allah'ın lutfunu arayın ve Allah'ı çok
çok anın ki felah bulasınız" (el-Cum‘a 62/9-10).
Hadis kitaplarında gerek cuma namazının fazileti, gerekse kuvvetli bir
farz olduğu ve bu namazı özürsüz olarak terketmenin büyük günah sayıldığı
konusunda sahih hadisler bulunmaktadır. "Allah, önemsemediği için üç
cumayı terkeden kimsenin kalbini mühürler" (Ebû Dâvûd, “Salât”, 204; İbn
NAMAZ 289
Mâce, “İkametü's-salât”, 93; Tirmizî, “Cum‘a”, 7; Nesâî, “Cum‘a”, 2) ve "Birtakım
kimseler, ya cuma namazını terketmekten vazgeçerler ya da Allah onların
kalplerini mühürler ve artık onlar gafillerden olurlar" (Müslim, “Cum‘a”, 12;
Nesâî, “Cum‘a”, 2).
Hz. Peygamber'in cuma namazını ilk defa hicret esnasında, Medine yakınlarındaki
Rânûnâ vadisinde Sâlim b. Avf kabilesini ziyaretleri sırasında
oradaki namazgâhta kıldırmış olduğu bilginlerce kabul edilmektedir. Öte
yandan, kaynaklarda daha hicretten önce Es‘ad b. Zürâre'nin Medine'de
cuma namazı kıldırdığı kaydedilmektedir. Bu durum karşısında cuma namazının
ne zaman farz kılındığı hususunda iki farklı rivayet ve görüş ortaya
çıkmıştır. Bunlardan birincisine göre cuma namazı Mekke'de farz kılınmış
olmakla birlikte müşriklerin baskıları yüzünden orada kılınamamıştır. Diğer
rivayete göre, cuma namazı hicret esnasında farz kılınmıştır ve ilk cumayı
Hz. Peygamber Rânûnâ vadisinde kıldırmıştır. Bu rivayeti benimseyenlere
göre, Es‘ad b. Zürâre'nin cuma namazı kıldırması uygulaması farz değil,
nâfile hükmü kapsamındadır.
Bütün müctehidlere göre cuma namazı farz-ı ayın olup, Resûlullah zamanından
itibaren farklı görüş açıklanmadığı için, bu hususta icmâ meydana
gelmiştir.
Cuma namazı, cuma günü öğle namazı vaktinde kılınan ve farzı iki rek‘at
olan bir namazdır. Bu namazdan önce hatibin hutbe okuması namazın sıhhat
(geçerlilik) şartlarındandır. Cuma namazı o günkü öğle namazının yerini tutar.
B) CUMA NAMAZININŞARTLARI
Cuma namazının farz olabilmesi için belli birtakım şartların gerçekleşmiş
olması gerekir. Bu şartlar vücûb şartları ve sıhhat şartları olmak üzere iki
çeşittir. Vücûb şartları, cuma namazı kılmakla yükümlü olmanın şartlarıdır;
sıhhat şartları ise kılınan namazın sahih yani geçerli olmasının şartlarıdır.
Sıhhat şartları yerine cuma namazının edasının şartları da denilir.
Aşağıda vücûb şartları ve sıhhat şartları ayrı ayrı sayılıp açıklanacaktır.
Ancak, dikkat edilmelidir ki, aşağıda sıhhat şartları arasında sayılacak şeylerden
üçü (ki bunlar; a) Vaktin girmiş olması. b) Devlet başkanının hazır
bulunması veya izni ve c) Bulunulan yerin şehir veya şehir hükmünde olmasıdır),
esasen hem vücûb hem sıhhat şartlarıdır. Zira bu şartları ileri sürenlere
göre bunlardan biri bulunmadığında cuma namazı kişiye farz olmayacağı
gibi, kılması halinde geçerli de olmaz.
290 İLMİHAL
a) Cuma Namazının Vücûb Şartları
Bir kimseye cuma namazının farz olması, o kimsede vakit namazlarının
farz olması için aranan şartlardan başka şu şartların da bulunmasına bağlıdır:
1. Erkek olmak
Cuma namazı erkeklere farz olup kadınlara farz değildir. Bu konuda bütün
fakihler görüş birliği etmiştir. Fakat kadınlar da camiye gelip cuma namazı
kılsalar, bu namazları sahih (geçerli) olur ve artık o gün ayrıca öğle
namazı kılmazlar.
Cuma namazı kılmayı emreden âyet genel içerikli olduğu halde kadınların
niçin cuma namazı kılmadıkları hatıra gelebilir. Çok fazla teknik ayrıntıya
girmeden bir iki nokta üzerinde durarak bu konuya açıklık getirmeye
çalışalım. Burada gözden kaçırılmaması gereken hususların başında konunun
Arap dilinin özelliği ile ilgisi gelmektedir. Arap dilinde erkek ve kadına
yapılan hitap kalıbı birbirinden farklıdır. Kadınlara yapılan hitabın içinde
erkeklerin bulunması, dilin yapısı bakımından imkânsızdır. Kadınlara yapılan
hitap, sadece ve sadece kadınlara yapılmış bir hitaptır. Buna mukabil,
erkeklere yönelik hitabın kapsamına kadınların girip girmediği, yani bu hitabın
kadınlara da yönelik olup olamayacağı, dilciler arasında tartışmalı bir
konudur.
Kimi dilciler erkeklere yönelik hitabın içerisine kadınların girmediğini,
kimileri de girdiğini söylemişlerdir. Dilcilerin bu farklı iki kanaati, usulcülerin,
o tür âyetlerin, yani erkeklere yönelik hitap içeren âyetlerin anlaşılmasında
ister istemez etkili olmuştur. Kimi usulcüler, erkeklere yönelik hitabın
içerisine kadınların dahil olmadığı yönündeki anlayışı kabul etmişler ve
âyetleri bu doğrultuda anlamlandırıp, onlardan hüküm çıkarmışlardır. Bu
anlayışa göre, erkeklere yönelik hitabın içerisine kadınlar dil kuralları gereği,
girmezler. Fakat bazı dil dışı karîneler sebebiyle, erkeklere yönelik hitaba
kadınlar da dahil olur. Bu dil dışı karînelerin başında, getirilen hükmün anlamı
ve mahiyeti ile bu hükmün içerik bakımından erkek-kadın farkı dikkate
alınacak türden olup olmadığı gelmektedir. Bu farklılık, tabii ki bir cinsiyet
ayırımından değil, aksine fizikî yapı ile toplumsal statü ve buna bağlı olarak
haklar ve sorumluluklar dengesinden kaynaklanan bir farklılıktır.
Kimi usulcüler ise dilcilerin öteki kanaatini esas alarak ve kural olarak, erkekler
hitabının içerisine kadınların da girdiğini, fakat cuma namazı gibi bazı
konularda, birtakım haricî karîneler ile kadınların hitap kapsamı dışında tutu
NAMAZ 291
NAMAZ 291
lacağını ileri sürmüşlerdir. Kadınların hitap kapsamı dışına alınmasına gerekçe
olan hâricî karîneler cümlesinden olmak üzere, o dönemdeki kadın telakkisi,
kadının ailedeki görev ve sorumluluklarına ve cemaat kavramı ve dayanışması
içerisinde kadınların yerine ilişkin anlayış gösterilebilir. Her hâlükârda, kadınların
cuma namazı kılmakla yükümlü olup olmadıkları meselesi, sonucu bakımından
dinî bir mesele olmakla beraber, bu sonuca ulaşmanın başlangıç ve
hareket noktası bakımından öncelikle bir dil ve teâmül meselesidir. Bu itibarla,
meseleyi tabii zemininin dışına çıkarıp abartmak ve Türkçemizde erkeklere
hitap ile kadınlara hitap arasında dilin yapısı bakımından böyle bir ayırımın
bulunmayışının sağladığı rahatlıktan yararlanarak "Allah, 'Ey inananlar, cuma
için çağrı yapıldığı vakit, zikre yani cuma namazına koşun' diyor, kadınlar da
inananlar grubunda olduğuna göre onların da gitmesi gerekir" demek, kolaycılık
olması bir yana meseleyi saptırmak anlamına gelir ve bu tutum yarar yerine
zarar verir. Belirtmek gerekir ki, dilcilerin ve bağlı olarak usulcülerin görüşlerinden
her ikisine göre de, başlangıçtan beri kadınların cuma namazı ile
mükellef olmadıkları sonucuna ulaşılmıştır. Hâricî karîneler meselesini tüm
detaylarıyla burada açıklamak yerine, bahsedeceğimiz ikinci nokta çerçevesinde
ele almak yeterli olacaktır.
Bu meselede dikkate alınması gereken ikinci nokta, Hz. Peygamber'in
uygulamasına ve on dört asırlık geleneğin durumuna bakılmasıdır. Hz. Peygamber'in,
kadınları cuma namazı kılmakla yükümlü tutup tutmadığının
bilinmesi, başlı başına bağlayıcı olmasının yanında, aynı zamanda, belirleyici
bir karîne değerine de sahip olacaktır. İlk dönemlere ilişkin bütün literatür,
kadınların zaman zaman cuma namazına katıldıklarını, fakat Hz. Peygamber'in
kadınları cuma namazı kılmakla yükümlü tutmadığını çok açık ve
net bir şekilde ortaya koymaktadır. Ayrıca Hz. Peygamber'in cuma namazının
kadın, çocuk, hasta ve köle dışında, cemaat içerisinde bulunan her
müslümana farz olduğunu bildiren bir sözü de bulunmaktadır (Ebû Dâvûd, I,
280; Hâkim, I, 425). Hz. Peygamber'in bu söz ve uygulaması, kadınların
genel hitap içerisinde yer aldığı görüşünü öne sürenler tarafından hâricî bir
karîne olarak değerlendirilmiş ve âyetin genel ifadesini daralttığı söylenmiştir.
Öte yandan, on dört asırlık süreç içerisinde, kadınların cuma namazı
kılması gerektiğini söyleyen hiçbir âlim çıkmamıştır. Bu durum, kadınların
cuma namazı kılmakla yükümlü olmadıkları konusunda bir icmâ gerçekleştiğini
göstermektedir. Fakat bizim asıl söylemek istediğimiz böyle bir icmâın
bulunması değil, belki ilâve olarak, hiçbir toplumda, hiçbir kültürde ve Sünnî
292 İLMİHAL
veya gayr-i Sünnî hiçbir mezhepte farklı bir görüşün ortaya çıkmamış olmasıdır.
Dinin ve dindarlığın simgesi olan ve belli bir biçimsellik hatta sembolizm
taşıyan ibadetler, zaman ve zemin değişmesinden etkilenmezler. Bu onların
mahiyetinden ileri gelir. Çünkü salt ibadet olan merasimlerin değişmesi, bir
anlamda dinin değişmesi, yozlaşması sonucuna götürür. Salt ibadet olmamakla
birlikte genel anlamda ibadet içerikli konularda bir ihtiyat payı ile
hareket etmek uygun olmakla birlikte, uygulamasında birtakım güçlükler
ortaya çıkmışsa veya uygulanması, konuluş espri ve amacıyla çelişir hale
gelmişse, bu takdirde özü korumak üzere lüzumlu yeni düzenlemelerin yapılması
gerekli hale gelebilir.
Sonuç olarak, kadınların cuma namazı kılması konusunda bir serbestlik
vardır; müsait zaman ve zemin bulan kadınlar cuma namazı kılabilirler. Bu
durum, dinin onlara tanıdığı bir muafiyettir. Dinî yükümlülükten muafiyetin
ayırım olarak algılanmasının yanlışlığı kadar böyle bir ilâve yükümlülüğün
kadınlara ne kazandıracağı hususu da üzerinde düşünülmeye değer bir husustur.
Fakat cuma namazını kadınlara farz haline getirerek onları cuma
namazı kılmaya mecbur etmek, hiçbir sebeple olmasa bile, asırlarca süregelen
geleneği gereksiz yere ve haksız olarak hiçe saymak olduğu için yanlıştır
ve asılsızdır.
2. Mazeretsiz Olmak
Bazı mazeretler, cuma namazına gitmemeyi mubah kılar ve böyle bir
mazereti bulunan kişiye cuma namazı farz olmaz. Fakat böyle kimseler de
kendilerine cuma namazı farz olmadığı halde, bu namazı kılarlarsa namazları
sahih olur ve artık o gün ayrıca öğle namazı kılmazlar.
Cuma namazına gitmemeyi mubah kılan belli başlı mazeretler şunlardır:
1. Hastalık. Hasta olup cuma namazına gittiği takdirde hastalığının artmasından
veya uzamasından korkan kimse cuma namazı kılmakla yükümlü
olmaz. Yürümekten âciz durumda bulunan çok yaşlı kimseler de bu
konuda hasta hükmündedirler. Cuma namazı için camiye gittiği takdirde
hastaya zarar geleceğinden korkan hasta bakıcı için de aynı hüküm geçerlidir.
Mikrobik ve bulaşıcı hastalıklara yakalanmış kimseler de cuma namazına
gelmeyebilirler.
2. Körlük ve kötürümlük. Kör (âmâ) olan bir kimseye, kendisini camiye
götürebilecek biri bulunsa bile, Ebû Hanîfe, Mâlikîler ve Şâfiîler'e göre, cuma
namazı farz değildir. Hanbelîler'le, Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre ise,
NAMAZ 293
kendisini camiye götürebilecek biri bulunan âmâya cuma namazı farzdır.
Kendisini camiye götürebilecek kimsesi bulunmayan âmâya ise, bütün bilginlere
göre cuma namazı farz değildir. Ayakları felç olmuş veya kesilmiş
kimselerle yatalak hastalara da cuma namazı farz değildir.
3. Uygun olmayan hava ve yol şartları. Cuma namazına gittiği takdirde
kişinin önemli bir zarara veya sıkıntıya uğramasına yol açacak çok şiddetli
yağmur bulunması, havanın çok soğuk veya sıcak olması veya yolun aşırı
çamurlu olması gibi durumlarda cuma namazı yükümlülüğü düşer.
4. Korku. Cuma namazına gittiği takdirde malı, canı veya namusunun
tehlikeye gireceğine dair endişeler taşıyan kimseye de cuma namazı farz
değildir.
Cuma namazının farz olması için bu iki şartın (erkeklik ve mazeretsizlik)
bulunması gerektiği hususunda fakihler görüş birliği içindedirler. Bundan
sonraki şartlarda ise fakihler arasında görüş farklılıklarına rastlanır.
3. Hürriyet
Hür olmayan kimseler yani köle ve esirler, fakihlerin büyük çoğunluğuna
göre, cuma namazı ile yükümlü değildir. Esasen bu şartın konulmasının
altında, kölelik uygulamasının devam ettiği dönemlerde, kölenin efendisine
karşı sorumluluklarını tam ve eksiksiz olarak yerine getirmesi düşüncesi
yatar. Cuma namazının kölelere farz olmadığını söyleyen fakihler bu
hükmü, kölenin görev ve sorumluluğu konusundaki anlayış üzerine kurmuşlardır.
Buna göre köle, tüm zamanını efendisine tahsis etmek durumundadır.
Cuma namazı kılmakla yükümlü tutulacak olursa, efendisine karşı
görevini aksatmış olacak ve bu sebeple efendisinden azar işitecek ve belki
de ceza görecektir. Hz. Peygamber, kölenin cuma namazı kılması gerekmediğini
söylerken, toplumda kölelerin statüsü konusundaki hâkim anlayışı
dikkate almıştır. Zâhirîler, toplumsal olguyu dikkate almadıkları için, cuma
namazı kılmak için hür olma şartını aramamışlardır.
Bu yönüyle düşünüldüğü zaman, hürriyet şartının hangi anlam üzerine
getirildiği ve bu şartın hapis yattıkları için hürriyetleri kısıtlama altına alınmış
olan kimselerle alâkası olmadığı anlaşılır. Bu bakımdan hapiste olan kişilerin,
cuma namazı kılmalarına, fizikî şartlar ve bazı imkânların eksikliği dışında bir
engel bulunmamaktadır. Mahpusların cuma namazı kılabilmeleri için fizikî
şartların hazırlanması ve gerekli düzenlemenin yapılması istenebilir. Cuma
namazının kılınacağı yerin herkese açık olması (izn-i âm) şartı, özel durumundan
dolayı hapishaneyi içine almaz.
294 İLMİHAL
4. İkamet
Fakihlerin büyük çoğunluğuna göre cuma namazının vâcip olması için,
kişinin cuma namazı kılınan yerde ikamet ediyor olması gerekir. Bu bakımdan
cuma namazı dinen yolcu sayılan (seferî) kimselere farz değildir. Zührî
ve İbrâhim Nehaî gibi bazı müctehidlere göre yolcu seyir halindeyken değil
de, cuma namazı kılınan yerde konaklamış halde iken, orada kaldığı sürece
cuma namazı kılmakla yükümlüdür. Zâhirîler'e göre ise cuma namazı yolculara
da farzdır.
b) Cuma Namazının Sıhhat Şartları
1. Vakit
Cuma namazı, Hanbelîler'in dışındaki müctehidlere göre, cuma günü
öğle namazı vaktinde kılınır; öğle namazının vaktinden önce veya sonra
kılınması sahih değildir. Hanbelîler'e göre ise cuma namazı, cuma günü,
güneşin bir mızrak boyu yükselmesinden itibaren öğle namazının vakti çıkıncaya
kadar kılınabilir.
2. Cemaat
Cuma namazı ancak cemaatle kılınan bir namaz olup münferiden, yani
tek başına kılınamaz. Bunun yanı sıra diğer farz namazlarda imamla birlikte
bir kişinin bulunması cemaat için yeterli olduğu halde, cuma namazında
cemaat olabilmek için daha fazla kişinin bulunması, yani cemaati oluşturanların
belli bir sayının altında olmaması gerekir. Cuma namazı kılabilmek
için gerekli asgari sayının kaç olduğu hususunda farklı görüşler bulunmaktadır.
Hanefî mezhebinde, İmam Ebû Hanîfe ve İmam Muhammed'e göre,
cuma namazı için imamın dışında en az üç kişinin daha bulunması şarttır.
Bunlar yolcu veya hasta da olsalar bu şart yerine gelmiş sayılır. İmam Ebû
Yûsuf'a göre ise, imamın dışında en az iki kişinin bulunması gerekir.
Cuma namazının geçerli olması için, cemaatin sayısı, İmam Ebû Hanîfe'ye
göre en azından birinci rek‘atın secdesine kadar aranılan asgari sayının altına
düşmemeli, hiç değilse bu süre içinde imamla birlikte hazır olunmalıdır. Ebû
Yûsuf ve Muhammed'e göre iftitah tekbiri alınıncaya kadar, Züfer'e göre ise
ikinci rek‘attan sonra teşehhüt miktarı oturuncaya kadar hazır bulunulmalıdır.
Cemaati oluşturan kişiler daha önce dağılırlarsa cuma namazı geçersiz olur,
yeni baştan öğle namazını kılmak gerekir.
NAMAZ 295
Şâfiî'ye göre ise, bir yerde cuma namazı kılabilmek için akıllı (âkıl), bulûğa
ermiş (ergen, bâliğ), hür, erkek, mukim ve oraya yerleşmiş olan en az
kırk yükümlünün bulunması şarttır. Buna göre, bir yerde kırk kişi bulunsa
da, bu kırk kişiden bir kısmı köle, kadın veya yolcu olsa, ya da ticaret veya
öğrenim görme gibi bir amaçla orada bulunuyor olsalar, bu kimselerden
oluşan kırk kişiyle cuma namazı kılınamaz. Ayrıca, bu kırk kişinin hepsi
veya bir kısmı, yazın veya kışın ya da her iki mevsimde göç eden göçebelerden
oluşuyorsa, bu durumda da, cuma namazı eda edilemez. Hatta bu
kırk kişinin içinde Fâtiha sûresini okuyamayan bir ümmî bulunsa bu kimse
sayıdan düşürülür ve bu durumda sayı kırktan aşağıya indiği için, bu kimselerle
de cuma namazı sahih olmaz. Ancak Fâtiha sûresini okumayı öğrenmek
için gayret gösterdiği halde bunu henüz başaramamış kimseler sayıya
dahil edilir. Cuma namazını kıldıran kişinin yolcu olması durumunda,
kendi dışında kırk kişinin bulunması gerekir. Ayrıca, bu mezhebe göre, namazın
herhangi bir bölümünde veya hutbe esnasında sayı kırktan aşağıya
düşerse namaz fâsid olur. Hanbelîler'in görüşü de genel hatlarıyla Şâfiî mezhebinin
görüşü gibidir.
Mâlikî mezhebinde meşhur ve tercih edilen görüşe göre, cuma namazı
için cemaatin imamdan başka en az on iki kişi olması şarttır. Ancak İmam
Mâlik'ten bu konuda kesin bir sayı belirlemeksizin, kırk kişiden az sayıda
olan bir cemaatle cuma namazı kılınabilirse de üç dört kişi gibi az bir sayı ile
kılınamayacağı yönünde bir görüş de nakledilmektedir. Mâlikîler'e göre
cuma namazında imamın mukim olması şarttır.
Bu görüşlerin dışında, Taberî'nin cuma namazı için imamdan başka bir
kişinin bulunmasının yeterli olacağına dair bir görüşü olduğu gibi, bu sayıyı
en az dört, yedi, dokuz, yirmi, otuz ve seksen olarak belirleyen ictihadlar da
bulunmaktadır.
3. Şehir
İslâm bilginleri cuma namazı kılınacak yerin şehir veya şehir hükmünde
bir yerleşim birimi olmasını şart koşmuşlardır. Fakat gerek bu şartın ayrıntıları
konusunda gerekse bir yerleşim biriminde birden fazla yerde cuma namazı
kılınıp kılınamayacağı hususunda görüş ayrılıkları vardır.
Hanefîler'e göre, cuma namazı kılınacak yerleşim biriminin şehir veya
şehir hükmünde bir yer olması ya da böyle bir yerin civarında bulunması
gerekir. Bir yerleşim biriminin hangi durumda şehir hükmünde sayılacağı
hususunda farklı rivayetler bulunmaktadır. Hanefî mezhebinde fetvaya esas
296 İLMİHAL
olan (müftâ bih) görüşe göre bu kriter "en büyük camisi orada cuma namazı
ile yükümlü bulunanları alamayacak kadar nüfusa sahip olma" şeklinde
belirlenmiştir. Bazı yazarlarca bu kriter, bir yöneticisi olan yerleşim birimi
olarak ifade edilmiştir. Şehrin civarı ifadesiyle de bu şartlardaki yerleşim
birimlerinin yakınlarında bulunan mezarlık, atış alanları ve çeşitli gayelerle
toplanmak için hazırlanan sahalar ve bu uzaklıktaki yerler kastedilmektedir.
Kaynaklarda geçen bu şehir ifadesinin günümüzde, büyük veya küçük
yerleşim birimi olarak anlaşılması gerektiği, bu bakımdan farzı eda edecek
sayıda cemaatin yerleşik bulunduğu köy, belde gibi tüm birimlerde cuma
namazının kılınabileceği bilginlerce kabul edilmektedir.
Mâlikîler'e göre cuma namazı kılınacak yerin, insanların devamlı oturdukları
şehir, köy vb. bir yerleşim birimi veya buraların civarında bir yer
olması gerekir. Bu bakımdan çadır vb. barınaklardan oluşan ve geçici olarak
oturulan yerlerde cuma namazı kılınamaz. Mâlikîler ayrıca, cuma namazı
kılınacak yerde cami bulunmasını da şart koşmuşlardır.
Şâfiîler'e göre de, cuma namazının insanların devamlı olarak oturdukları
bir şehir veya köyün sınırları içinde kılınması gerekir. Çölde veya çadırlarda
yaşayanlar, yani belli bir yerleşim birimi içinde oturmayanlar sayıca ne kadar
çok olurlarsa olsunlar orada cuma namazı kılamazlar.
Hanbelîler'e göre ise, cuma namazının kılınabileceği yerin en az kırk kişinin
devamlı olarak oturduğu yer olması şarttır.
4. Cami
Bir yerleşim biriminde birden fazla yerde cuma namazı kılınıp kılınamayacağı
konusunda farklı görüşler bulunmaktadır. Bütün mezhepler bir şehirde
kılınan cuma namazının mümkün olduğunca bir tek camide kılınması
gerektiği üzerinde durmuşlardır. Cuma, toplanma, bir araya gelme gibi anlamlar
içerdiğinden, bu şart da esasen toplanma, bir araya gelme ve bu suretle
birlik ve bütünlük oluşturma esprisiyle ilgilidir. Bu espriyi her zaman
canlı tutmak gerekmekle birlikte, günümüzde çok büyük sayılarda insanların
yaşadığı şehirler göz önüne alındığında, cuma namazını bir veya birkaç
yerde kılmayı söz konusu etmek, hem bu büyüklükte cami olamayacağı için
hem de ulaşım şartları açısından, mümkün ve anlamlı değildir.
Bu konuda Hanefî mezhebinin ve öteki mezheplerin görüşleri genel
hatlarıyla şöyledir:
NAMAZ 297
Ebû Hanîfe'den bu konuda nakledilen iki görüşten birine göre bir şehirde
yalnız bir yerde cuma namazı kılınabilir; diğerine göre ise bir şehirde birden
fazla yerde cuma namazı kılınabilir. İmam Muhammed bunlardan ikincisini
benimsemiştir. Ebû Yûsuf'a göre ise, şehrin ortasından nehir geçip de şehri
ikiye bölüyorsa veya şehir zayıf ve yaşlı kimselerin cuma kılınan camiye
gelmelerini zorlaştıracak ölçüde büyük ise bir şehirde iki yerde cuma namazı
kılınabilir; bu durumlar söz konusu değilse sadece bir yerde kılınır.
Hanefî mezhebinde fetvaya esas olan ve kuvvetli bulunan görüş, bir şehirde
birden fazla cami bulunması halinde bütün camilerde cuma namazı kılınmasına
cevaz veren görüştür; ki bu zaten, Ebû Hanîfe'den nakledilen iki
görüşten biri ve aynı zamanda İmam Muhammed'in görüşüdür.
Şâfiîler'e göre, bir şehirde birden fazla cami bulunsa bile, birden fazla
yerde kılmayı zorunlu kılan sebepler olmadıkça sadece bir camide cuma
namazı kılınır; böyle bir sebep yokken, birden fazla camide cuma namazı
kılınsa, sadece namaza ilk başlayanların cuma namazları sahih olur, diğerlerininki
sahih olmaz. Bu durumda diğerlerinin sonradan öğle namazı kılmaları
gerekir. Ancak, şehrin çok büyük olması sebebiyle, cuma namazı için
herkesin bir yere toplanması çok zor olursa veya güvenlik, sağlık vb. konularda
ciddi endişeler bulunması sebebiyle bir yerde toplanılmasında sakınca
varsa, ihtiyaç durumuna göre, bir şehirde birden fazla yerde cuma namazı
kılınabilir. Bu tür sebeplerden dolayı, bir şehirde birden fazla yerde cuma
namazı kılınırsa, buralarda cuma namazı kılanların ayrıca öğle namazı kılmaları
gerekmez.
Mâlikîler'deki tercih edilen görüşe göre de, Şâfiî mezhebinde olduğu gibi,
birden fazla yerde kılmayı zorunlu kılan sebepler olmadıkça, bir şehirde
sadece bir yerde cuma namazı kılınır. Böyle bir sebep olmadığı halde bir
beldede birden fazla camide cuma namazı kılınsa sadece o beldedeki en eski
camide (öteden beri o beldede cuma namazının kılınageldiği camide) kılanların
cuma namazları sahih olur.
Hanbelîler'e göre de, zorlayıcı sebepler yoksa, bir şehirde sadece bir yerde
cuma namazı kılınır. Bir cami yeterli olduğu halde iki camide, iki cami yeterli
olduğu halde üçüncü camide cuma namazı kılınamaz. Hanbelîler'e göre ihtiyaç
bulunmadığı halde, birden fazla yerde cuma namazı kılınsa, bu durumda sadece
devlet başkanı veya temsilcisinin kıldırdığı cuma namazı sahih olur; bu
durumda, cuma namazını önce veya sonra kılmak önemli değildir.
298 İLMİHAL
5. İzin
Hanefîler, cuma namazını devlet başkanı veya temsilcisinin ya da bunlar
tarafından yetkili kılınan bir kişinin kıldırması gerektiğini ileri sürmüşlerdir.
Hanefîler'in dışındaki diğer mezhepler cuma namazının geçerliliği için bu
şartı aramazlar. Ancak Hanefîler'in dışındaki bazı bilginlere göre de, bazı
durumlarda meselâ zorunlu olmadığı halde birden fazla yerde cuma namazı
kılınması durumunda sadece devlet başkanı veya temsilcisinin kıldırdığı
cuma namazı sahihtir. Bir camide cuma namazı kıldırması için kendisine
yetki verilen kimse, o camide cuma namazını kendisi kıldırabileceği gibi bir
başkasına da kıldırtabilir. Namaz için verilen izin hutbe için de geçerlidir.
Cuma namazı, Hulefâ-yi Râşidîn döneminden hemen sonra siyasî bir
içerik kazanmaya başlamıştır. Bazı yörelerde ve dönemlerde, hutbelerde
Ali'ye, bazı dönemlerde veya yerlerde de Muâviye'ye lânet okunduğu görülmüş;
hutbe bir anlamda, siyasî kanaatin ve hangi tarafta olunduğunun
göstergesi haline gelmiştir. İleriki zamanlarda ise hutbenin biri adına okunması,
onun isyan bayrağını çektiği ve siyasî bağımsızlığını ilân ettiği anlamına
gelmeye başlamış, dolayısıyla hutbe ve cuma namazı âdeta siyasî bir
sembol olmuştur. Tarih kitaplarında, adına hutbe okutmak veya adına hutbe
okunmak şeklinde yer alan ifadeler de cuma namazının zaman içerisinde
siyasal bir içerik kazandığını göstermektedir. Özellikle Abbâsîler'den itibaren
resmî veya yarı resmî mezhep durumunda olan Hanefî mezhebinin âlimleri
ister istemez bu siyasî konjonktürden etkilenmişler ve cuma namazı için
daha önce bulunmayan birtakım şartlar ileri sürmek durumunda kalmışlardır.
Dolayısıyla cuma namazı kılmak için devlet başkanının izninin aranması
şartı eski siyasî içeriğini kaybetmiş olduğu için, günümüzde bu şartı
aramaya gerek kalmamıştır. Öte yandan, bu şartın hâlâ geçerliliğini koruduğu
düşünülse bile, bir ülkede camilerin yapılmasına izin verilmesi, imamların
maaşlarının devlet tarafından ödenmesi ve bu işler için kamusal bir
örgütlenmenin mevcut olması, cuma namazının kılınması için de izin sayılır
ve şart yerine gelmiş olur.
Sonraki Hanefî fıkıhçılar, devlet başkanının veya izninin bulunmaması
durumunda bir cemaat teşkil edebilen müslümanların, aralarından birine cuma
imamlığı selâhiyeti vererek bu namazı kılabileceklerine fetva vermişlerdir.
Cuma kılınan yerin herkese açık olması anlamında genel izin de (izn-i
âm), bazı kitaplarda ayrı bir şart olarak değerlendirilmekle birlikte, bir anlamda
devlet başkanının izni kapsamında yer alır.
NAMAZ 299
Hanefîler'e göre, bir yerde cuma namazı kılınabilmesi için, o yerde cuma
namazı kılınmasına, yetkili kimse tarafından herkese açık olmak üzere izin
verilmesi şarttır. Buna göre, belli bir yerde bulunan kimseler, cuma namazı
kılınmasına izin verilmiş camide, sadece belirli kimseler girmek kaydıyla
cuma namazı kılamazlar. Ancak başka kimselerin de girmesine müsaade
edildiği halde, başka kimseler gelmese ve sadece oradaki kimseler kılsalar,
cuma namazları sahih olur.
Güvenlik ve gizliliğin korunması gibi sebeplerle herkese açık olmayan
yerlerde bulunan cemaat cuma namazı kılabilir. Burada izn-i âm şartı zaruret
sebebiyle kalkmış olur.
6. Hutbe
Cuma namazının sıhhat şartlarından birisinin de hutbe olduğu hususunda
fakihler görüş birliği içindedirler. Ancak cuma namazının sıhhat şartlarından
olan hutbenin rükünleri ve geçerlilik şartları konusunda mezhepler
arasında görüş farklılıkları vardır.
Hutbe, birilerine hitap etmek, bir şeyler söylemek demektir. Haftada bir
gün bir mekânda toplanmış olan müminlerin başta dinî konular olmak
üzere, onların hayatlarını kolaylaştıracak, ilişkilerini uyumlu hale getirecek
her konuda aydınlatılması için hutbe bir vesile ve bir fırsattır. Hutbe esasen
bu amacı gerçekleştirmek için düşünülmüştür; bu sebeple cemaatin bilip
anladığı bir dille irad edilir.
Cuma namazının bir parçasını teşkil eden hutbenin varlığı, fıkhen geçerliliği
veya en güzel şekilde ifası için bazı şartlar aranır. Bunlar ilmihal dilinde
hutbenin rükünleri, şartları ve sünnetleri olarak anılır.
aa) Hutbenin Rüknü
Ebû Hanîfe'ye göre hutbenin rüknü yani temel unsuru Allah'ı zikretmekten
ibaret olduğu için, hutbe niyetiyle “elhamdülillah” veya “sübhânallâh” veya “lâ
ilâhe illallah” demek suretiyle hutbe yerine getirilmiş olur. Fakat bu kadarla
yetinilmesi mekruhtur. Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre ise hutbenin rüknü,
hutbe denilecek miktarda bir zikirden ibarettir ki, bu zikrin uzunluğunun da en
az teşehhüd miktarı kadar yani Tahiyyât duası kadar olması gerekir.
İmam Mâlik'e göre hutbenin rüknü, müminlere hitaben müjdeli veya sakındırıcı
ifade taşımasıdır.
300 İLMİHAL
İmam Şâfiî'ye göre ise hutbenin beş rüknü vardır. Bu rükünler şunlardır: 1.
Her iki hutbede (hutbenin her iki bölümünde) Allah'a hamdetmek. 2. Her iki hutbede
Peygamberimiz’e salavat getirmek. 3. Her iki hutbede takvâyı tavsiye etmek.
4. Hutbelerden birinde bir âyet okumak (âyetin birinci hutbede okunması
efdaldir). 5. İkinci hutbede müminlere dua etmek. Hanbelîler'e göre ise hutbenin
rükünleri, sonuncu hariç, Şâfiîler'deki ile aynıdır.
bb) Hutbenin Şartları
Hanefîler'e göre cuma namazı hutbesinin sahih olabilmesi için şu şartların
bulunması gerekir:
1. Vakit içinde okunması. 2. Namazdan önce olması. 3. Hutbe niyetiyle
okunması. 4. Cemaatin huzurunda irad edilmesi. Son şartın yerine gelmiş
olması için, kendisiyle cuma sahih olan en az bir kişinin bulunması gerekir.
Her ne kadar Hanefî mezhebinde hutbenin sıhhati için cemaatin şart olmadığına
dair bir görüş mevcut ise de, mezhepte daha doğru kabul edilen görüş,
bir kişi bile olsa cemaatin huzurunda okunmasının gerektiği şeklindedir
ve bunun kendisiyle cuma namazı sahih olabilecek bir kişi olması da şarttır.
Ancak, hutbenin sıhhati için cemaatin işitmesi şart olmayıp sadece hazır
bulunması yeterlidir. 5. Hutbe ile namaz arasının, yiyip içmek gibi namaz ve
hutbe ile bağdaşmayan bir şeyle kesilip ayrılmaması.
Hatibin hadesten tahâret ve setr-i avret şartlarını taşıyor olması ve hutbeyi
ayakta okuması şart değildir. Fakat bunlara riayet edilmesi gerekir.
Çünkü bunlar, kabul edilen görüşe göre sünnet olmakla birlikte bunların
vâcip olduğunu söyleyenler de bulunmaktadır.
Hanefîler'e göre cuma hutbesinin Arapça olması şart değildir.
Mâlikîler'e göre ise cuma namazı hutbesinin geçerli olmasının şartları
şunlardır: 1. Hatibin ayakta olması. 2. Her iki hutbenin de öğle vakti girdikten
sonra irad edilmesi. 3. Her iki hutbenin de hutbe olarak nitelendirilebilecek
içerikte olması. 4. Mescidin içinde irad edilmesi. 5. Namazdan önce olması. 6.
En az on iki kişilik bir cemaatin huzurunda olması. 7. Açıktan okunması. 8.
Arapça olması. 9. Hutbelerin arasına ve hutbe ile namaz arasına başka bir
meşguliyetin sokulmaması. Mâlikîler'e göre de hatibin abdestli olması şart
olmadığı gibi hutbede niyet de şart değildir.
Şâfiîler'e göre cuma namazı hutbesinin sahih olabilmesi için gerekli
şartlar da şunlardır: 1. Hutbenin beş rüknünden her birinin Arapça olması.
2. Öğle vakti içinde olması. 3. Hatibin, gücü yetiyorsa hutbeleri ayakta
NAMAZ 301
okuması. 4. Bir mazereti yoksa iki hutbe arasında oturması. 5. İki hutbenin
rükünlerini en az kırk kişinin dinlemesi. 6. Hutbenin namazdan önce okunması
ve gerek hutbelerin arasına gerekse hutbe ile namazın arasına başka bir
meşguliyetin katılmaması. 7. Hatibin hadesten ve necâsetten temiz olması. 8.
Hatibin setr-i avrete riayet etmesi. 9. Hatibin erkek olması. 10. Hatibin kırk
kişinin duyabileceği şekilde sesini yükseltmesi. 11. Hatibin imamlığının sahih
olması. 12. Hatibin namazın farz ve sünnetlerini birbirinden ayıracak kadar
bilgi sahibi olması, hiç değilse farzı sünnet olarak bilmemesi. Şâfiîler'e göre de
hutbe için niyet şart değildir.
cc) Hutbenin Sünnetleri
1. Hatibin, hutbe için minbere kolayca ve kimseye eziyet etmeden çıkabilmesi
için minbere yakın bir yerde bulunması, cumanın ilk sünnetini minberin
önünde kılması. Böyle yapmaması yani mihrapta veya minbere uzak
bir yerde kılması mekruhtur.
2. Hatibin minbere çıktıktan sonra cemaate dönük olarak oturması ve
okunacak ezanı bu şekilde dinlemesi.
3. Ezanın, hatibin huzurunda okunması.
4. Hatibin ezandan sonra kalkıp, her iki hutbeyi ayakta okuması. Hutbenin
ayakta okunmasının vâcip olduğu yönünde de görüş bulunmaktadır.
5. Hutbe okurken hatibin yüzünün cemaate dönük olması.
6. Hutbeye gizlice eûzü çektikten sonra sesli olarak Allah'a hamd ve
sena ile başlaması.
7. Kelime-i şehâdet okuması ve Hz. Peygamber'e salavat getirmesi.
8. Müslümanlara nasihatte bulunması.
9. Eûzü ile Kur'an'dan bir âyet okuması.
10. Hutbeyi iki bölüm halinde yapması ve iki hutbe arasında kısa bir
süre, ortalama üç âyet okuyacak kadar oturması.
11. İkinci hutbeye de birincide olduğu gibi Allah'a hamd ederek ve Hz.
Peygamber'e salavat getirerek başlaması.
12. İkinci hutbede müminleri af ve mağfiret etmesi, onlara afiyet ve esenlik
vermesi ve onları muzaffer kılması için Allah'a dua etmesi.
13. İkinci hutbeyi birinciye göre daha alçak sesle okuması.
14. Hutbeyi kısa tutması.
15. Hutbeyi cemaatin işitebileceği bir sesle okuması.
16. Abdestli olması ve avret yerleri örtülü bulunması. Bunların vâcip olduğu
da söylenmiştir.
302 İLMİHAL
17. Hutbeden sonra namaz için kamet getirilmesi.
18. Cuma namazını hutbe okuyan kişinin kıldırması.
Hanefîler'in hutbenin sünnetleri olarak kabul ettiği birçok husus Şafiîler‘
de hutbenin sahih olmasının şartı olarak görülür.
dd) Hutbenin Mekruhları
Hutbenin sünnetlerini terketmek mekruhtur. Ayrıca, hutbe okunurken konuşmak
ve konuşan birini konuşmaması için uyarmak tahrîmen mekruhtur.
Hatta hatip ile cemaatin dinî meselelerde soru-cevap şeklindeki konuşması dahi
-Hz. Peygamber'den bu yönde bazı uygulamalar rivayet edilmekle birlikte- cami
disiplinini bozacağı gerekçesiyle hoş karşılanmamıştır. Hutbe dinleyenlerin sağa
sola bakmaları, selâm verip almaları da mekruhtur. Hatta Hz. Peygamber'in adı
anıldığı zaman ya sessiz kalmalı ya da içinden salâtü selâm etmelidir. Hutbe
esnasında namaz kılmak dahi mekruhtur.
C) CUMA NAMAZININ KILINIŞI
Cuma günü öğle vaktinde ezan okunur (dış ezan). Camiye girince vakit
uygunsa iki rek‘at tahiyyetü'l-mescid, ardından dört rek‘at sünnet kılınır.
Bu, cumanın ilk sünnetidir. Hatip minbere çıkmadığı sürece bu namazlar
kılınabilir. Ama hatip minbere çıkmış ise, onu dinlemek daha uygundur.
Sonra cami içinde bir ezan daha okunur (iç ezan), arkasından minberde
imam, cemaate hutbe okur. Bu hutbeden sonra kamet getirilerek cuma namazının
iki rek‘at farzı cemaat halinde kılınır ve imam açıktan okur. Bundan
sonra dört rek‘at sünnet kılınır. Bu dört rek‘at, cumanın son sünnetidir.
Burada yeri gelmişken cuma namazının farz ve sünnetlerinden sonra kılınan
dört rek‘atlık "zuhr-i ahîr" namazı ve onun devamında "vaktin sünneti"
adıyla kılının iki rek‘atlık namaz hakkında bilgi verilecek, bundan sonra da
cuma namazının vaktiyle ve cuma namazıyla ilgili bazı fıkhî meselelere
temasla konu tamamlanacaktır.
1. Zuhr-i Ahîr Namazı. Esasen cuma namazının farzından sonra kılınan
sünnet namazın kaç rek‘at olduğu konusunda farklı rivayetler ve buna
bağlı olarak farklı görüşler bulunmaktadır. Ebû Hanîfe'ye göre cumanın farzından
sonra tek selâmla dört, Şâfiî'ye göre iki selâmla dört, Ebû Yûsuf ve
Muhammed'e göre dört artı iki (toplam altı) rek‘at nâfile kılınır. Bazı âlimler,
cumanın farzından sonra kılınacak sünnetin eğer camide kılınacaksa dört,
NAMAZ 303
cami dışında bir yerde kılınacak ise iki rek‘at kılınmasının uygun olacağını
söylemişlerdir.
Zuhr-i ahîr namazı, son öğle namazı demektir. Cuma namazı, öğle namazının
vaktinde kılınıp, onun yerini tuttuğuna göre, ayrıca bir "son öğle
namazı" kılmanın anlamı nedir?
Esasen Hz. Peygamber'den ve ilk dönemlerden gelen rivayetler arasında
zuhr-i ahîr diye bir namaz yoktur. Bu namaz, cumanın sıhhat şartlarının, özellikle
cuma namazının bir bölgede bir tek camide kılınması şartının şehirlerin
nüfusunun artması sebebiyle gerçekleşmemesi, dolayısıyla bir şehirde birkaç
yerde namaz kılma mecburiyetinin ortaya çıkmasıyla birlikte gündeme gelmiş bir
namazdır. Bunun anlamı şudur: Cumanın her yerleşim biriminde tek bir camide
kılınması namazın sahih olması için şart görüldüğü takdirde, bir şehirde sadece
bir camide cuma namazı kılmanın da artık imkânsız hale geldiği göz önünde
bulundurulursa, bir şehirde birkaç camide kılınan namazlardan sadece birinin
sahih, ötekilerin bâtıl olması kaçınılmaz olur. Cuma namazı bâtıl olan kişilerin de
öğle namazını kılmaları gerekir. Hangisinin sahih, hangilerinin bâtıl olduğu bilinmediğine
göre, hepsinin ihtiyaten yeniden öğle namazı kılması en uygun çözümdür.
İşte bu son öğle namazı, böyle bir ihtiyatın hatta kaygının ürünü olup o
günün öğle namazını kurtarma düşüncesiyle kılınmaktadır. Fakat, bu tedbirin
kaynağı olan kaygı ve var sayıma mahal yoktur. Çünkü cuma namazının bir
camide kılınması, cumanın anlamına uygun olmakla birlikte, nüfusu milyonlara
ulaşan büyük şehirlerin ortaya çıktığı günümüzde bu şartın yerine getirilmesi
mümkün değildir. Fakihlerin böyle bir şart ileri sürmüş olmasını kendi dönemlerindeki
şartlarla irtibatlandırmak gerekir. Dolayısıyla İmam Muhammed'in görüşüne
uyularak, izdiham olsun olmasın bir şehirde birden fazla camide cuma namazı
kılınabileceğinin tercih edilmesi kaçınılmazdır. Nitekim sonraki Hanefî fıkıhçılar
da bu ictihadı fetvaya esas almışlardır. Böyle olunca, her bir camide
kılınan cuma namazının ayrı ayrı sahih olması, bu yönden aralarında bir fark
gözetilmemesi esas olup cuma namazı kılanların ayrıca son öğle namazı (zuhr-i
ahîr) kılmaları gerekmez. Son öğle namazının niyetinde ve gerekçesinde "cumanın
sahih olmadığı" kaygısı vardır. Halbuki yukarıda sayılan şartlar yerine getirilerek
kılınan cuma namazı sahih bir namaz sayılacağından, bunu telâfi maksadıyla
ikinci bir namazın kılınması gereksiz olduğu gibi böyle bir telâfi niyeti de
doğru değildir.
2. Cuma Vakti ve Cuma Namazıyla İlgili Bazı Meseleler. Hanefî
mezhebine göre cuma namazına imam selâm vermeden önce yetişen kimse
cuma namazına yetişmiş olur. Bu kişi imamın selâm vermesinden sonra
304 İLMİHAL
namazını kendisi tamamlar. Muhammed, Mâlik ve Şâfiî'ye göre ise, cumaya
yetişmiş sayılabilmek için en az bir rek‘atı imamla birlikte kılmak gerekir.
Buna göre, imam ikinci rek‘atın rükûundan doğrulduktan sonra yetişip uyan
kimse, namazını öğle namazı olarak dörde tamamlar.
Cuma namazını kılmakla yükümlü olmayan yolcunun ve mazeret sahibi
kimselerin, cuma günü cuma namazı kılınan bir yerde öğle namazını cemaatle
kılmaları mekruhtur. Cuma namazını kaçıran kimseler de öğle namazını
ezansız, kametsiz ve cemaatsiz kılarlar. Cuma ile mükellef olanların, cuma
kılınan bir beldede cuma kılmayıp, cumadan önce veya cuma namazı esnasında
öğle namazını kılmaları haramdır.
Cuma günü öğle (zeval) vaktinden önce yolculuğa çıkmakta bir sakınca
yoktur. Zevalden/ilk ezandan sonra cuma namazını kılmadan yolculuğa
çıkmak tahrîmen mekruhtur. Otobüs, tren veya uçağın hareket saati tam da
bu saate denk geliyorsa, kişinin kendi ihtiyarını aşan bir durum olduğu için
bu kerâhet kalkar. Bununla birlikte diğer mezheplerin, cuma namazının
kaçırılması endişesine binaen cuma günü fecirden sonra yolculuk yapmaya
sıcak bakmadıklarını göz önüne alarak mümkün oldukça, cuma günü yapılacak
yolculuğu cuma namazına göre ayarlamak daha uygun olur.
Cuma günü cuma ezanını işiten kimselerin çarşı ve pazardaki alışverişlerini
bırakıp cuma namazına koşmaları gerekir. Cuma namazı ile yükümlü
kişilerin cuma günü zeval vaktinden sonra hatibin minberde olduğu sırada
alışveriş yapmaları Hanefîler'e göre tahrîmen mekruh olmakla birlikte yapılan
alışveriş geçerlidir. Diğer mezheplere göre bu vakitte alışveriş yapmak
haramdır ve bu esnada yapılan akdin geçerli olmayacağı kanaati hâkimdir.
XI. VİTİR NAMAZI
Vitir (vitr) Arapça'da çiftin karşıtı olan "tek" anlamındadır. Hz. Peygamber,
günün kılınan son namazının tek (vitr) olmasını tavsiye ve teşvik etmiş
(Müslim, “Salâtü'l-müsâfirîn”, 53) ve kılınma vaktine ilişkin olarak da sabah
namazının sünnetinden biraz önceki vakti, yani sabah namazı vaktinin girmesine
yakın bir vakti önermiş (Tirmizî, “Vitr”, 12; Ebû Dâvûd, “Vitr”, 8), bununla
birlikte gece uyanamayacağından endişe edenlerin yatmadan önce kılabileceklerini
belirtmiştir (Müslim, “Salâtü'l-müsâfirîn”, 21).
Ebû Hanîfe vitir namazının vâcip olduğunu söylerken, Ebû Yûsuf ve
Muhammed ile diğer üç mezhep imamı bunun müekked sünnet olduğunu
söylemişlerdir. Vitir namazının vakti, yatsı namazının sonrasından fecrin
NAMAZ 305
doğmasına kadardır. Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre, fecirden sonra kılınmaz.
Mâlik, Şâfiî ve Ahmed'e göre ise, sabah namazını kılmadığı müddetçe,
fecirden sonra da vitir namazı kılınabilir.
Vitir namazı Hanefîler'e göre akşam namazı gibi bir selâmla kılınan üç
rek‘attan ibaret olup akşam namazından farkı, bunun her rek‘atında Fâtiha
ve ardından bir sûre ve son rek‘atta rükûdan önce tekbir alınarak Kunut
duası okunmasıdır. Bu tekbiri almak ve Kunut duasını okumak Ebû Hanîfe'ye
göre vâciptir ve hangisi terkedilse sehiv secdesi gerekir. Ebû Yûsuf ve
Muhammed'e göre Kunut duası okumak sünnettir.
Mâlik, üç rek‘at vitir namazı kılmayı müstehap görmüştür. Bu üç rek‘atın
arası selâmla ayrılmalıdır, yani her birinde selâm verilmelidir. Mâlikîler'e
göre vitir bir rek‘at olarak da kılınabilir.
Vitir namazı binek üzerinde kılınabilir, binek nereye yönelirse yönelsin,
sakınca yoktur. Çünkü Hz. Peygamber bunu binek üzerinde kılmıştır. Bu
husus, vitir namazının farz olmadığına da gerekçe yapılmaktadır. Şöyle ki;
Hz. Peygamber hiçbir farz namazı binek üzerinde kılmadığı halde, vitiri binek
üzerinde kılmıştır. Öyleyse vitir namazı farz değildir.
Hanefîler'e göre Kunut duası sadece vitir namazında okunur. Şâfiî ve Mâlik'e
göre, her zaman sabah namazının farzında rükûdan sonra ayakta Kunut
duası okunabilir. Bu Kunut duası, Mâlikîler'e göre müstehap, Şâfiîler'e göre
sünnettir. Sabah namazında Kunut duasını okuyan bir Şâfiî veya Mâlikî imama
uyan Hanefî, susup bekleyebileceği gibi içinden Kunut duasını da okuyabilir.
Vitir namazı, müstakil bir namaz olduğu için yatsı namazıyla birlikte kazâya
kaldığı vakit kazâ edilmesi gerekir.
Kunut duası:
Allâhümme! İnnâ nesteînüke ve nestağfiruke ve nestehdîk; ve
nü'minü bike ve netûbü ileyke ve netevekkelü aleyke ve nüsnî
aleyke'l-hayra kullehü neşkuruke, velâ nekfüruk; ve nahleu ve
netrukü men yefcüruk.
Allâhümme! İyyâke na‘büdü ve leke nüsallî ve nescüdü ve ileyke
nes‘â ve nahfidü nercû rahmeteke ve nahşâ azâbek. İnne azâbeke
bi'l-küffâri mülhık.
Bu duayı okuyamayan kimse "Rabbenâ âtinâ" duasını okur veya üç kere
"Allahümmağfir lî" veya üç kere "Yâ Rabbi" der.
306 İLMİHAL
Vitir namazı tek kılınır. Cemaatle kılınması sadece ramazan ayına mahsustur.
Diğer günlerde vitir namazını, yatsı namazını kılıp uyuduktan sonra
gecenin sonuna doğru kılmak daha faziletli olmakla birlikte ramazanda cemaatle
kılmak gecenin sonuna bırakmaktan evlâdır.
XII. BAYRAM NAMAZI
Bayram namazı, biri ramazan bayramında diğeri kurban bayramında
olmak üzere yılda iki defa kılınan iki rek‘atlık bir namazdır. Bayram namazı
Hanefî mezhebinde, cuma namazının vücûb şartlarını taşıyan kimselere
vâciptir. Şâfiî ve Mâlikîler'e göre müekked sünnet, Hanbelîler'e göre ise farz-ı
kifâyedir.
Bayram namazının sıhhat şartları, Hanefîler'e göre, hutbe hariç, cuma
namazının sıhhat şartları ile aynıdır. Sadece hutbenin hükmü bakımından
aralarında fark vardır. Yani cuma namazında hutbe sıhhat şartı olduğu
halde, bayram namazında sünnettir. Yine hutbe cuma namazında namazdan
önce, bayram namazında ise namazdan sonra okunur.
Şâfiîler'e göre kadınlar da bayram namazı ile yükümlüdürler. Şu var ki
bu namazın cemaatle kılınması şart olmayıp, münferiden de kılınabilir, fakat
camide cemaatle kılınması daha faziletlidir.
Bayram namazının diğer namazlardan kılınış bakımından farkı, bunun
her rek‘atında üçer fazla tekbir olmasıdır. Bu fazla tekbirlere "zâit tekbirler"
denir. Bu ilâve tekbirler vâcip olup birinci rek‘atta kıraatten önce, ikinci
rek‘atta kıraatten sonra alınır. Tekbirle birlikte eller kaldırılır ve yanlara bırakılır
(ref‘ ve irsâl). İlk rek‘atta iftitah tekbirinden sonra eller bağlanır (itimâd)
ve "Sübhâneke" okunur. Bundan sonra imamla birlikte zâit tekbirlere geçilir.
İmamın tekbiri diğer tekbirlerde olduğu gibi sesli, cemaatin tekbirleri ise alçak
sesle olur. Allahüekber denilerek eller kaldırılır ve yanlara salınır, üç
kere "sübhânellah" diyecek kadar beklendikten sonra yeniden tekbir alınır;
aynı şekilde eller kaldırılır, yanlara bırakılır ve biraz beklendikten sonra bu
rek‘attaki zâit tekbirlerin sonuncusu olan üçüncü tekbir alınır ve bu defa
eller bağlanır. Cemaat susar, imam gizlice eûzü ve besmele çektikten sonra
açıktan okumaya başlar. Fâtiha'dan sonra bir sûre daha okur, rükû ve secdeden
sonra ikinci rek‘ate kalkılır. İkinci rek‘atta imam, Fâtiha ve arkasından
bir sûre okuduktan sonra üç defa tekbir alınır ve eller yanlara salıverilir.
Dördüncü tekbir rükûa geçiş tekbiri olup bu tekbirle rükûya gidilir ve namaz
tamamlanır.
NAMAZ 307
Diğer mezheplerde tekbir sayısı ile ilgili farklı uygulamalar da vardır.
Namazdan sonra imam minbere çıkar ve hiç oturmaksızın hutbe okur.
Cuma hutbesindeki hamdü senâya bedel olarak bu hutbede, Allâhü ekber,
Allâhü ekber; lâ ilâhe illellâhü vallâhü ekber. Allâhü ekber ve
lillâhi'l-hamd der, cemaat bu tekbirlerde imama eşlik eder. İmam, cuma
hutbesinde olduğu gibi, hutbeyi iki hutbe yapıp arasını kısa bir oturuşla
ayırır.
Bayram namazına giderken yolda tekbir getirilir. Bu tekbirler ramazan
bayramında sessiz, kurban bayramında ise açıktan yapılır. Camiye varıldıktan
sonra her ikisinde de namaz vaktine kadar hep birlikte tekbir alınır. Camide
vaaz ediliyorsa oturup sessizce dinlenir.
Bayram namazının vakti, güneşin doğuşu sırasındaki kerâhet vaktinin
çıkmasından sonradır. Bir mazeret sebebiyle bir beldede bayram namazı
birinci gün kılınamamışsa, ramazan bayramı 2. gün, kurban bayramı ise 2.
gün yine kılınamazsa 3. gün kılınabilir. Ancak bayram namazı özürsüz
olarak terkedilmişse artık kılınmaz, kurban bayramı ise kerâhetle birlikte 2.
veya 3. gün kılınabilir.
Bayram namazının ilk rek‘atına zâit tekbirlerin alınmasından sonra yetişip
imama uyan kimse, iftitah tekbirini aldıktan sonra Sübhâneke okumaz,
hemen zâit tekbirleri alır. Eğer imam rükûda iken yetişmiş ise bu takdirde,
ayakta tekbir alıp imama iktidâ eder ve hemen rükûa gider ve rükû tesbihlerinin
yerine zâit tekbirleri ellerini kaldırmaksızın orada yapar. Yetiştiremezse
zâit tekbirler ondan düşmüş olur. İmama ikinci rek‘atta yetişmiş olan kimse
ise imam selâm verdikten sonra, kılamadığı birinci rek‘atı kazâ etmek için
kalktığında zâit tekbirleri kıraatten sonraya bırakır.
Teşrik Tekbirleri
Peygamberimizin, kurban bayramının arefe günü sabah namazından
başlayarak bayramın 4. günü ikindi namazına kadar, ikindi namazı da dahil
olmak üzere farzlardan sonra teşrik tekbirleri getirdiğine dair rivayetler bulunmaktadır.
Ebû Yûsuf ve Muhammed'e göre arefe günü sabahından bayramın
4. günü ikindi namazına kadar 23 vakit, her farzın selâmından sonra
teşrik tekbiri getirmek, kadın erkek ve seferî mukim ayırımı olmaksızın her
mükellefe vâciptir. Hanefî mezhebinde fetvaya esas olan görüş budur. Teşrik
günlerinde kazâya kalan namaz, yine o günlerde kazâ edilirse teşrik tekbirlerini
de kazâ etmek gerekir. Bunun dışında teşrik tekbirleri kazâ edilmez.
308 İLMİHAL
Ebû Hanîfe'ye göre ise bu tekbirler, kurban bayramının arefe gününden
1. gün ikindi namazına kadar sekiz vakit, cemaatle kılınan farz namazlardan
sonra vâciptir. Dolayısıyla bu vâciplik cemaate katılması gerekmeyen
seferî ve mukim kişiler için söz konusu değildir.
Teşrik tekbirleri, Şâfiî ve Hanbelî mezhebine göre sünnet, Mâlikî mezhebine
göre ise menduptur.
XIII. NÂFİLE NAMAZLAR
Nâfile, farz ve vâcip olan ibadet yerine getirildikten sonra, onlar dışında
daha fazla sevap elde etme amacıyla yapılan ilâve ibadeti ifade eder. Bunun
ötesinde aşağıda görüleceği gibi nâfile kapsamında yer alan sünnet namazları
mümkün oldukça kılmak, kılmaya çalışmak, Peygamberimiz'e olan muhabbeti
ve bağlılığı pekiştirme bakımından son derece yerinde bir tutum
olur.
A) REVÂTİB SÜNNETLER
Bir vakti bulunan nâfile namazlara revâtib sünnetler denir. Bunlar belli
bir düzen ve tertip içinde, beş vakit farz namazlarla birlikte kılındığı için bu
şekilde adlandırılmıştır. Bunların bazıları müekked, bazıları gayr-i müekked
sünnettir. Hanefî literatüründe, sünnet-i müekkede olan nâfile namazlar
kısaca "sünnet" diye, gayr-i müekked olanlar ise "müstehap" veya "mendup"
diye adlandırılmıştır. Ramazan ayında yatsı namazından sonra kılınan teravih
namazı da, sünnet-i müekkede türündendir ve ramazan ayına mahsus
olmak üzere teravihten sonra düzenli olarak kılındığı için aynı zamanda
revâtib kapsamında yer alır.
a) Vakit Namazlarıyla Birlikte Düzenli Olarak Kılınan Sünnetler
(Farzlara Tâbi Olan Nâfile Namazlar)
Farzlara tâbi nâfile namazlar; sabah namazının farzından önce iki; öğle
namazının farzından önce dört, farzından sonra iki; ikindi namazının farzından
önce dört; akşamın farzından sonra iki; yatsının farzından önce dört,
farzdan sonra iki olmak üzere toplam 20 rek‘attır. Cuma namazının farzından
önce ve sonra kılınan dörder rek‘atlık nâfile namazlar da farzlara tâbi
nâfile kapsamında yer alır. Bunların bir kısmı müekked, bir kısmı gayr-i
müekkeddir.
NAMAZ 309
aa) Müekked Sünnetler
Sabah, öğle, akşam ve cuma namazının sünnetleri ile yatsının son sünneti
müekked sünnettir. Hz. Peygamber bunları daima kılmış, ender olarak
terketmiştir. Mümkün oldukça bunlara riayet etmelidir.
Şâfiî mezhebine göre müekked sünnetler, sabahın farzından önce iki,
öğlenin farzından önce ve sonra ikişer, akşamın farzından sonra iki ve yatsının
farzından sonra iki olmak üzere toplam 10 rek‘attır. Cuma namazının
farzından önce ve sonra kılınan ikişer rek‘at sünnet de müekked sünnettir.
bb) Gayr-i Müekked Sünnetler
İkindi namazının sünneti ile yatsı namazının ilk sünneti gayr-i
müekkeddir. Peygamberimiz bunları bazan kılmış bazan terketmiştir. Bunları
da kılmaya çalışmalı, kılmamayı alışkanlık haline getirmemelidir.
Şâfiî mezhebine göre, öğlenin sünnetlerini dörder rek‘at kılmak, ikindinin
farzından önce dört rek‘at, akşamın farzından önce iki rek‘at namaz
kılmak gayr-i müekked sünnet sayılmıştır. Cuma namazının sünnetlerini
dörder rek‘at olarak kılmak da böyledir. Hanefîler'den farklı olarak Şâfiîler'de,
yatsının farzından önce dört rek‘at sünnet yoktur, buna mukabil yine
Hanefîler'in tersine olarak akşam namazından önce iki rek‘at sünnet vardır.
Nâfile namazların en kuvvetlisi sabah namazının sünnetidir. Bu yüzden
bütün nâfile namazlar oturarak kılınabildiği halde, sabah namazının sünnetini
mazeret olmaksızın oturarak kılmak câiz görülmemiştir. Aynı şekilde,
cemaat imamla birlikte namaza başladıktan sonra mescide gelen kişinin
nâfile namaz kılması câiz değilken, sabah namazı bundan istisna edilmiştir.
Buna göre, sabah namazının farzı kılınırken, imamın selâm vermesinden
önce farza yetişebileceğini kestiren kişi önce sabah namazının sünnetini,
gerekirse en kısa şekilde kılar, sonra imama uyar. Sabah namazının sünnetinin
ilk rek‘atında Fâtiha'dan sonra Kâfirûn, ikincisinde İhlâs sûresini okumak
sünnettir.
Sabah namazının sünnetinden sonra en kuvvetli sünnet, bazı âlimlere
göre akşamın sünnetidir ve bundan sonra öğle namazının ilk sünneti gelir.
Kimi âlimler ise sabah namazının sünnetinden sonra en kuvvetli sünnetin
öğle namazının ilk sünneti olduğunu, geri kalanların aynı kuvvette bulunduğunu
söylemişlerdir.
İlgili olduğu farz namazın vaktinde kılınamayan sünnetler, daha sonra
kazâ edilmezler. Fakat sabah namazının kazâya kalması durumunda, henüz
310 İLMİHAL
başka bir vakit namazının vakti girmediği için, farzıyla birlikte sünneti de
kuşluk vaktinde kazâ edilebilir. O gün öğle namazından önce kuşluk vaktinde
kılınamamışsa sabah namazının sünneti artık kazâ edilmez.
Başlanmış nâfile namazın tamamlanması gerekir. Başlanmış nâfile namaz
herhangi bir nedenle bozulacak olursa kazâ edilmesi Hanefîler'e göre
vâcip, Mâlikîler'e göre farzdır. Şâfiîler'e göre ise bozulan nâfile namazın kazâ
edilmesi gerekmez.
Mekruh vakitler dışında olmak üzere gece-gündüz istenilen vakitte nâfile
namaz kılınabilir. Nâfile namazların evde kılınması daha faziletlidir.
Nâfile namazların bütün rek‘atlarında kıraat farzdır. Şâfiîler'e göre nâfile
namazlarda iki rek‘atta bir selâm vermek sünnet iken, Hanefîler'e göre iki
veya dört rek‘atta bir selâm verilebilir. Gündüz kılınan nâfilelerde dört, gece
kılınan nâfilelerde sekiz rek‘attan fazlasını tek selâm ile kılmak mekruhtur.
Diğer dört rek‘atlı nâfilelerden farklı olarak ikindinin sünneti ile yatsının
ilk sünnetinin birinci oturuşunda Tahiyyât'tan sonra Salli-Bârik ve ayağa
kalkınca namaza yeni başlıyormuş gibi Sübhâneke okunur.
Nâfile namazlarda mutlak niyet yeterlidir. Yani bir belirleme yapmaksızın
namaz kılmaya niyet edilebilir. Farz namazlarla kazâ namazlarında ve
vâciplerde hangi namazın kılındığının belirlenmesi ve ona niyet edilmesi
gerekir.
Nâfile namazlar, farz namazlardan farklı olarak binek üzerinde kılınabileceği
gibi binek üzerinde olmaksızın istenirse oturarak da kılınabilir. Fakat
ayakta kılmak daha faziletlidir. Hz. Âişe'nin anlattığına göre Peygamberimiz
gece namazını hiçbir zaman oturarak kılmamış, fakat yaşı ilerleyince, nâfile
namazlarda kıraati oturarak yapmış, rükûa gitmek istediğinde ayağa kalkarak
otuz kırk âyet kadar ayakta okuduktan sonra rükû yapmıştır. Zaten
nâfile namazın oturarak kılınabileceği hükmü, kıraatin oldukça uzun tutulma
geleneği dikkate alınarak verilmiş bir hükümdür. Yoksa normal şartlarda,
Fâtiha'dan sonra Kevser ve İhlâs sûresinin okunacağı iki rek‘at nâfile
namazın oturarak kılınması tabii ki uygun değildir. Nâfile namazlarda uzun
kıraat esprisi, teravih namazında da söz konusudur. Nitekim rivayetlere göre
Hz. Peygamber'in sekiz rek‘at olarak kıldırdığı teravih namazı, bazan gecenin
ilk üçte birlik kısmını, bazan yarısını kaplamış ve bir keresinde bu sekiz
rek‘atlık namaz sahur vaktine kadar sürmüştür. Bu bakımdan teravih namazında
sünnet olan sekiz rek‘at kılmaktır derken, bu sekiz rek‘atın ne kadar
sürdüğünün de dikkate alınması uygun olur.
NAMAZ 311
Hz. Peygamber'in farzların evvelinde ve sonrasında, kaçar rek‘at nâfile
kıldığı net olarak tesbit edilememiştir. Bununla birlikte bazı farzların öncesinde,
bazılarının sonrasında, bazılarının ise hem öncesinde ve hem sonrasında
düzenli olarak nâfile kıldığı bilinmektedir. Bu noktayı her zaman göz
önünde tutmalı, nâfile namazların rek‘at sayısındaki ihtilâfları bir tarafa bırakarak,
vaktin müsaadesine göre bu revâtib sünnetleri kılmaya çalışmalıdır.
Önemli olan farzlara bağlı nâfile namazlarının kılınması olup rek‘at sayıları
ikinci planda gelir. Meselâ Peygamberimiz, öğle ve yatsı namazlarının ikişer
rek‘at olan son sünnetlerini bazan dört, akşam namazının sünnetini de altı
rek‘at olarak kılmıştır. Bu sebeple Hanefî mezhebine göre, öğle ve yatsının
son sünnetlerine iki rek‘at daha ilâve edilerek dörder rek‘at kılmak ve akşam
namazının sünnetini altı rek‘at olarak (evvâbîn) kılmak mendup sayılmıştır.
Nâfile namazların kılınışına ilişkin olarak Peygamberimiz'den nakledilen
bilgiler, bu namazlarda uzun sûrelerin okunması, kıyam şartının aranmaması
ve binek üzerinde kılınabilmesi gibi noktalarda toplanmaktadır. Bu
hükümler toplu olarak değerlendirildiğinde, nâfile namazın anlamı da daha
belirgin hale gelmektedir. Öyle anlaşılıyor ki, uzun okuma, okuduğu üzerinde
düşünme, tefekkür ve tezekkür etme işi özellikle nâfile namazlarda
yapılmaktadır. Belki de bu uzun okuma, tezekkür ve tefekkür etme sebebiyle,
oturarak kılınabileceği söylenmiştir. Hal böyle olunca nâfile namazlar,
yeterli vakti ve imkânı bulunan insanlar için âdeta özel bir ibadet ve münâcât
halidir. Bu namazlarda kişinin dilediği dilde dilediği duaları yapabilmesini,
okuduğu Kur'an âyetleri üzerinde uzun uzun düşünmesini câiz gören
ve tavsiye eden âlimler de bu noktadan hareket etmişlerdir.
b) Teravih Namazı
Teravih, Arapça tervîha kelimesinin çoğulu olup “rahatlatmak, dinlendirmek”
gibi anlamlara gelir. Ramazan ayına mahsus olmak üzere yatsı
namazından sonra kılınan sünnet namazın her dört rek‘atının sonundaki
oturuş, tervîha olarak adlandırılmış, sonradan bu kelimenin çoğulu olan
terâvih kelimesi ramazan gecelerinde kılınan nâfile namazın adı olmuştur.
Teravih, sünnet-i müekkededir. Kadın ve erkek için orucun değil ramazan
ayının sünnetidir. Teheccüt namazı 12 rek‘atı geçmediği halde, teravih
namazı yirmi rek‘attır. Yatsı namazı kılındıktan sonra ve vitirden önce kılınır.
Teravihin cemaatle kılınması kifâî sünnettir. Teravih on selâm ile kılınır
ve beş tervîha (dinlenme) yapılır. Yani her iki rek‘atta bir selâm verilip, her
dört rek‘atta bir istirahat edilir. Beşinci tervîhadan sonra yine cemaatle vitir
namazı kılınır.
312 İLMİHAL
Peygamberimiz ramazan gecelerini ihyaya daha fazla önem vermiş olmakla
birlikte, rivayetlerden anlaşıldığına göre bu, o gecelerde Peygamberimiz’in
daha çok sayıda nâfile namaz kıldığı anlamına değil, gecenin her
zamankine göre daha büyük bir bölümünü ibadetle geçirdiği anlamına gelmektedir.
Teravih namazının 20 rek‘at olduğu çoğunluk tarafından kabul edilmekle
ve müslümanlar arasında yerleşik teamül de bu yönde olmakla birlikte,
zaman zaman bunun 20 rek‘at kılınmasının sünnete aykırı olduğu, 8
rek‘at kılınmasının daha doğru olacağı iddiaları gündeme gelmektedir. Bu
sebeple teravihin rek‘at sayısını tesbit amacıyla teravih uygulamasının tarihçesine
bir göz atmak istiyoruz.
Hz. Peygamber, teravih namazını birkaç gece dışında sürekli olarak tek
başına kılmış ve arkadaşlarını "Kim ramazan namazını (teravih) inanarak ve
sevabını Allah'tan bekleyerek kılarsa onun geçmiş günahları bağışlanır"
diyerek bu namaza teşvik etmiştir (Buhârî, “Salâtü’t-terâvîh”, 1; Müslim,
“Salâtü’l-müsâfirîn”, 174).
Bu husustaki rivayetlerden birisi şöyledir: Hz. Peygamber ramazanda
Mescid-i Nebevî'de itikâf için hasırdan bir hücre edinmişti. Ramazanın son on
gününde birkaç gece (Âişe'nin rivayetine göre iki veya üç gece) buradan çıkıp
cemaatle hem yatsı namazını hem de teravih namazını kılmıştı. İnsanların yoğun
ilgisini görünce bir gece yatsı namazını kıldırıp hücresine çekilmiş ve teravihi
kıldırmak için çıkmamıştı. İnsanlar Hz. Peygamber'in çıkacağını umdukları için
beklemişler, hatta uyuduysa uyansın diye öksürmeye başlamışlardı. Hz. Peygamber
(sabah namazı vaktinde) dışarı çıkıp, orada bekleyenlere şöyle demiştir:
"Sizin teravih kılmak hususundaki arzunuzun farkındayım, bu namazı size kıldırmam
için bir engel de yoktur, fakat teravihin size farz kılınmasından endişe
ettiğim için çıkıp kıldırmadım. Şayet farz kılınacak olsa bunu hakkıyla yerine
getiremezsiniz. Haydi evlerinize gidiniz. Farz namazlar dışında, kişinin kıldığı en
faziletli namaz evinde kıldığı namazdır" (Buhârî, “Salâtü’t-terâvîh”, 2; Müslim,
“Salâtü’l-müsâfirîn”, 178).
Ebû Zerr'in bir rivayeti ise şöyledir: Hz. Peygamber ramazanın bitmesine
bir hafta kalıncaya kadar bize farz dışında hiçbir namaz kıldırmadı. Ramazanın
23. gecesinde gecenin ilk üçte biri geçinceye kadar bize namaz kıldırdı.
Ramazanın bitmesine altı gece kalınca bize namaz kıldırmadı. Beş gece
kalınca, gecenin yarısı geçene kadar bize namaz kıldırdı. Ben, "Ey Allah'ın
resulü, gecenin kalan yarısında da bize namaz kıldırsaydınız" deyince, Hz.
Peygamber cevaben "İmam namazı bitirinceye kadar onunla namaz kılmak
NAMAZ 313
bütün geceyi ihya etmeye eşdeğerdir" buyurdu. Ramazanın bitmesine dört
gece kala, gecenin üçte birine kadar beklediğimiz halde, Hz. Peygamber bize
namaz kıldırmadı. Ramazandan üç gece kalınca Hz. Peygamber ehlini, kadınlarını
ve arkadaşlarını topladı, bize bütün gece namaz kıldırdı. Namaz o
kadar uzadı ki biz sahuru geçireceğiz sandık. Ramazanın geri kalan gecelerinde
Hz. Peygamber bize namaz kıldırmadı (Ebû Dâvûd, “Salât”, 318).
Kuvvetli rivayetler, Hz. Peygamber'in ramazanın son birkaç günü mescidde
teravih namazı kıldırdığını göstermektedir. Bu rivayetlerde, teravihin
kaç rek‘at olduğu belli değildir. Yine teravih namazına ilişkin bu rivayetlerin
sunuluş şekli ve içeriğine bakılarak teravih namazının, sadece Hz. Peygamber'in
son ramazan ayında söz konusu olduğu gibi bir izlenim de edinilmektedir.
Çünkü teravih uygulaması, birkaç ramazan devam etmiş olsaydı,
hiç değilse sayısı konusunda bir netlik elde edilmiş olurdu.
Buhârî'deki ifadeye göre “Hz. Peygamber'in gece namazı” hususunda
sorulan bir soruya cevaben Âişe şöyle demiştir:
"Hz. Peygamber ramazan geceleri de dahil hiçbir gece on bir rek‘attan
fazla nâfile namaz kılmamıştır. Öyle bir dört rek‘at namaz kılardı ki, o dört
rek‘atın ne kadar uzun ve ne denli güzel olduğunu hiç sorma! Ardından aynı
şekilde bir dört rek‘at daha kılardı. Daha sonra üç rek‘at daha kılardı. Ben
bir keresinde ‘Ey Allah'ın resulü! Vitir kılmadan mı uyuyacaksın?’ diyecek
oldum, bana dedi ki: Ey Âişe, benim gözlerim uyur ama kalbim uyumaz"
(Buhârî, “Salâtü't-terâvîh”, 1).
Bu rivayete göre Hz. Peygamber'in geceleyin kıldığı nâfile namaz üç
rek‘atlık vitir hariç tutulacak olursa toplam sekiz rek‘at olmaktadır. Hz. Peygamber'in,
arkadaşları ile sekiz rek‘at teravih, sonra da vitir kıldığına dair
olan rivayetler de dikkate alınacak olursa, teravih namazını sekiz rek‘at
kıldığı ortaya çıkmaktadır. Öte yandan Hz. Peygamber'in teravih namazını
20 rek‘at kıldırdığına dair bir rivayet de bulunmaktadır. Hadis bilginleri bu
rivayetin, öteki meşhur rivayetlere aykırı olduğu ve senedinde cerhedilmiş
bir kişi bulunduğu için zayıf olduğunu söylemişlerdir.
Teravih namazı konusunda sahâbe uygulamasına gelince; Hz. Peygamber'in
vefatından sonra Ebû Bekir ve kısmen de Ömer döneminde teravih
namazı münferiden, yani cemaat olmaksızın kılınmaktaydı. Bir ramazan
gecesi Ömer mescide çıktığında, halkın dağınık bir şekilde teravih namazı
kıldığını görmüş ve dağınık bir şekilde kılmak yerine insanları bir imamın
arkasında toplayıp teravih namazının cemaatle daha derli toplu ve düzenli
314 İLMİHAL
bir şekilde kılınmasının uygun olacağını düşünmüş ve ertesi gün Übey b.
Kâ‘b'ı teravih imamı tayin etmiştir. Ömer insanların bu şekilde derli toplu ve
düzenli olarak teravih namazı kılmalarını da "Bu ne de güzel bir yeniliktir!"
diye nitelemiştir. Yenilik diye tercüme ettiğimiz bid‘at kelimesi, Hz. Peygamber
zamanında olmayıp, ondan sonra ortaya çıkan anlayış ve uygulamalar
için kullanılmaktadır. Teravih namazı, Hz. Peygamber tarafından birkaç kez
cemaatle kılındığına göre, Hz. Ömer'in "Bu ne güzel bir yeniliktir" sözü, teravih
namazı kılmanın bir yenilik olduğunu göstermez. O halde Hz. Ömer
bu sözle ya teravihin düzenli olarak cemaatle kılınmasını, ya Hz. Peygamber'in
kıldığı sayıya ziyade yapılmış olmasını, yani sekizden yirmiye çıkarılmış
olmasını, ya da her ikisini birlikte kastetmiş olacaktır.
Öte yandan, sahâbe zamanında teravih namazının yirmi rek‘at kılındığı konusunda
icma bulunduğu ileri sürülmektedir. Mâlik, Muvatta adlı eserinde Hz.
Ömer'in, Übey b. Kâ‘b ile Temîm ed-Dârî'yi ramazanda cemaate 11 rek‘at namaz
kıldırmak üzere teravih imamı tayin ettiğini, imamın her rek‘atta yaklaşık 100
âyet okuduğunu, kıyamın uzaması sebebiyle bir kısım cemaatin bastona dayanmak
ihtiyacını hissettiğini ve fecrin doğmasına yakın bir zamanda evlere dağıldıklarını
kaydetmiştir. Kimi bilginler teravih namazının 11 rek‘at kılındığı rivayetinin
yanlış olduğunu ileri sürerken, kimileri 11 rek‘at kılma uygulamasının
teravihin cemaatle kılınmaya başladığı ilk günlere ait olduğu, sonraları teravih
namazının 20 olarak yerleştiği yorumunda bulunmuşlardır. Bu yorum, Hz. Peygamber'in
11 rek‘at dışında gece namazı kılmadığı rivayetiyle uyumludur.
Bu rivayetlerden anlaşıldığına göre teravih namazı sekiz rek‘at olarak
kıldırılıyor, fakat her bir rek‘atta yaklaşık 100 âyet okunduğu için bu namaz
oldukça uzun sürüyordu. Maksat belli bir sayıda namaz kılmak değil, geceyi
ihya etmek olduğu için gitgide, her bir rek‘atta okunan âyet sayısı azaltılmış,
buna mukabil teravihin rek‘at sayısı artırılmıştır. Ömer'in uygulamasıyla bu
sayı 20 olarak yerleşmiş, Hz. Osman ve Hz. Ali zamanında ve daha sonraları
bu şekilde devam etmiştir. Gerek Sünnî gerek Şiî fıkıh mezhepleri içinde
teravih namazının 20 rek‘attan az olduğunu söyleyen bir mezhep yoktur.
Bu açıklamalara göre teravih namazının sekiz rek‘atının Hz. Peygamber'in
sünneti, geri kalan 12 rek‘atının ise, teravihin 20 rek‘at olduğuna dair
zayıf rivayet dikkate alınmayacak olursa, sahâbenin sünneti ve İslâm ümmetinin
ramazan ayını ihya gayesiyle yaşattığı geleneği olduğu ortaya çıkmaktadır.
Bu durumu birbirinden ayırmak için bazı Hanefîler teravih namazının
ilk sekiz rek‘atının râtibe sünnet, geri kalan 12 rek‘atının ise müstehap
olduğunu söylemişlerdir.
NAMAZ 315
B) DİĞER NÂFİLE NAMAZLAR
Revâtib sünnetler dışındaki nâfile namazlar ise sünen-i regaib adını alır.
Bunlar, Hz. Peygamber'in uygulamalarına dayanılarak belirli zamanlarda
veya bazı vesilelerle ya da kişinin kendi isteğiyle herhangi bir zamanda
Allah'a yakınlaşmak ve sevap kazanmak amacıyla kılınan namazlardır.
Bunlar gönüllü olarak kendiliğinden kılındığı için "gönüllü (tatavvu) namazlar
veya arzuya bağlı namazlar" olarak da adlandırılır.
a) Teheccüt Namazı
"Hem uyumak hem uyanmak" anlamına gelen teheccüd sözcüğü, terim
olarak "geceleyin uyanıp namaz kılmak ve gece namazı" anlamındadır. Dilimizde
teheccüt kelimesi, farz ve vâcip namazlarla teravihin dışında, geceyi
ihya için kılınan namazların tümünü ifade edecek şekilde kullanılmaktadır.
Rivayet edildiğine göre Peygamberimiz yatsıyı kıldıktan sonra ve vitiri
kılmadan uyur, gecenin ortalarından sonra uyanıp bir müddet namaz kıldıktan
sonra vitir namazını ve daha sonra sabah namazının sünnetini kılardı
(Müslim, “Salâtü'l-müsâfirîn”, 26).
Teheccüt namazının rek‘at sayısı, bu konuda çeşitli rivayetler bulunmasından
dolayı net olarak belli olmamakla birlikte dört veya sekiz rek‘at olarak
kılınabileceği gibi iki rek‘at olarak da kılınabilir.
b) Kuşluk Namazı
Diğer adı, "duhâ namazı"dır. Peygamberimiz’in kuşluk vaktinde nâfile
namaz kıldığına ve arkadaşlarına bu vakitte namaz kılmayı tavsiye ettiğine
dair çok sayıda rivayet bulunmaktadır. Peygamberimiz’in kuşluk vaktinde
12 rek‘at namaz kılan kişi için Allah'ın cennette bir köşk bina edeceğini
söylediği nakledilmektedir (Tirmizî, “Vitr”, 15).
Kuşluk namazı kılmak müstehap olup, güneşin bir mızrak boyu yükselmesinden,
yani güneşin doğması üzerinden takriben 45-50 dakika geçmesinden
zeval vaktine kadar olan süre içerisinde iki veya dört veya sekiz
veya on iki rek‘at kılınabilirse de, en faziletlisi sekiz rek‘at kılmaktır.
c) Evvâbîn Namazı
Evvâb "tövbe eden, sığınan" anlamına geldiğine göre evvâbîn namazı,
tövbe eden ve Allah'a sığınanların namazı demektir. Peygamberimiz "Kim
akşam namazından sonra kötü bir şey konuşmaksızın altı rek‘at namaz kı
316 İLMİHAL
316 İLMİHAL
larsa, bu kendisi için on senelik ibadete denk kılınır" demiştir (Tirmizî, “Salât”,
202). Ayrıca kendisinin de akşam namazından sonra altı rek‘at namaz
kıldığı rivayet edilmektedir (Şevkânî, Neylü'l-evtâr, III, 64). Bununla birlikte
Peygamberimiz’in evvâbîn namazının kuşluk vakti kılınacağını ifade ettiği
de hadis kitaplarında yer almaktadır (Müslim, “Salâtü'l-müsâfirîn”, 19).
Altı rek‘atlık bir namaz olan evvâbîn namazı, tek selâmla kılınabileceği
gibi üç selâmla da kılınabilir.
d) Tahiyyetü'l-mescid
Tahiyyetü'l-mescid, mescidin selâmlanması, saygı gösterilmesi demek
ise de esasında mescidlerin sahibi olan Allah'a saygı ve tâzim anlamını
içermektedir. Bu bakımdan Peygamberimiz "Biriniz mescide girdiğinde,
oturmadan önce iki rek‘at namaz kılsın" buyurmuştur (Müslim, “Salâtü'lmüsâfirîn”,
11).
Şâfiî mezhebine göre mescide ne zaman girilirse girilsin bu namazın kılınması
müstehaptır. Hanefîler'e ve Mâlikîler'e göre ise kerâhet vakitlerinde mescide
giren kimsenin bu namazı kılması mekruhtur. Kişi bunun yerine tesbih ve
tehlîlde bulunarak ve salavat getirerek mescidi selâmlamış olur. Normal vakitlerde
mescide girdiği halde tahiyyetü'l-mescid kılamayan kimsenin, bunun
yerine dört defa "Sübhânellahi ve'l-hamdü lillâhi velâ ilâhe illallâhü vallâhü
ekber" demesi menduptur.
Cuma vakti hatip hutbedeyken mescide giren kimse Hanefî ve Mâlikîler'e
göre tahiyyetü'l-mescid kılamaz. Şâfiîler'e ve Hanbelîler’e göre ise uzatmamak
ve iki rek‘atı geçmemek şartıyla bu durumda tahiyyetü'l-mescid kılınır.
Mescide günde birden fazla girilmesi halinde bir kere tahiyyetü'l-mescid
kılmak yeterlidir. Mescide girildikten sonra tahiyyetü'l-mescid kılmadan
oturulursa, Hanefî ve Mâlikîler'e göre bu namaz, yine de kılınabilir; ancak
oturmadan önce kılmak daha faziletlidir. Şâfiîler'e göre ise eğer kişi kasten
oturmuşsa bu namaz sâkıt olur.
Bir mescide, herhangi bir namazı kılmak için veya farz kılmak ve imama
uymak niyetiyle girmek ve oturmadan o namaza başlamak da tahiyyetü'lmescid
yerine geçer.
e) Abdest ve Gusülden Sonra Namaz
Peygamberimiz "Her kim şu benim aldığım gibi abdest alır ve aklından
bir şey geçirmeyerek iki rek‘at namaz kılarsa geçmiş günahları affolunur"
NAMAZ 317
buyurmuştur (Buhârî, “Vudû”, 14; Müslim, “Tahâret”, 5, 6, 17). Bu sebeple,
abdest alındıktan sonra veya gusül yapıldıktan sonra iki rek‘at namaz kılmak
güzel karşılanmıştır. Bu namaz, Hanefîler'e göre mendup (müstehap),
Şâfiîler'e göre sünnettir. Bununla birlikte abdest aldıktan hemen başka bir
sünnet veya farz namaz kılınacaksa, kılınan namaz aynı zamanda abdest
namazı yerine de geçer.
İhrama girmek için iki rek‘at namaz kılmak da müstehap görülmüştür.
f) Yolculuğa Çıkış ve Yolculuktan Dönüş Namazı
Peygamberimiz’in yolculuğa çıkarken ve yolculuktan döndükten sonra
iki rek‘at namaz kıldığı rivayet edilmektedir (bk. Müslim, “Müsâkat”, 21). Bu
namaz, yolculuğa çıkarken işlerini kolaylaştırması ve sağ salim yuvasına
kavuşturması için Rab Teâlâ'ya yakarmak, yolculuktan döndükten sonra da
yuvasına, eşine, dostuna kavuşturduğu için teşekkür etmek için kılınır ve
menduptur. Faziletli olan, yolculuğa çıkarken evde, yolculuktan döndükten
sonra mescidde kılmaktır.
g) Hâcet Namazı
İnsanlar hayatları boyunca birçok şeye ihtiyaç duyarlar, birçok şeye kavuşmayı
arzu ederler. Bunlar doğaldır. Dünyalık veya âhiretlik bir isteği ve
dileği bulunan, bir şeye ihtiyaç duyan kimse ihtiyaçlarını karşılamak veya
arzularına ulaşmak için öncelikle onlara götürecek sebeplere tutunmalı, ayrıca
bunların gerçekleşmesi için Allah'tan yardım istemelidir. Peygamberimiz
bu hususta şöyle buyurmuştur:
"Kimin Allah'tan veya insanlardan bir dileği varsa, şartlarına uygun güzel
bir abdest alsın, sonra Allah'ı övgüleyip senâ etsin, Allah resulüne salât
ve selâm getirsin. Daha sonra şöyle desin:
Lâ ilâhe illallâhü'l-halîmü'l-kerîm. Sübhânallâhi Rabbi'l-arşi'l-azîm.
Elhamdü lillâhi rabbi‘l-âlemîn; Es'elüke mücîbâti rahmetike ve azâime
mağfiretik; ve'l-ismete min külli zenbin ve'l-ganîmete min külli birrin ve'sselâmete
min külli ism. Lâ teda' lî zenben illâ gaferteh; ve lâ hemmen illâ
ferrecteh; velâ hâceten hiye leke rıdan illâ kadaytehâ. Yâ Erhame'r-râhimîn!"
(Tirmizî, “Salât”, 140, 348).
Hâcet namazı dört veya on iki rek‘at olarak kılınır. Dört rek‘at olarak kılındığı
takdirde birinci rek‘atında Fâtiha'dan sonra üç Âyetü'l-kürsî, diğer üç
rek‘atında ise Fâtiha'dan sonra birer kere İhlâs, Felâk ve Nâs sûreleri okunur.
318 İLMİHAL
Namazdan sonra hadiste bildirilen hâcet duasını okur ve isteğini Cenâb-ı
Rabbi'l-âlemîn'e iletir.
"Hak tecellî eyleyince her işi âsân eder
Halk eder esbâbını bir lahzada ihsân eder."
h) İstihâre Namazı
İstihâre "hayırlı olanı istemek" anlamına gelir. İnsanlar, kendileri için
önemli olan bir karar verecekleri veya bir seçim yapacakları zaman, bazan
belki eldeki verilerin yetersizliği sebebiyle veya çeşitli sebeplerle dünya ve
âhiret bakımından kendileri için hangi seçimin hayırlı olacağını kestiremezler
ve bunu bilmek için çeşitli çarelere başvururlar. Meselâ, Peygamberimiz’in
nübüvvetle görevlendirildiği sıralarda Araplar'dan bir kimse yolculuğa çıkmak
istediğinde, bu yolculuğun kendisi için hayırlı olup olmadığını anlamak için fal
oklarına başvururdu. Peygamberimiz bu âdeti kaldırarak onun yerine istihâreyi
getirmiş ve şöyle buyurmuştur:
“Biriniz bir iş yapmaya niyetlenince farzın dışında iki rek‘at namaz kılsın
ve şöyle desin: Ey Allahım, ilmine güvenerek senden hakkımda hayırlısını
istiyorum, gücüme güç katmanı istiyorum. Sınırsız lutfundan
bana ihsan etmeni istiyorum. Ben bilmiyorum, ama sen biliyorsun,
ben güç yetiremem ama sen güç yetirirsin. Ey Allahım! Yapmayı
düşündüğüm bu iş, benim dinim, dünyam ve geleceğim açısından
hayırlı olacaksa, bu işi benim hakkımda takdir buyur, onu bana kolaylaştır,
uğurlu ve bereketli eyle. Yok eğer benim dinim, dünyam ve
geleceğim için kötü ise, onu benden, beni ondan uzaklaştır. Ve hayırlı
olan her ne ise sen onu takdir et ve beni hoşnut ve mutlu eyle!”
(Buhârî, “Teheccüd”, 25; Tirmizî, “Vitr”, 15).
Peygamberimiz’in öğrettiği duanın anlamından da anlaşılacağı gibi istihâre,
bir bakıma yapılacak işin hayırlı olmasını veya hayırlı ise gerçekleşmesini
Allah'tan dilemek ve O'na danışmak demektir.İstihâre yapmak isteyen
kişi, kalbinden her şeyi atarak ve kalbini bütünüyle bu işe teksif ederek
iki rek‘at namaz kılmalı ve ardından Peygamberimiz’in öğrettiği bu duayı
yapmalıdır. Samimi olarak yapıldığı takdirde Allah'ın hayırlısını lutfedeceğine
ümit bağlanır, kalbe doğuş olabilir. İstihârenin sonucunda bir rahatlık ve
ferahlık hissedilirse o işin hayırlı olacağına, buna karşılık sıkıntı ve darlık
hissedilirse, olumsuz olacağına yorulur. İstihâre gündüz yapılabileceği gibi
tam konsantre olmak, iyice yoğunlaşmak için geceleyin hemen yatmadan
önce yapılması tavsiye edilir. İstihâre namazını kılıp yattıktan sonra, Allah
NAMAZ 319
bunu samimi olarak isteyenlere bir işaret veya ipucu verir. Birinci defada
sonuç alınamazsa üç kere veya yedi defa tekrarlanabilir. Kişi bu duanın
Arapça'sını okuyabileceği gibi Türkçe anlamını da okuyabilir. İstihâre için
uykuya yatma ve rüya bekleme şartı yoktur.
i) Tövbe Namazı
Günah ve çirkin sayılan işleri yapmaktan kaçınmak dinimizin emridir.
Bununla birlikte insanlar suç ve günah işleyebilirler. Kur'ân-ı Kerîm ve hadîs-
i şeriflerde bir günah işlenmesi durumunda, kişinin günahta ısrar etmeyerek
hemen tövbe etmesi gerektiği ve Allah'ın içten yapılan tövbeleri kabul
edeceği belirtilmiştir. Esasen tövbe ve istiğfarda bulunmak için günah işlemiş
olmak gerekmez. Peygamberimiz, geçmiş-gelecek günahlarının affolunduğu/
affedileceği bildirildiği halde, günde yetmiş kere, yüz kere tövbe istiğfarda
bulunmuştur. Özellikle mübârek gecelerde ve seher vakitlerinde olmak
üzere, kıldığı namazların sonunda selâm vermeden önce ve selâmdan sonraki
tesbîhatın ardından kulun tövbe ve istiğfarda bulunması durumunda,
Cenâb-ı Allah'ın bağışlaması umulur. Ayrıca Peygamberimiz tövbe namazına
ilişkin olarak, "Bir kul günah işler de sonra kalkıp güzelce abdest alıp
temizlenir ve iki rek‘at namaz kılarak Allah'tan bağışlanmak dilerse Allah
onu mutlaka affeder" buyurmuş ve arkasından şu âyeti okumuştur: "Onlar
çirkin bir iş yaptıklarında ya da kendilerine zulüm ve haksızlık ettikleri zaman
hemen Allah'ı hatırlayıp, günahlarının affedilmesini isterler; zaten günahları
Allah'tan başka kim affedebilir ki! Bunlar o günahı bile bile bir daha
yapmazlar" (Âl-i İmrân 3/135).
Tövbe namazı iki rek‘at olarak kılınabileceği gibi daha fazla da kılınabilir.
j) Tesbih Namazı
Tesbih namazı, ömürde bir kez olsun kılınması tavsiye edilen mendup
bir namazdır. Peygamberimiz amcası Abbas'a "Bak amca sana on faydası
olan bir şey öğreteyim; bunu yaparsan günahlarının ilki-sonu, eskisi-yenisi,
bilmeyerek işlediğin-bilerek işlediğin, küçüğü-büyüğü ve gizli yaptığın-açıktan
yaptığın on türlü günahını Allah bağışlar" diyerek bu namazı tavsiye
etmiş ve öğretmiş, Abbas bunu her gün yapamayız deyince Peygamberimiz,
bu namazın haftada bir, ayda bir, yılda bir veya ömürde bir defa kılınmasının
yeterli olacağını belirtmiştir (Ebû Dâvûd, “Tatavvu'”, 14, “Salât”, 303;
Tirmizî, “Salât”, 350, “Vitr”, 19).
Tesbih namazı dört rek‘at olup şöyle kılınır: Allah rızâsı için namaz kılmaya
niyet edilerek namaza başlanır. Sübhâneke'den sonra 15 kere
320 İLMİHAL
Sübhânellâhi ve'l-hamdülillâhi velâ ilâhe illallâhü vallâhü ekber
denir. Sonra eûzü besmele çekilir, Fâtiha ve sûre okunduktan sonra 10 kere
daha tesbih edilir yani 'Sübhânellâhi ve'l-hamdülillâhi velâ ilâhe illallâhü
vallâhü ekber' denilir. Bu tesbih, rükûa varınca 10 kere, rükûdan doğrulunca
10 kere, birinci secdede 10 kere, secdeden kalkınca 10 kere, ikinci
secdede 10 kere söylenir. Böylece her rek‘atta 75 tesbih yapılmış olur. İkinci
rek‘ata kalkılınca yine 15 kere tesbih okunur, ardından geri kalan kısım
aynı şekilde tekrarlanır ve böylece 4 rek‘at tamamlanmış ve toplam üç yüz
tesbih edilmiş olur. Aslolan herkesin bu namazı tek başına kılmasıdır.
Tesbih namazında sehiv secdesini gerektiren bir şey olursa, sehiv secdesi
normal olarak yapılır, o secdelerde bu tesbih yapılmaz.
k) Yağmur Duası
Bir bölgede kuraklık olması durumunda o bölge sakinlerinin mümkünse
topluca bölge dışına, açık bir alana çıkıp tövbe istiğfardan sonra Cenâb-ı
Allah'tan bolluk ve berekete vesile olacak yağmur göndermesini istemeleri,
bunun için dua etmeleri, yalvarıp yakarmaları sünnettir. Bu duaya "istiska
duası" denir ki, su isteme, yağmur isteme anlamına gelir. Yağmur duasına
çıkıldığında duadan önce iki rek‘at namaz kılınabilir.
Rivayet edildiğine göre Peygamberimiz bir cuma günü hutbe okurken bir
adam gelip,
- “Ey Allah'ın elçisi! Hayvanlar telef oldu, dua et de Allah bize yağmur
versin!” demiş, Peygamberimiz de bunun üzerine ellerini kaldırarak,
“Allahümme, eskınâ! Allahümme, eskınâ!” (Ey Allahım! Bize su ver,
yağmur ver)" diye dua etmiş ve bu duanın ardından gökte hiçbir yağmur
belirtisi yokken birden bulutlar görünmüş ve ardından yağmur yağmaya
başlamıştı. Bu durum bir hafta sürdü. Ertesi cuma bir adam gelerek "Ey Allah'ın
elçisi, yağmur sebebiyle, mallarımız telef oldu, yollarımız kapandı.
Allah'a dua etseniz de şu yağmuru durdursa!" dedi. Bunun üzerine Peygamberimiz
Allahümme havâleynâ velâ aleynâ. Allâhümme! ale'l-âkâm
ve'd-dırâb ve butîni'l-evdiye ve menâbiti'ş-şecer (Allahım! Üzerimize
değil, çevremize; Allahım, dağlara, tepelere, vadilerin içlerine ve ağaç biten
yerlere) diye dua etti ve yağmur hemen kesildi (Buhârî, “İstiska”, 6; Müslim,
“İstiska”, 2, 8).
Bazı rivayetlerde, yağmur duasına çıkıldığında Peygamberimiz’in iki
rek‘at namaz kıldırdığı, namazda açıktan okuduğu, namazdan sonra ridâsını
NAMAZ 321
çıkarıp ters çevirerek giydiği ve kıbleye dönüp ellerini omuz hizasına kadar
kaldırarak dua ettiği belirtilmiştir (Müslim, “İstiska”, 1).
Yağmur duası, sulamak ve bol yağmur almak için başka tedbirler almaya
engel değildir; müminler hem tabii ve teknik tedbirleri alır, hem de her
şey iradesine bağlı bulunan Rablerine dua ederler.
l) Küsûf ve Hüsûf Namazları (Güneş ve Ay Tutulması Esnasında Namaz)
Güneş tutulmasına küsûf, ay tutulmasına hüsûf denir. Peygamberimiz
oğlu İbrâhim'in öldüğü gün güneş tutulması üzerine şöyle demiştir: "Ay ve
güneş Allah'ın varlığını ve kudretini gösteren alâmetlerdir. Bunlar hiç kimsenin
ölümünden veya yaşamasından/doğmasından dolayı tutulmazlar. Ay
veya güneş tutulmasını gördüğünüz zaman, açılıncaya kadar namaz kılın,
dua edin" (Buhârî, “Küsûf”, 1, 15).
Güneş tutulduğu zaman, ezansız ve kametsiz olarak, en az iki rek‘at olmak
üzere toplu olarak namaz kılınır. İmam her rek‘atta normal namazlara
göre daha uzun ve açýktan kıraatte bulunur. Namazdan sonra imam kıbleye
karşı ayakta veya cemaate dönük şekilde oturarak dua eder. Cemaatle kılınmadığı
durumlarda bu namaz tek başına da kılınabilir.
Küsûf namazının sünnet olduğu ve cemaatle kılınmasının daha faziletli
sayıldığı konusunda müctehidler arasında görüş birliği bulunmakla birlikte,
hüsûf namazının sünnet olup olmadığı ve cemaatle kılınıp kılınmayacağı
tartışmalıdır.
Ebû Hanîfe ve Mâlik, ay tutulması güneş tutulmasından daha fazla olduğu
halde Peygamberimiz’in bu sebeple namaz kılmadığını öne sürerek,
hüsûf namazının sünnet olmadığını söylemişlerdir. Ancak böyle bir durumda
tek başına iki rek‘at namaz kılınabilir, müstehaptır. Şâfiî ve Ahmed b.
Hanbel'e göre ise hüsûf namazı da küsûf namazı gibi sünnettir, cemaatle
kılınır.
Şiddetli rüzgâr, aşırı yağmur, aşırı soğuk ve benzeri durumlarda, bunların
can ve mal kaybına yol açabilecek doğal âfete dönüşmemesi için dua etmek ve
bu anlamda iki rek‘at namaz kılmak güzel (müstehap) bulunmuştur. Nitekim
Peygamberimiz şiddetli bir rüzgâr estiğinde şöyle dua etmiştir:
"Allahım! Senden rüzgârın en hayırlısını, rüzgârla gönderdiklerinin en
hayırlısını isterim. bu rüzgârın kötülüğünden, bu rüzgârdakilerin kötülüğünden
ve rüzgârla gönderdiğin şeylerin kötülüğünden sana sığınırım"
(Tirmizî, “Da‘avât”, 48, 88; Müslim, “İstiska”, 15).
322 İLMİHAL
Bu durumlarda namaz ve dua, tabiat olaylarının insanlarda ve çevrede
hâsıl edebileceği olumsuz etkilere karşı Allah'tan yardım dileme mahiyetindedir.
m) Mübarek Gecelerde Namaz Kılmak
Müslümanlar için çeşitli sebeplerle mübarek sayılan birçok gece mevcuttur.
Üç ayların birincisi olan recep ayının ilk cuma gecesi Regaib gecesi
ve 27. gecesi de Mi‘rac gecesidir. Üç ayların ikincisi olan şâban ayının 15.
gecesi Berat gecesidir. Üç ayların üçüncüsü olan ramazan ayının 27. gecesi
ise Kadir gecesidir.
Bu mübarek gecelerle ilgili özel nâfile namaz yoktur. Fakat bu geceleri
vesile ederek nâfile namaz kılmak, Kur'ân-ı Kerîm okuyarak üzerinde düşünmek,
tezekkür ve tefekkür etmek yararlı olur. Peygamberimiz Kadir gecesinde
nasıl dua edebileceğini soran Âişe vâlidemize şöyle demesini tavsiye
etmiştir: Allahümme, inneke afüvvün tühibbü'l-afve fa‘fü annî (Ey
Allahım! Sen şüphesiz çok affedicisin, affetmeyi seversin, beni affet) (Tirmizî,
“Da‘avât”, 84).
XIV. NAMAZLA İLGİLİ BAZI MESELELER
Namaz İslâm dininde önemli bir ibadet olduğu için, olağan durumlarda
kılınmasına özen gösterildiği gibi, olağan dışı durumlarda da çoğu zaman
terkine müsamaha edilmemiş, bunun yerine, olağan dışı durumun mahiyetine
ve ağırlığına göre, namaz kılışta bazı kolaylıklar sağlanmış ve böylece
her gün namaz ibadeti vasıtasıyla yüce Rab ile bağlantı kurma imkânı devam
ettirilmiştir.
A) HASTA NAMAZI
Hastalık ve yolculukta genel olarak meşakkat ve sıkıntı bulunduğu için
bu durumlar, bedenî ibadetlerden özellikle namaz ve oruçta bir hafifletme,
kolaylaştırma sebebi sayılmıştır.
Taat, takata göre olduğundan, yani buyruğun yerine getirilmesi kişinin
gücü ölçüsünde olduğundan hastanın namazı kendi gücüne göre belirlenmiş,
hastalığın artması ve şiddetlenmesi nisbetinde namazın eda biçiminde
eksiklik ve kolaylığa izin verilmiştir. Bu itibarla meselâ kıyam, namazın
önemli bir rüknü olduğu halde ayakta duramayan veya zorlukla duran kimseler
nasıl mümkün ve kolay ise o şekilde oturarak kılabilirler. Oturarak dahi
kılamayan, yani bu durumda rükû ve secde etmekten âciz olan kimse, im
NAMAZ 323
kânına göre durarak veya oturarak veya yatarak ima (başıyla, hatta bazı
müctehidlere göre gözüyle işaret) eder. Tabiatiyla aslolan şekillerin korunması
değil, özün yani Allah'la kurulan ilâhî bağlantının sürdürülmesi olduğundan,
olağan dışı durumlarda kişi, her zaman olması gerektiği gibi, namazı
kurtulunmak istenen bir yük, üzerinden atılması gereken bir borç haline
getirmeden, kendi durumuna uygun bir şekilde yerine getirmeye çalışmalıdır.
Hasta bir şekilde farz namazı kılmaya güç yetirememişse, aklı başında
olduğu sürece geçirdiği namazları beşten çok değilse, sağlığına kavuştuğu
zaman kazâ eder. Sağlığına kavuşamaz ise bu durumda kimi âlimlere göre
ıskat etmeleri için vârislerine vasiyet eder. Aklı başında değilse yahut kaçırdığı
namazları beşten fazla ise sıhhatine kavuştuğu zaman onları kazâ etmesi
gerekmez (Iskat-ı salât ve devir konusu için bk. Cenaze bölümü).
B) YOLCU NAMAZI
a) Seferîliğin Mahiyeti
Kişinin herhangi bir nedenle ikamet ettiği yerden kalkıp başka bir yere
gitmesi veya gitmek için yola koyulması, Arapça'da sefer veya müsaferet
olarak adlandırılmakta olup, bu şekilde yola çıkmış kişiye de seferî veya
müsafir denilir. Seferînin mukabili mukimdir ve mukim bir yerde yerleşik
bulunan, yolcu olmayan kişi anlamındadır. Türkçemiz’de seferîlik veya
müsaferet yerine, çoğunlukla yolculuk tabiri kullanılmaktadır. Fıkıh ve ilmihal
kitaplarında seferîlik veya yolculuk sözlük anlamına yakın olmakla birlikte,
ondan farklı olarak, belirli bir mesafeye gitmek anlamındadır. Yolcu
olan kişiyi ilgilendiren bazı özel ruhsat hükümleri bulunduğu için seferin
tanımının ve mahiyetinin iyi belirlenmesi gerekir.
Önceki fakihler yolcu olmanın tanımında iki farklı kriteri göz önünde
bulundurmuş; kimi gidilecek mesafeyi, kimi de bu mesafe katedilirken harcanan
zamanı ölçü almıştır. Her iki kriter de yaya yürüyüşü veya kafile
içerisindeki deve yürüyüşüne göre hesaplanmıştır. Hanefîler'in çoğunluğunun
kabulüne göre yolculuk, orta bir yürüyüşle üç günlük bir mesafeden
ibarettir. Buna "üç konak" veya "üç merhale" de denir. Bir kişinin günde
ancak altı saat yolculuk yapabileceği kabul edilince üç günlük yolculuk on
sekiz saatlik bir zamana tekabül etmiş olmakta ve buna göre karada böyle
bir yürüyüş ile, denizde ise mutedil bir havada yelkenli bir gemi ile on sekiz
saat sürecek bir mesafe "sefer süresi" sayılmıştır. Seferîlik belirlenirken yolun
324 İLMİHAL
yalnız gidiş mesafesi esas alınır, dönüş mesafesi hesaba dahil edilmez. Yolculuk
yapan kimse süratli gider ve bu mesafeyi daha kısa sürede katederse,
bu mesafe hesabına göre yine yolcu sayılır.
Yolculukta üç günün esas alınması ve üç günün zaman ve mesafe olarak
ifade edilmesi konusunda herhangi bir âyet ya da hadis bulunmayıp, bu
ayarlama İslâm hukukçuları tarafından yapılmıştır. Onlar bu zaman ve mesafe
ayarını yaparken büyük ölçüde, sahâbenin Hz. Peygamber'in uygulamasını
tavsif edişlerine ve onların kendi uygulamalarına dayanmışlardır.
Meselâ Hanefîler üç günlük yolculuğun seferîlik hükümlerine esas olduğunu
tesbit ederken büyük ölçüde, yolcu olan kişinin üç gün üç gece mest üzerine
meshedebileceğini bildiren şu hadisi esas almışlardır: "Mukim kimse tam bir
gün bir gece, yolcu ise üç gün üç gece mesh eder" (Müslim, “Tahâret”, 85;
Ebû Dâvûd, “Tahâret”, 60).
Daha sonra bu üç günlük yol veya on sekiz saatlik yolculuk asrımızda
değişik ince hesaplarla kilometreye çevrilmiştir. Bu çevirmenin de asıl sebebi,
çağımızda hızlı ulaşım araçlarının ortaya çıkması sonucu, üç günlük
süre ölçütünü uygulamanın neredeyse imkânsız hale gelmiş olmasıdır. Bu
hesaplara göre, kişinin yolcu sayılacağı ve yolculuk ruhsatlarından istifade
edeceği mesafe, küçük bazı farklılıklarla 85-90 km. arasında tesbit edilmiştir.
Ancak her iki ölçüyü yani zaman veya mesafeyi esas almanın ayrı ayrı
problemleri vardır. Mesafe esas alındığında, son derece hızlı ve konforlu
vasıtaların ortaya çıkması sebebiyle, bu 90 kilometrelik yolun oldukça meşakkatsiz
ve çok kısa bir süre içerisinde katedilebilmesidir. Zamanın esas
alınması durumunda ise yine birçok problem ortaya çıkmakta, gelecek birkaç
yıl içinde seferîlik ruhsatları diye bir şey kalmayacağı, hatta zamanın
esas alınması halinde bugün bile seferîlik hükümlerinden istifade edilemeyeceği
ileri sürülmektedir. Bununla birlikte çağdaş İslâm bilginleri, bu ikisinden
mesafe ölçüsünün daha objektif veya uygulanabilir olduğu kanaatindedirler.
Hanefîler dışındaki çoğunluğa göre, namazların kısaltılmasını mubah kılan
yolculuk, ortalama iki günlük yolculuk veya ağır yükle ve yaya olarak iki
konaklık mesafedir.
Seferîlik meselesinin üzerinde durulması, doğru bir tanımının yapılmaya
çalışılması, bu durum için tanınmış bazı ruhsat ve kolaylıklardan istifade
edilebilmesine yöneliktir. Başka bir ifadeyle, seferin ne olduğu sağlıklı bir
şekilde ortaya konulmalı ki, seferî değilken seferîlik hükümlerinden istifa
edilmiş olmasın veya seferî olunduğu halde sefer ruhsatlarından mahrum
kalınarak gereksiz yere sıkıntı çekilmesin.
NAMAZ 325
Sefer bir yerde yerleşik bulunan kişi için normal ve sıradan bir iş değil,
gelip geçici ve olağan dışı bir durumdur. Olağan dışı bir durum olduğu için
sefer halindeki meşakkat, kişiye birtakım ruhsatların verilmesine sebep olmuştur,
fakat hamallık gibi ağır bir işte çalışmada daha fazla meşakkat bulunduğu
halde, olağan durum olması sebebiyle bu gibi ağır işler yolculuk
durumuna kıyas edilmemiştir.
Yolculuktaki ruhsatların veriliş nedeni, yolculuğun meşakkat, telâş ve normal
düzenin bozulmasını içermesidir. Fakat bunlar değişken (izâfî) bir kavram
olduğu için fakihler meşakkat yerine daha objektif ve herkes için geçerli bir kriter
arayışına girmişler ve mesafe ayarı yapmak zorunda kalmışlardır.
Yolculuğun içerdiği meşakkat tek boyutlu değildir. En başta yolculuğun
getirdiği yorgunluk ve bedensel sıkıntılar vardır. Bunun yanında yolcunun,
yolculuğun amacıyla ilgili endişe ve korkuları, geride bıraktığı işi, eşi, ailesi ile
ilgili endişeleri bulunabilir. Buna bir de yol güvenliği endişesi eklenirse yolcu
için tanınan ruhsatların mânası daha iyi anlaşılır. Hal böyle olunca, yolculuğa
çıkan kişinin zaman kaybına tahammülü yoktur. O bir an önce işini bitirmek
ve normal yerleşik hayatına dönmek arzusundadır. O halde onun yolculuk
esnasında zaruri ihtiyaçları dışında oyalanmaması gerekir. İşte yola çıkan
kişinin bir an önce normal yaşantısına, evine, işine dönme doğal arzusunu
çabuklaştırmak için dinimizde, bazı kolaylıklar getirilmiştir. Bunların başında
namazla ilgili olan "namazın kısaltılması" (kasr) ve "iki namazın bir vakitte
kılınması" (cem‘) gelir. Dikkat edilirse hem kasr, hem de cem‘ zaman kaybını
en aza indirmek gibi bir amaca mebnidirler. Kişi namazı tam kılarak vakit
kaybetmeyecek veya bir namaz vaktinde durmayıp onu öteki vakit namazıyla
birlikte eda edecek ve mola zamanını ona göre ayarlayacaktır.
Dikkat etmek gerekir ki bu ruhsatlar daha ziyade yaya olarak veya at,
deve gibi hayvanlarla yolculuk yapanlar ve böyle olduğu için de yolculuğun
kontrolünü elinde tutanlar için söz konusu edilmiş olmaktadır. Buna göre
günümüzde toplu ulaşım vasıtalarıyla yapılan yolculuklarda bu anlam, yani
namazın kısaltılması veya cemedilmesi sayesinde zamandan kazanılması
durumu söz konusu değildir. Otobüslerin gidilen mesafeyi kaç saatte alacakları,
nerede ve kaç dakika süreyle mola verecekleri yaklaşık olarak bellidir.
Namazdan kesip zamandan kazanma durumu toplu ulaşım vasıtalarında
söz konusu değildir. Ancak bu durumda da yolcunun genel seyahat programına
uyma zorunluluğu, molalarda ihtiyaca göre zaman darlığı gibi sıkıntıları
vardır.
326 İLMİHAL
Özel arabasıyla yolculuğa çıkan kişinin bir an önce normal hayatına
dönme gibi bir endişesi hem olabilir, hem de olmayabilir. Nitekim günümüzde,
eskiden hiç söz konusu edilmeyen bir tatil olgusu bulunmaktadır.
İnsanlar yılın belli zamanlarında denize, ormana gitmeye, tarihî ve turistik
yerleri gezmeye zaman ayırıyorlar. Tatil çoğu kimseler için artık hayatın bir
parçası olmuş durumda. Dolayısıyla tatil için yola çıkanların, en azından
yolculuğa çıkarken, bir an önce normal hayata dönmek gibi bir endişeleri ve
aceleleri yoktur.
Bu defa da, yolculuğun hangi amaçla yapıldığı sorusunu sormak gerekiyor.
Yolculuğun hangi amaçla yapıldığını sınırlama ve belirleme imkânı olmamakla
birlikte genel olarak üç başlık altında toplanabilir: a) İş amaçlı
yolculuklar. b) Tatil, gezi amaçlı yolculuklar. c) İç ve dış güvenlik amaçlı
yolculuklar (daha ziyade ordu ve emniyet güçleri için söz konusudur).
Esasen bu tür konularda objektif kriter getirildiği zaman hükmün anlaşılması
ve tatbik edilmesi kolaylaşıyor ise de getirilen kriter sabitleştirilince
gitgide hüküm ile hükmün konuluş amacı arasında uçurum meydana gelmekte
ve hükmün konuluş esprisinin tamamen ortadan kalkması gibi bir
durum ortaya çıkmaktadır.
Sefer hükümlerinin iş ve güvenlik amaçlı yolculuklarda kural olarak uygulanabileceğini,
bunun dışındaki yolculuklarda ise kişinin kendi inisiyatifine
bırakılmasının doğru olacağını söyleyebiliriz. Yolculuk hali genel olarak güçlük
ve sıkıntılardan hâlî olmayacağı için kişi, yerleşik bulunduğu yerden ayrıldıktan
sonra ruhsatlardan istifade ihtiyacını hissettirecek bir meşakkatle karşılaşıyorsa
bu ruhsatlardan istifade etmeli, ruhsata ihtiyaç duymuyorsa istifade
etmemelidir. Bu durumda kişi ruhsatlardan istifade konusunda kararı kendisi
vereceği için Allah katında sorumluluk da kendisine ait olacaktır. Ruhsatların
kullanılmasının gerekli olup olmadığı konusundaki -aşağıda gelecek olanmezheplerin
farklı görüşleri, yukarıdaki formülü uygulamayı kolaylaştırmaktadır.
b) Seferîliğin Hükümleri
Yolculuk durumu, genel olarak meşakkat ve sıkıntı içerdiğinden bu durumdaki
kişi için bazı kolaylıklar getirilmiştir. Bunlar yolcuya tanınan ruhsatlardır.
Bunların başında ramazan ayında yolculuk yapan kişi için tanınan,
orucu yolculuk anında tutmayıp sonraya bırakma ruhsatıdır. Normalde
bir gün bir gece olan mest üzerine mesih süresi, yolcu için üç gün üç geceye
NAMAZ 327
çıkarılmıştır. Ayrıca yolcu olan kişinin, dört rek‘atlı farz namazlarını ikişer
rek‘at olarak kılmasına da izin verilmiştir. Buna "kasrü's-salât" denir.
Yolculukta dört rek‘atlı namazların kısaltılarak kılınmasının câizliği konusunda
âyet ve Peygamberimiz’in uygulaması bulunmakta olup ayrıca
bilginler bu hüküm üzerinde icmâ etmişlerdir.
Namazların kısaltılmasına ilişkin âyet şudur: "Yeryüzünde sefere çıktığınız
zaman, eğer kâfirlerin size kötülük etmesinden (fitne) korkarsanız, namazları
kısaltmanızda bir sakınca yoktur" (en-Nisâ 4/101). Bu âyette kısaltmanın
korku şartına bağlanmış olması, bir önceki âyette Allah uğrunda
hicretten ve bir sonraki âyette savaş durumunda Peygamberimiz’in nasıl
namaz kıldıracağından bahsedilmesi, bu âyetin savaş vb. gibi olağan üstü
durumlara ilişkin olduğu, olağan dışı olmakla birlikte sıradan yolculuklara
ilişkin olmadığı izlenimini verse de, öteden beri seferîlik konusundaki hükümler
bu âyetle irtibatlı olarak ele alınmıştır.
Bunun yanında umre, hac ve savaş için yaptığı yolculuklarda Hz. Peygamber'in
namazları kısaltarak kıldığına dair şöhret derecesini aşmış haberler
bulunmaktadır. İbn Ömer, Hz. Peygamber'le yaptığı yolculuklarda, Hz. Peygamber'in
iki rek‘attan fazla kıldığını görmediğini; aynı şekilde Hz. Ebû Bekir,
Hz. Ömer ve Hz. Osman'ın da böyle davrandıklarını ifade etmiştir.
Yolcunun dört rek‘atlı farz namazları kısaltması mecburi midir, yoksa kısaltma
konusu tamamen yolcunun tercihine mi kalmıştır?
Bu konuda inisiyatifin tamamen yolcu olan kişiye bırakılmasının uygun
olacağını yukarıda açıklamıştık. Burada, mezheplerin bu konudaki yaklaşımlarına
kısaca yer vereceğiz.
Hanefîler, namazların kısaltılması hükmünün Allah'tan bir bağış olduğu
yönündeki rivayeti esas aldıkları için, kısaltmanın bir ruhsat değil bir azîmet
hükmü olduğunu ileri sürerek bu konuda yolcuya tercih hakkı tanımamış ve
kısaltmanın vâcip olduğunu söylemişlerdir. Onlara göre yolcunun bilerek dört
rek‘atlı namazı ikiye indirmeyip dört olarak kılması mekruhtur. Bununla birlikte
kişi, iki rek‘at kılıp teşehhütte bulunduktan sonra iki rek‘at daha kılacak
olsa farzı eda etmiş, son iki rek‘at da nâfile olmuş olur. Ancak selâmı tehir
etmiş olmasından ötürü kötü bir iş yapmış sayılır. Seferî olan kişi, şayet birinci
teşehhüdü terketmiş veya ilk iki rek‘atta kıraatte bulunmamış ise farzı eda
etmiş olmaz. Bu görüşün bir devamı olarak, seferde iken kazâya kalan dört
rek‘atlık namazların normal duruma dönüldüğünde yine ikişer rek‘at olarak
kılınması gerektiği söylenmiştir. Hanefîler'in bu konuda, Hz. Ömer'den nakle
328 İLMİHAL
dilen seferde namazların kısaltılması hükmünün bir hediye olduğu şeklindeki
ifadenin dışında, Hz. Âişe ve İbn Abbas'ın şu sözlerini de delil almışlardır: Hz.
Âişe "Namaz ikişer rek‘at olarak farz kılındı; sonra hazarda ziyade olundu,
seferde ise olduğu gibi bırakıldı" demiş, İbn Abbas da "Allah Teâlâ namazı
Peygamberimiz’in dili ile hazarda dört rek‘at, seferde iki rek‘at olarak farz
kılmıştır" demiştir (Buhârî, “Salât”, 1; Müslim, “Salâtü'l-müsafirîn”, 1).
Mâlikîler'e göre, seferde namazı kısaltarak kılmak müekked sünnettir.
Şâfiî ve Hanbelîler'e göre ise yolculukta namazları kısaltarak kılmak bir ruhsat
olup, kullanıp kullanmamak kişinin tercihine bırakılmıştır.
Seferî kimse bir beldede on beş gün ve daha fazla kalmaya niyet edince
mukim olur ve artık namazlarını tam kılar. Eğer on beş günden az kalmaya
niyet ederse seferîliği devam eder. Şâfiî ve Mâlikîler'e göre ise, yolcu bir
yerde dört gün kalmaya niyet ederse namazlarını tam kılar. Hanbelîler'e
göre dört günden fazla veya yirmi vakitten fazla kalmaya niyet ederse namazlarını
tam kılar.
Namaz cemaatle kılındığında mukim yolcuya, yolcu mukime uyabilir.
Mukim kişi, seferî kişiye uymuşsa, seferî iki rek‘atın sonunda selâm verince,
mukim selâm vermeyip kalkar, namazı dörde tamamlar. Namazın baş tarafını
imamla kılmış ve farz kıraat yerine gelmiş olduğu için bu kişi sağlam
görüşe göre, namazı başkaca kıraat etmeksizin tamamlar, yanılırsa secde
etmez. Çünkü bu mukim, lâhik mesabesindedir. Yolcu, vakit içinde mukime
uyduğunda dört rek‘atlı bir farz namazı mukim gibi tam olarak kılar.
Aslî vatana dönmekle yolculuk hali sona erer. Burada sefer hükümleriyle
ilişkili olarak oluşturulan üç vatan anlayışından kısaca bahsedelim.
a) Vatan-ı aslî. Bir insanın doğup büyüdüğü veya evlenip içinde yaşamak
istediği veya içinde barınmayı kastettiği yere vatan-ı aslî denir. Vatan-ı
aslîden başka yere iş, görev vb. sebeplerle veya yerleşmek üzere göçülünce
yeni yer vatan-ı aslî olur, eski yer bu vasfını kaybeder.
b) Vatan-ı ikamet. Bir kimsenin doğduğu, evlenip ailesini yerleştirdiği
veya kendisi yerleşmeye karar verdiği yer olmamak kaydıyla, kişinin on beş
günden fazla kalmak istediği yere vatan-ı ikamet denir.
c) Vatan-ı süknâ. Bir yolcunun on beş günden az kalmayı planladığı
yere vatan-ı süknâ denir.
NAMAZ 329
Bir kimse doğup yerleştiği veya karısının yerleştiği yere varınca seferî
olmaz. Sadece gideceği bu yer sefer mesafesi uzaklığında ise yolculuk esnasında
seferî olur.
C) İKİ NAMAZI BİR VAKİTTE KILMAK (CEM‘)
Cem‘ kelimesi, sözlük anlamı itibariyle “iki veya daha fazla şeyi bir
araya getirmek, toplamak” anlamlarına gelir. Cem‘in fıkıhtaki terim anlamı
ise, “birbirini takip eden iki namazın (öğle ile ikindinin veya akşam ile yatsının),
bu ikisinden birinin vaktinde, birlikte ve peşipeşine kılınması”dır. Eğer
bu birlikte kılma birinci namazın vaktinde ise buna cem‘-i takdîm, ikincisinin
vaktinde ise cem‘-i te'hîr denilir.
Âlimler, hac zamanında Arafat'ta öğle ile ikindinin öğle namazının vaktinde
birlikte kılınması (cem‘-i takdîm) ve Müzdelife'de akşam ile yatsının
yatsı namazının vaktinde birlikte kılınması (cem‘-i te'hîr) konusunda görüş
birliği etmişlerdir. Bu iki yer dışında iki namazı cemederek birlikte kılmanın
câiz olup olmadığında ve cemetmeyi câiz kılan mazeretlerin neler olduğunda
farklı görüşler öne sürmüşlerdir.
Hanefî mezhebinde, hac zamanında Arafat ve Müzdelife'deki cem‘in dışında,
iki namazın bir vakitte cemedilmesi câiz görülmez. Bununla birlikte
Hanefîler'e göre yolculuk, yağmur gibi cem‘i mubah kılan mazeretlerin bulunması
durumunda şöyle bir cem‘ uygulaması mümkündür: Bir namaz
(öğle veya akşam), diğer namazın (ikindi veya yatsı) vaktinin girmesine yakın
bir zamana kadar geciktirilip, bu namazın kılınmasından sonra diğerinin
vaktinin girmesi ve bu namazın da kendi vaktinde kılınması mümkündür.
Bu uygulamada, bir namaz hemen diğerinin ardından kılındığı için buna
“cem‘ü'l-fiil” ve “cem‘ü'l-muvâsala” denildiği gibi, bir namaz son vaktinde
diğeri de ilk vaktinde olmak üzere her namaz kendi vakti içinde kılınmış
olacağı için buna “mânevî cem‘” ve “şeklî (sûrî) cem‘” de denilir. Bu şekildeki
cem‘, yukarıda tanımı verilen gerçek anlamda bir cem‘ değildir. Çünkü
bu uygulamada vakit değil, fiil birleştirilmektedir.
Ebû Hanîfe, arefe günü Arafat'ta birlikte kılınan öğle ve ikindi namazının
cemaatle kılınmasını şart koştuğu halde diğer mezhepler bu şartı aramazlar.
Cem‘ ile namaz kılınırken bir ezan okunur, fakat iki namaz için ayrı
ayrı kamet getirilir. Öğle namazının farzı eda edildikten sonra sünnet kılınmaksızın
ikindi namazına geçilir. İkindi namazı öğle namazına tâbi olduğundan,
öğle namazı herhangi bir nedenle sahih olmamışsa ikindi namazı
330 İLMİHAL
nın da öğle ile birlikte iade edilmesi gerekir. Müzdelife'de ise akşam ile yatsı
namazı tek ezan ve tek kamet ile kılınır. Akşamın farzı ile yatsının farzı
arasında sünnet namaz kılınmaz. Arada sünnet kılınmışsa yatsı için tekrar
kamet getirilir.
Diğer mezheplerde cem‘, belirli sebep ve şartlarla câiz görülmüştür. Şiî-
Ca‘ferî mezhebinde ise, hiçbir mazerete gerek olmaksızın iki namazın bir
vakitte cemedilmesi câizdir. Cem‘i kabul edenlere göre, iki namazın cemedilmesini
câiz kılan sebepler, ayrıntıdaki görüş ayrılıkları bir tarafa bırakılacak
olursa şunlardır: 1. Yolculuk (sefer), 2. Yağmur, çamur, kar, dolu, 3. Hastalık,
4. İhtiyaç ve meşguliyet.
1. Yolculuk. Hanefîler dışındaki çoğunluk âlimler, yolculuğu bir mazeret
kabul ederek, yolculukta cem‘ yapılmasını câiz görmüşlerdir. Ancak bazı
ayrıntılarda aralarında görüş ayrılığı vardır. Buna göre Mâlikîler, cem‘ yapmanın
câiz olabilmesi için yolculuğun yorucu bir yolculuk olmasını şart koşarken,
Şâfiîler ve Hanbelîler, yorucu olup olmamasına bakılmaksızın yolculuğun
her hâlükârda cem‘ için bir mazeret olduğunu söylerler. Bu noktada
Şâfiîler, Mâlikîler'in ve Hanbelîler'in aksine, ayrı bir şart ileri sürerek, cem‘
yapmayı câiz kılan yolculuğun, herhangi bir yolculuk değil, namazların
kısaltılmasını câiz kılan nitelik, süre veya mesafedeki yolculuk olduğunu
söylerler. Bu arada yolculuğun türüne ve amacına bağlı olarak da bazı görüş
ayrılıkları ortaya çıkmıştır. Kimi Mâlikîler, deniz yolculuğunu da sefer hükmünden
istisna etmişlerdir.
2. Yağmur, Kar, Dolu. Yağmur, şiddeti konusundaki görüş ayrılıkları
bir tarafa bırakılacak olursa, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerinde, yolcu
olmayan (mukim) kişiler için bir mazeret kabul edilmiş ve böyle günlerde
namazın cem‘i belli şartlarla câiz görülmüştür. Mâlikîler ve Hanbelîler, sadece
akşam ile yatsının mescidde cem‘-i takdîm olarak cemedilmesini câiz
görürken, Şâfiîler buna öğle ve ikindinin cem‘ini de ilâve etmişlerdir. Bu ve
benzeri sebepler, evde değil, sadece mescidde cemaatle birlikte cem‘ yapmayı
câiz hale getirir.
Şâfiîler, yerlerin çamurlu olmasını cem‘ yapmayı câiz kılan mazeret kabul
etmezken, Hanbelîler bunu bir mazeret saymış, Mâlikîler ise cem‘in câiz
olabilmesi için çamurla birlikte zifiri karanlık durumunun bulunmasını şart
koşmuşlardır.
3. Hastalık. Mâlikîler'e göre hasta bir kişi, ikinci bir namazın vaktine
kadar durumunun namaz kılamayacak derecede kötüleşeceğinden veya
NAMAZ 331
bayılacağından endişe ediyorsa, cem‘ yapabilir. Hanbelîler de hastalık sebebiyle
meşakkat söz konusu olduğunda cem‘i câiz görmüşler ve emzikli kadını,
istihâze kanı gören kadını, özür sahibi kişileri ve her vakit için abdest
almaktan âciz olan kişileri de aynı hükümde tutmuşlardır. Şâfiîler'e göre ise
hastalık sebebiyle cem‘ câiz değildir.
4. İhtiyaç, Meşguliyet ve Sıkıntı. İhtiyaç ve sıkıntı sebebiyle cem‘ genelde
câiz görülmemiştir. Cem‘ konusunda en geniş görüşe sahip olan Hanbelî mezhebinde
sıkıntı ve meşguliyetin cem‘i câiz kılacağı söylenmektedir. Hanbelî
fakihi Ebû Ya‘la'nın bu hususta getirdiği ölçü şudur: "Cumanın ve cemaatle
namazın terkedilmesini câiz kılan her sebep, cem‘i de câiz kılar". İbâzî mezhebine
göre ise, namazın vaktinde kılınmasında sıkıntı doğuran her mazeret
cem‘ için bir sebep teşkil eder. İbn Sîrîn, İbn Şübrüme, Eşheb gibi ünlü âlimler
ve bazı Şâfiî fakihleri, bir sebep olmaksızın cem‘ yapılmasını da -itiyat haline
gelmemesi şartıyla- câiz görmüşlerdir. Saîd b. Müseyyeb'in de bu yönde bir
fetvası bulunmaktadır.
Mezheplerin cem‘ konusunda görüş ayrılığına düşme sebepleri üç noktada
toplanabilir:
1. Namazların vakitlerini tayin eden hadisler yanında, cem‘ konusunda
birbiriyle çelişir gözüken haberlerin bulunması. Bu durumda kimi âlimler,
cem‘ konusundaki haberlerin, vakitlemeye ilişkin hadisleri tahsis ettiğini
ileri sürerek cem‘i câiz görürken, kimileri de cem‘ konusundaki haberleri
te’vil ederek cem‘e karşı çıkmışlardır.
2. Arafat ve Müzdelife'de cem‘ yapmanın meşrûluğunda ittifak vardır. Diğer
zaman ve yerlerdeki namazın buna kıyas edilip edilmeyeceği tartışma
konusu olmuştur. Bu kıyası câiz görenler, cem‘i de câiz görmüşlerdir.
3. Namazların müşterek vakitleri olup olmadığı noktasındaki tartışma
da, cem‘ konusundaki görüş ayrılığının önemli bir nedeni olmuştur.
Beş vakit namazın ilk ve son vakitleri, ayrıntıdaki ihtilâflar bir yana,
bellidir ve herkes tarafından kabul edilmektedir. Ca‘ferî mezhebinin vakit
anlayışı, Ehl-i sünnet'ten farklı olup, olağan durumlarda bile cem‘e imkân
veren bir şekildedir. Şiîler genelde cem‘ yaparak namaz kıldıkları için, onların
namazı üçe indirdiği zannedilir.
Burada cem‘i câiz görenlerin ve câiz görmeyenlerin gerekçelerini tartışmayacağız.
Hanefîler iki yer dışında cem‘i kabul etmemiş, diğer mezhepler
belli mazeretler sebebiyle cem‘i kabul etmişlerdir. Hanefî mezhebinin görüşü,
teorik olarak daha tutarlı ve savunulabilir olmakla birlikte, günümüzde
332 İLMİHAL
cem‘in yapılmasının namaz kılanlara sağlayacağı birtakım kolaylıklar bulunmaktadır.
Cem‘ yapmak sonradan ortaya çıkmış, uydurulmuş bir uygulama
değildir. Nitekim Arafat ve Müzdelife'de cem‘ yapılacağını bütün mezhepler
söylemektedir. Bunun yanında Hz. Peygamber'in çeşitli zamanlarda
ve çeşitli durumlarda iki namazı birleştirerek bir vakitte kıldığı yönünde rivayetler
bulunmaktadır. Gerek Arafat ve Müzdelife'deki cem‘in, gerekse
öteki rivayetlere göre çeşitli zamanlarda yapılan cem‘in gerekçesi ve hikmeti
namaz kılanlara kolaylık sağlanmasıdır. Hz. Peygamber'in, korku ve yolculuk
durumu olmaksızın da öğle ile ikindiyi ve akşam ile yatsıyı birlikte kıldığına
dair rivayetler bulunduğu gibi (Muvatta, I, 144; Müslim, “Salâtü'lmüsâfirîn”,
49), bazı sahâbîlerin de cem‘ yaptığı nakledilmektedir.
Cem‘in Arafat ve Müzdelife dışında câiz olmadığını savunan Hanefîler
ise büyük ölçüde, namazların belli vakitlere göre belirlendiğini bildiren âyetlere
(el-Bakara 2/238; en-Nisâ 4/103) ve Cibrîl'in peş peşe iki gün Hz. Peygamber'e
imamlık yaparak namazların ilk ve son vakitlerini göstermesine
dayanmışlardır. Bu âyetler ve bu rivayet, her bir namazın kendine özel bir
vakti bulunduğuna ve bu vaktin öncesine veya sonrasına alınmasının câiz
olmadığına delâlet etmektedir. Hanefîler ayrıca, namazın kasten geciktirilerek
vaktinin çıkmasına yol açmayı tehditli ifadelerle yasaklayan hadislere ve
İbn Mes‘ûd'dan gelen mukabil rivayetlere de tutunmuşlardır.
Namaz için özel vakitler konulmuş ve bu vakitler namazın vücûbu için sebep
kılınmıştır. Kur'an'da mücmel olarak belirtilen vakitler, Hz. Peygamber tarafından
belirlenmiş ve namaz vakitleri tevâtürle sabit olmuştur; tevâtürle sabit olan
bir şeyi de haberi vahidle terketmek kesinlikle câiz değildir. Şu kadar ki, namaz
vakitlerini fiilî olarak uygulayan ve belirten Hz. Peygamber olduğu gibi, cem‘in
meşruiyetini söz ve fiili ile belirten de odur. Sünnetin bir kısmı alınıp bir kısmı
atılamayacağına göre, bunların arasını uzlaştırmak gerekir.
Buna göre, olağan ve normal durumlar için beş vakit namazın vakitlerine
titizlikle uyulması kuraldır. Ancak bazı özel durumlarda, ihtiyaç ve zaruret
sahiplerine de cem‘ ruhsatı tanınmış olmaktadır. Burada dikkat edilmesi gereken
nokta şudur: Cem‘, bir ruhsat ve kolaylaştırmadır; gerektiğinde bu ruhsattan
istifade edilmelidir. Sünnî fıkıh mezheplerine göre kural, her namazın
kendi özel vaktinde kılınmasıdır. Ancak geçerli bir mazeretin olması durumunda
cem‘ yapılabilir. Namaz dinin direği kabul edildiği için, hiçbir mazeret
nedeniyle terkine izin verilmemiş, fakat kılınabilmesi için birtakım kolaylıklar
getirilmiştir. Bu bakımdan olağan dışı durumlarda, alışkanlık haline getirmemek
kaydıyla ve belirli şartlarla cem‘ yapılabilir. Namazı vaktinde kılmalarında
NAMAZ 333
bir sıkıntı ve güçlük söz konusu olan kişilerin, kendi durumlarını yukarıdaki
bilgi ve ruhsatlar çerçevesinde değerlendirerek netice itibariyle Allah'a karşı
şahsî sorumluluğunu ilgilendiren bu konuda kendilerinin karar vermesi en
uygun olan yoldur. Ayrıca bilinmelidir ki, cem‘-i takdîm veya cem‘-i te’hîr
yapmak, namazın amacının gerçekleşmesi bakımından, namazın kazâya kalmasından
daha uygun bir çözüm olarak görünmektedir.
Cem‘ Yaparken Dikkat Edilecek Hususlar
Sabah namazı hiçbir şekilde cemedilemez. Cem‘ yalnızca öğle ile ikindi
ve akşam ile yatsı arasında olabilir.
Şayet cem‘-i takdîm yapılacaksa, meselâ öğle ile ikindi, öğlenin vaktinde
birlikte kılınacaksa, öğle namazına başlarken cem‘ yapmaya niyet etmek gerekir.
Kimilerine göre, birinci namazı bitirmedikçe de niyet edilebilir. Cem‘-i
tehîrde ise, birinci namazın vakti içerisinde cem‘ yapmaya niyet etmek gerekir.
Aksi takdirde, namazı vaktinden sonraya ertelemiş olur ki bu haramdır.
Cem‘-i takdîmde, sırayı gözetmek (tertibe riayet etmek) gerekir. Öğle ile
ikindi cem‘ ediliyorsa önce öğle, sonra ikindi kılınmalıdır. Cem‘-i te’hîrde ise
sıraya riayet edilmezse Hanbelîler'e göre sahih olur; Şâfiîler'e göre de sahih
olmakla birlikte ikinci namaz kazâ olarak kılınmış olur.
Cem‘ yapılırken, iki namazın ara vermeksizin peşi peşine kılınması
(muvâlât) gerekir. Mâlikîler, birlikte kılınan iki farzın arasına nâfile katmayı
dahi uygun görmemişlerdir. Şâfiî ve Hanbelîler'e göre eğer cem‘ birinci namazın
vaktinde yapılıyor (cem‘-i takdîm) ise, peş peşelik şarttır; ikinci namazın
vaktindeki yapılıyor ise bu şart değildir. İki namaz arasında verilebilecek
aranın belirlenmiş bir miktarı olmayıp, abdest alacak ve kamet getirecek
kadar bir süre olduğu söylenmektedir.
Akşam ile yatsının cem‘-i takdîm olarak birlikte kılınması durumunda
vitir namazının ne olacağı konusunda da ağırlıklı görüş, bunun yatsı namazına
tâbi olduğu ve dolayısıyla yatsı namazı kılındıktan sonra kılınabileceği
yönündedir.
D) KORKU NAMAZI
Kur'ân-ı Kerîm’de Hz. Peygamber'in cephede namazı nasıl kıldıracağına
ilişkin ayrıntılı açıklama getiren bir âyet ve bu konuda Hz. Peygamber'in
uygulamasının bulunması sebebiyle fıkıh kitaplarında ve buna bağlı olarak
ilmihal kitaplarında "korku namazı" adıyla bir bahis açılmıştır. Namazların
334 İLMİHAL
kısaltılması hükmünü getiren âyetin (en-Nisâ 4/101) hemen devamındaki bu
âyette yüce Allah Hz. Peygamber'e hitaben şöyle buyurmaktadır:
"Sen aralarında olup onlara namaz kıldıracağın vakit, onların bir kısmı
seninle namaza dursun ve silâhlarını da alsınlar. Secdeyi tamamladıkları
zaman bunlar arkaya geçsinler; namaz kılmamış olan öteki grup gelsin ve
seninle namaz kılsınlar; bunlar da silâhlarını alsınlar, tedbiri elden bırakmasınlar.
Kâfirler sizi gafil avlamak için fırsat kolluyorlar ..." (en-Nisâ 4/102).
Bu âyetin hükmünün devam edip etmediği konusunda âlimler farklı görüşlere
sahiptirler. Fakihlerin çoğunluğu bu âyetin hükmünün devam ettiğini,
dolayısıyla böyle bir savaş durumunda aynı hükmün uygulanabileceğini ve
âyetin önerdiği kılınış usulünün, aynı zamanda cemaatle namaz kılmanın
önemini vurgulamayı amaçladığını ileri sürerler. Ebû Yûsuf'un da içlerinde
bulunduğu bazı âlimler, bu hükmün Hz. Peygamber'e has olduğunu ve günümüze
hitap etmediğini söylemişlerdir. Âyetin üslûbu yanında, Hz. Peygamber'le
birlikte, onun cemaati olarak namaz kılma şeref ve fazileti ve sahâbenin
bu konudaki iştiyakı da dikkate alınacak olursa, korku namazı denilen bu özel
namaz kılma biçiminin sadece o döneme ait olduğu şeklindeki görüşün daha
tutarlı olduğu söylenebilir.
Fakihlerin çoğunluğuna göre korku namazı, düşman saldırısı gibi ciddi bir
tehlike anında cemaatin iki gruba ayrılarak, imamın arkasında farz bir namazı
nöbetleşe kılmalarıdır. İki rek‘atlı bir namazın ilk rek‘atını, dört rek‘atlı bir
namazın ilk iki rek‘atını imamla birlikte kılan birinci grup, ikinci secdeden
veya ilk oturuştan sonra cemaatten ayrılıp görev başına gider, ikinci grup
gelerek imamla birlikte kalan rek‘atları tamamlar ve göreve döner. İmam kendi
başına selâm verir. Daha sonra da birinci grup kıraatsiz, ikinci grup kıraatli
olarak nöbetleşe namazlarını tamamlar, böylece hem cemaatle namaz ifa
edilmiş, hem de görev aksatılmamış olur.
XV. NAMAZLARIN KAZÂSI
Bir namazı vaktinde kılmaya eda, vaktinden sonra kılmaya kazâ denir.
Vaktinde kılınamayan namaza fâite çoğulu fevâit denir ki, vakti içinde
yakalanamamış namaz anlamındadır. Vaktinde kılınamamış namazı ifade
için "kaçmış" anlamındaki fâite kelimesinin kullanılmış olması, bir müslümanın
namazı kasten terketmeyeceğini, vakti içinde eda edeceğini, ancak
uyuma ve unutma gibi elde olmayan nedenlerle namazın "kaçmış" olabileceğini
hissettirmesi bakımından manidar bir seçimdir.
NAMAZ 335
A) Sebepler
Namaz belli vakitlerde yerine getirilmesi gereken bir farz olduğu için, bir
mazeret olmaksızın tembellik ve ihmal yüzünden bile bile namazı vaktinde
kılmayan kimse günahkâr olur. Hz. Peygamber, uyuyakalma ve unutmayı bir
mazeret kabul etmiş ve bu iki sebepten biriyle bir namazın vaktinde kılınamaması
durumunda, hatırlanıldığı vakit kılınmasını söylemiştir. Hz. Peygamber'in
bu husustaki ifadesi şöyledir: "Biriniz uyuyakalır veya unutur da bir
namazı vaktinde kılamaz ise, hatırladığı vakit o namazı kılsın; o vakit, kaçırdığı
namazın vaktidir" (Buhârî, “Mevâkýt”, 37; Müslim, “Mesâcid”, 314-316).
Hadîs-i şeriflerde genel olarak namazın sadece uyku ve unutma durumunda,
vaktinin haricinde kılınabileceği üzerinde durulmuştur. Bazı bilginler
bu iki mazeretin sınırlayıcı olduğunu düşünerek, tembellik ve ihmal yüzünden
bilerek ve farkında olarak namazın kılınmaması durumunda, bu namazı
kazâ etmenin gerekmediği kanaatine varmışlar ve namazı farkında olarak
vaktinde kılmayanların, o namazı kazâ etme haklarının olmadığını, tövbe
ve istiğfar etmeleri gerektiğini öne sürmüşlerdir. Zâhirîler'den İbn Hazm ve
daha birkaç bilgin bu görüştedir. Bu görüş sahipleri, namazın kendi vaktinde
kılınmasının önemini, bu hususa titizlik göstermek gerektiğini ve namazı
ihmal ve tembellik sebebiyle bilerek vaktinde kılmamanın içten yapılacak
tövbe dışında, telâfi edilemez bir günah olduğunu vurgulamışlardır.
Ancak Hanefîler'in de içinde bulunduğu büyük çoğunluğu oluşturan fakihlere
göre; uyku veya unutma gibi insanın iradesini elinden alan bir özür
nedeniyle bir namazı kazâ etmek gerekince, bilerek kılmama halinde haydi
haydi kazâ gerekir. Bu görüş sahipleri de, namazı kazâya bırakmanın büyük
bir günah olduğunu, bundan dolayı tövbe etmek gerektiğini söylemişler,
fakat namaz müslümanın Allah'a karşı olan bir borcu olduğu için, bunu
gecikmeli de olsa ödemek durumunda olduğunu dikkate almışlar ve kazâyı
bir telâfi yolu olarak görmüşlerdir. Bu durumda kişi, namazı vaktinde kılmadığı
için günahkâr olmuştur, fakat daha sonra kazâ ettiği için, namazı
terketme günahından kurtulmuş veya bu günahının affedilmesi yönünde
önemli bir adım atmıştır.
Vaktinde kılınamamış olan beş vakit farz namazın kazâsı farz, vitir namazının
kazâsı ise vâcip olur. Sünnet namazlar, kural olarak, kazâ edilmez.
Bununla birlikte bazı durumlarda, başka bir namazın vakti girmediği sürece
kazâ edilebilir. Meselâ sabah namazının farzı ile birlikte sünneti de vaktinde
kılınmamışsa, o günün öğle namazı vaktinden önce farz ile birlikte kazâ
336 İLMİHAL
edilir. Yine, öğle namazının ilk sünneti cemaatle farza yetişmek için
terkedilecek olsa, farzdan sonra kazâ edilebilir. Kazâya kalan ilk sünnetin,
farzdan hemen sonra, son sünnetten önce kazâ edileceği görüşü fetvaya
esas olmuştur. Bununla birlikte son sünnetten sonra kazâ edilebileceği görüşü
de vardır. Böylece hem bir sünnet vakti içinde iki defa geri bırakılmamış
hem de son sünnetin yeri değişmemiş olur. Namazın tertibinin iki defa
değişmemesi için bunu uygun görenler de vardır. Cuma namazının ilk dört
rek‘at sünneti hakkında da bu öne alma veya geriye bırakma uygulaması
geçerlidir. Terkedilen diğer sünnetler kazâ edilmez. Başlandıktan sonra her
nasılsa tamamlanmadan yarıda kesilen veya bozulan herhangi bir nâfile
namazın kazâsı gereklidir ve bu konu sünnetlerin kazâsı konusuyla ilgili
değildir. Meselâ öğle namazının son sünnetine başlamış olan kimse cenaze
namazını kaçırmamak için bu sünneti yarıda bıraksa, başlanmış bir nâfile
ibadetin tamamlanması gerektiği için, bu iki rek‘at sünneti kılması sünnet
olmaktan çıkar, vâcip haline gelir.
Namaz belli vakitlerde yerine getirilmesi gereken bir farz olduğu için, bir
özür olmaksızın namazın vaktinde kılınmayıp kazâya bırakılması büyük
günahtır ve namazı kazâ etmek bu günahı kaldırmaz. Kaçırılan namazı kazâ
etmek, namazı terketme günahını kaldırır, fakat vaktinden sonraya bırakma
günahını kaldırmaz. Bunun için ayrıca tövbe ve istiğfar etmek gerekir.
Meşrû bir mazeret sebebiyle namazın kazâya kalması veya bırakılması
günah olmaz. Düşman korkusu veya bir ebenin doğum yapacak kadının başından
ayrılması halinde çocuğun veya annesinin zarar göreceğinden korkması
meşrû birer mazerettir. Nitekim Hz. Peygamber Hendek Savaşı’nda namazlarını
tehir etmiştir. Abdullah b. Mes‘ûd'un bu olaya ilişkin anlatımı şöyledir:
"Müşrikler, Hendek Savaşı’nda Resûlullah'ı dört vakit namaz kılmaktan
alıkoydular. Nihayet, gecenin Allah'ın bildiği kadar bir kısmı geçtikten sonra
Bilâl ezan okudu ve kamet getirdi; Hz. Peygamber ikindiyi kıldırdı; sonra Bilâl
kamet getirdi, Hz. Peygamber akşam namazını kıldırdı; sonra kamet getirdi,
Hz. Peygamber yatsı namazını kıldırdı" (Buhârî, “Mevâkýt”, 36, 38; Tecrîd-i
Sarîh Tercümesi, II, 535).
Bunu mazeret sebebiyle ikiden fazla namazın cem‘i olarak da değerlendirmek
mümkündür ve bu örnek saatlerce süren ameliyatlarda doktorlar için
bir ruhsat kapısı oluşturmaktadır.
Uyku ve unutma gibi bir özür sebebiyle namazı geçen kimse günahkâr
olmaz. Çünkü Hz. Peygamber, uyku sebebiyle namazı kılamadıklarından
şikâyet edenlere şöyle demiştir: "Uyku ihmal değildir. İhmal ancak uyanık
NAMAZ 337
lık halinde olandır. Sizden biri namazını unutur veya uyku yüzünden kılamazsa,
hatırladığı zaman onu kılsın" (Müslim, “Mesâcid”, 311; Ebû Dâvûd,
“Salât”, 11).
Ancak namazı kaçırmamak için vaktinde uyanmak üzere tedbir almak
elbetteki uygun olur.
Hayız ve nifas hallerinde kadınlardan namaz borcu düşer. Yani kadınlardan
bu hallerinde namaz kılmaları istenmediği gibi, bu halde iken kılmadıkları
namazları daha sonra kazâ etmeleri de istenmemiştir.
Beş vakit namaz süresince ve daha fazla devam eden akıl hastalığı veya
bayılma yahut koma halinde namaz borcu düşer. Ancak bu durumlar beş
vakit ve daha az bir müddet devam ederse bakılır: Ayıldığı zaman abdest
alıp, iftitah tekbiri alacak kadar bir zaman kalmışsa o vaktin namazını kazâ
etmesi gerekir.
Dinden dönmüş (mürted) kişinin, irtidat süresince veya daha önce kılmadığı
namazları kazâ etmesi gerekmez. Daha önce hac yapmışsa, yeniden
bu görevi eda etmesi gerekir. Müslüman toplumların dışında başka bir toplumda
İslâm'a giren, yani yabancı bir ülkede müslüman olan kimse namazın
farz olduğunu ve nasıl kılındığını öğreninceye kadar mâzur sayılır. Çünkü
böylesi bir durumda bazı emir ve yasakların ayrıntılarını bilmemek mazeret
kabul edilir.
B) İfa Şekli
Hanefîler'e göre kazâya kalmış bir namaz, vakti içinde nasıl eda edilecek
idiyse daha sonra kazâ edilirken o şekilde kılınır. Meselâ seferde iken dört
rek‘atlı bir namazı kaçıran kimse bunu ister seferde isterse aslî vatanına
döndükten sonra kazâ etsin, iki rek‘at olarak kılar. Aynı mantığın gereği
olarak, normal zamanda kazâya kalmış olan dört rek‘atlı bir namazı sefer
esnasında kazâ edecek olan kişi de sefer haline bakılmaksızın bu namazı
dört rek‘at olarak kaza edecektir.
Şâfiî ve Hanbelîler'e göre kazâ namazı kılınırken, kazânın yapılacağı yer
ve zaman dikkate alınır. Seferî olan kimse kazâya kalmış dört rek‘atlı namazı
iki rek‘at olarak kazâ eder. Bu namazın seferde veya ikamet halinde
iken kazâya kalmış olması, hükmü değiştirmez. Seferde kazâya kalan namaz
da, ikamet halinde kazâ edilince dört rek‘at olarak kılınır. Çünkü kısaltmanın
sebebi olan yolculuk kalkmıştır.
338 İLMİHAL
Namazlar kazâ edilirken gizli okunacak namazda kıraat gizli yapılır.
Açıktan okunacak namazı imam kıldırırsa açıktan okur; tek başına kılınırsa
açık veya gizli okumak tercihe kalmıştır.
Namazı kazâ edecek kişi tertip sahibi ise, yani o zamana kadar altı vakit
veya daha fazla namazı kazâya kalmamış bir kimse ise, kazâ namazı ile
vakit namazı arasında sıraya uyması gerekir. Tertip sahibi değilse bu
namazı kazâ etmeden diğerlerini kılabilir.
Tertip sahibi olan bir kimsenin bir farz namazını veya Ebû Hanîfe'ye
göre vâcip olan vitir namazını özürsüz yere veya hayız, nifas gibi namazı
düşüren nitelikte olmayan bir özür sebebiyle vaktinde kılmamış olması halinde
bu namazı ilk vakit namazından önce kazâ etmesi gerekir. Meselâ
tertip sahibi kimse sabah namazı vaktinde uyuyup kalsa bu namazı öğle
namazından önce kazâ etmesi gerekir. Eğer öğle namazını önce kılarsa sıra
gözetilmediği için bu namaz İmam Muhammed'e göre fâsid olur. Ebû Yûsuf'a
göre ise namaz fâsid olmaz, fakat farzlıktan çıkıp nâfileye dönüşmüş
olur. Ebû Hanîfe'ye göre ise bu namazın sıhhati askıdadır. Şöyle ki, kişi
bundan sonra o sabah namazını kazâ etmeden beş vakit namazını daha eda
edecek olursa bu altı vaktin hepsi de sahihe dönüşür. Fakat böyle beş vakit
namazını kılmadan kılamadığı o sabah namazını kaza ederse arada kılmış
olduğu vakit namazları fâsid olup yeniden kılınmaları gerekir.
Tertip sahibinin sıra gözetmesinin delili, Resûlullah'ın Hendek Savaşı’nda
dört vakit namazı kılamayınca bunları sıraya koyarak ve vakit namazından
önce kılmasıdır. İbn Ömer'in "Sizden her kim bir namazı kılamaz da, ancak
imamla birlikte namaz kılarken hatırlarsa namazını tamamlasın. Bundan
sonra unuttuğu namazı kılsın. Sonra da imamla birlikte kıldığı namazı iade
etsin" (Zeylaî, Nasbü'r-râye, II, 62) şeklindeki ifadesi de bu konudaki dayanaklardan
biridir.
Tertip, üç durumda düşer: 1. Kazâya kalan namazların sayısının vitir dışında
altı vakit ve daha fazla olması. 2. Vaktin hem kazâ hem de vakit namazı
kılmaya yetmeyecek kadar sıkışık ve dar olması. 3. Vakit namazının kılınışı
sırasında kazâya kalmış namazı olduğunun hatırlanmaması.
Tertip düştükten sonra, kazâ için belirli bir vakit kalmaz; mekruh vakitler
dışında istediği zamanda kazâ namazı kılınabilir. Mekruh vakitlere girmemesi
şartıyla, sabah namazından ve ikindi namazından sonra da kazâ
kılınabilir.
NAMAZ 339
Kazâya kalmış namazları kazâ ile meşgul olmak, nâfile namaz kılmaktan
önemli ve önceliklidir. Hanefî mezhebinde tasvip edilen görüşe göre,
vakit namazlarıyla birlikte kılınan düzenli nâfileler (revâtib sünnetler) bunun
dışındadır. Yani revâtib sünnetlere de riayet gösterilmeli ve bu sünnetler,
kazâ namazı kılmak gerekçesiyle terkedilmemelidir. Fakat üzerinde kazâ
namazı bulunan kimselerin bunlar dışında teheccüt, tesbih gibi diğer nâfile
namazları kılması uygun değildir.
Üzerinde çok sayıda kazâ namazı bulunan, meselâ namaza geç yaşlarda
başlamış olan kişi, geçmiş namazları kazâ ederken "Vaktine yetişip de kılamadığım
ilk sabah /ilk öğle /ilk ikindi /ilk akşam /ilk yatsı namazını kılmaya"
şeklinde niyet edebileceği gibi, "Vaktine yetişip de kılamadığım son sabah …
namazını kılmaya" şeklinde de niyet edebilir. Böylece hangi namazı kazâ ettiği
bir ölçüde belirli (muayyen) hale gelmiş olur.
XVI. SECDELERLE İLGİLİ MESELELER
A) SEHİV SECDESİ
Sehiv "yanılma, unutma ve dalgınlık" gibi anlamlara gelir. Buna göre sehiv
secdesi, yanılma, unutma veya dalgınlık gibi durumlar yüzünden namazın
vâciplerinden birini terk veya tehir etme durumunda, namazın sonunda
yapılan secdelere denilir. Sehiv secdeleri sayesinde namazda meydana gelen
kusur ıslah edilmiş, eksiklik telâfi edilmiş olur. Namaz esnasında pür dikkat
olmak ve titiz davranmak esas olmakla birlikte, çeşitli nedenlerle insanlar
namazlarında yanılabilirler. Peygamberimiz bu tür durumlarda, namaz kılan
kişinin "Allah'ın huzurunda saygısızlık ettim, kusur işledim" diyerek kendini
suçlamasının ve karamsarlığa düşmesinin önüne geçerek onu rahatlatmak,
vesveseden kurtarmak ve her yanılmada namazı yeni baştan kılma sıkıntısının
önüne geçmek maksadıyla, aslî olan bir farzın terkedilmediği durumlarda
bir telâfi ve düzeltme mekanizması olarak sehiv secdesi uygulamasını
öngörmüştür. Bununla birlikte unutmamalı ki, bir kimsenin tedavi imkânı
var diye sağlığını koruma konusunda dikkatsizlik göstermesi nasıl uygunsuz
bir davranış ise, telâfi imkânı var diye de namazda gevşek davranmak da
öyle, hatta daha da uygunsuz bir davranıştır.
Hz. Peygamber'in sehiv secdesinin anlamına ve amacına ilişkin olarak
söylediği sözlerden ikisi şöyledir:
340 İLMİHAL
"Biriniz namazında şüpheye düşerse doğrusunu araştırsın ve namazını
kanaatine göre tamamlasın, sonra selâm versin ve sehiv secdesi yapsın"
(Buhârî, “Salât”, 31).
"Biriniz namazı dört rek‘at mı yoksa üç rek‘at mı kıldığında şüpheye düşerse,
şüpheyi atsın ve yakînen bildiğine göre davranıp namazını tamamlasın.
Selâm vermeden önce iki secde yapsın. Eğer beş kılmış ise bu secdeler
namazına şefaatçi olur, eğer namazını tam kılmış ise bu secdeler şeytanın
uzaklaştırılmasına vesile olur" (Buhârî, “Sehv”, 6-7).
Sehiv secdesini gerektiren bir durum bulununca bu secdenin yapılması
Hanefîler'e göre vâciptir. Sehiv secdesi gerektiği halde bunu yapmayan kişi
günah işlemiş olur; fakat namazı bâtıl olmaz. Mâlikî ve Şâfiîler'e göre sehiv
secdesi namazın sünnetlerinden bir veya birkaçının terkedilmesi durumunda
yapıldığı için, sehiv secdesi yapmak sünnettir. Hanbelîler'e göre ise sehiv
secdesi duruma göre bazan vâcip, bazan sünnet, bazan da mubah olur. Meselâ
namazın bir sünnetini terketmekten dolayı sehiv secdesi yapmak mubahtır.
a) Sehiv Secdesinin Yapılış Biçimi
Son oturuşta "Tahiyyât" duası okunup iki yana selâm verildikten sonra
iki secde daha yapılır ve oturulur. Bu oturuşta Tahiyyât duası, "salavat (Salli
ve Bârik)" ve "Rabbenâ âtinâ" duası okunarak, her zamanki gibi önce sağa
sonra sola selâm verilir. Son oturuşta, sehiv secdesi öncesinde her iki tarafa
selâm verileceği görüşü, Ebû Hanîfe ve Ebû Yûsuf'a aittir. İmam Muhammed'e
göre ise, sadece sağ yanına selâm verdikten sonra sehiv secdesini
yapar. Sonraki Hanefî âlimler, imamın sehiv secdesi için iki yanına selâm
vermesi durumunda cemaatten birinin namazı bozacak bir iş işlemesinin
veya namaz bitti zannıyla dağılmalarının mümkün olduğu gerekçesiyle,
İmam Muhammed'in görüşünün imam olan kişi için, diğer ikisinin görüşünün
ise tek başına namaz kılan için münasip olduğunu belirtmişlerdir. Şâfiî
ve Ahmed b. Hanbel'e göre sehiv secdesi selâmdan hemen önce yapılır.
Zâhir rivayette Şâfiî ile Hanefî imamlar arasındaki görüş ayrılığının fazilet
ve evleviyet bakımından olduğu söylenirken, nevâdir kitaplarında bu
görüş ayrılığının câizlik (cevaz) noktasında olduğu söylenmektedir. Görüş
ayrılığının fazilet noktasında olması durumunda, Hanefî imamlara göre sehiv
secdesini selâmdan sonra Şâfiî'ye göre ise selâmdan önce yapmak daha
uygun ve faziletlidir (evlâ). Fakat görüş ayrılığının cevaz noktasında olması
durumunda ise, Hanefî imamlara göre sehiv secdesini selâmdan sonra yap
NAMAZ 341
mak gerekir, selâmdan önce yapılması câiz değildir. Sehiv secdesi selâmdan
önce yapılacak olursa, selâmdan sonra secdelerin tekrarlanması gerekir.
Şâfiî'ye göre ise sehiv secdesi selâmdan önce yapılmalıdır, selâmdan sonra
yapılırsa, sehiv geçersiz sayılır.
İmam Mâlik'e göre ise, sehiv secdesi namazda ziyade bir fiil işlemek yüzünden
yapılacaksa selâmdan sonra, bir noksanlık yüzünden yapılacaksa
selâmdan önce yapılır. Hem bir fazlalık hem de bir eksiklik yüzünden yapılacaksa,
bu durumda sehiv secdesi selâmdan önce yapılır. Namazda noksanlık
yapmak, namaz içindeki bir müekked sünneti veya en az iki gayr-i
müekked sünneti terketmek durumunda olur. Namazda ziyade yapmak ise,
namazın cinsinden olsun veya olmasın namazı bozmayacak kadar az bir fiil
ilâve etmek durumunda söz konusu olur. Meselâ namazın rükünlerinden
rükû ve secde gibi bir fiilin fazladan yapılması namazda fazlalık yapmak
olur.
Sehiv için yapılacak iki secde vâcip olduğu gibi, secdeden sonraki oturuşta
Tahiyyât okumak ve selâmla çıkmak da vâciptir. Sehiv secdesi yapması
gereken kişinin, salavat duasını (Salli ve Bârik), namaz oturmasında mı
yoksa sehiv secdesi oturmasında mı okuyacağı konusunda iki görüş bulunmaktadır.
Hanefî fakihlerinden Kerhî'ye göre salavat duası, sehiv secdesi
ka‘desinde okunur. Tahâvî'ye göre ise, selâm bulunan her ka‘dede, salavat
duasının okunması gerekir. Kerhî'nin görüşü daha sahih, Tahâvî'nin görüşü
ise daha ihtiyatlı görülmüştür. Bir kısım âlimlere göre, imam hakkında Kerhî'nin
görüşü evlâdır; çünkü imam tezce selâm verince halk imamın sehiv
secdesi yapacağını sezer ve dikkatli davranır. Münferid hakkında ise
Tahâvî'nin görüşü evlâdır.
Sehiv secdesi imam için ve tek başına namaz kılan kişi için söz konusudur.
İmamın sehvi yani yanılması, kendisi hakkında asaleten, kendisine
uyan cemaat hakkında tebean sehiv secdesini gerektirir. İmama uymuş bulunan
kişi (muktedî), imam sehiv secdesi yaptığında onunla birlikte yapar,
kendisi sehiv secdesini gerektiren bir şey yapmışsa bundan dolayı sehiv
secdesi yapmaz. İmam sehiv secdesini gerektiren bir şey yaptığı halde sehiv
secdesi yapmazsa muktedî de yapmaz.
b) Sehiv Secdesini Gerektiren Durumlar
Bilindiği gibi namazın kıraat, rükû ve secde gibi farzları, Fâtiha okumak
ve ardından başka bir sûre eklemek (zamm-ı sûre), tertibe riayet etmek gibi
vâcipleri ve ka‘delerde salavat okumak gibi sünnetleri bulunmaktadır. Na
342 İLMİHAL
mazın tam ve mükemmel olabilmesi için bunların hepsine riayet etmek,
namazın gereklerini tam ve yerli yerinde yapmaya çalışmak ve tam kalp
huzuru içinde namaz kılmaya özen göstermek gerekir. Bununla birlikte çeşitli
nedenlerle bu şartlara riayetsizlik söz konusu olabilir. Bu bakımdan
riayetsizlik söz konusu olabilecek fiilleri ve riayetsizlik durumunda ne yapılmak
gerektiğini bilmek önem arzeder.
Namazda riayetsizlik edilmesi yani terkedilmesi söz konusu olabilecek
fiil ya farz ya vâcip ya da sünnettir. Bunlardan her birinin terkedilmesinin
hükmü farklıdır. Şimdi bunların terkedilmesinin hükümlerini ayrı ayrı görelim.
1. Namazın farzlarından birinin terkedilmesi durumunda, bu farzın namaz
içinde telâfi (tedârik) edilmesi mümkün ise, farz olan bu fiilin -namaz içindekazâ
edilmesi gerekir. Kazâ yoluyla telâfinin mümkün olduğu durumların her
birinde sehiv secdesi yapmak gerekir. Namaz içinde kazâ yoluyla telâfi edilmesi
mümkün olmayan durumlarda, namazın farzlarından birinin terkedilmesi
sebebiyle oluşan eksiklik sehiv secdesiyle giderilemez. Namaz fâsid olur ve
yeniden kılınması gerekir (Terkedilmiş farzın namaz içinde kazâ edilebileceği
durumlar aşağıda gösterilmiştir).
2. Namazın sünnetlerinden birinin veya birkaçının terkedilmesi durumunda
bir şey yapılmaz. Sünnetler, namazın rükünlerinden olmadığı için
terkedilmesi durumunda namazda bir eksiklik olmaz ve sehiv secdesi yapmak
gerekmez.
3. Namazın vâciplerinden birinin terkedilmesi ise sehiv secdesini gerektirir.
Sehiv secdesini gerektiren durumlar sayılırken, farzın tehir edilmesi,
vâcibin terk ve tehir edilmesi diye sayılan üç ayrı durum esasında bir tek
duruma râcidir. Şöyle ki, namazın farzlarından ve vâciplerinden her birini
yerli yerinde, zamanında, hakkını vererek ve tertibini bozmadan yapmak
vâciptir. Buna göre, namazın farzlarından veya vâciplerinden biri tehir edildiği
zaman namazın vâciplerinden biri terkedilmiş olacağından, sehiv secdesi
yapmanın bir tek sebebi vardır, o da bir vâcibin terkedilmesidir. Bu bakımdan
namazın farzlarından birini tehir etme yani yapılması gereken yerden
geriye bırakma durumu da bir vâcibin terkedilmesi anlamına gelmekte
ve bu durumda farzın tehiri ve vâcibin terki yüzünden sehiv secdesi yapmak
gerekmektedir. Yine namazın fiillerinden birini yeri değilken fazladan yapmak
da vâcibin terki sayılır.
NAMAZ 343
Namazın önemini ve anlamını bilen ve bunu inanarak yerine getiren bir
kimsenin namazın vâciplerinden birini kasten terketmesi düşünülemez. Bununla
birlikte, fakihler, her türlü ihtimali göz önüne alarak vâcibin kasten
terkedilmesinin hükmünü de belirlemişlerdir. Buna göre, vâcibin kasten yani
bilerek terkedilmesi ile sehven (yanılarak) terkedilmesinin hükmü birbirinden
farklıdır. Bir vâcip sehven terkolunmuşsa, sehiv secdesi gerekir. Vâcibin
kasten terkolunması ise isâet yani yakışıksız ve kötü bir davranış olmakla
birlikte, sehiv secdesi yapmayı gerektirmez. Fakat bu şekilde kılınan namaz
eksik olur. Âlimlerin birçoğu, yaptığı işten pişman olduğunun ve hatasını
anladığının bir göstergesi olarak bu namazı iade etmenin uygun olacağını
söylemişlerdir. Bu şuurda olmayan ve namazı aslî amacıyla bütünleştiremeyen
kimse, vâcibi kasten terk veya tehir etmişse, böyle birine de iadeyi teklif
etmek mânasız bulunmuştur. Sehiv secdesini gerektiren bir şeyi kasten işlemek
durumunda, kural olarak sehiv secdesi gerekmemekle birlikte bu kural
için iki istisna getirilmiştir: Birisi Fâtiha sûresinin, diğeri birinci oturuşun
kasten terkedilmesi durumudur. Yani Fâtiha'yı veya birinci oturuşu gerek
sehven gerek kasten terketme durumunda sehiv secdesi vâciptir.
aa) Terkedilmiş Bir Farzın Namaz İçinde Kazâ Yoluyla Telâfi
Edilebileceği Durumlar
a) Bir kimse iftitah tekbiri alarak namaza durup kıyamı da yerine getirdikten
sonra kıraat etmeden rükûa varır da kıraati unuttuğunu rükûda hatırlarsa,
unutulan bu kıraatin kazâ yoluyla telâfi edilmesi mümkündür. Bu
kişi rükû halinde iken Kur'an'dan bir âyet okursa, bu suretle terkettiği farzı
(ki bu kıraattir) telâfi etmiş olur. Fakat kişi kıraat etmediğini rükûda iken
değil de secdede iken hatırlayacak olursa artık unutulan kıraatin namaz
içinde kazâ yoluyla tedarik edilmesi mümkün olmaz, namaz fâsid olur ve
yeniden kılınması gerekir.
b) Bir kişi iftitah tekbiri alıp kıyam ve kıraatten sonra rükû etmeden
doğrudan secdeye inecek ve birinci secdede rükû yapmadığını hatırlayacak
olsa, bunun da kazâ yoluyla telâfi edilmesi mümkündür. Bu kişi hemen
ayağa kalkar ve rükûunu yapar. Bu yaptığı rükû, az önce yaptığı secdeyi
iptal ettiği için, bu rükûdan sonra yeniden iki secde yapar ve namaza devam
eder. Rükû yapmadığını ikinci secdede hatırlayacak olursa, artık bunun telâfisi
mümkün değildir. Namaz fâsid olur ve yeniden kılması gerekir.
344 İLMİHAL
c) Bir kimse dört rek‘atlı farz namazda son oturuşu (ka‘de-i ahîre) unutarak
beşinci rek‘ata kalkar da beşinci rek‘atı kılmakta iken son oturuşu
yapmadığını hatırlarsa, bunu henüz secdeye varmadan hatırlaması halinde
bunun telâfisi mümkündür. Hemen oturur, Tahiyyât okur ve selâm verir,
farz olan oturuşu geciktirdiği için de sehiv secdesi yapar. Fakat beşinci
rek‘atın secdesini yaptıktan sonra hatırlayacak olursa o vakit ka‘de-i
ahîrenin telâfisi mümkün değildir. Namazının farzlığı bâtıl olur ve farz diye
kıldığı beş rek‘at namaz nâfileye dönüşür. Bir rek‘at daha kılarak bu nâfileyi
altıya tamamlar. Farzı tekrar kılar.
Dört rek‘atlık farz namazda, eğer ka‘de-i ahîre yapıldıktan sonra yanlışlıkla
beşinci rek‘ata kalkılacak olursa, bu fazla rek‘at secde ile tamamlanmış
olsa dahi namazın farzlığını iptal etmez. Fazladan kılınan rek‘atı tam bir
nâfile haline getirmek için ona bir rek‘at daha ilâve edilir. Selâm tehir edildiği
için de namazın sonunda sehiv secdesi yapılır.
Kazâ yoluyla telâfinin mümkün olduğu bu örneklerin her birinde sehiv
secdesi yapmak gerekir. Öte yandan, bu örnekler kişinin rükû veya secde
veya ka‘de-i ahîreyi terketmesi durumlarına ilişkindir. Kişi iftitah tekbirini
terketmişse bunun kazâ yoluyla telâfi edilmesi mümkün olmaz; namaz bâtıl
olur.
bb) Sehiv Secdesi Yapılması Gereken Durumlar
1. Rüknün tekrarı. Namazın rükünlerinden birini tekrar etmek veya bir
rüknü tehir etmek, meselâ bir rek‘atta iki defa rükû veya üç defa secde yapmak
durumunda, namaz kılan kişi ister imam ister münferit olsun, sehiv
secdesi gerekir. Birinci ve ikinci rek‘atlarda Fâtiha'nın arka arkaya tekrar
okunması, rükûda veya secdede veya teşehhüt yerinde kıraat edilmesi yani
Kur'an okunması da böyledir. Namazın bir rek‘atında farz olan kıraat sehven
terkedilip rükûa gidilse ve rükûda hatırlansa, kıyama dönülüp tekrar
kıraat yapılır ve tekrar rükûa gidilir. Ancak bu durumda bir rek‘atta iki rükû
yapıldığı için sehiv secdesi gerekir.
2. Takdim ve tehir. Namazın rükünlerinden birinin takdim veya tehir
edilmesi sehiv secdesini gerektirir. Meselâ kıraatten önce rükû etmek veya
oturacağı yerde kıyam etmek veya kıyam edeceği yerde oturmak veya rükû
yerinde secde etmek veya secde edecek yerde rükû etmek, kısaca bir fiili
başka bir fiilin yerinde yapmak durumunda, namaz kılan kişi ister imam
ister münferit olsun, sehiv secdesi gerekir. Unutulan secdenin sonradan
hatırlanarak yapılması halinde de bu tehiri telâfi için sehiv secdesi yapılır.
NAMAZ 345
3. Ara verme. Bu genelde namaz içinde uzunca bir süre tereddüt ve düşünme
şeklinde olur. Uzunca bir müddet düşünme veya düşünmenin uzaması,
ortalama olarak bir rükün eda edilecek kadar sürenin, bir rükün veya
bir vâcibi eda etmeksizin, bir şey yapmaksızın geçirilmesi demektir. Bu
uzunca düşünme, namaz kılan kişiyi bir rüknü veya bir vâcibi yerinde edadan
alıkoyduğu için sehiv secdesi gerekir. Bir rüknün eda edildiği sıradaki
düşünme ise sehiv secdesini gerektirmez.
Namaz kılan kişi kıyamda iftitah tekbirini aldığında şüphe etse, "uzunca
bir müddet" düşündükten sonra, iftitah tekbirini almış olduğunu hatırlasa
veya “Tekbir almadım” diye yeniden tekbir aldıktan sonra başlangıçta tekbir
almış olduğunu hatırlasa sehiv secdesi gerekir.
Fâtiha'dan sonra ne okuyacağını düşünürken, namazın bir rüknünü eda
edecek miktarda sükût etmiş olsa, sehiv secdesi yapar.
Üç rek‘at mı dört rek‘at mı kılındığında tereddüt edilerek düşünülse veya
Fâtiha okunduktan sonra hangi sûrenin okunulacağı düşünülse, yine sehiv
secdesi gerekir. Çünkü bu durumlarda düşünmenin uzaması sebebiyle vâcip
tehir edilmiş olmaktadır.
4. Kıraat eksikliği veya fazlalığı. Bir kimse Fâtiha sûresini hiç okumasa
veya büyük bir kısmını okumasa, ya da Fâtiha'dan sonra sûre koşmasa
sehiv secdesi gerekir.
Fâtiha'yı okuyup, arkasından başka bir sûre okumadan Fâtiha'yı ikinci
kez okuyacak olsa, sehiv secdesi yapmalıdır. Fakat Fâtiha'yı sûreden sonra
ikinci kez okusa, sahih görüşe göre sehiv secdesi gerekmez. Fâtiha'yı son iki
rek‘atta iki kere okuması durumunda da ittifakla sehiv secdesi gerekmez.
Bir kimse, dört rek‘at farzın ilk iki rek‘atında bir şey okumasa, sonra
bunu hatırlasa, son iki rek‘atta hem Fâtiha okur, hem sûre koşar ve selâmdan
sonra sehiv secdesi yapar.
Bir kimse birinci veya ikinci rek‘atta Fâtiha’nın devamında sûre okumasa,
rükûda iken veya rükûdan başını kaldırdıktan sonra secdeden önce
bunu hatırlarsa, kıyama avdet eder, yani ayağa kalkar ve sûreyi okur, sonra
tekrar rükû eder. Namazın sonunda da sehiv secdesi yapar. Kıyama dönüp
kıraat ettikten sonra rükûu yeniden yapmazsa namazı bozulur. Çünkü sûre
okumakla, önce yaptığı rükû iptal edilmiş olur.
Dört veya üç rek‘atlı farzların ilk iki rek‘atında Fâtiha'dan sonra birer
sûre okunmamışsa, bu sûre üçüncü ve dördüncü rek‘atlarda Fâtiha'dan
346 İLMİHAL
sonra eklenir. Eğer bu namaz cemaatle kılınan bir akşam veya yatsı namazı
ise, üçüncü ve dördüncü rek‘atlarda hem Fâtiha ve hem de eklenecek sûre
açıktan okunur. Fâtiha'nın değil de sadece sûrenin açıktan okunacağını
söyleyen de vardır. Ebû Yûsuf'a göre ikisi de gizli okunur. Çünkü son
rek‘atlarda gizli okumak sünnettir. Ebû Yûsuf'tan diğer rivayete göre ise,
yeri geçtiği için artık bu sûre hiç okunmaz. Hangi görüş alınırsa alınsın hepsine
göre de sehiv secdesi yapmak gerekir.
Namazda Fâtiha'dan önce sehven başka bir sûre okunsa, Fâtiha okunup
ardından sûre yeniden okunur, namazın sonunda sehiv secdesi yapılır. Bu
tertip noksanı rükû halinde bile hatırlansa, doğrulup sırasınca yeniden
okunmalıdır. Bu şekildeki bir yanılma pek nâdir vuku bulduğu için, az veya
çok olmasına bakılmaz, Fâtiha'dan önce bir tek harf bile okunsa, yeni baştan
okuyup sehiv secdesi yapılır.
Bir kimse Fâtiha okuyup okumadığında tereddüt etse, henüz başka bir
sûre okumamışsa Fâtiha'yı okur. Fakat başka bir sûre okumuşsa artık Fâtiha'yı
okumaz. Çünkü sûrenin Fâtiha'dan önce okunmuş olma ihtimali daha
ağır basar. Bununla birlikte kendisinin bu hususta ağır basan bir kanaati
varsa, o kanaatine göre davranmalıdır.
Bir kimse vitirde Kunut duasını okumadığını rükûdan sonra anlasa, secdeden
önce veya sonra olması farketmez, dönüp Kunut duası okumaz; namazın
sonunda sehiv secdesi yapar. Kunut okumadığını rükû esnasında hatırlasa sahih
olan rivayete göre dönüp Kunut okuması gerekmez. İster dönüp Kunut
okusun, isterse dönmeyip namazına devam etsin, sehiv secdesi gerekir.
Kunut tekbirinin terkinden dolayı sehiv secdesi gerekip gerekmediği konusunda
imamlardan rivayet olmadığı için kimi âlimler Kunut tekbirinin
terkedilmesi durumunda sehiv secdesi gerekmediğini, kimileri de bayram
namazına kıyasla sehiv secdesi gerekeceğini söylemişlerdir.
Vitir kılan kimse, üçüncü rek‘atta Fâtiha ve sûre okumadan Kunut okuyup
rükûa varsa ve Fâtiha ile sûre okumadığını bu esnada hatırlasa kıyama
dönerek Fâtiha ve sûre okur.
Kıyamda iken Fâtiha'dan sonra ve sûreden önce teşehhüt okusa, vâcip
olan zamm-ı sûreyi geciktirdiği için sehiv secdesi yapması gerekir.
Dört rek‘at farzın son iki rek‘atında Fâtiha'dan sonra sûre okusa, tercih
edilen görüşe göre, sehiv secdesi gerekmez.
NAMAZ 347
Farz namazların üçüncü ve dördüncü rek‘atlarında kasten Fâtiha veya başka
bir sûre okumaksızın sükût edilmesi, kötü bir davranış (isâet) olmakla birlikte
sehiv secdesini gerektirmez. Fakat farzın üçüncü ve dördüncü rek‘atında sehven
sükût edilmişse, Ebû Hanîfe'ye göre sehiv secdesi gerekir.
Münferit olarak namaz kılan kişinin açıktan veya gizliden okumasından dolayı,
zâhir rivayete göre sehiv secdesi gerekmez. Şu var ki gizli okunması gereken
bir yerde meselâ öğle namazında kasten açıktan okursa isâet etmiş olur.
Münferidin gündüz kılınan nâfile namazlarda açıktan okuması da mekruhtur.
5. Secde ve rükûda hata. Rükû ve secdeyi düzgün, yani ta‘dîl-i erkâna
uygun olarak yapmayan kişi, sehiv secdesi yapılmalıdır. Rükûun ta‘dil edilmesi
yani düzgün yapılmasının ölçüsü, rükûda uzuvları sakin oluncaya değin
durup geri doğrulup kalktığı vakitte uzuvları sakin oluncaya değin durmaktır.
Secdenin ta‘dil edilmesinin ölçüsü ise, secdede uzuvları sakin oluncaya değin
durup geri başını kaldırdığı vakit uzuvları sakin olunca oturup sonra ikinci
secdeye varmaktır. Ta‘dil terkolunmakla sehiv secdesinin vâcip olacağı görüşü
Kerhî'ye aittir. Cürcânî'ye göre ise sehiv secdesi lâzım olmaz. Ebû Yûsuf ve
Şâfiî'ye göre ta‘dil-i erkânın farz olduğu, dolayısıyla terkedilmesi durumunda
namazın fâsid olacağı da dikkate alınarak ta‘dîl-i erkân konusunda titiz davranmalı,
her bir rüknü düzgün yapmaya ihtimam göstermelidir.
Bir kimse birinci veya ikinci rek‘atta bir secdeyi yapmadığını namazı tamamladığı
sırada hatırlasa namazı fâsid olmaz, terkettiği secdeyi yapar,
tertibi terkettiği için sehiv secdesi yapar.
6. Ka‘dede hata. Bir kimse ka‘de-i ahîreyi unutup başka bir rek‘atı kılmaya
kalkarsa, secde etmediği müddetçe oturup sonra sehiv secdesi yapacağını,
eğer secdeden sonra hatırlarsa, o kişinin farz diye kıldığı namazın
nâfileye dönüşeceğini daha önce görmüştük.
Kişi farz namazda birinci oturuşu unutup kıyama yönelse de sonra hatırlasa,
eğer oturmaya yakın ise oturur. Bu durumda kimileri sehiv secdesi
gerekir demişlerse de, sahih görüşe göre bu durumda sehiv secdesi yapılmaz.
Eğer kıyama yakın ise, oturmayıp namazına devam eder ve vâcip olan
birinci oturuşu terkettiği için namazın sonunda sehiv secdesi yapar. Eğer
kişi tam ayağa kalktıktan sonra birinci oturuşu yapmadığını hatırlayıp geri
oturacak olursa namazı fâsid olur. Çünkü bu takdirde farz olan kıyam bozulmuş,
namazın tertibi tamamen değiştirilmiş olur. Bu söylenenler, farz namaza
göredir. Nâfile namazda ise, her hâlükârda oturmak gerekir. Meselâ
herhangi bir sünnet namazda, ikinci rek‘atın sonunda oturulup Tahiyyât
348 İLMİHAL
okunmadığı üçüncü rek‘atta hatırlanacak olursa, üçüncü rek‘atın secdesine
varılmadığı sürece hemen oturulur. Namazın sonunda sehiv secdesi yapılır.
Bir kimse dört rek‘at nâfileyi birinci oturuşu terkederek kılsa, namazı
fâsid olmaz. Sehiv secdesi vâcip olur.
7. Tahiyyât'ı terk. Birinci veya ikinci oturuşta Tahiyyât okumak
terkedilse sehiv secdesi lâzım olur. Çünkü vâcibin terki söz konusudur.
Birinci oturuşta teşehhütten sonra "Allahümme salli alâ Muhammed"
dense sehiv secdesi lâzım olur. Kimilerine göre de "ve alâ âl-i Muhammed"
denmedikçe sehiv secdesi gerekmez. Ebû Hanîfe’ye göre ilk oturuşta teşehhüt
üzerine bir harf dahi eklenecek olursa sehiv secdesi lâzım olur. Kimileri de,
birinci oturuşta teşehhüt üzerine ziyade, bir rükün eda edecek miktar olmadıkça
sehiv secdesi gerekmez, sahih olan da budur demişlerdir.
Namazda Tahiyyât, salavat ve zikirlerin açıktan okunması sehiv secdesini
gerektirmez.
Birinci oturuşta imam teşehhüdü tezce bitirip üçüncü rek‘ata kalkarsa,
muktedî teşehhüdü tamamlamadan imama uymak için teşehhüdün bir kısmını
terketmemeli; teşehhüdü okuyuncaya değin imama uymayı geciktirmelidir.
Birinci oturuşta teşehhüd tekrar okunsa, sehiv secdesi gerekir; son oturuşta
teşehhüd ikinci kez okunsa sehiv secdesi gerekmez; üç dört defa okunacak
olsa o vakit sehv ile uzunca bir süre beklenmiş olur ve sehiv secdesi
vâcip hale gelir.
8. Öğle namazının ilk oturuşunda namazı tamamladım zannıyla selâm
verdikten sonra henüz iki rek‘at kılmış olduğunu, geriye iki rek‘at kaldığını
anlayan kişi, kalkıp namazını tamamlar, sonra sehiv secdesi yapar.
Namazdan çıktım zannıyla bir kimse selâm vermeyi unutarak ka‘deyi
uzatsa, sonra namazdan henüz çıkmamış olduğunu anlasa hemen selâm
verir ve sehiv secdesi yapar.
9. Sehiv secdesi yaparken, sehiv secdesi gerektirecek bir iş yapılsa teselsüle
düşme ihtimaline binaen, artık ikinci bir sehiv secdesine gerek olmaz.
Bu bakımdan bir kimse kaç kez yanılırsa yanılsın, kendisine vâcip olan sadece
bir kez sehiv secdesi yapmaktır.
10. İmama sonradan yetişen kimse unutarak imamla birlikte selâm verecek
olsa sehiv secdesi gerekmez.
NAMAZ 349
11. Sehiv secdesi yapması gereken kişi, bunu unutarak selâm verse,
araya dünya kelâmı da girmeden sehiv secdesi yapması gerektiğini hatırlasa,
mescidden çıkmadıkça ve söz söylemedikçe (biriyle konuşmadıkça)
sehiv secdesi yapabilir.
12. Bir kimse öğle namazını “Üç rek‘at mı yoksa dört rek‘at mı kıldım?”
diye kuşkulanırsa; eğer bu kuşku ilk kuşkusu ise namazı baştan kılar, bu
kuşku ilk değilse biraz düşünür, kanaatine göre davranır. Namazı yeniden
kılması gerekmez.
Meselâ, sabah namazını kılarken “Bir rek‘at mı yoksa iki rek‘at mı kıldım?”
diye şüphe etse, biraz düşününce iki rek‘at kıldığına kanaat getirirse
oturur, selâm verir ve sehiv secdesi yapar. Bir rek‘at kıldığına kanaat getirirse,
bir rek‘at daha kılar oturur selâm verir ve sehiv secdesi yapar. Bir mi
iki mi kıldığına kanaat getiremeyip kararsız kalsa, az olan ihtimali esas alır,
bir rek‘at daha ilâve eder ve namazın sonunda sehiv secdesi yapar.
Dört rek‘atlı bir namaza başlayan kimse, kıldığı rek‘atın birinci rek‘at mı,
ikinci rek‘at mı olduğunda kuşkuya düşüp, bir tarafı tercih edemezse, kendisini
bir rek‘at kılmış sayar ve birinci sayılan rek‘atın ikinci ve üçüncü sayılan
rek‘atın da dördüncü rek‘at olma ihtimali bulunduğu için, her bir rek‘atın sonunda
ihtiyaten teşehhüt miktarı oturur. Bu suretle dört oturuş yapmış olur.
Bir kimse kıldığı rek‘atın ikinci mi yoksa üçüncü mü olduğu hususunda
kuşkuya düşse, sahih görüşe göre, bu rek‘atın sonunda oturmaz. Bir tarafı
tercih edemediği takdirde bunu ikinci rek‘at sayar, geri kalan rek‘atları tamamlar.
Akşam namazı ile vitir namazının durumu farklıdır. Bu kuşku
bunlardan birinde ortaya çıkarsa, oturmak gerekir. Çünkü kuşku edilen
rek‘atın üçüncü rek‘at olma ihtimali bulunmaktadır. Kuşku edilen rek‘atın
ikinci rek‘at olma ihtimaline binaen de teşehhütten sonra bir rek‘at daha
ilâve edilir. Bunların sonunda sehiv secdesi yapılır.
Dört rek‘atlı namazlarda, kılınmakta olan rek‘atın dördüncü mü beşinci mi
olduğunda ve sabah namazında, kılınan rek‘atın ikinci mi üçüncü mü olduğunda
ve üç rek‘atlı namazlarda, kılınan rek‘atın üçüncü mü dördüncü mü
olduğunda kuşku edilse, sonunda oturulur. Teşehhütten sonra kalkılır, bir
rek‘at daha kılınır. Çünkü bu rek‘atların fazla olma (yani beşinci, üçüncü, dördüncü
olma) ihtimali vardır. İlâve edilen bir rek‘at ile fazla olan kısım nâfile
olmuş olur. Sonunda sehiv secdesi yapılır. Bu hüküm, kuşkunun kılınmakta
olan rek‘atın secdesinden önce olmasına göredir. Eğer bu kuşku, ilk secde
yapıldıktan sonra doğmuşsa namaz ittifakla bâtıl olur. Çünkü kuşku duyu
350 İLMİHAL
lan rek‘atın ziyade olup farz olan son oturuşunun terkedilmiş olması muhtemeldir.
İlk secde halinde ise İmam Muhammed'e göre namaz bâtıl olmaz.
Namazı tamamladıktan sonra vâki olan kuşkuya itibar edilmez. Müminin
hali lehine yorumlanıp tamam kılmış olduğuna hükmedilir. Fakat zann-ı galibi,
namazı eksik kıldığı yönünde ise bu takdirde iade eder. İmam Muhammed'e
göre, teşehhüt okunduktan sonra vâki olan kuşkuya itibar edilmez.
13. Bir kimse “Öğle namazını kıldım mı kılmadım mı?” diye kuşku duysa,
vakit içinde ise bu namazı kılmak lâzımdır, vakit çıktı ise bir şey gerekmez.
Rükû veya secde yapıp yapmadığında kuşku duyarsa, namaz içinde ise,
kuşku duyduğu şeyi (rükû veya secde) tekrar eder, namazdan ayrıldıktan
sonra ise bu kuşkuya itibar edilmez.
14. Mesbûk, yani cemaatle namaza sonradan katılan kimse imam ile
birlikte sehiv secdelerini yapar, isterse bu sehiv secdesini gerektiren iş, kendisinin
uymasından önce gerçekleşmiş bulunsun.
Mesbûk, henüz imam selâm vermeden ayağa kalkıp kıraatte hatta rükûda
bulunduktan sonra imam selâm verip sehiv secdesi yaparsa, mesbûk
bu secdelere iştirak eder. Bu ana kadar yapmış olduğu kıraat ve rükûu aradan
kalkar, hiç yapılmamış gibi olur. İmamın selâm vermesinden sonra kalkar,
eksik kalan rek‘atlarını tamamlar. Bununla birlikte mesbûk, imamın
selâmını beklemeden ayağa kalktığında, imam sehiv secdesi yaparsa,
mesbûk ona uymadığı takdirde namazı fâsid olmaz. Namazını tamamlayınca
bu sehiv secdesini kendisi yapar. Ayrıca eğer mesbûk secdeye vardıktan
sonra imam sehiv secdesi yapacak olsa, mesbûk artık ona uyamaz,
namazına devam eder ve namazın sonunda sehiv secdesini kendisi yapar.
Mesbûkun, imamdan sonra kendi başına kılacağı rek‘atlardan birinde
sehiv etmesi durumunda sehiv secdesi yapması gerekir. Daha önce imamla
birlikte sehiv secdesi yapmış olması bunu değiştirmez.
Mesbûk imam ile birlikte sehven selâm verse bundan dolayı sehiv secdesi
yapması gerekmez. Fakat imamın selâmından sonra selâm verecek
olsa, sehiv secdesi gerekir. Çünkü birinci durumda muktedî, ikinci durumda
ise münferittir. Muktedîye kendi sehvinden dolayı sehiv secdesi gerekmez.
15. Sehiv secdesi yapmakta olan veya sehiv secdesinin teşehhüdünde bulunan
imama uymak câizdir. Bu durumda imama uyan kişi cemaate yetişmiş sayılır.
Aynı şekilde sehiv secdesinde namaz hali devam ediyor olduğu için meselâ
kısalttığı bir namazda üzerine sehiv secdesi gereken yolcu, sehiv secdesini yaptıktan
sonra ikamete niyet eylese, kıldığı namazı dörde tamamlar.
NAMAZ 351
16. İmamla cemaat arasında ihtilâf olursa ve meselâ cemaat üç kıldın
dese, imam da dört kıldığını söylese; eğer imamın dört kıldığına yakýni
varsa, yani dört kıldığından eminse, cemaatin sözüne itibar edilmez. Eğer
imam dört kıldığından emin değilse, söz cemaatindir. İhtilâf cemaat arasında
olursa, bazısı dört kıldı, bazısı üç kıldı derse, imam hangi tarafta ise söz
imamındır, imamla birlikte bir kişi dahi olsa. Ama imam eğer namazı iade
etse, cemaat de iktidâ etse, yani imamla birlikte namaza başlasalar,
iktidâları sahih olur. Zira eğer imamın sözü gerçek ise, sonra kıldıkları namaz
nâfile olur ve cemaat imama nâfilede uymuş olur. Eğer imamın sözü
yanlış ise kıldığı namaz, vakit namazı olur, farz olur.
cc) İmamlara Özel Durumlar
Farz ve nâfile namazlar ile bayram ve cuma namazında sehiv secdesinin
hükmü kural olarak aynı olmakla birlikte Hanefîler bayram ve cuma namazlarında
kalabalık cemaatin kargaşaya düşmesini önlemek için, bu namazlarda
sehiv secdesi yapılacak durumları en aza indirmeye çalışmış, çoğu
durumda sehiv secdesinin terkedilmesini daha uygun (evlâ) görmüşlerdir.
İmam bayram namazının tekbirlerinden bir veya ikisini terketse, sehiv
secdesi gerekir. Ebû Hanîfe'den bir rivayete göre, bayram namazlarının bütün
tekbirlerinin terkedilmesi durumunda da sehiv secdesi yapılır.
İmam olan kimse namazda gizli okunacak yerde açıktan (cehr) veya açıktan
okunacak yerde gizlice okusa zâhir rivayete göre bunun az veya çok olmasına
bakılmaksızın sehiv secdesi gerekir. Bazı âlimler bunu bir ölçüye bağlamaya
çalışmışlardır. Buna göre, Fâtiha'nın tamamını veya büyük bir kısmını
yahut sûreden üç kısa âyet veya bir uzun âyeti, kısaca namaz sahih olacak
miktardaki âyeti, gizli okunacak yerde açıktan veya açık okunacak yerde gizliden
okumak durumunda sehiv secdesi gerekir. Gizli okunacak yerde Fâtiha'-
nın çoğu sehven açıktan okunsa, geri kalan kısmı gizli okunmalıdır. Açıktan
okunması gereken bir namazda Fâtiha kısmen gizliden okunup, açıktan
okunması gerektiği hatırlanırsa Fâtiha yeni baştan açıktan okunur.
İmam meselâ sabah namazında Fâtiha'yı gizliden okuyup sonra bu durumu
farketse, Fâtiha'yı yeniden okumasına gerek yoktur. Ekleyeceği sûreyi
açıktan okur.
İmam teravih namazında gizli okusa, sehiv secdesi gerekir.
Bir kimse, açıktan okunan namazın ilk iki rek‘atında kıraat etmese, son
iki rek‘atta açıktan okur ve sehiv secdesi yapar.
352 İLMİHAL
Bir kimse gece namazını kazâya bıraksa, gündüz imam olarak kazâ ederken
sehven gizliden okusa, sehiv secdesi gerekir. Gündüz namazını kazâya
bırakıp geceleyin imam olarak kazâ etse ve sehven açıktan okusa yine sehiv
secdesi gerekir. Bir kimse geceleyin nâfile namaz kıldırmak üzere bir topluluğa
imam olsa ve sehven gizliden okusa, yahut gündüz nâfile namaz kıldırmak
üzere imam olup sehven açıktan okusa (cehr) sehiv secdesi gerekir.
Bunu kasten yaparsa isâet etmiş olur.
B) TİLÂVET SECDESİ
Tilâvet secdesi, Kur'ân-ı Kerîm'de on dört yerde geçen secde âyetlerinden
birini okumak veya işitmek durumunda yapılan secdeye denir. Peygamberimiz’in,
içinde secde âyeti bulunan bir sûre okuduğunda secde ettiği,
sahâbenin de onunla birlikte secde ettiği ve bazılarının alınlarını koyacak
yer bulamadıkları rivayeti yanında bu konuya ilişkin olarak Peygamberimiz’in
şöyle buyurduğu rivayet olunmaktadır:
"Âdemoğlu secde âyetini okuyup secde edince, şeytan ağlar ve 'Vay benim
halime! Âdemoğlu secde etmekle emrolundu ve hemen secde etti; cennet
onundur. Ben ise secde etmekle emrolundum, ama secde etmekten
kaçındım, bundan dolayı cehennem benimdir' diyerek oradan kaçar" (Müslim,
“Îmân”, 35).
Secde âyetlerinin bir kısmında genel olarak müşriklerin yüce yaratıcının
karşısında boyun bükmekten ve secde etmekten kaçındıkları anlatılmakta,
bir kısmında ise müminler/muhataplar doğrudan secde etmekle emrolunmaktadır.
Secde âyetlerinin bu muhtevası göz önünde bulundurulursa, bu
âyetleri okuyan veya işiten kimsenin secde yapması, hem emre itaat etmek
hem de secde etmekten kaçınanlara tepki göstermek ve muhalefet etmek
anlamına gelmektedir. Bu bakımdan, tilâvet secdesiyle yükümlü olabilmek
için her şeyden önce, dinlenen âyetin secde âyeti olduğunun bilinmesi gerekir.
Dinlediği âyetler arasında secde âyeti bulunduğunu bilmeyen kişinin
secde etmesi gerekmez. Meselâ teyp, radyo ve televizyonda okunan Kur'an'ı
dinlerken secde âyeti geçse ve dinleyen kişi bunun secde âyeti olduğunu
bilmiyorsa onun secde etmesini beklemek doğru olmaz. Fakat okunan
Kur'an'ın meâli veriliyorsa ve dinleyen kişi üslûptan veya lafızdan secde
etmenin uygun olacağını çıkarıyorsa secde etmesi gerekir. Çünkü, ya bütün
mahlûkatın Allah'ı tesbih ve tâzim ettiği, iyi kullarının Allah'a secde ettikleri
anlatılıyordur, ya da müşriklerin secde etmekten kaçındıkları söz konusu
NAMAZ 353
edilmiştir. Her iki halde de dinleyen kişinin, içinden müminlerin secde edişini
tasvip, inanmayanların itaatsizliğini ise tekzip etmesi, bu duygusunun
bir gösterimi ve dışa vurumu olarak da secde etmesi gerekir. Âlimlerin,
secde âyetini telaffuz etmeksizin sadece gözüyle süzen kişinin secde etmesinin
gerekmeyeceğini söylemeleri, gözüyle süzmenin okuma sayılıp sayılmayacağı
tartışması yanında, secde âyetinin açıktan okunup ardından secde
edilmesinin meydana getireceği izlenim ile de ilgilidir.
Secde âyetini okuyan veya işiten her mükellefin secde etmesi gerekir. Tilâvet
secdesi, ibadet içeriğinin ötesinde bir inanç anlamı ve bağlantısı içerdiği
için, abdestsiz olan kişilerin, hatta hayızlı kadınların hemen secdeye kapanmalarının
mümkün hatta gerekli olduğunu söyleyenler olmuşsa da, âlimlerin
çoğunluğu tilâvet secdesi için abdest şartında ısrar etmişlerdir. Tilâvet secdesi
yapmak, Hanefîler'e göre vâcip, diğer üç mezhebe göre ise sünnettir.
Tilâvet secdesi şöyle yapılır: Başta, tilâvet secdesi yapacak kişinin abdestli,
üstünün başının temiz ve avret yerlerinin de örtülü olması şarttır. Tilâvet secdesi
yapmak niyetiyle abdestli olarak kıbleye dönülür ve eller kaldırılmaksızın
"Allâhüekber" diyerek secdeye varılır. Üç kere "Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ" denildikten
sonra yine Allâhüekber diyerek kalkılır. Bu secdede aslolan, yüzün yere
konulması, yani secde edilmesidir. Secdeye giderken ve kalkarken "Allâhüekber"
ve secde esnasında "Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ" denilmesi sünnettir. Aynı
şekilde secdenin oturduğu yerden değil de, ayaktan yere inilerek yapılması,
secde yapıp oturmak yerine ayağa kalkılması ve secdeden kalkarken
"gufrâneke rabbenâ ve ileyke'l-masîr" denilmesi müstehaptır.
Tilâvet secdesini hemen yerine getirmek mecburiyeti olmamakla birlikte,
bu secdenin anlamına ve amacına uygun olan davranış, mümkünse secdenin
hemen o anda yapılmasıdır. Meselâ, arabada giderken tilâvet secdesi
yapması gereken kimse bunu ima ile yapabilir.
Bir toplulukta Kur'an okunurken secde âyeti okunmuşsa, Kur'an okuyan
kişinin kendisi öne geçerek tilâvet secdesini topluca yaptırması güzel olur. Bu
secde yapılırken kadınlarla aynı hizada durulmuş olması problem teşkil etmez.
Fakat herkes istediği gibi, bulunduğu yerde tek tek de secde yapabilir.
Secde âyetinin namazda okunması durumunda tilâvet secdesinin nasıl
yapılacağı hususunda öteden beri birçok görüş öne sürülmüş ve birtakım
öneriler getirilmiştir. Genel olarak söylemek gerekirse, secde âyeti Alak sûresinde
(96/19) olduğu gibi rek‘atın sonuna tesadüf ediyorsa, tilâvet secdesi
namaz secdeleriyle yerine getirilmiş olur; namazdan sonra ayrıca tilâvet
354 İLMİHAL
secdesi yapılmaz. Hatta Hanefî mezhebinde, niyet etmesi durumunda, yapacağı
rükûun da tilâvet secdesi yerine geçeceği kabul edilmiştir. Secde âyetini
okuduktan sonra okumaya daha devam edecekse tilâvet secdesine varıp
kalkması gerekir. Âlimlerin bu görüşlerine rağmen, elimizde Hz. Peygamber'in
namazda tilâvet secdesi yaptığına ilişkin sağlıklı bilgi bulunmadığı
gibi, namazdaki kişiden ayrıca bir de tilâvet secdesi yapmasını istemek yukarıda
ortaya konulan anlam ve amaç çerçevesi içerisinde tutarlı ve gerekli
değildir. Çünkü namaza durmuş olan kimse, lisân-ı hâl ile, zaten yaratıcısına
karşı bir muhalefet içerisinde olmadığını, aksine bir boyun büküş ve
tevazu içerisinde olduğunu göstermekte ve ayrıca namaz gereği rükû ve
secde yapmaktadır. Bu bakımdan, namaz esnasında yapacağı secdelerin
aynı zamanda tilâvet secdesi görevi de göreceğini söylemek daha mâkul ve
namaz disiplini bakımından daha uygun gözükmektedir.
Secde âyetlerinin hangileri olduğunu görmek için şu âyetlere bakılması
ve bu âyetlerin meâllerinin okunması uygun olur: el-A‘raf 7/206; er-Ra‘d
13/15; en-Nahl 16/49; el-İsrâ 17/107; el-Meryem 19/58; el-Hac 22/18; el-
Furkan 25/60; en-Neml 27/25; es-Secde 32/15; Fussılet 41/37; Sâd 38/24;
en-Necm 53/62; el-İnşikak 84/21; el-Alak 96/19.
C) ŞÜKÜR SECDESİ
Şükür secdesi bir nimetin kazanılmasından veya bir felâket ve musibetin atlatılmasından
dolayı kıbleye dönerek tekbir alıp secdeye varmak, secdede iken
Allah'a hamd ve şükür ettikten sonra yine tekbir alarak ayağa kalkmaktır.
Hz. Peygamber'in ve ashabın ileri gelenlerinden birçoğunun çeşitli sebeplerle
şükür secdesi yaptıklarına dair rivayetler bulunduğu için şükür secdesi
bu gibi durumlarda müstehap kabul edilmiştir. Bu bakımdan bir kimse
kendisi için önemli olan bir sonuca ulaştığı ve yine kendisi için tehlikeli olan
sonuçtan beri olduğu her durumda şükür secdesine kapanabilir.
XVII. CENAZE NAMAZI
Bâki olan Allah'tır ve her canlı ölümü tadacaktır. Doğum gibi ölüm de
Allah'ın değişmez sünneti içerisinde doğal bir olaydır. Fakat İslâm inancı
bakımından ölüm bir son değil, yeni bir hayatın başlangıcıdır. Dolayısıyla bu
âlem için ölüm denilen olay, başka bir âlem için mahiyeti farklı yeni bir doğum
olarak gerçekleşir. Mutlaka yaşanacak olan bu yeni hayat için insanın
bu dünyada iken hazırlık yapması gerekir. Esasen Allah'ın emirleri ve Peygamberimiz’in
tavsiyeleri dikkate alınıp onlara uygun davranışlar sergilen
NAMAZ 355
mesi dışında özel bir hazırlık yapmaya gerek yoktur. Bu emir ve tavsiyeler,
bu geçici dünyanın en güzel şekilde yaşanmasını sağlamaya yeteceği gibi,
müstakbel hayat için de bir hazırlık teşkil edecek özelliktedir.
İnsanın ölüsü de saygıya lâyıktır. Bu saygı bir yönüyle, ölünün yakınlarına
bir teselli mahiyeti taşıdığı gibi ölümün hiçlik olmadığını anlatmak amacına
da yöneliktir. O ölmüştür, fakat yine insandır; bu dünya açısından ölmüştür,
fakat başka bir âlem için yeniden doğmuştur. Ölünün âdeta yeni
doğmuş bir çocuk gibi yıkanması, bir yönüyle bu yeniden doğuş olayını
sembolize etmekte, bir yönüyle bu fâni yolculuğun yani dünya hayatının
kendisi üzerinde bıraktığı kir, toz ve bulaşıkları gidermeyi temsil etmektedir.
Bu yıkamanın ardından, yeni doğan çocuğa giydirilen zıbın misali kefene
sarılır ve büyük bir ihtimamla beşiğine indirilir. Ötesini Allah biliyor, gidenler
biliyor. Biz de bildirildiği kadarınıbiliyoruz...
Cenaze, ölü anlamına geldiği gibi, tabut veya teneşir anlamına da gelir.
Son nefesine yaklaşmış ve ölmek üzere olan kişiye muhtazar, ölen kişiye
meyyit (çoğulu mevtâ), ölü için genel olarak yapılması gereken hazırlıklara
teçhiz, ölünün yıkanmasına gasil, kefenlenmesine tekfin, tabuta konulup
musallâya yani namazın kılınacağı yere ve namazdan sonra kabristana
taşınmasına teşyî ve kabre konulmasına defin denir. Telkin, muhtazarın
yanında kelime-i tevhid ve kelime-i şehâdet okumaya denildiği gibi definden
sonra, sorulması muhtemel soruları ve cevapları ölüye hatırlatma konuşmasına
da denilir. Ölünün yakınlarına başsağlığı dileğinde bulunmaya tâziye
denir ki teselli etmek anlamındadır.
Ölen bir müslümanı yıkamak, kefenlemek, onun için namaz kılıp dua
etmek ve bir kabre gömmek müslümanlar için farz-ı kifâyedir.
Peygamberimiz "Ölülerinizin güzel işlerini yâdedin, kötü taraflarını dile
getirmeyin" (Tirmizî, “Cenâiz”, 34) diyerek, ölmüşlerimizi hayırla anmamızı,
iyi taraflarını ön plana çıkarmamızı tavsiye etmiştir. Ölenin olumsuz yönleri
konusunda suskun kalma hususu, ölen kişinin ölmeden önceki davranışlarıyla
ilgili olduğu kadar, ölüm anındaki durumu, gasil işini yapanların gördükleri
hoş olmayan şeylerle de ilgilidir. Fakat ölen kişi haramı açıkça işleyen
bid‘at ve sapıklıkla tanınmış ve bu hal üzere ölmüş biriyse, başkalarını
sakındırmak maksadıyla onun bu durumu gerektiğinde söylenebilir.
Ölmek üzere olan kişiyi, eğer bir güçlük yoksa kıbleye doğru ve sağ yanı
üzerine çevirmek müstehaptır. Sırtına, ensesine yastık gibi şeyler konup başı
356 İLMİHAL
yükseltilerek yüzü kıbleye gelecek şekilde ve ayakları kıbleye uzanık duruma
getirilmesi aynıdır.
Bir hadiste "Kimin son sözü ‘Lâ ilâhe illallah’ olursa, o kişi cennete girer"
buyurulmuştur (Ebû Dâvûd, “Cenâiz”, 16). Ölümü yaklaşmış kişiye kelime-i
tevhid telkin edilmesi sünnettir (Müslim, “Cenâiz”, 1). Ona "sen de söyle"
dememeli, sadece yanında kelime-i tevhid ve kelime-i şehâdet okumalıdır.
Bu telkinin amacı, hastanın son nefeste bu sözleri söylemesi ve son sözünün
bu kelimeler olmasıdır. Bu bakımdan bu telkini hastanın sevdiği kimseler
yapmalıdır. Bu telkin tövbeyi de içine alacak şekilde şöyle de yapılabilir:
Estağfirullâhe'l-azîm ellezî lâ ilâhe illâ hû, el-Hayye'l-Kayyûm ve
etûbü ileyh. Ölümü yaklaşmış kişinin (muhtazar) yanında Yâsîn veya Ra‘d
sûresini okumak müstehaptır.
Muhtazar ölünce gözleri kapatılır, bir bezle çenesi bağlanır. Bunları yapan
kişi şöyle dua etmelidir:
Bismillâhi ve alâ milleti resûlillâh. Allahümme yessir aleyhi
emrehû ve sehhil aleyhi mâ ba‘dehû ve es‘idhu bi likaike vec‘al mâ
harece ileyhi hayren mimmâ harece anhü (Allah'ın adıyla ve Resûlullah'ın
dini üzere… Ey Allahım bunun işini kolaylaştır ve sonrasında güçlük
gösterme. Onu, cemalinle mutlu eyle. Gittiği yeri, ayrıldığı yerden daha hayırlı
eyle).
Ölünün üzerinden elbisesi çıkarılır. Üzerine bir örtü çekilir, şişmemesi
için karnı üzerine bıçak gibi demirden bir şey konur ve yıkanacağı yere konulur.
Elleri yanlarına uzatılır, göğsünün üzerine konmaz. Cünüp, hayız,
nifas hallerinde bulunanlar ölünün yanında bulunmaz. Ölünün yanında
güzel kokulu bir şey bulundurulur.
Ölü yıkanıncaya kadar yanında Kur'an okunmaz. Yıkanma işlemi tamamlanmadan
ölünün yanında Kur'an okumak mekruhtur. Fakat başka bir
odada yüksek sesle okumak mekruh olmadığı gibi ölünün bulunduğu odada
gizlice, içinden Kur'an okumakta da kerâhet yoktur.
A) Cenazenin Yıkanması
Cenazenin bir an önce yıkanması, kefenlenip hazırlanması ve defnedilmesi
müstehaptır. Yıkama işini yapmak için cenaze önce, teneşir denilen tahta bir
sedir üzerine, ayakları kıbleye gelecek şekilde sırt üstü yatırılır. Teneşirin çevresi
güzel kokulu bir şeyle üç, beş veya yedi defa tütsülenir. Göbeğinden diz
altına kadar olan avret yeri bir örtü ile örtülür ve elbiseleri tamamen çıkarılır.
NAMAZ 357
Cenaze yıkayan erkek veya kadın, farz olan yıkama görevini yerine getirmeye
niyet etmeli ve besmele ile başlamalıdır. Yıkama bitinceye kadar da
Gufrâneke yâ rahmân (Artık senin af ve mağfiretinle baş başa, sen onu bağışla
ey rahmân olan Allah) demelidir.
Yıkayıcı eline bir bez alarak örtünün altından ölünün avret yerlerini temizler.
Sonra abdest aldırmaya başlayarak, önce yüzünü yıkar. Ağız ve burna su verilmez.
Sadece dudaklarının içini ve dışlarını, burun deliklerini, göbek çukurunu
parmakla veya parmağına sardığı bezle mümkün mertebe siler. Ondan sonra
ellerini, kollarını yıkar. Sahih olan görüşe göre başını da meshedip, ayaklarını
geciktirmeksizin hemen yıkar. Böylece ölüye abdest verilmiş olur. Namazın ne
olduğunu anlamayacak yaşta ölen çocuğa abdest verilmesine gerek yoktur. Cenazenin
abdest işi tamamlanınca üzerine ılık su dökülür. Varsa hatmî denilen
güzel kokulu bir ot ile, yoksa sabun ile yıkanır. Sonra sol tarafına çevrilerek, sağ
tarafı bir defa yıkanır. Böylece sağ ve sol tarafları üçer defa yıkanır. Bundan
sonra cenaze hafifçe kaldırılır. Bu kaldırışta cenaze, yıkayan kişinin göğsüne
veya eline veya dizine dayandırılır. Sonra karnı hafifçe ovulur. Bir şey çıkarsa su
ile yıkanıp giderilir. Yeniden abdest verilmesine ve baştan yıkanmasına gerek
yoktur. Şişip dağılmak üzere olan ölünün üzerine sadece su dökmekle yetinilir;
abdest verdirmeye ve üç defa yıkamaya gerek yoktur.
Ölünün saçı sakalı taranmaz; saçları ve tırnakları kesilmez; sünnet olmamışsa
sünnet edilmez. Cenaze yıkanırken pamuk kullanılmaz. Yıkandıktan
sonra havlu ve benzeri bir şey ile kurulanır. Ondan sonra kefen gömleği
giydirilir ve geri kalan kefenleri yayılır. Başına ve sakalına hânît denilen
kâfur veya benzeri güzel kokulu bir şey konur. Secde yeri olan alın, burun,
eller, dizler ve ayaklara da kâfur konur.
Ölü kapalı bir mekânda yıkanmalı, yıkayan ve yardım edenden başka
kimse görmemelidir. Bir ölüyü ona en yakın olan biri veya takvâ sahibi güvenilir
bir kimse yıkamalıdır. Yıkama karşılığında para alınmasa iyi olur.
Erkek ölüyü erkek, kadın ölüyü kadın yıkamalıdır. Yıkayan kişiler abdestli
olmalıdır. Yıkayıcının gayri müslim olması mekruh olmakla birlikte
müslüman bir ölüyü yıkayacak müslüman kimse yoksa bu takdirde gayri
müslim yıkasa da olur.
Bir kadın vefat eden kocasını yıkayabilir. Çünkü kadın iddet bekleyecektir.
Bu iddet çıkmadıkça evlilik devam ediyor sayılır. Fakat koca, ölmüş karısını
yıkayamaz. Çünkü erkeğin iddet beklemesi gerekmez, karısı ölünce
aralarındaki evlilik bağı kalkmış olur. Ancak yıkayacak kimse bulunmadığı
358 İLMİHAL
takdirde, koca karısına teyemmüm verir. Diğer üç imama göre koca karısını
yıkayabilir.
Erkekler arasında ölmüş bulunan bir kadının orada bir mahremi varsa,
mahremi kendisine teyemmüm verdirir. Mahremi yoksa yabancı bir erkek
eline bir bez alarak bakmadan kadına teyemmüm ettirir.
Su bulunmadığı zaman yine teyemmüm ile yetinilir. Bir cenaze için teyemmüm
yaptırılıp cenaze namazı kılındıktan sonra su bulunacak olursa,
yeniden yıkanır. Cenaze namazını yeniden kılmaya gerek olup olmadığı
konusunda Ebû Yûsuf'tan, biri kılınacağı, diğeri kılınmasına gerek olmadığı
şeklinde iki görüş rivayet edilmektedir.
Henüz bulûğ çağına yaklaşmamış küçük kız çocuğunu gerektiğinde erkek
yıkayabileceği gibi, aynı durumdaki erkek çocuğunu gerektiğinde bir
kadın yıkayabilir. Cinsel organı kesilmiş veya yumurtaları alınmış erkek de
erkek yıkayıcı tarafından yıkanır.
Erkek mi kadın mı olduğu anlaşılmayan ve bu bakımdan kendisine
hünsâ-i müşkil denilen kimse ölünce yıkanmaz, sadece teyemmüm ettirilir.
Kefenleme hususunda kadın sayılır ve ona göre kefenlenir.
Suda boğulmuş olan bir kimse, yıkamak niyetiyle üç defa suda hareket
ettirilerek yıkanır. Yalnız su içinde kalmış olması, hayattaki müslümanları
cenazeyi yıkama farzını yerine getirmekten kurtarmaz.
Bir müslümanın akrabası veya karısı olan bir gayri müslim öldüğü zaman
onun dindaşlarına verilir. Eğer bunlara verilmezse sünnete uygunluk
şartına dikkat edilmeksizin yıkanır ve kefenlenerek gömülür.
Ölen müslümanın gayri müslimden başka akrabasından bir velisi bulunmasa
bile cenaze gayri müslimlere verilmez. Çünkü bunun teçhiz ve tekfini
müslümanların borcudur.
Düşük neticesinde ölü doğan çocuk, bir bez parçasına sarılarak gömülür,
yıkanması gerekmez.
Ölmüş bir müslümanın başı ile beraber vücudunun çoğu bulunuyorsa
yıkanır, kefenlenir ve namazı kılınır. Fakat başsız olarak yalnız vücudun
yarısı bulunsa veya gövdesinin çoğu kaybolmuşsa yıkanmaz, kefenlenmez
ve üzerine namaz kılınmaz. Bir beze sarılarak gömülür.
Kefene sarıldıktan sonra ölüden çıkacak bir sıvı veya benzeri şeyler artık
yıkanmaz, öylece gömülür.
NAMAZ 359
B) Cenazenin Kefenlenmesi
Ölen erkek veya kadını, bedenleri örtülecek şekilde kefenlemek farzdır. Kefen,
cenazenin yıkanıp kurulanmasından sonra sarıldığı bez demektir. Bu bez, bir
yönüyle ölünün bedenini örtme görevi gördüğü gibi, bir yönüyle de insanın bu
dünyadan bir şey götüremeyeceğini, doğduğu gibi çıplak ve sade gideceğini temsil
etmek üzere yensiz ve yakasız, dikişsiz ve oyasız sade bir bezdir.
Erkeğin kefeni, biri gömlek (kamîs) yerini, biri etek (izâr) yerini ve biri de
sargı-bürgü (lifâfe) yerini tutmak üzere yensiz ve yakasız, etrafı dikişsiz üç kat
bez; kadının kefeni ise bu üç kata ilâve olarak bir baş örtüsü ve bir de göğüs
örtüsü olmak üzere beş kat bezdir. Bu söylenen sünnet üzere kefenleme için
gereken parça sayısıdır (kefen-i sünnet). Bu sayıda parça bulunamayıp, erkek
için izâr ve lifâfe ve kadın için bu ikisine ilâveten bir baş örtüsü ile yetinilmesi
durumunda, bu da yeterlidir (kefen-i kifâyet). Bu kadarı da bulunmaz ve gerek
erkek gerek kadın için sadece bir kat bez bulunabilirse, ölü tek parça beze
sarılır (kefen-i zarûret).
Kamîs, boyun kısmından ayaklara kadar uzanan gömlek yerinde bir bezdir.
İzâr, eteklik yerinde, baştan ayağa kadar uzanan bir bezdir. Lifâfe ise, sargı
yerinde olup baştan ayağa kadar uzanan, baş ve ayak taraflarından düğümlenen
bir bezdir. Bu bakımdan izârdan biraz daha uzundur.
Kefenin beyaz renkli pamuk bezinden olması daha faziletlidir. Gelenek
olarak da beyaz patiskadan yapılmaktadır. Kefen olarak kullanılacak bez
çok basit ve âdi olmamalıdır, fakat çok pahalı olmasına da gerek yoktur.
Ölünün mal varlığına uygun olmalıdır. Kadınlar için ipekten ve zaferan ile
usfur denilen boyalarla boyanmış bezden kefen yapılabilir.
Ölülere sarılmadan önce kefenlerin birkaç defa güzel kokulu şeylerle tütsülenmesi
âdettir.
Önce lifâfe tabut içine veya hasır veya kilim gibi bir şey üzerine yayılır,
onun üzerine izâr serilir, sonra da ölü, kefen gömleği içinde izârın üstüne
konur. Ölü erkek ise, izâr önce soluna, sonra da sağına getirilerek sarılır,
sonra lifâfe de aynı şekilde sarılır. Açılmasından korkulursa, kefen bir kuşak
ile de bağlanabilir.
Ölü kadın ise, saçları ikiye ayrılarak kefen gömleği üzerinden göğsü
üzerine konulur ve üstüne, yüzünü de örtecek şekilde baş örtüsü konur.
Sonra üzerine izâr sarılır ve izârın üzerinden göğüs örtüsü bağlanır. Daha
sonra lifâfe sarılır. Göğüs örtüsü lifâfeden sonra da bağlanabilir.
360 İLMİHAL
Bulûğ çağına yaklaşmış çocuklar, büyükler hükmündedir. Bu çağa gelmemiş
çocukların kefenleri sadece izâr ve lifâfeden ibaret olur. Kefenin tek
kat olması da mümkündür. Fakat üç kat yapılması daha iyidir.
Kefen, ölen kişinin kendi malından karşılanır. Kefen harcamaları, ölen kişinin
borcundan, vasiyetinden ve vârislerin haklarından önce gelir. Geriye mal
bırakmamış kimselerin kefen masrafı, hayatta iken nafakasını vermekle yükümlü
bulunduğu kimselere aittir. Böyle bir kimsesi yoksa, duruma göre bir
devlet kurumu tarafından veya oradaki müslüman halk tarafından karşılanır.
Hanefî mezhebinde fetvaya esas olan görüşe göre, arkada mal bıraksın
bırakmasın kadınların kefenleri kocalarına aittir. İmam Muhammed'e göre ise,
arkada mal bırakmayan kadınların tekfin ve teçhiz masrafları, bu kadınların
nafakalarını temin etmekle yükümlü olan kimselere aittir. Kendilerine ait malları
varsa, masraflar oradan karşılanır. Şâfiî'nin görüşü de böyledir.
Bir ölünün teçhiz ve tekfin masraflarını vârislerden birisi karşılamışsa, bu
masrafları ölünün terekesinden alabilir. Fakat akraba olsun olmasın, bu masrafları
vâris olmayan bir kimse, vârislerin isteği veya izni olmadan karşılamışsa,
terekeden alma hakkı olmamakla birlikte vârisler bu kişinin yaptığı masrafı
ödemek isterlerse, bu kişinin harcadığı miktarı almasında sakınca yoktur.
Ölünün alnına veya sargısına veya kefenine kendisinin iman üzere, ezelî
ahid üzere sabit olduğuna dair ahidnâme denilen bazı mukaddes kelimeler yazılacak
olursa, ölen kişinin yüce Allah'ın mağfiretine kavuşmasının umulacağı
söylenmiştir. Bunun mürekkeple veya kalıcı başka bir şeyle yazılması çeşitli
nedenlerle hoş karşılanmamış, bunun yerine, ölü yıkandıktan sonra şahadet
parmağı ile alnına bismillâhirrahmânirrahîm ve göğsü üzerine yine işaretle
Lâ ilâhe illallah yazılması uygun ve faydalı görülmüştür.
C) Cenaze Namazı
Yıkanıp kefenlenen ölüye son duayı yapmak üzere cenaze namazı kılmak
görevi vardır. Bu görev farz-ı kifâyedir. Namaza duracak olan müslümanların
yönü kıbleye gelecek şekilde, cenaze ön tarafa konulur. Müslümanlar
abdestli ve kıbleye yönelik olarak dua mahiyetindeki bu namazı
kılarlar.
Cenaze namazına niyet şarttır. Bu niyetle ölünün kadın veya erkek, kız
çocuk veya erkek çocuk olduğu belirlenir (ta‘yîn). Bu durumu bilmeyen kişi
"üzerine imamın namaz kıldığı kişi" diye niyet edebilir.
NAMAZ 361
İmam olan kişi, Allah Teâlâ'nın rızâsı için orada bulunan cenazenin namazını
kılmaya ve o cenaze için dua etmeye niyet ederek namaza başlar.
Niyette ölünün erkek veya kadın, kız veya erkek çocuğu olduğu belirtilmelidir.
Diğer namazlarda, cemaat içinde kadın bulunması durumunda imamın,
kadınlar için de imamlığa niyet etmesi gerekli olduğu halde, bu namazda
gerekmez. Cemaat ise, Allah rızâsı için o cenaze namazını kılıp onun için
dua etmeye ve imama uymaya niyet eder.
Cenaze namazının rükünleri kıyam ve tekbirdir. Sünnetleri ise hamd ve
senâ etmek, salât ve selâm getirmek, hem ölüye hem de diğer müslümanlara
dua etmekten ibarettir. Duanın rükün olduğunu söyleyenler de vardır.
Cenaze namazında iftitah tekbirinden başka, üç tekbir bulunmaktadır.
Cenaze namazında cemaatin bulunması şart değildir. Yalnız bir erkeğin
veya yalnız bir kadının bu namazı kılmasıyla farz yerine getirilmiş olur. Bir
ölünün namazını sadece kadınlar kılmış olsalar, bu câizdir ve farz yerine
gelmiş olur. Onlar kendi aralarında bu namazı cemaatle kılabilecekleri gibi
tek tek de kılabilirler.
Diğer namazlarda olduğu gibi cenaze namazında da namazı kıldırmaya
en yetkili ve lâyık olanlar yöneticilerdir. Bu olmadığı takdirde sırasıyla
müftü, cami imamı ve daha sonra veraset sırasına göre ölünün velisi olan
yakınları gelir. Namaz kıldırma sırası veliye geldiği halde izni olmadan, önce
sayılanlar dışında birisi namazı kıldırmışsa, veli isterse yeniden namaz kılabilir
ve başka bir cemaate yeniden cenaze namazını kıldırabilir. Ölen bir
kadının velisi bulunmazsa namazını kıldırmaya kocası, sonra mahalle sakinleri
yetkili olurlar. Ebû Hanîfe'den bir rivayete ve Ebû Yûsuf'un ve Şâfiî'-
nin görüşüne göre cenaze namazını kıldırma önceliği ölenin velisine aittir.
Birkaç cenaze bir araya gelmiş olsa bunların namazlarını ayrı ayrı kılmak
daha iyidir, hangisi daha önce getirilmişse önce onun namazı kılınır.
Birlikte getirilmişlerse daha faziletli olana öncelik verilir. Bununla birlikte
orada bulunan cenazelerin hepsine birden bir namaz kılmak da yeterli olur.
İmam ölünün göğsü hizasında durur. Cemaat de hiç olmazsa üç saf bağlar.
Cenaze namazında safların en faziletlisi en arka saftır. Cenaze musallaya, baş
tarafı imamın sağına gelecek şekilde konulur. Ters konulmuşsa, namaz câiz
olmakla birlikte sünnete aykırı davranıldığı için kötü bir iş yapılmış olur.
Cenaze namazına başlandıktan sonra gelip cemaate katılan kimse hemen
tekbir alır, noksan kalan tekbirlerini de dua okumaksızın peş peşe alır, böylece
cenaze musallâdan kaldırılmadan tekbirlerini tamamlayıp selâm verir.
362 İLMİHAL
İmamın dördüncü tekbirinden sonra cemaate katılan kimse hemen tekbir
alarak imama uyar, imamın selâmından sonra da üç tekbiri kazâ eder. Fetvaya
esas alınan görüş budur.
Şiddetli yağmur gibi bir mazeret bulunmadıkça cenazeyi cami içine alarak
namazı orada kılmak doğru olmayıp tenzîhen mekruhtur. Cenaze mescidin ön
tarafına konularak imam ile cemaatin bir kısmı cenaze ile orada, bir kısmı da
mescid içinde durur ve saflar bitişik olursa, bu takdirde mekruh olmaz. Cenaze
namazının kabristanda kılınması uygun görülmemiştir.
Cenaze namazında kadınların her zaman olduğu gibi arka safta yer tutmaları
uygun olur; çünkü sünnet olan saf düzeni böyledir. Bununla birlikte
erkeklerin hizasında veya önünde saf tutacak olsalar, hepsinin namazı tamam
olur; diğer namazlarda olduğu gibi kadının iki yanında duran birer
erkeğin ve arkadaki bir erkeğin namazı bozulmaz. Çünkü cenaze namazı
mutlak namaz değildir.
Cenaze namazını kıldıracak imamın âkıl-bâliğ olması şarttır.
Diğer namazları bozan şeyler cenaze namazını da bozar.
D) Cenaze Namazının Kılınışı
Cenazeye karşı ve kıbleye yönelik olarak saf bağlanır, niyet edilir. İmam
olan zât tekbir alarak ellerini namazda olduğu gibi bağlar. Cemaat de gizlice
tekbir alarak ellerini bağlarlar. Bu tekbir bir bakıma rükün bir bakıma şarttır.
Bu tekbirin arkasından hem imam hem cemaat, "ve celle senâüke" cümlesini
ilgili yere ekleyerek içlerinden "Sübhâneke"yi okurlar. Ardından imam elleri
kaldırmadan Allahüekber diye açıktan tekbir alır. Cemaat de ellerini kaldırmadan
gizlice tekbir alır. Bundan sonra hepsi içlerinden Allahümme salli ve
Allahümme bârik dualarını okurlar. Tekrar aynı şekilde Allahüekber diye
tekbir alınır. Bu tekbirden sonra ölüye ve diğer müminlere gizlice dua edilir.
Ölünün erkek veya kadın olmasına göre yapılacak dua metinleri aşağıda verilecektir.
Cenaze namazı esas itibariyle bir duadan ibaret olduğu için, bu duaları
Arapça okumak şart değildir. İsteyen bu şekliyle Arapça okuyabilir, isteyen de
bu duaların kendi dilindeki anlamlarını okuyabileceği gibi, benzer anlamda
başka dualar da edebilir. Bu duadan sonra yine Allahüekber denilip tekbir
alınır ve arkasından önce sağa sonra sola imam yüksek sesle, cemaat alçak
sesle selâm verir. Böylece namaz tamamlanmış olur. Vâcip olan bu selâm verilirken
ölüye, cemaate ve imama selâm vermeye niyet edilir.
NAMAZ 363
Hanefîler, cenaze namazının dua niteliğini baskın gördüklerinden Fâtiha
sûresinin Kur'an tilâveti niyetiyle okunmasını tahrîmen mekruh sayar, fakat
dua niyetiyle okunmasında sakınca görmezler. Fâtiha'nın okunması
Şâfiîler'e göre, diğer namazlarda olduğu gibi, cenaze namazında da bir rükündür.
İlk tekbirden sonra okunması daha faziletlidir. Hanbelîler'e göre de
Fâtiha bir rükün olup ilk tekbirden sonra okunması vâciptir. Mâlikîler'e göre
ise Fâtiha'nın okunmaması daha iyi olup okunması tenzîhen mekruhtur.
a) Erkek cenaze için cenaze namazı duası. Allâhümma'ğfir lihayyinâ
ve meyyitinâ ve şâhidinâ ve gaibinâ ve zekerinâ ve ünsânâ ve sagýrinâ
ve kebîrinâ. Allâhümme men ahyeytehû minnâ fe ahyihî ale'l-islâm ve
men teveffeytehû minnâ fe teveffehû ale'l-îmân. Ve hussa hâze'l-meyyite
bi'r-ravhi ve'r-râhati ve'l-mağfireti ve'r-rıdvân. Allâhümme in
kâne muhsinen fe zid fî ihsânihî ve in kâne müsîen fe tecâvez anhü ve
lakkihi'l-emne ve'l-büşrâ ve'l-kerâmete ve'z-zülfâ, bi rahmetike yâ
erhame'r-râhimîn (Anlamı: Allahım! Dirimizi, ölümüzü, burada bulunanlarımızı
bulunmayanlarımızı, erkeğimizi kadınımızı, küçüğümüzü büyüğümüzü
mağfiret buyur, bağışla. Allahım! Aramızdan yaşatacaklarını İslâm üzere yaşat,
öldüreceklerini iman üzere öldür. Şurada duran ölüye, kolaylık ve rahatlık
ver, onu bağışla. Bu kişi, iyi bir kimse idiyse sen onun iyiliğini artır; eğer kötü
davranmış günahkâr bir kimse idiyse, sen rahmet ve merhametinle onları
görmezden gel. Ona güven, müjde, ikram ve yakınlık ile mukabele et. Ey
merhamet edenlerin en merhametlisi olan Allahım).
b) Ölen kişi çocuk gibi mükellef olmayan bir kimse ise, duadaki ve men
teveffeytehû minnâ fe teveffehû ale'l-îmân (öldüreceklerini iman üzere öldür)
cümlesi yerine Allâhümme'c‘alhü lenâ feratan, Allâhümme'c‘alhü lenâ
ecren ve zuhran, Allâhümme'c‘alhü lenâ şâfi‘an müşeffe‘an (Allahım! Sen
onu bizim için önden gönderilmiş bir sevap vesilesi yap, ecir vesilesi ve âhiret
azığı eyle, onu bize şefaati kabul edilen bir şefaatçi eyle!) diye dua edilir.
c) Ölen kişi kadın ise, duanın ana metni ve anlamı aynı kalmak üzere,
duadaki … ve hussadan sonraki zamirler kadın yerini tutacak şekilde şöyle
değiştirilir: Ve hussa hâzihi'l-meyyite bi'r-ravhi ve'r-râhati ve'l-mağfireti
ve'r-rıdvân. Allâhümme in kânet muhsineten fe zid fî ihsânihâ
ve in kânet müsîeten fe tecâvez anhâ ve lakkiha'l-emne.
Bu duaları bilmeyenler kolaylarına gelen başka uygun dualar da okuyabilirler.
"Rabbenâ âtinâ" duası bu dualardan biridir. Ayrıca "Allahım beni, bu
ölüyü ve bütün müminleri bağışla" şeklinde dua edilebilir.
364 İLMİHAL
E) Cenazeye İlişkin Bazı Meseleler
Kıble yönü araştırılıp ona göre namaz kılındıktan sonra hataya düşüldüğü
anlaşılsa, namaz yeniden kılınır. Fakat namazdan sonra cemaatin abdestsiz
olduğu anlaşılsa namaz iade edilmez; çünkü imamın namazı sahih olunca,
bununla cenaze namazının farziyeti yerine gelmiş olur.
Genel olarak namaz kılmanın mekruh sayıldığı vakitlerde yani güneşin
doğması veya batması veya zevale yaklaşması hallerinde cenaze namazı
kılmak da mekruhtur. Fakat bu vakitlerde kılınmış olan cenaze namazının
iade edilmesi yani yeniden kılınması gerekmez. Bu vakitlerde cenazenin
defnedilmesi ise mekruh değildir.
Hanefî ve Mâlikî fakihleri, kıble yönünde sapma meydana geleceği gerekçesiyle,
gaip yani orada bulunmayan bir cenaze üzerine namaz kılmayı
câiz görmezler. Fakat Şâfiîler'e göre gaip üzerine cenaze namazı kılınabilir.
Çünkü Peygamberimiz Necâşî'nin namazını bu şekilde kılmıştır. Hanbelîler'e
göre de aradan bir ay geçmedikçe gaip üzerine cenaze namazı kılınabilir.
Namazı kılınmayarak gömülmüş olan bir cenazenin henüz dağılmamış
olduğu muhtemel ise, ölünün hakkını ödemiş olmak için, kabri üzerine namaz
kılınır.
Diri olarak doğduğu bilinen bir çocuk yıkanıp namazı kılınır. Ölü olarak
doğarsa, yıkanır fakat üzerine namaz kılınmaz.
Bir ölü yıkanmadan kefenlenmişse veya bir yerinin yıkanması unutulmuşsa,
kefen açılır ve yıkanması tamamlanır. Eğer üzerine namaz kılındıktan
sonra durum anlaşılırsa, yine açılır, yıkanması tamamlanır ve namaz
iade edilir. Kabre konulup üzerine toprak atılmadığı sürece hüküm böyledir.
Fakat kabre konulup üzerine toprak atıldıktan sonra, kabirden çıkarılması
artık haramdır. Hiç yıkanmamış bile olsa artık öyle kalır. Ancak namaz kılınmamışsa
kabri üzerinde namaz kılınabilir. Benimsenen görüş budur. Kefensiz
olarak kabre konulduğu zaman da kabir açılamaz.
Ebû Yûsuf'a göre, yanlışlıkla veya dayanılmaz bir ağrı ve acıdan dolayı
olmadıkça, bilerek kendini öldüren yani intihar eden kimsenin cenaze namazı
kýlýnmaz. İşlediği cürmün ağırlığını göstermesi bakımından bu görüş
yerinde olmakla birlikte, bu durumun acılı ailenin acısını bir kat daha artýracaðý
düşüncesiyle, böyle kimselerin de namazının kılınabileceği söylenmiştir.
Anasını veya babasını kasten öldüren kimselerin de cenaze namazı kılınmaz.
NAMAZ 365
Çatışma esnasında öldürülen eşkıyanın, teröristlerin ve soyguncuların da
cenaze namazı kılınmaz. Fakat şer‘î bir cezanın uygulanması sonucunda
ölenlerin cenazeleri yıkanır ve namazları kılınır.
İrtidad ederek Müslümanlık’tan çıkmış olan kimsenin cenaze namazı kılınmayacağı
gibi, müslüman mezarlığına da defnedilmez.
Bir müslümanla evli bulunan hıristiyan veya yahudi kadının hangi mezarlığa
gömüleceği hususu tartışmalıdır. En doğrusu bu konuda kendisinin
bir vasiyeti varsa ona uyulması, yoksa ailesinin isteğine bırakılmasıdır.
Müslüman olanlarla müslüman olmayanların cenazeleri karışacak olsa,
ayırt etme imkânı varsa ayırt edilir ve ona göre davranılır. Ayırma imkânı
yoksa bu takdirde hepsi yıkanır ve müslümanlara niyet ederek hepsinin
üzerine birlikte cenaze namazı kılınır.
F) Taşınması
Cenazeyi teşyî etmek, yani arkasından mezara kadar gitmek sünnettir,
bunda büyük sevap vardır. Hatta akraba veya komşulardan olup iyi haliyle
bilinmiş kişilerin cenazesini teşyî etmenin nâfile namazdan daha faziletli
olacağı söylenmiştir.
Hazırlanmış olan cenazeyi bir an önce götürüp defnetmek iyidir. Cuma
günü sabahleyin hazırlanmış olan cenazeyi, cemaati daha çok olsun diye
cuma namazı sonrasına ertelemek mekruhtur. Ancak cenaze ile ilgilenildiği
takdirde cuma namazının kaçırılacağı endişesi varsa bu takdirde cenaze
cuma namazı sonrasına bırakılabilir. Bayram namazı vaktinde hazırlamış
olan cenazenin namazı da bayram namazından sonra hutbeden önce kılınır.
Cenazenin taşınmasında sünnet olan şekil, dört kişinin dört taraftan cenazeyi
yüklenmesidir. Her bir taraftan sırayla yüklenip onar adım, toplam
kırk adım götürmek müstehaptır. Cenaze önce ön taraftan sağ omuza, sonra
ayak tarafından sağ omuza alınır. Sonra yine ön taraftan bu defa sol omuza,
sonra arka taraftan sol omuza alır. Her bir omuzlamada onar adım yürünür.
Cenazeyi, omuzlara yüklenerek kabre götürmek onların haklarında gösterilen
en büyük hürmet ve saygı nişanıdır. Böyle bir hareket insanlığın
şeref ve kıymetini gösterir. Bir insanı âhiret evinin kapısına eşya taşır gibi
götürmek insanın hassas kalbini incitebilir. Bunun için de bir zaruret olmadıkça
cenazeyi sırtlamak, hayvan veya arabaya yüklemek mekruh görül
366 İLMİHAL
müştür. Ancak büyük şehirlerde olduğu gibi, mezarlıkların şehir dışında ve
uzak yerlerde olması halinde, cenazenin arabayla taşınması mekruh olmaz.
Cenazeyi takip edenlerin, cenazenin arkasından yürümeleri daha faziletli
olmakla birlikte, önden yürümekte de bir kerâhet yoktur. Cenazeyi yaya
olarak takip etmek binitli olarak takipten daha faziletlidir. Eğer binitli olarak
takip edilecekse, cemaati rahatsız etmemek için ya en önden gitmek ya da
cemaatin arkasından gelmek uygun olur. Cenaze vakar içinde izlenmeli,
cenaze ve üzüntü ortamına uygun düşecek şekilde davranmalı, gerekmedikçe
konuşmamalıdır. Yapılacak iş, dua etmek, tefekkür ve tezekkür etmektir.
Bu bakımdan uygunsuz şekilde davranmak, son zamanlarda görüldüğü
gibi, cenazeyi alkışlamak ciddiyetsizlik olmak bir yana, ölüye ve ölü sahiplerine
saygısızlıktır ve İslâm dininin öngördüğü edep ölçüsünün dışındadır.
Allah'a isyan anlamını içerecek şekilde dövünüp, saç baş yolmamak ve
yersiz sözler söylememek şartıyla cenaze için kalben kederlenmek ve göz
yaşları dökerek ağlamak doğaldır ve bu bakımdan günah değildir. Ölü, kendisi
sağlığında tavsiye etmedikçe, arkasından ağlayanlar yüzünden kabrinde
azap çekmez.
Cenazeyi izleyen kadın erkek herkesin usulünce namaza katılmaları uygun
olur. Namaza iştirak etmeyecek olan kimselerin mümkünse namaz kılınan
yerlerin uzağında bulunmaları yerinde bir davranış olur.
Cenazeyi takip edenler, hayatın sonlu olduğunu, bir gün kendi hayatlarının
da son bulacağını düşünmeli; gün gelip kendisi de böyle eller üzerinde
taşınırken, cenazeye katılan insanlara kendisi hakkında "Ne iyi adamdı,
incinmedik kırılmadık, bir kötülüğünü görmedik" dedirtmenin anlamını ve
önemini hissetmelidir.
G) Defin
Cenaze kabre götürülüp omuzlardan indirilince bir engel yoksa, cemaat
oturur. Cenaze omuzdan inmeden oturmaları mekruh olduğu gibi, cenaze
yere indikten sonra ayakta durmaları dahi mekruhtur.
Kabrin bir insan boyu kadar derin olması yeterlidir. Kabirlerde lahit
yapmak faziletlidir; kabrin içinde kıble tarafı oyulur ve ölü, yüzü kıble tarafına
gelecek şekilde sağ tarafı üzere buraya konur. Lahitin önüne tahta,
kerpiç veya kamış gibi şeyler konur ve böylece atılan toprak ölünün üstüne
NAMAZ 367
değil, bu şeylerin üstüne gelmiş olur. Bu ölüye saygının bir gereğidir. Eğer
kabrin kazıldığı yer lahit yapılamayacak derecede yumuşak veya ıslak ise,
bu durumda, dere gibi bir çukur kazılır, ki buna şak (yarma) denir. Gerekirse
bunun iki yanı kerpiç veya tuğla gibi bir şeyle örülür. Sonra ölü bunların
arasına konur ve üzerine ölüye dokunmayacak şekilde tahta veya kerpiçle
tavanımsı bir örtü yapılır. Kabrin dibi ıslak veya yumuşak olduğu durumlarda
cenaze tabut ile birlikte gömülebilir. Fakat gerekmedikçe tabut ile
gömmek mekruh sayılmıştır. Kimi âlimler kadınların tabut ile gömülmelerini
güzel karşılamışlardır.
Kabir temininde güçlük bulunduğu takdirde, daha önce defin yapılmış
bir kabre, önceki ölünün çürüyüp sadece kemiklerinin kalacağı bir sürenin
geçmesinden sonra ikinci bir cenaze defnedilebilir. Bu süre iklim, bölge ve
toprak özelliklerine göre değişiklik gösterebilir. İkinci defin önceki ölünün
kemikleri dikkatlice bir kenara toplandıktan sonra yapılır.
Cenaze kıble tarafından kabre indirilir, sağ yanı üzerine kıbleye döndürülür
ve kefen üzerinde bağı varsa çözülür. Cenazeyi kabre koyan kişiler
Bismillâhi ve alâ milleti resûlillâh (Allah'ın adıyla ve elçisinin dini üzere)
derler. Cenazeyi kabre koyacak kişilerin sayısı ihtiyaca göre değişir. Kadınları
kabre koyacak kimselerin ölüye akrabalık yönünden mahrem olmaları
daha uygundur. Kadınlar kabre yerleştirilinceye kadar gerekirse kabirleri
üzerine bir perde çekilir.
Definde bulunan kişilerin kabir üzerine üç avuç toprak atarak birinci
defada "Sizi bundan (topraktan) yarattık", ikincisinde "Sizi tekrar toprağa
iade edeceğiz", üçüncüsünde de "Sizi bir kez daha topraktan çıkaracağız"
demeleri müstehaptır.
Kabrin topraktan bir iki karış yükseltilip, deve hörgücü gibi yapılması
menduptur. Kabir üzerine su serpmekte -gerekli olmamakla beraber- bir
sakınca da yoktur.
H) Kur'an Okuma ve Telkin
Cenaze defni üzerinden bir süre geçtikten sonra, orada Kur'an okumak
bazı toplumlarda hoş karşılanmıştır. Genellikle Mülk, Vâkıa, İhlâs, Felak ve
Nâs sûreleri, sonra Fâtiha ile Bakara sûresinin ilk beş âyeti okunur. Sevabı
da cenazenin ve diğer müminlerin ruhlarına bağışlanır. Ölünün bağışlanması
için dua edilir ve yavaş yavaş cemaat dağılır. Peygamberimiz bir cenaze
gömüldükten sonra bunları yapmamakla beraber hemen dönmez, bir
368 İLMİHAL
müddet mezarı başında bekler ve cemaate şöyle derdi: Kardeşiniz için
yüce Allah'tan mağfiret isteyiniz ve kendisine sükûnet vermesini
dileyiniz. O şimdi sorguya çekilmektedir (Ebû Dâvud, “Cenâiz”, 67-69).
Telkin. Cenaze kabre konduktan ve başında Kur'an okuma da tamamlandıktan
sonra, kalabalığın orayı terkedip geride kalan bir kimsenin kabrin
başında yüksek sesle ve ölüye hitaben iman esaslarını hatırlatması işleminin
adıdır. Peygamberimiz’in "Ölülerinize ‘lâ ilâhe illallah’ telkin ediniz" (Müslim,
“Cenâiz”, 1) sözündeki "ölüleriniz" kelimesi, âlimlerin çoğunluğu tarafından,
"ölmek üzere olanlarınız" şeklinde anlaşılmış ve bunlar telkinin sadece ölüm
döşeğindeki hasta için olduğunu, definden sonraki telkinin meşrû olmadığını
söylemişlerdir. Bazı Hanefî âlimleri ise bu konuda açık bir hüküm bulunmadığını,
yani ölü defnedildikten sonra telkin vermenin tavsiye edilmediği gibi
yasaklanmadığını ileri sürmüşlerdir. Mâlikîler'e göre de telkin, ölüm döşeğinde
iken verilir; gömüldükten sonra telkin vermek ise mekruhtur.
Hanefî mezhebinde mükelleflik yaşına girdikten sonra ölen kimsenin
mezarı başında telkin verilmesi meşrû görülmüştür. "Telkin yapılmaz", "Ne
yapın denir, ne de yapmayın" diyen Hanefî fıkıhçılar da vardır. Şâfiî mezhebine
ve bir kısım Hanbelî fıkıhçılara göre de, telkin yapılması müstehaptır.
Telkin şöyle yapılır: Cenaze defnedildikten sonra iyi hal sahibi bir kimse
ölünün yüzüne karşı durur ve ona ismiyle hitaben "Ey falan!" diye üç kez
seslenir ve sonra şöyle der:
"Üzkür mâ künte aleyhi min şehâdeti en lâ ilâhe illallah…"
"Ey falan! Hayatta iken üzerinde olduğun, benimsediğin şu hususları
unutmayasın: Allah'tan başka Tanrı yoktur ve Muhammed O'nun elçisidir.
Cennet ve cehennem gerçektir, yeniden diriliş vardır, kıyamet saati kuşkusuz
gelecektir. Allah kabirde yatanları yeniden diriltecektir. Yine unutma ki, sen
Rab olarak Allah'ı, din olarak İslâm'ı, peygamber olarak Muhammed'i, imam
olarak Kur'an'ı, kıble olarak Kâbe'yi ve kardeş olarak müminleri seçmiş ve
bununla mutlu olmuştun. Rabbim olan Allah'tan başka Tanrı yoktur, ben ona
dayandım, büyük arşın Rabbi de O'dur."
Bundan sonra üç kere, Yâ abdellâh, kul lâ ilâhe illallâh (Ey Allah'ın
kulu, lâ ilâhe illallah de) denilmesi ve bunun ardından üç kere Rabbim Allah,
dinim İslâm, peygamberim Muhammed'dir. Ey Rabbim, sen onu
tek başına bırakma, vârislerin en hayırlısı sensin denilmesi âdet olmuştur.
Umulur ki bu telkinler ölüye yarar sağlar, orada bulunanlara ikaz
olur.
NAMAZ 369
Bir kimse "Falan zat beni yıkasın, namazımı kıldırsın veya beni kabre
koysun" şeklinde vasiyet ederse, bu vasiyeti yerine getirmek gerekmez.
Ancak ölünün velisi olan kişi, buna rızâ gösterirse bu vasiyet yerine getirilir.
Cenazeyi taşımak veya kabri kazdırmak için ücretle adam tutmak câizdir.
Bir kimsenin kendisi için kefen alıp hazırlaması câiz olduğu gibi, günümüzde
şehirlerdeki cârî âdete göre aile mezarlığı olarak mezar yeri almak da -genel olarak
müslümanlara bir sıkıntı getirmezse- câizdir. Tabii ki aslolan, bir insanın
kendisi için kabir hazırlaması değil, kendisini kabir için hazırlamasıdır.
Cenazenin gündüzün gömülmesi müstehaptır; gece defnedilmesini
mekruh görenler, gecenin ve karanlığın yol açacağı sakıncaları göz önünde
bulundurmuşlardır. Başkaca bir sakınca bulunmadığında gece de defin yapılabilir.
Ölünün velisi, ölünün gömülmesinin ertesi gününden başlayarak yedinci
güne kadar, imkânı ölçüsünde fakirlere sadaka vermeli ve sevabını ölüye
bağışlamalıdır. Bu bir sünnettir. Bunu yapamazsa iki rek‘at namaz kılarak
sevabını ölüye bağışlar.
Ölü sahiplerinin ölümün birinci, üçüncü günlerinde veya haftasında yemek
vermeleri konusunda herhangi bir sünnet veya tavsiye bulunmamaktadır.
Bununla birlikte, ölü sahiplerine eziyet olmamak, gereğinden fazla önemsememek
yani dinî bir görev saymamak şartıyla ve daha ziyade fakirlerin doyurulmasına
yönelik olarak bu zamanlarda yemek verilebilir. Komşuların ilk
üç gün içerisinde, ölü sahipleri için yemek hazırlayıp getirmeleri, ülkemizde
yaygın olarak yapılan güzel âdetlerdendir.
I) Tâziye
Tâziye, ölünün yakınlarına mümkün olduğunca teselli edici, rahatlatıcı
sözler söylemek ve üzüntüsünün paylaşıldığını göstermekten ibarettir. Tâziye
için çoğunlukla "Allah size güzel sabırlar ihsan etsin ve mükâfatını da
versin", "Başınız sağ olsun! Allah geride kalanlara ömür versin!" gibi sözler
söylenir. Tâziyenin kabristanda veya ölünün kapısının önünde yapılması
mekruh görülmüştür.
Tâziye süresi, aynı yerde yaşayanlar için üç gündür. Tâziyenin üç gün içinde
yapılması müstehaptır. Ölü sahipleri normal hayata daha çabuk dönebilseler
diye, üç günden sonra tâziye yapmak mekruh kabul edilmiştir. Ölü
sahipleri yapılacak tâziyeleri kabul için üç gün süreyle evlerinde oturabilir
370 İLMİHAL
ler. Başka yerde oturanlar veya aynı yerde olduğu halde haberi olmayanların
üç günden sonra tâziye yapmaları mümkün görülmüş ise de, aslolan
tâziye işinin üç gün içinde bitirilmesidir.
J) Iskat ve Devir
İbadetlerde ıskat, namaz, oruç, kurban, adak, kefâret gibi ibadet ve borçları
ifa etmeden vefat eden bir kimseyi bu borçlarından kurtarmak için fakirlere
fidye ödenmesi işlemini ifade eder. Fıkıhta daha çok namaz ve oruç borcunu
düşürme anlamına gelen ıskat-ı salât ve ıskat-ı savm terimleri kullanılır. Burada
fidyeden maksat söz konusu ibadetlerin yerine geçmesi amacıyla yapılan
nakdî veya aynî ödemelerdir. Bu bağlamda ıskat-ı salât, bir kimsenin sağlığında
eda veya kazâ edemediği namaz borçlarını uhdesinden düşürebilmek
için ölümünden sonra fidye ödenmesi işlemini, devir de bu fidye ödemede
geliştirilen bir yöntemi ifade eder.
a) Iskat
Hz. Peygamber, sahâbe, tâbiîn ve tebeu’t-tâbiîn dönemlerinde yukarıdaki
anlamda ıskat söz konusu olmadığından, ıskat-ı salât ve ıskat-ı savm anlayış
ve uygulamasının Kitap, Sünnet ve sahâbe fetvalarından delillendirilmesi
yerine, fıkhın gelişim seyri göz önünde tutularak ele alınması daha doğru
olacaktır. Öte yandan, ıskat-ı salât telakki ve uygulaması hem teori hem de
tarihî seyir itibariyle ıskat-ı savm fikrine dayandırıldığı için, öncelikli olarak
ıskat-ı savm, sonra da ıskat-ı salât hakkında bilgi verilmesi yerinde olur.
İbadetler ve bu nitelikteki kefâretler Allah hakkı grubunda yer aldığı için
kural olarak ıskat kabul etmez. Dinî mükellefiyetlerin ifasında mükellefin
niyeti ve ibadetin Allah rızâsı için yapılması ibadetin özünü, şekil şartları ise
maddî unsurunu teşkil edeceğinden, ibadetler ancak şâriin belirlediği sebeplere
bağlı olarak ve O'nun emrettiği tarzda yerine getirilirse ifa edilmiş sayılır.
İbadetlerin dinin taabbüdî (kulluğu ve teslimiyeti sembolleştiren) hükümlerinin
en başında yer almasının da anlamı budur.
Fıkıh kültüründe ibadetler; bedenî, malî, hem bedenî hem malî şeklinde
üçlü ayırıma tâbi tutulur ve her bir ibadetin mükellef tarafından zamanında,
bizzat ve ayrı ayrı ifa edilmesi gerektiği, her ibadetin kendine mahsus bir
sebebi ve gayesi olduğu, hiçbirinin diğerinin yerine geçmeyeceği önemle
vurgulanır. Aynı şekilde namaz, oruç gibi bedenî-şahsî ibadetlerin mükellef
adına bir başkası tarafından yerine getirilmesi de (niyâbet) câiz görülmemiştir.
İbadetlerin ifasıyla ilgili genel prensipler böyle olmakla birlikte şâri‘, dinde
NAMAZ 371
kolaylık ilkesinin de bir gereği olarak, sınırlı ârizî hallerde bazı istisnaî hükümler
sevketmiş ve ifa edilemeyen bazı ibadetlerin aynı veya başka cinsten
bir diğer ibadet ya da fiille telâfisine imkân tanımıştır. Seçimlik kefâretler,
hacca gidemeyenin yerine bedel gönderilmesi, kadınların hayız ve nifas
hallerinde namazdan muaf tutulması ve orucu da -ileride kazâ etmek üzeretutmamaları,
hasta ve yolcunun oruç tutup tutmamakta serbest olması ve
tutmadığı oruçları diğer günlerde kazâ edebilmesi, unutma veya uyku sebebiyle
kılınamayan namazın ilk fırsatta kılınması gibi hükümler bunun örnekleri
ise de bu grupta yer alan belki de en önemli istisnaî hüküm oruç
tutmaya güç yetiremeyenlerin bunun yerine fidye ödemeleridir (el-Bakara
2/184). Hanefî fakihlerinin oruç yerine fidyenin ödenmesine "misl-i gayr-i
ma‘kul ile kazâ" demeleri de bunun istisnaî ve kural dışı olduğunu belirtmeyi
amaçlar (Serahsî, I, 49).
İbn Abbas, İbn Ömer, İbn Mes‘ûd, Muâz b. Cebel ve Seleme b. Ekva‘ın da
aralarında bulunduğu bir grup sahâbî, "Sizden ramazan ayına yetişenler o ayda
oruç tutsun" (el-Bakara 2/185) meâlindeki âyet nâzil oluncaya kadar ashaptan
dileyenin oruç tuttuğunu, dileyenin de tutmayıp fidye verdiğini, bu âyet nâzil
olduktan sonra ise oruç tutmaya gücü yetenler hakkında fidye hükmünün
neshedilip yalnız hasta ve yaşlılar için bir ruhsat olarak kaldığını belirtirler (Müslim,
“Sıyâm”, 149-150; Cessâs, Ahkâmü'l-Kur'an, I, 218). Bu sebeple, oruçta fidye
ile ilgili âyette (el-Bakara 2/184) geçen “Oruç tutmakta güçlük çekenler” (oruca
zorlukla güç yetirenler veya güç yetiremeyenler) kaydı ile bir sonraki âyette yer
alan ramazan ayına erişen herkesin oruç tutması emri birlikte ele alınarak, oruç
tutmaya gücü yetenlerin fidye ödemesinin câiz olmadığı hususunda görüş birliğine
varılmıştır. Hz. Peygamber ve sahâbenin uygulaması da bu yönde olmuştur.
Sonuç olarak, İslâm âlimlerinin ortak kabulüne göre, ihtiyarlık ve iyileşme ümidi
kalmamış hastalık sebebiyle oruç tutamayan kimseler, kazâ etmeleri de mümkün
olmadığı için tutamadıkları gün sayısınca fidye öderler. Âyetin tutulamayan
orucun kazâ edilmesini değil de her bir oruç için bir fakir doyumu fidye ödenmesini
emretmesi, burada hastalık, bünye zayıflığı, meşakkat ve yolculuk gibi geçici
bir mazeretin değil, yaşlılık ve iyileşme umudu kalmamış hastalık şeklinde devamlılık
arzeden bir mazeretin kastedildiği yorumuna haklılık kazandırmıştır. Bu
kimselerin, tekrar sağlığa kavuşup oruç tutabilir hale gelmeleri ümit edilmediğinden
tutulamayan orucun, aynı cinsten bir ibadetle telâfisi talep edilmemiş, "Her
bir oruç için bir fakiri doyurma" şeklinde sosyal amaçlı, orucun mahiyetiyle de
alâkalı bir başka ibadet istenmiştir. İslâm ümmeti içinde ortaya çıkan ıskat-ı
savm ve akabinde ıskat-ı salât tatbikatı, temelde âyetin sınırlı mazeretler için
getirdiği bu istisnaî hüküm etrafında geliştirilen zorlama yorum ve temennilerden
372 İLMİHAL
kaynaklandığından âyetin kimler için hangi imkân ve hükümleri öngördüğünün
iyi bilinmesi ayrı bir önem taşımaktadır.
Ölüme kadar her geçen gün bünyesi zayıflayan hasta ve yaşlıların, tutamadıkları
farz oruçları için kaideten sağlıklarında fidye ödemeleri, değilse
fidyenin ödenmesini vasiyet etmeleri gerekir. Böyle bir vasiyetin mevcudiyeti
ve terekenin üçte birinin de yeterli olması halinde mirasçıların bu fidyeyi
ödemeleri dinî bir vecîbedir. Vasiyeti yoksa veya üçte bir yeterli değilse,
mirasçıların teberru kabilinden bunu ödemeleri tavsiye edilmiştir.
Yukarıda özetle verilen hükümler, devamlı hastalık ve yaşlılık sebebiyle
oruç tutamayanlara mahsus olup bu iki durumun dışında kalan yolculuk,
hastalık, gebelik, süt emzirme, ileri derecede açlık ve meşakkat gibi mazeretler
oruç tutmamaya veya başlanmış bir orucu bozmaya ruhsat teşkil etse
de, tutulamayan oruçlar için fidye ödenmesini câiz kılmaz, mazeret hali
kalktıktan sonra kazâ edilmeleri gerekir. Bu kimseler kazâ edemeden vefat
etmişse, mirasçıların aynı şekilde bu oruçlar için de fidye vermesi İslâm
âlimlerince câiz, hatta tavsiye edilen (mendup) bir davranış olarak görülmüştür.
Bu konuda fıkıh mezhepleri arasında önemli bir görüş ayrılığı yoktur.
Çünkü kazâ borcunu geciktirmemek gerekli ise de, burada başlangıçta
mazerete, devamında ise ihmale ve ileride kazâ etme ümidine dayalı hoş
görülebilir bir terk söz konusudur. Ayrıca vefat, bu kimsenin orucunu kazâ
etme imkân ve ihtimalini ortadan kaldırdığından yaşlı ve hasta için söz konusu
olan acz hali burada da var sayılabilir.
Mükellefin oruç borcunun vefatından sonra fidye ödenerek düşürülmesi
(ıskat-ı savm) arzu ve teşebbüsünün yukarıda özetlenen şartlarla ve zikredilen
iki durumla sınırlı kalması beklenirken hangi dönemde başladığı tam olarak
bilinemeyen fakat hicrî II. asrın sonlarına doğru ortaya çıkması muhtemel olan
bir yorum ve kıyaslama ile, sağlığında mazeretsiz olarak oruç tutmamış ve
kazâ da etmemiş kimse adına vefatından sonra fidye verilebileceği ve bu fidyenin
ölenin oruç borcunu ıskat etmesinin muhtemel olduğu görüşü gündeme
gelmiş ve uygulama alanına girmeye başlamıştır. Fakihlerin çoğunluğuna ait
olduğu sanılan bu görüş, sağlığında mazeretsiz olarak oruç tutmayıp kazâ da
etmeyen kimsenin vefat etmekle kazâ etme imkânını yitirdiği için, mazerete
binaen oruç tutamayan kimsenin durumuna kıyasen bu kimse adına da fidye
verilebileceği, vasiyeti varsa kıyasın daha güçlü olacağı gerekçelerine sahiptir.
Hanefî kaynaklarında, İmam Muhammed'in ölenin vasiyeti olmasa bile mirasçıların
onun oruç borcu için fidye vermesinin Allah'ın dilemesine bağlı olarak
yeterli olacağını söylediği rivayet edilir. Yine ileri dönem fıkıh kitaplarında,
NAMAZ 373
vasiyetin bulunması kaydıyla veya mutlak olarak fidye ile ıskat-ı savmın câiz
olduğu ve bunun cevazı hakkında nas bulunduğunun ifade edilmesi de, bu
son kıyasın dayandırıldığı âyet hükmünün mazeretsiz olarak tutulmayan ve
kazâ edilmeyen oruçlar için de fidye verilebileceğini kapsadığı iddiasını içermesi
yönüyle tetkike muhtaç bir konudur. Konu, diğer fıkıh mezheplerinde de,
benzeri bir yaklaşımla ele alınır.
Iskat-ı savm hakkında yapılan bu genişletici yorumun, yine hicrî II. yüzyılın
sonlarından itibaren namaz hakkında da düşünülmeye başlandığı tahmin edilmektedir.
Kişinin sağlığında iken kılmadığı veya kılamadığı namazlar için vefatından
sonra fidye verilerek borcunun düşürülmesi temenni ve teşebbüsüne ad
olan ıskat-ı salât hakkında, İmam Muhammed eş-Şeybânî hariç tutulursa ilk
Hanefî müctehidlerinden olumlu bir görüş bilinmemektedir. Kaynaklarda İmam
Muhammed'in ez-Ziyâdât'ta ıskat-ı savm için yukarıdaki görüşünü açıkladıktan
sonra "Bir kimse namaz borcu için fidye verilmesini vasiyet etse, Allah'ın dilemesine
bağlı olarak bu fidye onun için yeterli olur" temennisini belirttiği, ancak
ıskat-ı savm hakkında kıyas yaparken namaz hakkında böyle bir kıyasa girişmeyip
namazın hükmünü orucunkine ilhak etmekle yetindiği aktarılır. Burada
kıyastan değil de ilhaktan söz edilmesi, kıyasın dayandırılabileceği bir aslın bulunmayışındandır.
Bir mazeret sebebiyle kılınamayan farz namazların bu mazeret
kalkınca hemen kılınması veya kazâ edilmesi emredilmiş ise de (Buhârî,
“Mevâkýt”, 37; Müslim, “Mesâcid”, 314; Ebû Dâvûd, “Salât”, 11), mazeretsiz olarak
kasten terkedilen namazların daha sonra kazâ edilmesi gerektiğine ve bu kazânın
kişiden namaz borcunu düşüreceğine dair açık bir nas yoktur. Böyle olunca,
kılınmayan veya kılınamayan bir farz namazın yerine, sağlığında mükellefin
veya vefatından sonra mirasçılarının fidye vermesinin cevazını ve bu fidyenin
söz konusu namaz borcunu düşüreceğini açık veya dolaylı şekilde bildiren hiçbir
âyet veya hadisin bulunmaması gayet tabiidir. İmam Muhammed'in ıskat-ı salât
hakkında "Allah dilerse yeterli olur" şeklinde ihtiyatlı bir temennide bulunması da
bu sebeptendir. Serahsî de, ölenin namaz borcu için verilecek fidyenin namazın
yerine geçmesinin kesinlik taşımadığını, fakat bunun Allah'ın lutuf ve keremine
kaldığını söyler (Usul, I, 51).
Zaten ıskat-ı salâtın cevazına kail olan fakihler de, namaz ve oruç borcuyla
vefat eden kimsenin her iki ibadet açısından da ifa edemez olma (acz)
durumuna düştüğünü, namazın oruçtan daha önemli olduğunu, oruç hakkındaki
ruhsatın gerekçesinin "acz" olması halinde namazı da oruca ilhak
etmenin ihtiyaten de olsa mümkün olacağını, ancak cevazın şüpheli, ıskatın
da bir temenniden öteye geçmediğini ifade ederler. Öte yandan ıskat-ı salât
hakkındaki bu yorum ve temenniler, namaz borcuyla ölen kimsenin bu
374 İLMİHAL
yönde vasiyetinin bulunması ve bıraktığı malın üçte birinin buna yeterli
olması kaydıyla söz konusu edilir. Ortada böyle bir vasiyet veya mal yokken
mirasçılar kendiliklerinden böyle bir çabaya girmişlerse, ölenin, ibadetinin
bu şekilde olsun telâfisine yönelik bir niyet ve ihtiyarı bulunmadığı için
namaz borcunun fidye ile sâkıt olması temennisinin daha da şüpheli ve
zayıf hale geldiği, belki sadece fakirlere fidye olarak dağıtılan para sebebiyle
bir hayır ve tasadduktan söz edilebileceği dile getirilir.
Şâfiî mezhebinde ağırlıklı görüş, namaz borcuyla veya itikâf adak borcuyla
ölen kimsenin yakınlarının ölen adına bu ibadetleri ifa etmesinin de, fidye
vererek bu borçları düşürmesinin de câiz olmadığı yönündedir. Bununla birlikte
orta ve ileri dönem Şâfiî literatüründe, İmam Şâfiî'nin oruç borcuyla ilgili
görüşünden yola çıkılarak yakınlarının ölen adına bu iki ibadeti ifa edebileceği,
yine tahrîc usulü işletilerek ölenin namaz ve itikâf borcu için fidye verilebileceği
görüşleri dile getirilir. Ancak bunun, VIII. yüzyıl Şâfiî fakihlerinden Sübkî'nin
de yaptığı gibi istisnaî ve biraz da Hanefîler'i takliden gidilebilecek bir
çözüm olduğu belirtilerek mezhepte tercih edilen görüşün bu olmadığı vurgulanmak
istenir.
İfa edilemeyen ibadetler için mükellefin vefatından sonra fidye ödenmesinin
cevazı ve borcu düşürücü olup olmadığı tartışması, bedenî ibadet olmaları sebebiyle
namaz ve oruç üzerinde odaklaşır. Mükellefin sağlığında iken ifa etmediği
kurban, adak, malî kefâret veya zekât gibi ibadetlerin vefatından sonra vasiyetine
bağlı olarak hatta mirasçılar tarafından kendiliğinden malî ödeme ile telâfi
edilmesi, hem iki ifa arasında cins birliğinin bulunması hem de bu tür ibadetlere
üçüncü şahısların haklarının taalluk etmesi ve malî ibadetlerde niyâbetin kural
olarak câiz olması sebebiyle daha anlamlıdır. Bu ödemelerin, mükellef tarafından
bizzat yerine getirilmeyişi ve niyetin bulunmayışı sebebiyle ibadet niteliği tartışmalı
olsa bile en azından üçüncü şahısların (fakirlerin) haklarını ıskat edebileceği
savunulabilir. Öte yandan fidye, kefâret orucu gibi başka bir ihlâlden doğan ve
seçimlik bir ceza olarak tutulması gereken oruçlarda değil de ramazan orucu gibi
bizâtihî asıl olan oruçta gündeme getirilir.
b) Devir
Iskat-ı savm ve salâtın kıyaslama, ilhak ve temenni tarzında da olsa
tartışmaya açılması ve ölenin bütün ibadet borçlarının fidye ile ıskat edilebileceği
düşüncesinin kamu oyuna aksetmesi, bu yönde bir uygulamanın
hızla yaygınlaşmasının bir âmili olduğu gibi, bu imkân bedenî ibadet yükümlülüğü
açısından zengin ve fakir arasında bir ayırım yaptığı için ayrı bir
tartışmayı da başlatmış oldu. Çünkü söz konusu anlayış ve uygulama gün
NAMAZ 375
deme geldiğinde sadece malî imkânı elverişli olan aileler ve mirasçılar vefat
eden yakınlarının yüksek meblağlar tutan fidye borcunu ödeme imkânı
bulmaktaydı. Bu ayırımın yol açtığı sıkıntı, hicrî IV. yüzyılın sonlarından
itibaren "devir" işleminin bulunması ve câiz görülmesiyle giderilmeye çalışıldı.
Devir, ıskat için fakirlere nakdî bedeli tamamen vermek yerine muayyen
bir miktarı hibe edip tekrar hibe yoluyla ondan geri alma ve toplam borç
miktarına ulaşıncaya kadar bu hibe ve karşı hibe işlemini devam ettirme
usulünün adıdır. Böylece elde devredilen para ile devir sayısının çarpımıyla
elde edilen meblağın fidye olarak hibe edilmiş olacağı, neticede de ıskat için
gerekli fidyenin tamamen ödenmiş olacağı var sayılmaktadır.
Ölenin toplam fidye borcunun hesaplanmasında sadece ifa edemediği namaz
ve oruç borçları için fidye verilmesi, kurban, adak ve kefâret türündeki
bilfiil ibadet borçlarının ödenmesi ile yetinilmeyip ihtiyaten ölenin bulûğdan
vefatına kadar devam eden döneme ait bütün bedenî ibadetleri ve Allah hakkı
grubundaki bütün dinî mükellefiyetleri göz önünde bulundurulup bunlar fidye
ile ıskat edilmek istenir. Bu yaklaşım ve arzu, haliyle ödenecek meblâğı yükseltmekte
ve devri âdeta kaçınılmaz kılmaktadır. Öte yandan, devir usulüyle
önemli bir ödeme kolaylığı getirilmiş olması da böyle bir talebi ve hesaplama
yöntemini teşvik etmektedir. İşlemin sonunda arada devrolunan miktar fakirlere
verilir ve böylece toplam borç miktarı kadar para fidye olarak dağıtılmış
sayılır. Zekât ödeme dahil diğer malî mükellefiyetlerin ifasında câiz olmayacağı
açıkça belirtilen bu işleme belli bir dönemden sonra bazı fakihlerin ıskat-ı
savm ve salâtta istisnaî olarak cevaz vermeye başladığı, sorulan fetvalar ve
verilen cevaplar dikkatlice incelendiğinde, onların bu yönelişinin temelinde,
herhangi bir şer‘î delilden ziyade ümit, ihtiyat ve temenniye dayalı bir iyimserliğin,
âdet baskısının ve bazan menfaat beklentisinin yattığı görülür.
Öte yandan, bedenî ibadetlerde aslolan fakirle zenginin eşit olmasıdır.
Ölenin namaz ve oruç borcunu fidye ödeyerek ıskat etme bir imkân ise bu
imkânı, yakınlarının ibadet borçları için fidye verme arzusu içinde olan fakat
malî durumları buna elvermeyen fakir ailelere de tanımak ve böylece bedenî
ibadetlerde mükellefiyet ve ifa imkânı yönüyle eşitlik ilkesini korumak gerekir.
Bu düşünce de devir işleminin câiz görülmesinde önemli bir âmil olmuştur.
Bu fakihler, devir usulüne, vasiyet edilen miktarın (ki bu miktar
terekenin kural olarak üçte birini geçemez) toplam fidye borcunu ödemeye
yetmemesi durumunda başvurulabileceğini belirtmiş ve devirin, daha fazla
harcama yapmak istemeyen zenginler için bir hile kapısı olmayıp fidye borcunu
başka türlü ödeme imkânı bulunmayanlar için zayıf bir ümide de dayansa
âdeta son çare olduğunu vurgulamak istemişlerdir. Bu fakihlerin
376 İLMİHAL
böyle bir cevaz kapısını aralarken iyi niyetle hareket ettikleri ve tasaddukla,
hayır ve hasenatla sonuçlanması sebebiyle ıskat ve devir işlemine sıcak
bakmış olacakları doğrudur. Ancak açılan bu cevaz yolunun, yukarıda zikredilen
sınırlandırıcı ve yönlendirici mülâhaza ve kayıtlar da göz ardı edilerek
daha sonraları dinî bir imkân veya gereklilik olarak telakki edilip zenginfakir
herkes tarafından alabildiğince kullanıldığı ve âdeta dinî ödevlerde
hileyi sembolize eden bir gelenek halini aldığı da inkâr edilemez.
Sonuç itibariyle, âyette sadece oruç tutmaya gücü yetmeyen sürekli mazeret
sahibi kimselerin fidye vermesinin emredildiği, bunun dışındaki ıskat-ı savmın
âyette yer almadığı, ıskat-ı salâtın ve devir işleminin ise Kur'an veya Sünnet'ten
herhangi bir delile veya fıkhî hüküm elde etmede kullanılan bir usule dayanmadığı
açıktır. Zaten bedenî ibadetler ruhun Allah'a yükselişini sembolize ettiği,
kişinin kendini geliştirip eğitmesine yardımcı olduğu ve tabii olarak mükellef
açısından birçok mânevî ve derunî yararlar taşıdığı için bunların sıradan bir borçalacak
ilişkisi çerçevesinde mütalaa edilmesi ve neticede ıskat usulünün alternatif
ifa olarak görülmesi bu ibadetlerin ruh ve amacına aykırıdır. Ancak vefat eden
kimsenin yakınlarının müteveffanın uhrevî mesuliyetini azaltacak bir şeyler
yapabilme yönündeki iyi niyeti ve gayreti, müteahhirînden bazı fakihlerin de
ihtiyat ve temenniden öte gitmeyen fakat neticede fakirlere tasaddukla sonuçlanan
ıskat işlemine engel olmamaları hatta olaya sıcak bakmaları, bu sürecin tabii
bir devamı olarak fakirler için de devir usulünün bulunması, ıskat ve devrin İslâm
toplumunda hızla yaygınlaşmasının temel âmili olmuştur. Mazeretsiz olarak
tutulmayan ve kazâ edilmeyen oruçlar için ıskat-ı savmın, bütünüyle ıskat-ı
salâtın ve devrin cevazı yönünde Kur'an'da, sünnette veya sahâbenin ve
müctehid imamların fetvalarında hiçbir açıklama yer almadığı halde bütünüyle
ıskat ve devrin uygulamada giderek yaygınlaşması, bunun İslâm'ın öngördüğü
veya cevaz verdiği bir usul olarak algılanmasına, insanların sağlıklarında ibadetleri
ifada tembellik etmesine veya ihmalkâr davranmasına, İslâm'ın bu âdet
sebebiyle yanlış anlaşılmasına ve haksız ithamlara mâruz kalmasına yol açmaktadır.
Ancak ölen için bir şeyler yapıp Allah'ın rahmetini umma, dinî bir
görevi ifa etme, bu vesileyle ihtiyaç sahiplerine yardım etme gibi birçok farklı
niyetin içiçe olduğu, psikolojik ve iktisadî sebeplerin ve sosyal baskının ön plana
çıktığı bu işlemin sadece ilmî ve şeklî bir yaklaşımla bid‘atlardan ve yanlışlardan
arındırılması da kolay görünmemektedir. Din adına yapılan bu tür yanlış uygulamaları
önlemenin belki de en etkili yolu, geride kalanların ölenler için yapabilecekleri
en iyi hizmetin onların namaz-oruç borcu için para ödemek değil kendi
ibadetlerini düzenli şekilde yerine getirmek, dünyada iyi bir müslüman olarak
yaşamak ve ölen yakınları için, sevabını onlara bağışlamak üzere hayır, eser,
iyilik, ibadet ve dua yapmak olduğu bilincine ermeleridir.
NAMAZ 377
K) Şehidlere Ait Hükümler
Allah yolunda canını veren kimseye şehid denir (çoğulu şühedâ). Böyle
bir kişiye şehid denilmesinin ne anlama geldiği konusundaki görüşlerden
bazıları şunlardır: Böyle bir kişiye şehid denilmiştir; çünkü bu kişinin cennete
gireceğine şahitlik edilmiştir. Böyle bir kişiye şehid denilmiştir; çünkü
ölümü anında birtakım rahmet melekleri hazır bulunmuştur. Böyle bir kişiye
şehid denilmiştir; çünkü kendisi Cenâb-ı Allah'ın mânevî huzurunda hazır
olarak rızıklandırılacaktır.
Şehidlik Muhammed ümmetine tahsis edilmiş üstün bir pâye, büyük bir
mertebedir. Kur'an'da "Allah yolunda öldürülenlere ölü demeyin! Onlar diridirler,
fakat siz farketmiyorsunuz" (el-Bakara 2/154) ve "Allah yolunda öldürülenleri
ölü sanmayın! Onlar diridirler. Rableri katından rızıklandırılmaktadırlar"
(Âl-i İmrân 3/169) buyurulmuştur. Peygamberimiz de bir hadislerinde
"Şehid cennettedir" buyurmuş (Ebû Dâvûd, “Cihâd”, 25), başka bir hadiste
de "Allah katında hayırlı bir mertebede iken ölmüş kullar içinde, dünya
içindekilerle birlikte kendisine verilecek olsa bile, şehidden başka hiçbir
kimse yeniden dünyaya gelmek istemez. Çünkü şehidler, şehidliğin ne denli
üstün bir mertebe olduğunu görmüş oldukları için, dünyaya dönüp yeniden
bir kere daha şehid olmak için can atarlar" (Buhârî, “Cihâd”, 6) diyerek,
âhirette verilen üstün mertebe yanında şehâdet şerbetini içmenin, şehidliği
tatmanın da ayrı bir zevki bulunduğunu ifade etmiş olmaktadır. İslâm dininde
şehidlik yüksek bir mertebe olarak kabul edildiği ve Allah yolunda
öldürülenler şehidlik pâyesiyle taltif edildiği için, müslümanlar açısından
Allah yolunda ölmek sevimli ve gönülden istenen bir iş haline gelmiştir.
Birçok hadiste hangi durumda bir müslümanın şehid olacağı konusuna
açıklık getirilmiştir. Bir hadiste, canı, malı ve namusu uğruna ölen kişinin
şehid olacağı bildirilmiştir. Korunması dinin amaçları arasında yer alan can,
mal ve namus uğruna ölmenin şehid olarak nitelendirilmesi, bu hususlara
dinimizde ne kadar önem verildiğini de göstermektedir.
İslâm hukukçuları ilgili hadislerden yola çıkarak dünyevî ve uhrevî hükümler
bakımından şehidleri üç kısımda değerlendirmişlerdir.
1. Hem dünya hem âhiret hükümleri bakımından şehid sayılanlar: Bunlar
Allah yolunda savaşırken öldürülen kişilerdir. Kâmil mânada şehid bunlardır
ve bunlara "hükmî şehid" denilir. Bu tür şehidler yıkanmaksızın, kanlı
elbiseleriyle defnedilir, elbiseleri onların kefeni yerine geçer. Üzerindeki silâh
ve başka ağırlıklar alındıktan sonra cenaze namazı kılınarak defnedilir. Di
378 İLMİHAL
ğer üç mezhebe göre, şehidlerin yıkanmasına gerek olmadığı gibi üzerlerine
cenaze namazı kılınmasına da gerek görülmemesi, yine şehidin elde etmiş
olduğu yüksek pâye ile ilgilidir.
2. Sadece dünya hükümleri bakımından şehid sayılanlar: Kalbinde nifak
bulunmakla yani münâfık olmakla birlikte, dış görünüşü itibariyle müslüman
olduğuna hükmedilen ve müslümanların saflarında bulunduğu sırada
düşman tarafından öldürülen kişiler bu grupta yer alır. Bunlar dünyada yapılacak
işler bakımından şehid muamelesi görürler.
3. Sadece âhiret hükümleri bakımından şehid sayılanlar: Allah yolunda
savaşırken aldığı bir yaradan dolayı o anda değil de, daha sonra ölen kişiler
bu grupta yer alırlar.
Ayrıca hadislerde şehid oldukları bildirilmekte olan, yanlışlıkla veya
haksız yere öldürülen kişi, yangında, denizde veya göçük altında can veren
kişiler; veba, kolera, sıtma gibi yaygın ve önlenmesi zor hastalıklar sebebiyle
ölenler, ilim tahsili yolunda, helâl kazanç uğrunda, gerek kendisinin
gerekse, -isterse gayri müslim olsun- başkalarının can, mal ve namusları
uğrunda ölenler, loğusa iken ölen ve cuma gecesinde ölen kimseler de bu
grupta yer alan şehidlerdir.
Kur'an'da "Allah'a ve elçisine itaat eden kimseler; Allah'ın nimetine mazhar
olmuş bulunan peygamberler, sıddîklar, şehidler ve iyi/sâlih kullar ile
birlikte bulunacaklardır" (en-Nisâ 4/69) buyurularak, şehidlerin Allah katındaki
itibarına işaret edildikten sonra Allah ve Resulü'ne itaat eden, yani
İslâm dininin getirdiği hükümlere boyun eğen kimsenin de aynı şekilde iyi
muamele göreceği belirtilir. Hz. Peygamber de"Kim şehid olmayı içtenlikle
dilerse, Allah onu şehidlerin menzilesine ulaştırır, bu kişi isterse yatağında
ölmüş olsun" (Müslim, “İmâre”, 156-157; Nesaî, “Cihâd”, 36) buyurarak müslümanın
iyi niyet ve samimi arzusunun bile Allah katında üstün bir değere
sahip olduğunu belirtmiştir.
(KAYNAK:DİYANET İŞLERİ BAŞKANLIĞI İLMİHAL 1.CİLT İMAN VE İBADETLER)
kişi, kalbinden her şeyi atarak ve kalbini bütünüyle bu işe teksif ederek
iki rek‘at namaz kılmalı ve ardından Peygamberimiz’in öğrettiği bu duayı
yapmalıdır. Samimi olarak yapıldığı takdirde Allah'ın hayırlısını lutfedeceğine
ümit bağlanır, kalbe doğuş olabilir. İstihârenin sonucunda bir rahatlık ve
ferahlık hissedilirse o işin hayırlı olacağına, buna karşılık sıkıntı ve darlık
hissedilirse, olumsuz olacağına yorulur. İstihâre gündüz yapılabileceği gibi
tam konsantre olmak, iyice yoğunlaşmak için geceleyin hemen yatmadan
önce yapılması tavsiye edilir. İstihâre namazını kılıp yattıktan sonra, Allah
NAMAZ 319
bunu samimi olarak isteyenlere bir işaret veya ipucu verir. Birinci defada
sonuç alınamazsa üç kere veya yedi defa tekrarlanabilir. Kişi bu duanın
Arapça'sını okuyabileceği gibi Türkçe anlamını da okuyabilir. İstihâre için
uykuya yatma ve rüya bekleme şartı yoktur.
i) Tövbe Namazı
Günah ve çirkin sayılan işleri yapmaktan kaçınmak dinimizin emridir.
Bununla birlikte insanlar suç ve günah işleyebilirler. Kur'ân-ı Kerîm ve hadîs-
i şeriflerde bir günah işlenmesi durumunda, kişinin günahta ısrar etmeyerek
hemen tövbe etmesi gerektiği ve Allah'ın içten yapılan tövbeleri kabul
edeceği belirtilmiştir. Esasen tövbe ve istiğfarda bulunmak için günah işlemiş
olmak gerekmez. Peygamberimiz, geçmiş-gelecek günahlarının affolunduğu/
affedileceği bildirildiği halde, günde yetmiş kere, yüz kere tövbe istiğfarda
bulunmuştur. Özellikle mübârek gecelerde ve seher vakitlerinde olmak
üzere, kıldığı namazların sonunda selâm vermeden önce ve selâmdan sonraki
tesbîhatın ardından kulun tövbe ve istiğfarda bulunması durumunda,
Cenâb-ı Allah'ın bağışlaması umulur. Ayrıca Peygamberimiz tövbe namazına
ilişkin olarak, "Bir kul günah işler de sonra kalkıp güzelce abdest alıp
temizlenir ve iki rek‘at namaz kılarak Allah'tan bağışlanmak dilerse Allah
onu mutlaka affeder" buyurmuş ve arkasından şu âyeti okumuştur: "Onlar
çirkin bir iş yaptıklarında ya da kendilerine zulüm ve haksızlık ettikleri zaman
hemen Allah'ı hatırlayıp, günahlarının affedilmesini isterler; zaten günahları
Allah'tan başka kim affedebilir ki! Bunlar o günahı bile bile bir daha
yapmazlar" (Âl-i İmrân 3/135).
Tövbe namazı iki rek‘at olarak kılınabileceği gibi daha fazla da kılınabilir.
j) Tesbih Namazı
Tesbih namazı, ömürde bir kez olsun kılınması tavsiye edilen mendup
bir namazdır. Peygamberimiz amcası Abbas'a "Bak amca sana on faydası
olan bir şey öğreteyim; bunu yaparsan günahlarının ilki-sonu, eskisi-yenisi,
bilmeyerek işlediğin-bilerek işlediğin, küçüğü-büyüğü ve gizli yaptığın-açıktan
yaptığın on türlü günahını Allah bağışlar" diyerek bu namazı tavsiye
etmiş ve öğretmiş, Abbas bunu her gün yapamayız deyince Peygamberimiz,
bu namazın haftada bir, ayda bir, yılda bir veya ömürde bir defa kılınmasının
yeterli olacağını belirtmiştir (Ebû Dâvûd, “Tatavvu'”, 14, “Salât”, 303;
Tirmizî, “Salât”, 350, “Vitr”, 19).
Tesbih namazı dört rek‘at olup şöyle kılınır: Allah rızâsı için namaz kılmaya
niyet edilerek namaza başlanır. Sübhâneke'den sonra 15 kere
320 İLMİHAL
Sübhânellâhi ve'l-hamdülillâhi velâ ilâhe illallâhü vallâhü ekber
denir. Sonra eûzü besmele çekilir, Fâtiha ve sûre okunduktan sonra 10 kere
daha tesbih edilir yani 'Sübhânellâhi ve'l-hamdülillâhi velâ ilâhe illallâhü
vallâhü ekber' denilir. Bu tesbih, rükûa varınca 10 kere, rükûdan doğrulunca
10 kere, birinci secdede 10 kere, secdeden kalkınca 10 kere, ikinci
secdede 10 kere söylenir. Böylece her rek‘atta 75 tesbih yapılmış olur. İkinci
rek‘ata kalkılınca yine 15 kere tesbih okunur, ardından geri kalan kısım
aynı şekilde tekrarlanır ve böylece 4 rek‘at tamamlanmış ve toplam üç yüz
tesbih edilmiş olur. Aslolan herkesin bu namazı tek başına kılmasıdır.
Tesbih namazında sehiv secdesini gerektiren bir şey olursa, sehiv secdesi
normal olarak yapılır, o secdelerde bu tesbih yapılmaz.
k) Yağmur Duası
Bir bölgede kuraklık olması durumunda o bölge sakinlerinin mümkünse
topluca bölge dışına, açık bir alana çıkıp tövbe istiğfardan sonra Cenâb-ı
Allah'tan bolluk ve berekete vesile olacak yağmur göndermesini istemeleri,
bunun için dua etmeleri, yalvarıp yakarmaları sünnettir. Bu duaya "istiska
duası" denir ki, su isteme, yağmur isteme anlamına gelir. Yağmur duasına
çıkıldığında duadan önce iki rek‘at namaz kılınabilir.
Rivayet edildiğine göre Peygamberimiz bir cuma günü hutbe okurken bir
adam gelip,
- “Ey Allah'ın elçisi! Hayvanlar telef oldu, dua et de Allah bize yağmur
versin!” demiş, Peygamberimiz de bunun üzerine ellerini kaldırarak,
“Allahümme, eskınâ! Allahümme, eskınâ!” (Ey Allahım! Bize su ver,
yağmur ver)" diye dua etmiş ve bu duanın ardından gökte hiçbir yağmur
belirtisi yokken birden bulutlar görünmüş ve ardından yağmur yağmaya
başlamıştı. Bu durum bir hafta sürdü. Ertesi cuma bir adam gelerek "Ey Allah'ın
elçisi, yağmur sebebiyle, mallarımız telef oldu, yollarımız kapandı.
Allah'a dua etseniz de şu yağmuru durdursa!" dedi. Bunun üzerine Peygamberimiz
Allahümme havâleynâ velâ aleynâ. Allâhümme! ale'l-âkâm
ve'd-dırâb ve butîni'l-evdiye ve menâbiti'ş-şecer (Allahım! Üzerimize
değil, çevremize; Allahım, dağlara, tepelere, vadilerin içlerine ve ağaç biten
yerlere) diye dua etti ve yağmur hemen kesildi (Buhârî, “İstiska”, 6; Müslim,
“İstiska”, 2, 8).
Bazı rivayetlerde, yağmur duasına çıkıldığında Peygamberimiz’in iki
rek‘at namaz kıldırdığı, namazda açıktan okuduğu, namazdan sonra ridâsını
NAMAZ 321
çıkarıp ters çevirerek giydiği ve kıbleye dönüp ellerini omuz hizasına kadar
kaldırarak dua ettiği belirtilmiştir (Müslim, “İstiska”, 1).
Yağmur duası, sulamak ve bol yağmur almak için başka tedbirler almaya
engel değildir; müminler hem tabii ve teknik tedbirleri alır, hem de her
şey iradesine bağlı bulunan Rablerine dua ederler.
l) Küsûf ve Hüsûf Namazları (Güneş ve Ay Tutulması Esnasında Namaz)
Güneş tutulmasına küsûf, ay tutulmasına hüsûf denir. Peygamberimiz
oğlu İbrâhim'in öldüğü gün güneş tutulması üzerine şöyle demiştir: "Ay ve
güneş Allah'ın varlığını ve kudretini gösteren alâmetlerdir. Bunlar hiç kimsenin
ölümünden veya yaşamasından/doğmasından dolayı tutulmazlar. Ay
veya güneş tutulmasını gördüğünüz zaman, açılıncaya kadar namaz kılın,
dua edin" (Buhârî, “Küsûf”, 1, 15).
Güneş tutulduğu zaman, ezansız ve kametsiz olarak, en az iki rek‘at olmak
üzere toplu olarak namaz kılınır. İmam her rek‘atta normal namazlara
göre daha uzun ve açýktan kıraatte bulunur. Namazdan sonra imam kıbleye
karşı ayakta veya cemaate dönük şekilde oturarak dua eder. Cemaatle kılınmadığı
durumlarda bu namaz tek başına da kılınabilir.
Küsûf namazının sünnet olduğu ve cemaatle kılınmasının daha faziletli
sayıldığı konusunda müctehidler arasında görüş birliği bulunmakla birlikte,
hüsûf namazının sünnet olup olmadığı ve cemaatle kılınıp kılınmayacağı
tartışmalıdır.
Ebû Hanîfe ve Mâlik, ay tutulması güneş tutulmasından daha fazla olduğu
halde Peygamberimiz’in bu sebeple namaz kılmadığını öne sürerek,
hüsûf namazının sünnet olmadığını söylemişlerdir. Ancak böyle bir durumda
tek başına iki rek‘at namaz kılınabilir, müstehaptır. Şâfiî ve Ahmed b.
Hanbel'e göre ise hüsûf namazı da küsûf namazı gibi sünnettir, cemaatle
kılınır.
Şiddetli rüzgâr, aşırı yağmur, aşırı soğuk ve benzeri durumlarda, bunların
can ve mal kaybına yol açabilecek doğal âfete dönüşmemesi için dua etmek ve
bu anlamda iki rek‘at namaz kılmak güzel (müstehap) bulunmuştur. Nitekim
Peygamberimiz şiddetli bir rüzgâr estiğinde şöyle dua etmiştir:
"Allahım! Senden rüzgârın en hayırlısını, rüzgârla gönderdiklerinin en
hayırlısını isterim. bu rüzgârın kötülüğünden, bu rüzgârdakilerin kötülüğünden
ve rüzgârla gönderdiğin şeylerin kötülüğünden sana sığınırım"
(Tirmizî, “Da‘avât”, 48, 88; Müslim, “İstiska”, 15).
322 İLMİHAL
Bu durumlarda namaz ve dua, tabiat olaylarının insanlarda ve çevrede
hâsıl edebileceği olumsuz etkilere karşı Allah'tan yardım dileme mahiyetindedir.
m) Mübarek Gecelerde Namaz Kılmak
Müslümanlar için çeşitli sebeplerle mübarek sayılan birçok gece mevcuttur.
Üç ayların birincisi olan recep ayının ilk cuma gecesi Regaib gecesi
ve 27. gecesi de Mi‘rac gecesidir. Üç ayların ikincisi olan şâban ayının 15.
gecesi Berat gecesidir. Üç ayların üçüncüsü olan ramazan ayının 27. gecesi
ise Kadir gecesidir.
Bu mübarek gecelerle ilgili özel nâfile namaz yoktur. Fakat bu geceleri
vesile ederek nâfile namaz kılmak, Kur'ân-ı Kerîm okuyarak üzerinde düşünmek,
tezekkür ve tefekkür etmek yararlı olur. Peygamberimiz Kadir gecesinde
nasıl dua edebileceğini soran Âişe vâlidemize şöyle demesini tavsiye
etmiştir: Allahümme, inneke afüvvün tühibbü'l-afve fa‘fü annî (Ey
Allahım! Sen şüphesiz çok affedicisin, affetmeyi seversin, beni affet) (Tirmizî,
“Da‘avât”, 84).
XIV. NAMAZLA İLGİLİ BAZI MESELELER
Namaz İslâm dininde önemli bir ibadet olduğu için, olağan durumlarda
kılınmasına özen gösterildiği gibi, olağan dışı durumlarda da çoğu zaman
terkine müsamaha edilmemiş, bunun yerine, olağan dışı durumun mahiyetine
ve ağırlığına göre, namaz kılışta bazı kolaylıklar sağlanmış ve böylece
her gün namaz ibadeti vasıtasıyla yüce Rab ile bağlantı kurma imkânı devam
ettirilmiştir.
A) HASTA NAMAZI
Hastalık ve yolculukta genel olarak meşakkat ve sıkıntı bulunduğu için
bu durumlar, bedenî ibadetlerden özellikle namaz ve oruçta bir hafifletme,
kolaylaştırma sebebi sayılmıştır.
Taat, takata göre olduğundan, yani buyruğun yerine getirilmesi kişinin
gücü ölçüsünde olduğundan hastanın namazı kendi gücüne göre belirlenmiş,
hastalığın artması ve şiddetlenmesi nisbetinde namazın eda biçiminde
eksiklik ve kolaylığa izin verilmiştir. Bu itibarla meselâ kıyam, namazın
önemli bir rüknü olduğu halde ayakta duramayan veya zorlukla duran kimseler
nasıl mümkün ve kolay ise o şekilde oturarak kılabilirler. Oturarak dahi
kılamayan, yani bu durumda rükû ve secde etmekten âciz olan kimse, im
NAMAZ 323
kânına göre durarak veya oturarak veya yatarak ima (başıyla, hatta bazı
müctehidlere göre gözüyle işaret) eder. Tabiatiyla aslolan şekillerin korunması
değil, özün yani Allah'la kurulan ilâhî bağlantının sürdürülmesi olduğundan,
olağan dışı durumlarda kişi, her zaman olması gerektiği gibi, namazı
kurtulunmak istenen bir yük, üzerinden atılması gereken bir borç haline
getirmeden, kendi durumuna uygun bir şekilde yerine getirmeye çalışmalıdır.
Hasta bir şekilde farz namazı kılmaya güç yetirememişse, aklı başında
olduğu sürece geçirdiği namazları beşten çok değilse, sağlığına kavuştuğu
zaman kazâ eder. Sağlığına kavuşamaz ise bu durumda kimi âlimlere göre
ıskat etmeleri için vârislerine vasiyet eder. Aklı başında değilse yahut kaçırdığı
namazları beşten fazla ise sıhhatine kavuştuğu zaman onları kazâ etmesi
gerekmez (Iskat-ı salât ve devir konusu için bk. Cenaze bölümü).
B) YOLCU NAMAZI
a) Seferîliğin Mahiyeti
Kişinin herhangi bir nedenle ikamet ettiği yerden kalkıp başka bir yere
gitmesi veya gitmek için yola koyulması, Arapça'da sefer veya müsaferet
olarak adlandırılmakta olup, bu şekilde yola çıkmış kişiye de seferî veya
müsafir denilir. Seferînin mukabili mukimdir ve mukim bir yerde yerleşik
bulunan, yolcu olmayan kişi anlamındadır. Türkçemiz’de seferîlik veya
müsaferet yerine, çoğunlukla yolculuk tabiri kullanılmaktadır. Fıkıh ve ilmihal
kitaplarında seferîlik veya yolculuk sözlük anlamına yakın olmakla birlikte,
ondan farklı olarak, belirli bir mesafeye gitmek anlamındadır. Yolcu
olan kişiyi ilgilendiren bazı özel ruhsat hükümleri bulunduğu için seferin
tanımının ve mahiyetinin iyi belirlenmesi gerekir.
Önceki fakihler yolcu olmanın tanımında iki farklı kriteri göz önünde
bulundurmuş; kimi gidilecek mesafeyi, kimi de bu mesafe katedilirken harcanan
zamanı ölçü almıştır. Her iki kriter de yaya yürüyüşü veya kafile
içerisindeki deve yürüyüşüne göre hesaplanmıştır. Hanefîler'in çoğunluğunun
kabulüne göre yolculuk, orta bir yürüyüşle üç günlük bir mesafeden
ibarettir. Buna "üç konak" veya "üç merhale" de denir. Bir kişinin günde
ancak altı saat yolculuk yapabileceği kabul edilince üç günlük yolculuk on
sekiz saatlik bir zamana tekabül etmiş olmakta ve buna göre karada böyle
bir yürüyüş ile, denizde ise mutedil bir havada yelkenli bir gemi ile on sekiz
saat sürecek bir mesafe "sefer süresi" sayılmıştır. Seferîlik belirlenirken yolun
324 İLMİHAL
yalnız gidiş mesafesi esas alınır, dönüş mesafesi hesaba dahil edilmez. Yolculuk
yapan kimse süratli gider ve bu mesafeyi daha kısa sürede katederse,
bu mesafe hesabına göre yine yolcu sayılır.
Yolculukta üç günün esas alınması ve üç günün zaman ve mesafe olarak
ifade edilmesi konusunda herhangi bir âyet ya da hadis bulunmayıp, bu
ayarlama İslâm hukukçuları tarafından yapılmıştır. Onlar bu zaman ve mesafe
ayarını yaparken büyük ölçüde, sahâbenin Hz. Peygamber'in uygulamasını
tavsif edişlerine ve onların kendi uygulamalarına dayanmışlardır.
Meselâ Hanefîler üç günlük yolculuğun seferîlik hükümlerine esas olduğunu
tesbit ederken büyük ölçüde, yolcu olan kişinin üç gün üç gece mest üzerine
meshedebileceğini bildiren şu hadisi esas almışlardır: "Mukim kimse tam bir
gün bir gece, yolcu ise üç gün üç gece mesh eder" (Müslim, “Tahâret”, 85;
Ebû Dâvûd, “Tahâret”, 60).
Daha sonra bu üç günlük yol veya on sekiz saatlik yolculuk asrımızda
değişik ince hesaplarla kilometreye çevrilmiştir. Bu çevirmenin de asıl sebebi,
çağımızda hızlı ulaşım araçlarının ortaya çıkması sonucu, üç günlük
süre ölçütünü uygulamanın neredeyse imkânsız hale gelmiş olmasıdır. Bu
hesaplara göre, kişinin yolcu sayılacağı ve yolculuk ruhsatlarından istifade
edeceği mesafe, küçük bazı farklılıklarla 85-90 km. arasında tesbit edilmiştir.
Ancak her iki ölçüyü yani zaman veya mesafeyi esas almanın ayrı ayrı
problemleri vardır. Mesafe esas alındığında, son derece hızlı ve konforlu
vasıtaların ortaya çıkması sebebiyle, bu 90 kilometrelik yolun oldukça meşakkatsiz
ve çok kısa bir süre içerisinde katedilebilmesidir. Zamanın esas
alınması durumunda ise yine birçok problem ortaya çıkmakta, gelecek birkaç
yıl içinde seferîlik ruhsatları diye bir şey kalmayacağı, hatta zamanın
esas alınması halinde bugün bile seferîlik hükümlerinden istifade edilemeyeceği
ileri sürülmektedir. Bununla birlikte çağdaş İslâm bilginleri, bu ikisinden
mesafe ölçüsünün daha objektif veya uygulanabilir olduğu kanaatindedirler.
Hanefîler dışındaki çoğunluğa göre, namazların kısaltılmasını mubah kılan
yolculuk, ortalama iki günlük yolculuk veya ağır yükle ve yaya olarak iki
konaklık mesafedir.
Seferîlik meselesinin üzerinde durulması, doğru bir tanımının yapılmaya
çalışılması, bu durum için tanınmış bazı ruhsat ve kolaylıklardan istifade
edilebilmesine yöneliktir. Başka bir ifadeyle, seferin ne olduğu sağlıklı bir
şekilde ortaya konulmalı ki, seferî değilken seferîlik hükümlerinden istifa
edilmiş olmasın veya seferî olunduğu halde sefer ruhsatlarından mahrum
kalınarak gereksiz yere sıkıntı çekilmesin.
NAMAZ 325
Sefer bir yerde yerleşik bulunan kişi için normal ve sıradan bir iş değil,
gelip geçici ve olağan dışı bir durumdur. Olağan dışı bir durum olduğu için
sefer halindeki meşakkat, kişiye birtakım ruhsatların verilmesine sebep olmuştur,
fakat hamallık gibi ağır bir işte çalışmada daha fazla meşakkat bulunduğu
halde, olağan durum olması sebebiyle bu gibi ağır işler yolculuk
durumuna kıyas edilmemiştir.
Yolculuktaki ruhsatların veriliş nedeni, yolculuğun meşakkat, telâş ve normal
düzenin bozulmasını içermesidir. Fakat bunlar değişken (izâfî) bir kavram
olduğu için fakihler meşakkat yerine daha objektif ve herkes için geçerli bir kriter
arayışına girmişler ve mesafe ayarı yapmak zorunda kalmışlardır.
Yolculuğun içerdiği meşakkat tek boyutlu değildir. En başta yolculuğun
getirdiği yorgunluk ve bedensel sıkıntılar vardır. Bunun yanında yolcunun,
yolculuğun amacıyla ilgili endişe ve korkuları, geride bıraktığı işi, eşi, ailesi ile
ilgili endişeleri bulunabilir. Buna bir de yol güvenliği endişesi eklenirse yolcu
için tanınan ruhsatların mânası daha iyi anlaşılır. Hal böyle olunca, yolculuğa
çıkan kişinin zaman kaybına tahammülü yoktur. O bir an önce işini bitirmek
ve normal yerleşik hayatına dönmek arzusundadır. O halde onun yolculuk
esnasında zaruri ihtiyaçları dışında oyalanmaması gerekir. İşte yola çıkan
kişinin bir an önce normal yaşantısına, evine, işine dönme doğal arzusunu
çabuklaştırmak için dinimizde, bazı kolaylıklar getirilmiştir. Bunların başında
namazla ilgili olan "namazın kısaltılması" (kasr) ve "iki namazın bir vakitte
kılınması" (cem‘) gelir. Dikkat edilirse hem kasr, hem de cem‘ zaman kaybını
en aza indirmek gibi bir amaca mebnidirler. Kişi namazı tam kılarak vakit
kaybetmeyecek veya bir namaz vaktinde durmayıp onu öteki vakit namazıyla
birlikte eda edecek ve mola zamanını ona göre ayarlayacaktır.
Dikkat etmek gerekir ki bu ruhsatlar daha ziyade yaya olarak veya at,
deve gibi hayvanlarla yolculuk yapanlar ve böyle olduğu için de yolculuğun
kontrolünü elinde tutanlar için söz konusu edilmiş olmaktadır. Buna göre
günümüzde toplu ulaşım vasıtalarıyla yapılan yolculuklarda bu anlam, yani
namazın kısaltılması veya cemedilmesi sayesinde zamandan kazanılması
durumu söz konusu değildir. Otobüslerin gidilen mesafeyi kaç saatte alacakları,
nerede ve kaç dakika süreyle mola verecekleri yaklaşık olarak bellidir.
Namazdan kesip zamandan kazanma durumu toplu ulaşım vasıtalarında
söz konusu değildir. Ancak bu durumda da yolcunun genel seyahat programına
uyma zorunluluğu, molalarda ihtiyaca göre zaman darlığı gibi sıkıntıları
vardır.
326 İLMİHAL
Özel arabasıyla yolculuğa çıkan kişinin bir an önce normal hayatına
dönme gibi bir endişesi hem olabilir, hem de olmayabilir. Nitekim günümüzde,
eskiden hiç söz konusu edilmeyen bir tatil olgusu bulunmaktadır.
İnsanlar yılın belli zamanlarında denize, ormana gitmeye, tarihî ve turistik
yerleri gezmeye zaman ayırıyorlar. Tatil çoğu kimseler için artık hayatın bir
parçası olmuş durumda. Dolayısıyla tatil için yola çıkanların, en azından
yolculuğa çıkarken, bir an önce normal hayata dönmek gibi bir endişeleri ve
aceleleri yoktur.
Bu defa da, yolculuğun hangi amaçla yapıldığı sorusunu sormak gerekiyor.
Yolculuğun hangi amaçla yapıldığını sınırlama ve belirleme imkânı olmamakla
birlikte genel olarak üç başlık altında toplanabilir: a) İş amaçlı
yolculuklar. b) Tatil, gezi amaçlı yolculuklar. c) İç ve dış güvenlik amaçlı
yolculuklar (daha ziyade ordu ve emniyet güçleri için söz konusudur).
Esasen bu tür konularda objektif kriter getirildiği zaman hükmün anlaşılması
ve tatbik edilmesi kolaylaşıyor ise de getirilen kriter sabitleştirilince
gitgide hüküm ile hükmün konuluş amacı arasında uçurum meydana gelmekte
ve hükmün konuluş esprisinin tamamen ortadan kalkması gibi bir
durum ortaya çıkmaktadır.
Sefer hükümlerinin iş ve güvenlik amaçlı yolculuklarda kural olarak uygulanabileceğini,
bunun dışındaki yolculuklarda ise kişinin kendi inisiyatifine
bırakılmasının doğru olacağını söyleyebiliriz. Yolculuk hali genel olarak güçlük
ve sıkıntılardan hâlî olmayacağı için kişi, yerleşik bulunduğu yerden ayrıldıktan
sonra ruhsatlardan istifade ihtiyacını hissettirecek bir meşakkatle karşılaşıyorsa
bu ruhsatlardan istifade etmeli, ruhsata ihtiyaç duymuyorsa istifade
etmemelidir. Bu durumda kişi ruhsatlardan istifade konusunda kararı kendisi
vereceği için Allah katında sorumluluk da kendisine ait olacaktır. Ruhsatların
kullanılmasının gerekli olup olmadığı konusundaki -aşağıda gelecek olanmezheplerin
farklı görüşleri, yukarıdaki formülü uygulamayı kolaylaştırmaktadır.
b) Seferîliğin Hükümleri
Yolculuk durumu, genel olarak meşakkat ve sıkıntı içerdiğinden bu durumdaki
kişi için bazı kolaylıklar getirilmiştir. Bunlar yolcuya tanınan ruhsatlardır.
Bunların başında ramazan ayında yolculuk yapan kişi için tanınan,
orucu yolculuk anında tutmayıp sonraya bırakma ruhsatıdır. Normalde
bir gün bir gece olan mest üzerine mesih süresi, yolcu için üç gün üç geceye
NAMAZ 327
çıkarılmıştır. Ayrıca yolcu olan kişinin, dört rek‘atlı farz namazlarını ikişer
rek‘at olarak kılmasına da izin verilmiştir. Buna "kasrü's-salât" denir.
Yolculukta dört rek‘atlı namazların kısaltılarak kılınmasının câizliği konusunda
âyet ve Peygamberimiz’in uygulaması bulunmakta olup ayrıca
bilginler bu hüküm üzerinde icmâ etmişlerdir.
Namazların kısaltılmasına ilişkin âyet şudur: "Yeryüzünde sefere çıktığınız
zaman, eğer kâfirlerin size kötülük etmesinden (fitne) korkarsanız, namazları
kısaltmanızda bir sakınca yoktur" (en-Nisâ 4/101). Bu âyette kısaltmanın
korku şartına bağlanmış olması, bir önceki âyette Allah uğrunda
hicretten ve bir sonraki âyette savaş durumunda Peygamberimiz’in nasıl
namaz kıldıracağından bahsedilmesi, bu âyetin savaş vb. gibi olağan üstü
durumlara ilişkin olduğu, olağan dışı olmakla birlikte sıradan yolculuklara
ilişkin olmadığı izlenimini verse de, öteden beri seferîlik konusundaki hükümler
bu âyetle irtibatlı olarak ele alınmıştır.
Bunun yanında umre, hac ve savaş için yaptığı yolculuklarda Hz. Peygamber'in
namazları kısaltarak kıldığına dair şöhret derecesini aşmış haberler
bulunmaktadır. İbn Ömer, Hz. Peygamber'le yaptığı yolculuklarda, Hz. Peygamber'in
iki rek‘attan fazla kıldığını görmediğini; aynı şekilde Hz. Ebû Bekir,
Hz. Ömer ve Hz. Osman'ın da böyle davrandıklarını ifade etmiştir.
Yolcunun dört rek‘atlı farz namazları kısaltması mecburi midir, yoksa kısaltma
konusu tamamen yolcunun tercihine mi kalmıştır?
Bu konuda inisiyatifin tamamen yolcu olan kişiye bırakılmasının uygun
olacağını yukarıda açıklamıştık. Burada, mezheplerin bu konudaki yaklaşımlarına
kısaca yer vereceğiz.
Hanefîler, namazların kısaltılması hükmünün Allah'tan bir bağış olduğu
yönündeki rivayeti esas aldıkları için, kısaltmanın bir ruhsat değil bir azîmet
hükmü olduğunu ileri sürerek bu konuda yolcuya tercih hakkı tanımamış ve
kısaltmanın vâcip olduğunu söylemişlerdir. Onlara göre yolcunun bilerek dört
rek‘atlı namazı ikiye indirmeyip dört olarak kılması mekruhtur. Bununla birlikte
kişi, iki rek‘at kılıp teşehhütte bulunduktan sonra iki rek‘at daha kılacak
olsa farzı eda etmiş, son iki rek‘at da nâfile olmuş olur. Ancak selâmı tehir
etmiş olmasından ötürü kötü bir iş yapmış sayılır. Seferî olan kişi, şayet birinci
teşehhüdü terketmiş veya ilk iki rek‘atta kıraatte bulunmamış ise farzı eda
etmiş olmaz. Bu görüşün bir devamı olarak, seferde iken kazâya kalan dört
rek‘atlık namazların normal duruma dönüldüğünde yine ikişer rek‘at olarak
kılınması gerektiği söylenmiştir. Hanefîler'in bu konuda, Hz. Ömer'den nakle
328 İLMİHAL
dilen seferde namazların kısaltılması hükmünün bir hediye olduğu şeklindeki
ifadenin dışında, Hz. Âişe ve İbn Abbas'ın şu sözlerini de delil almışlardır: Hz.
Âişe "Namaz ikişer rek‘at olarak farz kılındı; sonra hazarda ziyade olundu,
seferde ise olduğu gibi bırakıldı" demiş, İbn Abbas da "Allah Teâlâ namazı
Peygamberimiz’in dili ile hazarda dört rek‘at, seferde iki rek‘at olarak farz
kılmıştır" demiştir (Buhârî, “Salât”, 1; Müslim, “Salâtü'l-müsafirîn”, 1).
Mâlikîler'e göre, seferde namazı kısaltarak kılmak müekked sünnettir.
Şâfiî ve Hanbelîler'e göre ise yolculukta namazları kısaltarak kılmak bir ruhsat
olup, kullanıp kullanmamak kişinin tercihine bırakılmıştır.
Seferî kimse bir beldede on beş gün ve daha fazla kalmaya niyet edince
mukim olur ve artık namazlarını tam kılar. Eğer on beş günden az kalmaya
niyet ederse seferîliği devam eder. Şâfiî ve Mâlikîler'e göre ise, yolcu bir
yerde dört gün kalmaya niyet ederse namazlarını tam kılar. Hanbelîler'e
göre dört günden fazla veya yirmi vakitten fazla kalmaya niyet ederse namazlarını
tam kılar.
Namaz cemaatle kılındığında mukim yolcuya, yolcu mukime uyabilir.
Mukim kişi, seferî kişiye uymuşsa, seferî iki rek‘atın sonunda selâm verince,
mukim selâm vermeyip kalkar, namazı dörde tamamlar. Namazın baş tarafını
imamla kılmış ve farz kıraat yerine gelmiş olduğu için bu kişi sağlam
görüşe göre, namazı başkaca kıraat etmeksizin tamamlar, yanılırsa secde
etmez. Çünkü bu mukim, lâhik mesabesindedir. Yolcu, vakit içinde mukime
uyduğunda dört rek‘atlı bir farz namazı mukim gibi tam olarak kılar.
Aslî vatana dönmekle yolculuk hali sona erer. Burada sefer hükümleriyle
ilişkili olarak oluşturulan üç vatan anlayışından kısaca bahsedelim.
a) Vatan-ı aslî. Bir insanın doğup büyüdüğü veya evlenip içinde yaşamak
istediği veya içinde barınmayı kastettiği yere vatan-ı aslî denir. Vatan-ı
aslîden başka yere iş, görev vb. sebeplerle veya yerleşmek üzere göçülünce
yeni yer vatan-ı aslî olur, eski yer bu vasfını kaybeder.
b) Vatan-ı ikamet. Bir kimsenin doğduğu, evlenip ailesini yerleştirdiği
veya kendisi yerleşmeye karar verdiği yer olmamak kaydıyla, kişinin on beş
günden fazla kalmak istediği yere vatan-ı ikamet denir.
c) Vatan-ı süknâ. Bir yolcunun on beş günden az kalmayı planladığı
yere vatan-ı süknâ denir.
NAMAZ 329
Bir kimse doğup yerleştiği veya karısının yerleştiği yere varınca seferî
olmaz. Sadece gideceği bu yer sefer mesafesi uzaklığında ise yolculuk esnasında
seferî olur.
C) İKİ NAMAZI BİR VAKİTTE KILMAK (CEM‘)
Cem‘ kelimesi, sözlük anlamı itibariyle “iki veya daha fazla şeyi bir
araya getirmek, toplamak” anlamlarına gelir. Cem‘in fıkıhtaki terim anlamı
ise, “birbirini takip eden iki namazın (öğle ile ikindinin veya akşam ile yatsının),
bu ikisinden birinin vaktinde, birlikte ve peşipeşine kılınması”dır. Eğer
bu birlikte kılma birinci namazın vaktinde ise buna cem‘-i takdîm, ikincisinin
vaktinde ise cem‘-i te'hîr denilir.
Âlimler, hac zamanında Arafat'ta öğle ile ikindinin öğle namazının vaktinde
birlikte kılınması (cem‘-i takdîm) ve Müzdelife'de akşam ile yatsının
yatsı namazının vaktinde birlikte kılınması (cem‘-i te'hîr) konusunda görüş
birliği etmişlerdir. Bu iki yer dışında iki namazı cemederek birlikte kılmanın
câiz olup olmadığında ve cemetmeyi câiz kılan mazeretlerin neler olduğunda
farklı görüşler öne sürmüşlerdir.
Hanefî mezhebinde, hac zamanında Arafat ve Müzdelife'deki cem‘in dışında,
iki namazın bir vakitte cemedilmesi câiz görülmez. Bununla birlikte
Hanefîler'e göre yolculuk, yağmur gibi cem‘i mubah kılan mazeretlerin bulunması
durumunda şöyle bir cem‘ uygulaması mümkündür: Bir namaz
(öğle veya akşam), diğer namazın (ikindi veya yatsı) vaktinin girmesine yakın
bir zamana kadar geciktirilip, bu namazın kılınmasından sonra diğerinin
vaktinin girmesi ve bu namazın da kendi vaktinde kılınması mümkündür.
Bu uygulamada, bir namaz hemen diğerinin ardından kılındığı için buna
“cem‘ü'l-fiil” ve “cem‘ü'l-muvâsala” denildiği gibi, bir namaz son vaktinde
diğeri de ilk vaktinde olmak üzere her namaz kendi vakti içinde kılınmış
olacağı için buna “mânevî cem‘” ve “şeklî (sûrî) cem‘” de denilir. Bu şekildeki
cem‘, yukarıda tanımı verilen gerçek anlamda bir cem‘ değildir. Çünkü
bu uygulamada vakit değil, fiil birleştirilmektedir.
Ebû Hanîfe, arefe günü Arafat'ta birlikte kılınan öğle ve ikindi namazının
cemaatle kılınmasını şart koştuğu halde diğer mezhepler bu şartı aramazlar.
Cem‘ ile namaz kılınırken bir ezan okunur, fakat iki namaz için ayrı
ayrı kamet getirilir. Öğle namazının farzı eda edildikten sonra sünnet kılınmaksızın
ikindi namazına geçilir. İkindi namazı öğle namazına tâbi olduğundan,
öğle namazı herhangi bir nedenle sahih olmamışsa ikindi namazı
330 İLMİHAL
nın da öğle ile birlikte iade edilmesi gerekir. Müzdelife'de ise akşam ile yatsı
namazı tek ezan ve tek kamet ile kılınır. Akşamın farzı ile yatsının farzı
arasında sünnet namaz kılınmaz. Arada sünnet kılınmışsa yatsı için tekrar
kamet getirilir.
Diğer mezheplerde cem‘, belirli sebep ve şartlarla câiz görülmüştür. Şiî-
Ca‘ferî mezhebinde ise, hiçbir mazerete gerek olmaksızın iki namazın bir
vakitte cemedilmesi câizdir. Cem‘i kabul edenlere göre, iki namazın cemedilmesini
câiz kılan sebepler, ayrıntıdaki görüş ayrılıkları bir tarafa bırakılacak
olursa şunlardır: 1. Yolculuk (sefer), 2. Yağmur, çamur, kar, dolu, 3. Hastalık,
4. İhtiyaç ve meşguliyet.
1. Yolculuk. Hanefîler dışındaki çoğunluk âlimler, yolculuğu bir mazeret
kabul ederek, yolculukta cem‘ yapılmasını câiz görmüşlerdir. Ancak bazı
ayrıntılarda aralarında görüş ayrılığı vardır. Buna göre Mâlikîler, cem‘ yapmanın
câiz olabilmesi için yolculuğun yorucu bir yolculuk olmasını şart koşarken,
Şâfiîler ve Hanbelîler, yorucu olup olmamasına bakılmaksızın yolculuğun
her hâlükârda cem‘ için bir mazeret olduğunu söylerler. Bu noktada
Şâfiîler, Mâlikîler'in ve Hanbelîler'in aksine, ayrı bir şart ileri sürerek, cem‘
yapmayı câiz kılan yolculuğun, herhangi bir yolculuk değil, namazların
kısaltılmasını câiz kılan nitelik, süre veya mesafedeki yolculuk olduğunu
söylerler. Bu arada yolculuğun türüne ve amacına bağlı olarak da bazı görüş
ayrılıkları ortaya çıkmıştır. Kimi Mâlikîler, deniz yolculuğunu da sefer hükmünden
istisna etmişlerdir.
2. Yağmur, Kar, Dolu. Yağmur, şiddeti konusundaki görüş ayrılıkları
bir tarafa bırakılacak olursa, Mâlikî, Şâfiî ve Hanbelî mezheplerinde, yolcu
olmayan (mukim) kişiler için bir mazeret kabul edilmiş ve böyle günlerde
namazın cem‘i belli şartlarla câiz görülmüştür. Mâlikîler ve Hanbelîler, sadece
akşam ile yatsının mescidde cem‘-i takdîm olarak cemedilmesini câiz
görürken, Şâfiîler buna öğle ve ikindinin cem‘ini de ilâve etmişlerdir. Bu ve
benzeri sebepler, evde değil, sadece mescidde cemaatle birlikte cem‘ yapmayı
câiz hale getirir.
Şâfiîler, yerlerin çamurlu olmasını cem‘ yapmayı câiz kılan mazeret kabul
etmezken, Hanbelîler bunu bir mazeret saymış, Mâlikîler ise cem‘in câiz
olabilmesi için çamurla birlikte zifiri karanlık durumunun bulunmasını şart
koşmuşlardır.
3. Hastalık. Mâlikîler'e göre hasta bir kişi, ikinci bir namazın vaktine
kadar durumunun namaz kılamayacak derecede kötüleşeceğinden veya
NAMAZ 331
bayılacağından endişe ediyorsa, cem‘ yapabilir. Hanbelîler de hastalık sebebiyle
meşakkat söz konusu olduğunda cem‘i câiz görmüşler ve emzikli kadını,
istihâze kanı gören kadını, özür sahibi kişileri ve her vakit için abdest
almaktan âciz olan kişileri de aynı hükümde tutmuşlardır. Şâfiîler'e göre ise
hastalık sebebiyle cem‘ câiz değildir.
4. İhtiyaç, Meşguliyet ve Sıkıntı. İhtiyaç ve sıkıntı sebebiyle cem‘ genelde
câiz görülmemiştir. Cem‘ konusunda en geniş görüşe sahip olan Hanbelî mezhebinde
sıkıntı ve meşguliyetin cem‘i câiz kılacağı söylenmektedir. Hanbelî
fakihi Ebû Ya‘la'nın bu hususta getirdiği ölçü şudur: "Cumanın ve cemaatle
namazın terkedilmesini câiz kılan her sebep, cem‘i de câiz kılar". İbâzî mezhebine
göre ise, namazın vaktinde kılınmasında sıkıntı doğuran her mazeret
cem‘ için bir sebep teşkil eder. İbn Sîrîn, İbn Şübrüme, Eşheb gibi ünlü âlimler
ve bazı Şâfiî fakihleri, bir sebep olmaksızın cem‘ yapılmasını da -itiyat haline
gelmemesi şartıyla- câiz görmüşlerdir. Saîd b. Müseyyeb'in de bu yönde bir
fetvası bulunmaktadır.
Mezheplerin cem‘ konusunda görüş ayrılığına düşme sebepleri üç noktada
toplanabilir:
1. Namazların vakitlerini tayin eden hadisler yanında, cem‘ konusunda
birbiriyle çelişir gözüken haberlerin bulunması. Bu durumda kimi âlimler,
cem‘ konusundaki haberlerin, vakitlemeye ilişkin hadisleri tahsis ettiğini
ileri sürerek cem‘i câiz görürken, kimileri de cem‘ konusundaki haberleri
te’vil ederek cem‘e karşı çıkmışlardır.
2. Arafat ve Müzdelife'de cem‘ yapmanın meşrûluğunda ittifak vardır. Diğer
zaman ve yerlerdeki namazın buna kıyas edilip edilmeyeceği tartışma
konusu olmuştur. Bu kıyası câiz görenler, cem‘i de câiz görmüşlerdir.
3. Namazların müşterek vakitleri olup olmadığı noktasındaki tartışma
da, cem‘ konusundaki görüş ayrılığının önemli bir nedeni olmuştur.
Beş vakit namazın ilk ve son vakitleri, ayrıntıdaki ihtilâflar bir yana,
bellidir ve herkes tarafından kabul edilmektedir. Ca‘ferî mezhebinin vakit
anlayışı, Ehl-i sünnet'ten farklı olup, olağan durumlarda bile cem‘e imkân
veren bir şekildedir. Şiîler genelde cem‘ yaparak namaz kıldıkları için, onların
namazı üçe indirdiği zannedilir.
Burada cem‘i câiz görenlerin ve câiz görmeyenlerin gerekçelerini tartışmayacağız.
Hanefîler iki yer dışında cem‘i kabul etmemiş, diğer mezhepler
belli mazeretler sebebiyle cem‘i kabul etmişlerdir. Hanefî mezhebinin görüşü,
teorik olarak daha tutarlı ve savunulabilir olmakla birlikte, günümüzde
332 İLMİHAL
cem‘in yapılmasının namaz kılanlara sağlayacağı birtakım kolaylıklar bulunmaktadır.
Cem‘ yapmak sonradan ortaya çıkmış, uydurulmuş bir uygulama
değildir. Nitekim Arafat ve Müzdelife'de cem‘ yapılacağını bütün mezhepler
söylemektedir. Bunun yanında Hz. Peygamber'in çeşitli zamanlarda
ve çeşitli durumlarda iki namazı birleştirerek bir vakitte kıldığı yönünde rivayetler
bulunmaktadır. Gerek Arafat ve Müzdelife'deki cem‘in, gerekse
öteki rivayetlere göre çeşitli zamanlarda yapılan cem‘in gerekçesi ve hikmeti
namaz kılanlara kolaylık sağlanmasıdır. Hz. Peygamber'in, korku ve yolculuk
durumu olmaksızın da öğle ile ikindiyi ve akşam ile yatsıyı birlikte kıldığına
dair rivayetler bulunduğu gibi (Muvatta, I, 144; Müslim, “Salâtü'lmüsâfirîn”,
49), bazı sahâbîlerin de cem‘ yaptığı nakledilmektedir.
Cem‘in Arafat ve Müzdelife dışında câiz olmadığını savunan Hanefîler
ise büyük ölçüde, namazların belli vakitlere göre belirlendiğini bildiren âyetlere
(el-Bakara 2/238; en-Nisâ 4/103) ve Cibrîl'in peş peşe iki gün Hz. Peygamber'e
imamlık yaparak namazların ilk ve son vakitlerini göstermesine
dayanmışlardır. Bu âyetler ve bu rivayet, her bir namazın kendine özel bir
vakti bulunduğuna ve bu vaktin öncesine veya sonrasına alınmasının câiz
olmadığına delâlet etmektedir. Hanefîler ayrıca, namazın kasten geciktirilerek
vaktinin çıkmasına yol açmayı tehditli ifadelerle yasaklayan hadislere ve
İbn Mes‘ûd'dan gelen mukabil rivayetlere de tutunmuşlardır.
Namaz için özel vakitler konulmuş ve bu vakitler namazın vücûbu için sebep
kılınmıştır. Kur'an'da mücmel olarak belirtilen vakitler, Hz. Peygamber tarafından
belirlenmiş ve namaz vakitleri tevâtürle sabit olmuştur; tevâtürle sabit olan
bir şeyi de haberi vahidle terketmek kesinlikle câiz değildir. Şu kadar ki, namaz
vakitlerini fiilî olarak uygulayan ve belirten Hz. Peygamber olduğu gibi, cem‘in
meşruiyetini söz ve fiili ile belirten de odur. Sünnetin bir kısmı alınıp bir kısmı
atılamayacağına göre, bunların arasını uzlaştırmak gerekir.
Buna göre, olağan ve normal durumlar için beş vakit namazın vakitlerine
titizlikle uyulması kuraldır. Ancak bazı özel durumlarda, ihtiyaç ve zaruret
sahiplerine de cem‘ ruhsatı tanınmış olmaktadır. Burada dikkat edilmesi gereken
nokta şudur: Cem‘, bir ruhsat ve kolaylaştırmadır; gerektiğinde bu ruhsattan
istifade edilmelidir. Sünnî fıkıh mezheplerine göre kural, her namazın
kendi özel vaktinde kılınmasıdır. Ancak geçerli bir mazeretin olması durumunda
cem‘ yapılabilir. Namaz dinin direği kabul edildiği için, hiçbir mazeret
nedeniyle terkine izin verilmemiş, fakat kılınabilmesi için birtakım kolaylıklar
getirilmiştir. Bu bakımdan olağan dışı durumlarda, alışkanlık haline getirmemek
kaydıyla ve belirli şartlarla cem‘ yapılabilir. Namazı vaktinde kılmalarında
NAMAZ 333
bir sıkıntı ve güçlük söz konusu olan kişilerin, kendi durumlarını yukarıdaki
bilgi ve ruhsatlar çerçevesinde değerlendirerek netice itibariyle Allah'a karşı
şahsî sorumluluğunu ilgilendiren bu konuda kendilerinin karar vermesi en
uygun olan yoldur. Ayrıca bilinmelidir ki, cem‘-i takdîm veya cem‘-i te’hîr
yapmak, namazın amacının gerçekleşmesi bakımından, namazın kazâya kalmasından
daha uygun bir çözüm olarak görünmektedir.
Cem‘ Yaparken Dikkat Edilecek Hususlar
Sabah namazı hiçbir şekilde cemedilemez. Cem‘ yalnızca öğle ile ikindi
ve akşam ile yatsı arasında olabilir.
Şayet cem‘-i takdîm yapılacaksa, meselâ öğle ile ikindi, öğlenin vaktinde
birlikte kılınacaksa, öğle namazına başlarken cem‘ yapmaya niyet etmek gerekir.
Kimilerine göre, birinci namazı bitirmedikçe de niyet edilebilir. Cem‘-i
tehîrde ise, birinci namazın vakti içerisinde cem‘ yapmaya niyet etmek gerekir.
Aksi takdirde, namazı vaktinden sonraya ertelemiş olur ki bu haramdır.
Cem‘-i takdîmde, sırayı gözetmek (tertibe riayet etmek) gerekir. Öğle ile
ikindi cem‘ ediliyorsa önce öğle, sonra ikindi kılınmalıdır. Cem‘-i te’hîrde ise
sıraya riayet edilmezse Hanbelîler'e göre sahih olur; Şâfiîler'e göre de sahih
olmakla birlikte ikinci namaz kazâ olarak kılınmış olur.
Cem‘ yapılırken, iki namazın ara vermeksizin peşi peşine kılınması
(muvâlât) gerekir. Mâlikîler, birlikte kılınan iki farzın arasına nâfile katmayı
dahi uygun görmemişlerdir. Şâfiî ve Hanbelîler'e göre eğer cem‘ birinci namazın
vaktinde yapılıyor (cem‘-i takdîm) ise, peş peşelik şarttır; ikinci namazın
vaktindeki yapılıyor ise bu şart değildir. İki namaz arasında verilebilecek
aranın belirlenmiş bir miktarı olmayıp, abdest alacak ve kamet getirecek
kadar bir süre olduğu söylenmektedir.
Akşam ile yatsının cem‘-i takdîm olarak birlikte kılınması durumunda
vitir namazının ne olacağı konusunda da ağırlıklı görüş, bunun yatsı namazına
tâbi olduğu ve dolayısıyla yatsı namazı kılındıktan sonra kılınabileceği
yönündedir.
D) KORKU NAMAZI
Kur'ân-ı Kerîm’de Hz. Peygamber'in cephede namazı nasıl kıldıracağına
ilişkin ayrıntılı açıklama getiren bir âyet ve bu konuda Hz. Peygamber'in
uygulamasının bulunması sebebiyle fıkıh kitaplarında ve buna bağlı olarak
ilmihal kitaplarında "korku namazı" adıyla bir bahis açılmıştır. Namazların
334 İLMİHAL
kısaltılması hükmünü getiren âyetin (en-Nisâ 4/101) hemen devamındaki bu
âyette yüce Allah Hz. Peygamber'e hitaben şöyle buyurmaktadır:
"Sen aralarında olup onlara namaz kıldıracağın vakit, onların bir kısmı
seninle namaza dursun ve silâhlarını da alsınlar. Secdeyi tamamladıkları
zaman bunlar arkaya geçsinler; namaz kılmamış olan öteki grup gelsin ve
seninle namaz kılsınlar; bunlar da silâhlarını alsınlar, tedbiri elden bırakmasınlar.
Kâfirler sizi gafil avlamak için fırsat kolluyorlar ..." (en-Nisâ 4/102).
Bu âyetin hükmünün devam edip etmediği konusunda âlimler farklı görüşlere
sahiptirler. Fakihlerin çoğunluğu bu âyetin hükmünün devam ettiğini,
dolayısıyla böyle bir savaş durumunda aynı hükmün uygulanabileceğini ve
âyetin önerdiği kılınış usulünün, aynı zamanda cemaatle namaz kılmanın
önemini vurgulamayı amaçladığını ileri sürerler. Ebû Yûsuf'un da içlerinde
bulunduğu bazı âlimler, bu hükmün Hz. Peygamber'e has olduğunu ve günümüze
hitap etmediğini söylemişlerdir. Âyetin üslûbu yanında, Hz. Peygamber'le
birlikte, onun cemaati olarak namaz kılma şeref ve fazileti ve sahâbenin
bu konudaki iştiyakı da dikkate alınacak olursa, korku namazı denilen bu özel
namaz kılma biçiminin sadece o döneme ait olduğu şeklindeki görüşün daha
tutarlı olduğu söylenebilir.
Fakihlerin çoğunluğuna göre korku namazı, düşman saldırısı gibi ciddi bir
tehlike anında cemaatin iki gruba ayrılarak, imamın arkasında farz bir namazı
nöbetleşe kılmalarıdır. İki rek‘atlı bir namazın ilk rek‘atını, dört rek‘atlı bir
namazın ilk iki rek‘atını imamla birlikte kılan birinci grup, ikinci secdeden
veya ilk oturuştan sonra cemaatten ayrılıp görev başına gider, ikinci grup
gelerek imamla birlikte kalan rek‘atları tamamlar ve göreve döner. İmam kendi
başına selâm verir. Daha sonra da birinci grup kıraatsiz, ikinci grup kıraatli
olarak nöbetleşe namazlarını tamamlar, böylece hem cemaatle namaz ifa
edilmiş, hem de görev aksatılmamış olur.
XV. NAMAZLARIN KAZÂSI
Bir namazı vaktinde kılmaya eda, vaktinden sonra kılmaya kazâ denir.
Vaktinde kılınamayan namaza fâite çoğulu fevâit denir ki, vakti içinde
yakalanamamış namaz anlamındadır. Vaktinde kılınamamış namazı ifade
için "kaçmış" anlamındaki fâite kelimesinin kullanılmış olması, bir müslümanın
namazı kasten terketmeyeceğini, vakti içinde eda edeceğini, ancak
uyuma ve unutma gibi elde olmayan nedenlerle namazın "kaçmış" olabileceğini
hissettirmesi bakımından manidar bir seçimdir.
NAMAZ 335
A) Sebepler
Namaz belli vakitlerde yerine getirilmesi gereken bir farz olduğu için, bir
mazeret olmaksızın tembellik ve ihmal yüzünden bile bile namazı vaktinde
kılmayan kimse günahkâr olur. Hz. Peygamber, uyuyakalma ve unutmayı bir
mazeret kabul etmiş ve bu iki sebepten biriyle bir namazın vaktinde kılınamaması
durumunda, hatırlanıldığı vakit kılınmasını söylemiştir. Hz. Peygamber'in
bu husustaki ifadesi şöyledir: "Biriniz uyuyakalır veya unutur da bir
namazı vaktinde kılamaz ise, hatırladığı vakit o namazı kılsın; o vakit, kaçırdığı
namazın vaktidir" (Buhârî, “Mevâkýt”, 37; Müslim, “Mesâcid”, 314-316).
Hadîs-i şeriflerde genel olarak namazın sadece uyku ve unutma durumunda,
vaktinin haricinde kılınabileceği üzerinde durulmuştur. Bazı bilginler
bu iki mazeretin sınırlayıcı olduğunu düşünerek, tembellik ve ihmal yüzünden
bilerek ve farkında olarak namazın kılınmaması durumunda, bu namazı
kazâ etmenin gerekmediği kanaatine varmışlar ve namazı farkında olarak
vaktinde kılmayanların, o namazı kazâ etme haklarının olmadığını, tövbe
ve istiğfar etmeleri gerektiğini öne sürmüşlerdir. Zâhirîler'den İbn Hazm ve
daha birkaç bilgin bu görüştedir. Bu görüş sahipleri, namazın kendi vaktinde
kılınmasının önemini, bu hususa titizlik göstermek gerektiğini ve namazı
ihmal ve tembellik sebebiyle bilerek vaktinde kılmamanın içten yapılacak
tövbe dışında, telâfi edilemez bir günah olduğunu vurgulamışlardır.
Ancak Hanefîler'in de içinde bulunduğu büyük çoğunluğu oluşturan fakihlere
göre; uyku veya unutma gibi insanın iradesini elinden alan bir özür
nedeniyle bir namazı kazâ etmek gerekince, bilerek kılmama halinde haydi
haydi kazâ gerekir. Bu görüş sahipleri de, namazı kazâya bırakmanın büyük
bir günah olduğunu, bundan dolayı tövbe etmek gerektiğini söylemişler,
fakat namaz müslümanın Allah'a karşı olan bir borcu olduğu için, bunu
gecikmeli de olsa ödemek durumunda olduğunu dikkate almışlar ve kazâyı
bir telâfi yolu olarak görmüşlerdir. Bu durumda kişi, namazı vaktinde kılmadığı
için günahkâr olmuştur, fakat daha sonra kazâ ettiği için, namazı
terketme günahından kurtulmuş veya bu günahının affedilmesi yönünde
önemli bir adım atmıştır.
Vaktinde kılınamamış olan beş vakit farz namazın kazâsı farz, vitir namazının
kazâsı ise vâcip olur. Sünnet namazlar, kural olarak, kazâ edilmez.
Bununla birlikte bazı durumlarda, başka bir namazın vakti girmediği sürece
kazâ edilebilir. Meselâ sabah namazının farzı ile birlikte sünneti de vaktinde
kılınmamışsa, o günün öğle namazı vaktinden önce farz ile birlikte kazâ
336 İLMİHAL
edilir. Yine, öğle namazının ilk sünneti cemaatle farza yetişmek için
terkedilecek olsa, farzdan sonra kazâ edilebilir. Kazâya kalan ilk sünnetin,
farzdan hemen sonra, son sünnetten önce kazâ edileceği görüşü fetvaya
esas olmuştur. Bununla birlikte son sünnetten sonra kazâ edilebileceği görüşü
de vardır. Böylece hem bir sünnet vakti içinde iki defa geri bırakılmamış
hem de son sünnetin yeri değişmemiş olur. Namazın tertibinin iki defa
değişmemesi için bunu uygun görenler de vardır. Cuma namazının ilk dört
rek‘at sünneti hakkında da bu öne alma veya geriye bırakma uygulaması
geçerlidir. Terkedilen diğer sünnetler kazâ edilmez. Başlandıktan sonra her
nasılsa tamamlanmadan yarıda kesilen veya bozulan herhangi bir nâfile
namazın kazâsı gereklidir ve bu konu sünnetlerin kazâsı konusuyla ilgili
değildir. Meselâ öğle namazının son sünnetine başlamış olan kimse cenaze
namazını kaçırmamak için bu sünneti yarıda bıraksa, başlanmış bir nâfile
ibadetin tamamlanması gerektiği için, bu iki rek‘at sünneti kılması sünnet
olmaktan çıkar, vâcip haline gelir.
Namaz belli vakitlerde yerine getirilmesi gereken bir farz olduğu için, bir
özür olmaksızın namazın vaktinde kılınmayıp kazâya bırakılması büyük
günahtır ve namazı kazâ etmek bu günahı kaldırmaz. Kaçırılan namazı kazâ
etmek, namazı terketme günahını kaldırır, fakat vaktinden sonraya bırakma
günahını kaldırmaz. Bunun için ayrıca tövbe ve istiğfar etmek gerekir.
Meşrû bir mazeret sebebiyle namazın kazâya kalması veya bırakılması
günah olmaz. Düşman korkusu veya bir ebenin doğum yapacak kadının başından
ayrılması halinde çocuğun veya annesinin zarar göreceğinden korkması
meşrû birer mazerettir. Nitekim Hz. Peygamber Hendek Savaşı’nda namazlarını
tehir etmiştir. Abdullah b. Mes‘ûd'un bu olaya ilişkin anlatımı şöyledir:
"Müşrikler, Hendek Savaşı’nda Resûlullah'ı dört vakit namaz kılmaktan
alıkoydular. Nihayet, gecenin Allah'ın bildiği kadar bir kısmı geçtikten sonra
Bilâl ezan okudu ve kamet getirdi; Hz. Peygamber ikindiyi kıldırdı; sonra Bilâl
kamet getirdi, Hz. Peygamber akşam namazını kıldırdı; sonra kamet getirdi,
Hz. Peygamber yatsı namazını kıldırdı" (Buhârî, “Mevâkýt”, 36, 38; Tecrîd-i
Sarîh Tercümesi, II, 535).
Bunu mazeret sebebiyle ikiden fazla namazın cem‘i olarak da değerlendirmek
mümkündür ve bu örnek saatlerce süren ameliyatlarda doktorlar için
bir ruhsat kapısı oluşturmaktadır.
Uyku ve unutma gibi bir özür sebebiyle namazı geçen kimse günahkâr
olmaz. Çünkü Hz. Peygamber, uyku sebebiyle namazı kılamadıklarından
şikâyet edenlere şöyle demiştir: "Uyku ihmal değildir. İhmal ancak uyanık
NAMAZ 337
lık halinde olandır. Sizden biri namazını unutur veya uyku yüzünden kılamazsa,
hatırladığı zaman onu kılsın" (Müslim, “Mesâcid”, 311; Ebû Dâvûd,
“Salât”, 11).
Ancak namazı kaçırmamak için vaktinde uyanmak üzere tedbir almak
elbetteki uygun olur.
Hayız ve nifas hallerinde kadınlardan namaz borcu düşer. Yani kadınlardan
bu hallerinde namaz kılmaları istenmediği gibi, bu halde iken kılmadıkları
namazları daha sonra kazâ etmeleri de istenmemiştir.
Beş vakit namaz süresince ve daha fazla devam eden akıl hastalığı veya
bayılma yahut koma halinde namaz borcu düşer. Ancak bu durumlar beş
vakit ve daha az bir müddet devam ederse bakılır: Ayıldığı zaman abdest
alıp, iftitah tekbiri alacak kadar bir zaman kalmışsa o vaktin namazını kazâ
etmesi gerekir.
Dinden dönmüş (mürted) kişinin, irtidat süresince veya daha önce kılmadığı
namazları kazâ etmesi gerekmez. Daha önce hac yapmışsa, yeniden
bu görevi eda etmesi gerekir. Müslüman toplumların dışında başka bir toplumda
İslâm'a giren, yani yabancı bir ülkede müslüman olan kimse namazın
farz olduğunu ve nasıl kılındığını öğreninceye kadar mâzur sayılır. Çünkü
böylesi bir durumda bazı emir ve yasakların ayrıntılarını bilmemek mazeret
kabul edilir.
B) İfa Şekli
Hanefîler'e göre kazâya kalmış bir namaz, vakti içinde nasıl eda edilecek
idiyse daha sonra kazâ edilirken o şekilde kılınır. Meselâ seferde iken dört
rek‘atlı bir namazı kaçıran kimse bunu ister seferde isterse aslî vatanına
döndükten sonra kazâ etsin, iki rek‘at olarak kılar. Aynı mantığın gereği
olarak, normal zamanda kazâya kalmış olan dört rek‘atlı bir namazı sefer
esnasında kazâ edecek olan kişi de sefer haline bakılmaksızın bu namazı
dört rek‘at olarak kaza edecektir.
Şâfiî ve Hanbelîler'e göre kazâ namazı kılınırken, kazânın yapılacağı yer
ve zaman dikkate alınır. Seferî olan kimse kazâya kalmış dört rek‘atlı namazı
iki rek‘at olarak kazâ eder. Bu namazın seferde veya ikamet halinde
iken kazâya kalmış olması, hükmü değiştirmez. Seferde kazâya kalan namaz
da, ikamet halinde kazâ edilince dört rek‘at olarak kılınır. Çünkü kısaltmanın
sebebi olan yolculuk kalkmıştır.
338 İLMİHAL
Namazlar kazâ edilirken gizli okunacak namazda kıraat gizli yapılır.
Açıktan okunacak namazı imam kıldırırsa açıktan okur; tek başına kılınırsa
açık veya gizli okumak tercihe kalmıştır.
Namazı kazâ edecek kişi tertip sahibi ise, yani o zamana kadar altı vakit
veya daha fazla namazı kazâya kalmamış bir kimse ise, kazâ namazı ile
vakit namazı arasında sıraya uyması gerekir. Tertip sahibi değilse bu
namazı kazâ etmeden diğerlerini kılabilir.
Tertip sahibi olan bir kimsenin bir farz namazını veya Ebû Hanîfe'ye
göre vâcip olan vitir namazını özürsüz yere veya hayız, nifas gibi namazı
düşüren nitelikte olmayan bir özür sebebiyle vaktinde kılmamış olması halinde
bu namazı ilk vakit namazından önce kazâ etmesi gerekir. Meselâ
tertip sahibi kimse sabah namazı vaktinde uyuyup kalsa bu namazı öğle
namazından önce kazâ etmesi gerekir. Eğer öğle namazını önce kılarsa sıra
gözetilmediği için bu namaz İmam Muhammed'e göre fâsid olur. Ebû Yûsuf'a
göre ise namaz fâsid olmaz, fakat farzlıktan çıkıp nâfileye dönüşmüş
olur. Ebû Hanîfe'ye göre ise bu namazın sıhhati askıdadır. Şöyle ki, kişi
bundan sonra o sabah namazını kazâ etmeden beş vakit namazını daha eda
edecek olursa bu altı vaktin hepsi de sahihe dönüşür. Fakat böyle beş vakit
namazını kılmadan kılamadığı o sabah namazını kaza ederse arada kılmış
olduğu vakit namazları fâsid olup yeniden kılınmaları gerekir.
Tertip sahibinin sıra gözetmesinin delili, Resûlullah'ın Hendek Savaşı’nda
dört vakit namazı kılamayınca bunları sıraya koyarak ve vakit namazından
önce kılmasıdır. İbn Ömer'in "Sizden her kim bir namazı kılamaz da, ancak
imamla birlikte namaz kılarken hatırlarsa namazını tamamlasın. Bundan
sonra unuttuğu namazı kılsın. Sonra da imamla birlikte kıldığı namazı iade
etsin" (Zeylaî, Nasbü'r-râye, II, 62) şeklindeki ifadesi de bu konudaki dayanaklardan
biridir.
Tertip, üç durumda düşer: 1. Kazâya kalan namazların sayısının vitir dışında
altı vakit ve daha fazla olması. 2. Vaktin hem kazâ hem de vakit namazı
kılmaya yetmeyecek kadar sıkışık ve dar olması. 3. Vakit namazının kılınışı
sırasında kazâya kalmış namazı olduğunun hatırlanmaması.
Tertip düştükten sonra, kazâ için belirli bir vakit kalmaz; mekruh vakitler
dışında istediği zamanda kazâ namazı kılınabilir. Mekruh vakitlere girmemesi
şartıyla, sabah namazından ve ikindi namazından sonra da kazâ
kılınabilir.
NAMAZ 339
Kazâya kalmış namazları kazâ ile meşgul olmak, nâfile namaz kılmaktan
önemli ve önceliklidir. Hanefî mezhebinde tasvip edilen görüşe göre,
vakit namazlarıyla birlikte kılınan düzenli nâfileler (revâtib sünnetler) bunun
dışındadır. Yani revâtib sünnetlere de riayet gösterilmeli ve bu sünnetler,
kazâ namazı kılmak gerekçesiyle terkedilmemelidir. Fakat üzerinde kazâ
namazı bulunan kimselerin bunlar dışında teheccüt, tesbih gibi diğer nâfile
namazları kılması uygun değildir.
Üzerinde çok sayıda kazâ namazı bulunan, meselâ namaza geç yaşlarda
başlamış olan kişi, geçmiş namazları kazâ ederken "Vaktine yetişip de kılamadığım
ilk sabah /ilk öğle /ilk ikindi /ilk akşam /ilk yatsı namazını kılmaya"
şeklinde niyet edebileceği gibi, "Vaktine yetişip de kılamadığım son sabah …
namazını kılmaya" şeklinde de niyet edebilir. Böylece hangi namazı kazâ ettiği
bir ölçüde belirli (muayyen) hale gelmiş olur.
XVI. SECDELERLE İLGİLİ MESELELER
A) SEHİV SECDESİ
Sehiv "yanılma, unutma ve dalgınlık" gibi anlamlara gelir. Buna göre sehiv
secdesi, yanılma, unutma veya dalgınlık gibi durumlar yüzünden namazın
vâciplerinden birini terk veya tehir etme durumunda, namazın sonunda
yapılan secdelere denilir. Sehiv secdeleri sayesinde namazda meydana gelen
kusur ıslah edilmiş, eksiklik telâfi edilmiş olur. Namaz esnasında pür dikkat
olmak ve titiz davranmak esas olmakla birlikte, çeşitli nedenlerle insanlar
namazlarında yanılabilirler. Peygamberimiz bu tür durumlarda, namaz kılan
kişinin "Allah'ın huzurunda saygısızlık ettim, kusur işledim" diyerek kendini
suçlamasının ve karamsarlığa düşmesinin önüne geçerek onu rahatlatmak,
vesveseden kurtarmak ve her yanılmada namazı yeni baştan kılma sıkıntısının
önüne geçmek maksadıyla, aslî olan bir farzın terkedilmediği durumlarda
bir telâfi ve düzeltme mekanizması olarak sehiv secdesi uygulamasını
öngörmüştür. Bununla birlikte unutmamalı ki, bir kimsenin tedavi imkânı
var diye sağlığını koruma konusunda dikkatsizlik göstermesi nasıl uygunsuz
bir davranış ise, telâfi imkânı var diye de namazda gevşek davranmak da
öyle, hatta daha da uygunsuz bir davranıştır.
Hz. Peygamber'in sehiv secdesinin anlamına ve amacına ilişkin olarak
söylediği sözlerden ikisi şöyledir:
340 İLMİHAL
"Biriniz namazında şüpheye düşerse doğrusunu araştırsın ve namazını
kanaatine göre tamamlasın, sonra selâm versin ve sehiv secdesi yapsın"
(Buhârî, “Salât”, 31).
"Biriniz namazı dört rek‘at mı yoksa üç rek‘at mı kıldığında şüpheye düşerse,
şüpheyi atsın ve yakînen bildiğine göre davranıp namazını tamamlasın.
Selâm vermeden önce iki secde yapsın. Eğer beş kılmış ise bu secdeler
namazına şefaatçi olur, eğer namazını tam kılmış ise bu secdeler şeytanın
uzaklaştırılmasına vesile olur" (Buhârî, “Sehv”, 6-7).
Sehiv secdesini gerektiren bir durum bulununca bu secdenin yapılması
Hanefîler'e göre vâciptir. Sehiv secdesi gerektiği halde bunu yapmayan kişi
günah işlemiş olur; fakat namazı bâtıl olmaz. Mâlikî ve Şâfiîler'e göre sehiv
secdesi namazın sünnetlerinden bir veya birkaçının terkedilmesi durumunda
yapıldığı için, sehiv secdesi yapmak sünnettir. Hanbelîler'e göre ise sehiv
secdesi duruma göre bazan vâcip, bazan sünnet, bazan da mubah olur. Meselâ
namazın bir sünnetini terketmekten dolayı sehiv secdesi yapmak mubahtır.
a) Sehiv Secdesinin Yapılış Biçimi
Son oturuşta "Tahiyyât" duası okunup iki yana selâm verildikten sonra
iki secde daha yapılır ve oturulur. Bu oturuşta Tahiyyât duası, "salavat (Salli
ve Bârik)" ve "Rabbenâ âtinâ" duası okunarak, her zamanki gibi önce sağa
sonra sola selâm verilir. Son oturuşta, sehiv secdesi öncesinde her iki tarafa
selâm verileceği görüşü, Ebû Hanîfe ve Ebû Yûsuf'a aittir. İmam Muhammed'e
göre ise, sadece sağ yanına selâm verdikten sonra sehiv secdesini
yapar. Sonraki Hanefî âlimler, imamın sehiv secdesi için iki yanına selâm
vermesi durumunda cemaatten birinin namazı bozacak bir iş işlemesinin
veya namaz bitti zannıyla dağılmalarının mümkün olduğu gerekçesiyle,
İmam Muhammed'in görüşünün imam olan kişi için, diğer ikisinin görüşünün
ise tek başına namaz kılan için münasip olduğunu belirtmişlerdir. Şâfiî
ve Ahmed b. Hanbel'e göre sehiv secdesi selâmdan hemen önce yapılır.
Zâhir rivayette Şâfiî ile Hanefî imamlar arasındaki görüş ayrılığının fazilet
ve evleviyet bakımından olduğu söylenirken, nevâdir kitaplarında bu
görüş ayrılığının câizlik (cevaz) noktasında olduğu söylenmektedir. Görüş
ayrılığının fazilet noktasında olması durumunda, Hanefî imamlara göre sehiv
secdesini selâmdan sonra Şâfiî'ye göre ise selâmdan önce yapmak daha
uygun ve faziletlidir (evlâ). Fakat görüş ayrılığının cevaz noktasında olması
durumunda ise, Hanefî imamlara göre sehiv secdesini selâmdan sonra yap
NAMAZ 341
mak gerekir, selâmdan önce yapılması câiz değildir. Sehiv secdesi selâmdan
önce yapılacak olursa, selâmdan sonra secdelerin tekrarlanması gerekir.
Şâfiî'ye göre ise sehiv secdesi selâmdan önce yapılmalıdır, selâmdan sonra
yapılırsa, sehiv geçersiz sayılır.
İmam Mâlik'e göre ise, sehiv secdesi namazda ziyade bir fiil işlemek yüzünden
yapılacaksa selâmdan sonra, bir noksanlık yüzünden yapılacaksa
selâmdan önce yapılır. Hem bir fazlalık hem de bir eksiklik yüzünden yapılacaksa,
bu durumda sehiv secdesi selâmdan önce yapılır. Namazda noksanlık
yapmak, namaz içindeki bir müekked sünneti veya en az iki gayr-i
müekked sünneti terketmek durumunda olur. Namazda ziyade yapmak ise,
namazın cinsinden olsun veya olmasın namazı bozmayacak kadar az bir fiil
ilâve etmek durumunda söz konusu olur. Meselâ namazın rükünlerinden
rükû ve secde gibi bir fiilin fazladan yapılması namazda fazlalık yapmak
olur.
Sehiv için yapılacak iki secde vâcip olduğu gibi, secdeden sonraki oturuşta
Tahiyyât okumak ve selâmla çıkmak da vâciptir. Sehiv secdesi yapması
gereken kişinin, salavat duasını (Salli ve Bârik), namaz oturmasında mı
yoksa sehiv secdesi oturmasında mı okuyacağı konusunda iki görüş bulunmaktadır.
Hanefî fakihlerinden Kerhî'ye göre salavat duası, sehiv secdesi
ka‘desinde okunur. Tahâvî'ye göre ise, selâm bulunan her ka‘dede, salavat
duasının okunması gerekir. Kerhî'nin görüşü daha sahih, Tahâvî'nin görüşü
ise daha ihtiyatlı görülmüştür. Bir kısım âlimlere göre, imam hakkında Kerhî'nin
görüşü evlâdır; çünkü imam tezce selâm verince halk imamın sehiv
secdesi yapacağını sezer ve dikkatli davranır. Münferid hakkında ise
Tahâvî'nin görüşü evlâdır.
Sehiv secdesi imam için ve tek başına namaz kılan kişi için söz konusudur.
İmamın sehvi yani yanılması, kendisi hakkında asaleten, kendisine
uyan cemaat hakkında tebean sehiv secdesini gerektirir. İmama uymuş bulunan
kişi (muktedî), imam sehiv secdesi yaptığında onunla birlikte yapar,
kendisi sehiv secdesini gerektiren bir şey yapmışsa bundan dolayı sehiv
secdesi yapmaz. İmam sehiv secdesini gerektiren bir şey yaptığı halde sehiv
secdesi yapmazsa muktedî de yapmaz.
b) Sehiv Secdesini Gerektiren Durumlar
Bilindiği gibi namazın kıraat, rükû ve secde gibi farzları, Fâtiha okumak
ve ardından başka bir sûre eklemek (zamm-ı sûre), tertibe riayet etmek gibi
vâcipleri ve ka‘delerde salavat okumak gibi sünnetleri bulunmaktadır. Na
342 İLMİHAL
mazın tam ve mükemmel olabilmesi için bunların hepsine riayet etmek,
namazın gereklerini tam ve yerli yerinde yapmaya çalışmak ve tam kalp
huzuru içinde namaz kılmaya özen göstermek gerekir. Bununla birlikte çeşitli
nedenlerle bu şartlara riayetsizlik söz konusu olabilir. Bu bakımdan
riayetsizlik söz konusu olabilecek fiilleri ve riayetsizlik durumunda ne yapılmak
gerektiğini bilmek önem arzeder.
Namazda riayetsizlik edilmesi yani terkedilmesi söz konusu olabilecek
fiil ya farz ya vâcip ya da sünnettir. Bunlardan her birinin terkedilmesinin
hükmü farklıdır. Şimdi bunların terkedilmesinin hükümlerini ayrı ayrı görelim.
1. Namazın farzlarından birinin terkedilmesi durumunda, bu farzın namaz
içinde telâfi (tedârik) edilmesi mümkün ise, farz olan bu fiilin -namaz içindekazâ
edilmesi gerekir. Kazâ yoluyla telâfinin mümkün olduğu durumların her
birinde sehiv secdesi yapmak gerekir. Namaz içinde kazâ yoluyla telâfi edilmesi
mümkün olmayan durumlarda, namazın farzlarından birinin terkedilmesi
sebebiyle oluşan eksiklik sehiv secdesiyle giderilemez. Namaz fâsid olur ve
yeniden kılınması gerekir (Terkedilmiş farzın namaz içinde kazâ edilebileceği
durumlar aşağıda gösterilmiştir).
2. Namazın sünnetlerinden birinin veya birkaçının terkedilmesi durumunda
bir şey yapılmaz. Sünnetler, namazın rükünlerinden olmadığı için
terkedilmesi durumunda namazda bir eksiklik olmaz ve sehiv secdesi yapmak
gerekmez.
3. Namazın vâciplerinden birinin terkedilmesi ise sehiv secdesini gerektirir.
Sehiv secdesini gerektiren durumlar sayılırken, farzın tehir edilmesi,
vâcibin terk ve tehir edilmesi diye sayılan üç ayrı durum esasında bir tek
duruma râcidir. Şöyle ki, namazın farzlarından ve vâciplerinden her birini
yerli yerinde, zamanında, hakkını vererek ve tertibini bozmadan yapmak
vâciptir. Buna göre, namazın farzlarından veya vâciplerinden biri tehir edildiği
zaman namazın vâciplerinden biri terkedilmiş olacağından, sehiv secdesi
yapmanın bir tek sebebi vardır, o da bir vâcibin terkedilmesidir. Bu bakımdan
namazın farzlarından birini tehir etme yani yapılması gereken yerden
geriye bırakma durumu da bir vâcibin terkedilmesi anlamına gelmekte
ve bu durumda farzın tehiri ve vâcibin terki yüzünden sehiv secdesi yapmak
gerekmektedir. Yine namazın fiillerinden birini yeri değilken fazladan yapmak
da vâcibin terki sayılır.
NAMAZ 343
Namazın önemini ve anlamını bilen ve bunu inanarak yerine getiren bir
kimsenin namazın vâciplerinden birini kasten terketmesi düşünülemez. Bununla
birlikte, fakihler, her türlü ihtimali göz önüne alarak vâcibin kasten
terkedilmesinin hükmünü de belirlemişlerdir. Buna göre, vâcibin kasten yani
bilerek terkedilmesi ile sehven (yanılarak) terkedilmesinin hükmü birbirinden
farklıdır. Bir vâcip sehven terkolunmuşsa, sehiv secdesi gerekir. Vâcibin
kasten terkolunması ise isâet yani yakışıksız ve kötü bir davranış olmakla
birlikte, sehiv secdesi yapmayı gerektirmez. Fakat bu şekilde kılınan namaz
eksik olur. Âlimlerin birçoğu, yaptığı işten pişman olduğunun ve hatasını
anladığının bir göstergesi olarak bu namazı iade etmenin uygun olacağını
söylemişlerdir. Bu şuurda olmayan ve namazı aslî amacıyla bütünleştiremeyen
kimse, vâcibi kasten terk veya tehir etmişse, böyle birine de iadeyi teklif
etmek mânasız bulunmuştur. Sehiv secdesini gerektiren bir şeyi kasten işlemek
durumunda, kural olarak sehiv secdesi gerekmemekle birlikte bu kural
için iki istisna getirilmiştir: Birisi Fâtiha sûresinin, diğeri birinci oturuşun
kasten terkedilmesi durumudur. Yani Fâtiha'yı veya birinci oturuşu gerek
sehven gerek kasten terketme durumunda sehiv secdesi vâciptir.
aa) Terkedilmiş Bir Farzın Namaz İçinde Kazâ Yoluyla Telâfi
Edilebileceği Durumlar
a) Bir kimse iftitah tekbiri alarak namaza durup kıyamı da yerine getirdikten
sonra kıraat etmeden rükûa varır da kıraati unuttuğunu rükûda hatırlarsa,
unutulan bu kıraatin kazâ yoluyla telâfi edilmesi mümkündür. Bu
kişi rükû halinde iken Kur'an'dan bir âyet okursa, bu suretle terkettiği farzı
(ki bu kıraattir) telâfi etmiş olur. Fakat kişi kıraat etmediğini rükûda iken
değil de secdede iken hatırlayacak olursa artık unutulan kıraatin namaz
içinde kazâ yoluyla tedarik edilmesi mümkün olmaz, namaz fâsid olur ve
yeniden kılınması gerekir.
b) Bir kişi iftitah tekbiri alıp kıyam ve kıraatten sonra rükû etmeden
doğrudan secdeye inecek ve birinci secdede rükû yapmadığını hatırlayacak
olsa, bunun da kazâ yoluyla telâfi edilmesi mümkündür. Bu kişi hemen
ayağa kalkar ve rükûunu yapar. Bu yaptığı rükû, az önce yaptığı secdeyi
iptal ettiği için, bu rükûdan sonra yeniden iki secde yapar ve namaza devam
eder. Rükû yapmadığını ikinci secdede hatırlayacak olursa, artık bunun telâfisi
mümkün değildir. Namaz fâsid olur ve yeniden kılması gerekir.
344 İLMİHAL
c) Bir kimse dört rek‘atlı farz namazda son oturuşu (ka‘de-i ahîre) unutarak
beşinci rek‘ata kalkar da beşinci rek‘atı kılmakta iken son oturuşu
yapmadığını hatırlarsa, bunu henüz secdeye varmadan hatırlaması halinde
bunun telâfisi mümkündür. Hemen oturur, Tahiyyât okur ve selâm verir,
farz olan oturuşu geciktirdiği için de sehiv secdesi yapar. Fakat beşinci
rek‘atın secdesini yaptıktan sonra hatırlayacak olursa o vakit ka‘de-i
ahîrenin telâfisi mümkün değildir. Namazının farzlığı bâtıl olur ve farz diye
kıldığı beş rek‘at namaz nâfileye dönüşür. Bir rek‘at daha kılarak bu nâfileyi
altıya tamamlar. Farzı tekrar kılar.
Dört rek‘atlık farz namazda, eğer ka‘de-i ahîre yapıldıktan sonra yanlışlıkla
beşinci rek‘ata kalkılacak olursa, bu fazla rek‘at secde ile tamamlanmış
olsa dahi namazın farzlığını iptal etmez. Fazladan kılınan rek‘atı tam bir
nâfile haline getirmek için ona bir rek‘at daha ilâve edilir. Selâm tehir edildiği
için de namazın sonunda sehiv secdesi yapılır.
Kazâ yoluyla telâfinin mümkün olduğu bu örneklerin her birinde sehiv
secdesi yapmak gerekir. Öte yandan, bu örnekler kişinin rükû veya secde
veya ka‘de-i ahîreyi terketmesi durumlarına ilişkindir. Kişi iftitah tekbirini
terketmişse bunun kazâ yoluyla telâfi edilmesi mümkün olmaz; namaz bâtıl
olur.
bb) Sehiv Secdesi Yapılması Gereken Durumlar
1. Rüknün tekrarı. Namazın rükünlerinden birini tekrar etmek veya bir
rüknü tehir etmek, meselâ bir rek‘atta iki defa rükû veya üç defa secde yapmak
durumunda, namaz kılan kişi ister imam ister münferit olsun, sehiv
secdesi gerekir. Birinci ve ikinci rek‘atlarda Fâtiha'nın arka arkaya tekrar
okunması, rükûda veya secdede veya teşehhüt yerinde kıraat edilmesi yani
Kur'an okunması da böyledir. Namazın bir rek‘atında farz olan kıraat sehven
terkedilip rükûa gidilse ve rükûda hatırlansa, kıyama dönülüp tekrar
kıraat yapılır ve tekrar rükûa gidilir. Ancak bu durumda bir rek‘atta iki rükû
yapıldığı için sehiv secdesi gerekir.
2. Takdim ve tehir. Namazın rükünlerinden birinin takdim veya tehir
edilmesi sehiv secdesini gerektirir. Meselâ kıraatten önce rükû etmek veya
oturacağı yerde kıyam etmek veya kıyam edeceği yerde oturmak veya rükû
yerinde secde etmek veya secde edecek yerde rükû etmek, kısaca bir fiili
başka bir fiilin yerinde yapmak durumunda, namaz kılan kişi ister imam
ister münferit olsun, sehiv secdesi gerekir. Unutulan secdenin sonradan
hatırlanarak yapılması halinde de bu tehiri telâfi için sehiv secdesi yapılır.
NAMAZ 345
3. Ara verme. Bu genelde namaz içinde uzunca bir süre tereddüt ve düşünme
şeklinde olur. Uzunca bir müddet düşünme veya düşünmenin uzaması,
ortalama olarak bir rükün eda edilecek kadar sürenin, bir rükün veya
bir vâcibi eda etmeksizin, bir şey yapmaksızın geçirilmesi demektir. Bu
uzunca düşünme, namaz kılan kişiyi bir rüknü veya bir vâcibi yerinde edadan
alıkoyduğu için sehiv secdesi gerekir. Bir rüknün eda edildiği sıradaki
düşünme ise sehiv secdesini gerektirmez.
Namaz kılan kişi kıyamda iftitah tekbirini aldığında şüphe etse, "uzunca
bir müddet" düşündükten sonra, iftitah tekbirini almış olduğunu hatırlasa
veya “Tekbir almadım” diye yeniden tekbir aldıktan sonra başlangıçta tekbir
almış olduğunu hatırlasa sehiv secdesi gerekir.
Fâtiha'dan sonra ne okuyacağını düşünürken, namazın bir rüknünü eda
edecek miktarda sükût etmiş olsa, sehiv secdesi yapar.
Üç rek‘at mı dört rek‘at mı kılındığında tereddüt edilerek düşünülse veya
Fâtiha okunduktan sonra hangi sûrenin okunulacağı düşünülse, yine sehiv
secdesi gerekir. Çünkü bu durumlarda düşünmenin uzaması sebebiyle vâcip
tehir edilmiş olmaktadır.
4. Kıraat eksikliği veya fazlalığı. Bir kimse Fâtiha sûresini hiç okumasa
veya büyük bir kısmını okumasa, ya da Fâtiha'dan sonra sûre koşmasa
sehiv secdesi gerekir.
Fâtiha'yı okuyup, arkasından başka bir sûre okumadan Fâtiha'yı ikinci
kez okuyacak olsa, sehiv secdesi yapmalıdır. Fakat Fâtiha'yı sûreden sonra
ikinci kez okusa, sahih görüşe göre sehiv secdesi gerekmez. Fâtiha'yı son iki
rek‘atta iki kere okuması durumunda da ittifakla sehiv secdesi gerekmez.
Bir kimse, dört rek‘at farzın ilk iki rek‘atında bir şey okumasa, sonra
bunu hatırlasa, son iki rek‘atta hem Fâtiha okur, hem sûre koşar ve selâmdan
sonra sehiv secdesi yapar.
Bir kimse birinci veya ikinci rek‘atta Fâtiha’nın devamında sûre okumasa,
rükûda iken veya rükûdan başını kaldırdıktan sonra secdeden önce
bunu hatırlarsa, kıyama avdet eder, yani ayağa kalkar ve sûreyi okur, sonra
tekrar rükû eder. Namazın sonunda da sehiv secdesi yapar. Kıyama dönüp
kıraat ettikten sonra rükûu yeniden yapmazsa namazı bozulur. Çünkü sûre
okumakla, önce yaptığı rükû iptal edilmiş olur.
Dört veya üç rek‘atlı farzların ilk iki rek‘atında Fâtiha'dan sonra birer
sûre okunmamışsa, bu sûre üçüncü ve dördüncü rek‘atlarda Fâtiha'dan
346 İLMİHAL
sonra eklenir. Eğer bu namaz cemaatle kılınan bir akşam veya yatsı namazı
ise, üçüncü ve dördüncü rek‘atlarda hem Fâtiha ve hem de eklenecek sûre
açıktan okunur. Fâtiha'nın değil de sadece sûrenin açıktan okunacağını
söyleyen de vardır. Ebû Yûsuf'a göre ikisi de gizli okunur. Çünkü son
rek‘atlarda gizli okumak sünnettir. Ebû Yûsuf'tan diğer rivayete göre ise,
yeri geçtiği için artık bu sûre hiç okunmaz. Hangi görüş alınırsa alınsın hepsine
göre de sehiv secdesi yapmak gerekir.
Namazda Fâtiha'dan önce sehven başka bir sûre okunsa, Fâtiha okunup
ardından sûre yeniden okunur, namazın sonunda sehiv secdesi yapılır. Bu
tertip noksanı rükû halinde bile hatırlansa, doğrulup sırasınca yeniden
okunmalıdır. Bu şekildeki bir yanılma pek nâdir vuku bulduğu için, az veya
çok olmasına bakılmaz, Fâtiha'dan önce bir tek harf bile okunsa, yeni baştan
okuyup sehiv secdesi yapılır.
Bir kimse Fâtiha okuyup okumadığında tereddüt etse, henüz başka bir
sûre okumamışsa Fâtiha'yı okur. Fakat başka bir sûre okumuşsa artık Fâtiha'yı
okumaz. Çünkü sûrenin Fâtiha'dan önce okunmuş olma ihtimali daha
ağır basar. Bununla birlikte kendisinin bu hususta ağır basan bir kanaati
varsa, o kanaatine göre davranmalıdır.
Bir kimse vitirde Kunut duasını okumadığını rükûdan sonra anlasa, secdeden
önce veya sonra olması farketmez, dönüp Kunut duası okumaz; namazın
sonunda sehiv secdesi yapar. Kunut okumadığını rükû esnasında hatırlasa sahih
olan rivayete göre dönüp Kunut okuması gerekmez. İster dönüp Kunut
okusun, isterse dönmeyip namazına devam etsin, sehiv secdesi gerekir.
Kunut tekbirinin terkinden dolayı sehiv secdesi gerekip gerekmediği konusunda
imamlardan rivayet olmadığı için kimi âlimler Kunut tekbirinin
terkedilmesi durumunda sehiv secdesi gerekmediğini, kimileri de bayram
namazına kıyasla sehiv secdesi gerekeceğini söylemişlerdir.
Vitir kılan kimse, üçüncü rek‘atta Fâtiha ve sûre okumadan Kunut okuyup
rükûa varsa ve Fâtiha ile sûre okumadığını bu esnada hatırlasa kıyama
dönerek Fâtiha ve sûre okur.
Kıyamda iken Fâtiha'dan sonra ve sûreden önce teşehhüt okusa, vâcip
olan zamm-ı sûreyi geciktirdiği için sehiv secdesi yapması gerekir.
Dört rek‘at farzın son iki rek‘atında Fâtiha'dan sonra sûre okusa, tercih
edilen görüşe göre, sehiv secdesi gerekmez.
NAMAZ 347
Farz namazların üçüncü ve dördüncü rek‘atlarında kasten Fâtiha veya başka
bir sûre okumaksızın sükût edilmesi, kötü bir davranış (isâet) olmakla birlikte
sehiv secdesini gerektirmez. Fakat farzın üçüncü ve dördüncü rek‘atında sehven
sükût edilmişse, Ebû Hanîfe'ye göre sehiv secdesi gerekir.
Münferit olarak namaz kılan kişinin açıktan veya gizliden okumasından dolayı,
zâhir rivayete göre sehiv secdesi gerekmez. Şu var ki gizli okunması gereken
bir yerde meselâ öğle namazında kasten açıktan okursa isâet etmiş olur.
Münferidin gündüz kılınan nâfile namazlarda açıktan okuması da mekruhtur.
5. Secde ve rükûda hata. Rükû ve secdeyi düzgün, yani ta‘dîl-i erkâna
uygun olarak yapmayan kişi, sehiv secdesi yapılmalıdır. Rükûun ta‘dil edilmesi
yani düzgün yapılmasının ölçüsü, rükûda uzuvları sakin oluncaya değin
durup geri doğrulup kalktığı vakitte uzuvları sakin oluncaya değin durmaktır.
Secdenin ta‘dil edilmesinin ölçüsü ise, secdede uzuvları sakin oluncaya değin
durup geri başını kaldırdığı vakit uzuvları sakin olunca oturup sonra ikinci
secdeye varmaktır. Ta‘dil terkolunmakla sehiv secdesinin vâcip olacağı görüşü
Kerhî'ye aittir. Cürcânî'ye göre ise sehiv secdesi lâzım olmaz. Ebû Yûsuf ve
Şâfiî'ye göre ta‘dil-i erkânın farz olduğu, dolayısıyla terkedilmesi durumunda
namazın fâsid olacağı da dikkate alınarak ta‘dîl-i erkân konusunda titiz davranmalı,
her bir rüknü düzgün yapmaya ihtimam göstermelidir.
Bir kimse birinci veya ikinci rek‘atta bir secdeyi yapmadığını namazı tamamladığı
sırada hatırlasa namazı fâsid olmaz, terkettiği secdeyi yapar,
tertibi terkettiği için sehiv secdesi yapar.
6. Ka‘dede hata. Bir kimse ka‘de-i ahîreyi unutup başka bir rek‘atı kılmaya
kalkarsa, secde etmediği müddetçe oturup sonra sehiv secdesi yapacağını,
eğer secdeden sonra hatırlarsa, o kişinin farz diye kıldığı namazın
nâfileye dönüşeceğini daha önce görmüştük.
Kişi farz namazda birinci oturuşu unutup kıyama yönelse de sonra hatırlasa,
eğer oturmaya yakın ise oturur. Bu durumda kimileri sehiv secdesi
gerekir demişlerse de, sahih görüşe göre bu durumda sehiv secdesi yapılmaz.
Eğer kıyama yakın ise, oturmayıp namazına devam eder ve vâcip olan
birinci oturuşu terkettiği için namazın sonunda sehiv secdesi yapar. Eğer
kişi tam ayağa kalktıktan sonra birinci oturuşu yapmadığını hatırlayıp geri
oturacak olursa namazı fâsid olur. Çünkü bu takdirde farz olan kıyam bozulmuş,
namazın tertibi tamamen değiştirilmiş olur. Bu söylenenler, farz namaza
göredir. Nâfile namazda ise, her hâlükârda oturmak gerekir. Meselâ
herhangi bir sünnet namazda, ikinci rek‘atın sonunda oturulup Tahiyyât
348 İLMİHAL
okunmadığı üçüncü rek‘atta hatırlanacak olursa, üçüncü rek‘atın secdesine
varılmadığı sürece hemen oturulur. Namazın sonunda sehiv secdesi yapılır.
Bir kimse dört rek‘at nâfileyi birinci oturuşu terkederek kılsa, namazı
fâsid olmaz. Sehiv secdesi vâcip olur.
7. Tahiyyât'ı terk. Birinci veya ikinci oturuşta Tahiyyât okumak
terkedilse sehiv secdesi lâzım olur. Çünkü vâcibin terki söz konusudur.
Birinci oturuşta teşehhütten sonra "Allahümme salli alâ Muhammed"
dense sehiv secdesi lâzım olur. Kimilerine göre de "ve alâ âl-i Muhammed"
denmedikçe sehiv secdesi gerekmez. Ebû Hanîfe’ye göre ilk oturuşta teşehhüt
üzerine bir harf dahi eklenecek olursa sehiv secdesi lâzım olur. Kimileri de,
birinci oturuşta teşehhüt üzerine ziyade, bir rükün eda edecek miktar olmadıkça
sehiv secdesi gerekmez, sahih olan da budur demişlerdir.
Namazda Tahiyyât, salavat ve zikirlerin açıktan okunması sehiv secdesini
gerektirmez.
Birinci oturuşta imam teşehhüdü tezce bitirip üçüncü rek‘ata kalkarsa,
muktedî teşehhüdü tamamlamadan imama uymak için teşehhüdün bir kısmını
terketmemeli; teşehhüdü okuyuncaya değin imama uymayı geciktirmelidir.
Birinci oturuşta teşehhüd tekrar okunsa, sehiv secdesi gerekir; son oturuşta
teşehhüd ikinci kez okunsa sehiv secdesi gerekmez; üç dört defa okunacak
olsa o vakit sehv ile uzunca bir süre beklenmiş olur ve sehiv secdesi
vâcip hale gelir.
8. Öğle namazının ilk oturuşunda namazı tamamladım zannıyla selâm
verdikten sonra henüz iki rek‘at kılmış olduğunu, geriye iki rek‘at kaldığını
anlayan kişi, kalkıp namazını tamamlar, sonra sehiv secdesi yapar.
Namazdan çıktım zannıyla bir kimse selâm vermeyi unutarak ka‘deyi
uzatsa, sonra namazdan henüz çıkmamış olduğunu anlasa hemen selâm
verir ve sehiv secdesi yapar.
9. Sehiv secdesi yaparken, sehiv secdesi gerektirecek bir iş yapılsa teselsüle
düşme ihtimaline binaen, artık ikinci bir sehiv secdesine gerek olmaz.
Bu bakımdan bir kimse kaç kez yanılırsa yanılsın, kendisine vâcip olan sadece
bir kez sehiv secdesi yapmaktır.
10. İmama sonradan yetişen kimse unutarak imamla birlikte selâm verecek
olsa sehiv secdesi gerekmez.
NAMAZ 349
11. Sehiv secdesi yapması gereken kişi, bunu unutarak selâm verse,
araya dünya kelâmı da girmeden sehiv secdesi yapması gerektiğini hatırlasa,
mescidden çıkmadıkça ve söz söylemedikçe (biriyle konuşmadıkça)
sehiv secdesi yapabilir.
12. Bir kimse öğle namazını “Üç rek‘at mı yoksa dört rek‘at mı kıldım?”
diye kuşkulanırsa; eğer bu kuşku ilk kuşkusu ise namazı baştan kılar, bu
kuşku ilk değilse biraz düşünür, kanaatine göre davranır. Namazı yeniden
kılması gerekmez.
Meselâ, sabah namazını kılarken “Bir rek‘at mı yoksa iki rek‘at mı kıldım?”
diye şüphe etse, biraz düşününce iki rek‘at kıldığına kanaat getirirse
oturur, selâm verir ve sehiv secdesi yapar. Bir rek‘at kıldığına kanaat getirirse,
bir rek‘at daha kılar oturur selâm verir ve sehiv secdesi yapar. Bir mi
iki mi kıldığına kanaat getiremeyip kararsız kalsa, az olan ihtimali esas alır,
bir rek‘at daha ilâve eder ve namazın sonunda sehiv secdesi yapar.
Dört rek‘atlı bir namaza başlayan kimse, kıldığı rek‘atın birinci rek‘at mı,
ikinci rek‘at mı olduğunda kuşkuya düşüp, bir tarafı tercih edemezse, kendisini
bir rek‘at kılmış sayar ve birinci sayılan rek‘atın ikinci ve üçüncü sayılan
rek‘atın da dördüncü rek‘at olma ihtimali bulunduğu için, her bir rek‘atın sonunda
ihtiyaten teşehhüt miktarı oturur. Bu suretle dört oturuş yapmış olur.
Bir kimse kıldığı rek‘atın ikinci mi yoksa üçüncü mü olduğu hususunda
kuşkuya düşse, sahih görüşe göre, bu rek‘atın sonunda oturmaz. Bir tarafı
tercih edemediği takdirde bunu ikinci rek‘at sayar, geri kalan rek‘atları tamamlar.
Akşam namazı ile vitir namazının durumu farklıdır. Bu kuşku
bunlardan birinde ortaya çıkarsa, oturmak gerekir. Çünkü kuşku edilen
rek‘atın üçüncü rek‘at olma ihtimali bulunmaktadır. Kuşku edilen rek‘atın
ikinci rek‘at olma ihtimaline binaen de teşehhütten sonra bir rek‘at daha
ilâve edilir. Bunların sonunda sehiv secdesi yapılır.
Dört rek‘atlı namazlarda, kılınmakta olan rek‘atın dördüncü mü beşinci mi
olduğunda ve sabah namazında, kılınan rek‘atın ikinci mi üçüncü mü olduğunda
ve üç rek‘atlı namazlarda, kılınan rek‘atın üçüncü mü dördüncü mü
olduğunda kuşku edilse, sonunda oturulur. Teşehhütten sonra kalkılır, bir
rek‘at daha kılınır. Çünkü bu rek‘atların fazla olma (yani beşinci, üçüncü, dördüncü
olma) ihtimali vardır. İlâve edilen bir rek‘at ile fazla olan kısım nâfile
olmuş olur. Sonunda sehiv secdesi yapılır. Bu hüküm, kuşkunun kılınmakta
olan rek‘atın secdesinden önce olmasına göredir. Eğer bu kuşku, ilk secde
yapıldıktan sonra doğmuşsa namaz ittifakla bâtıl olur. Çünkü kuşku duyu
350 İLMİHAL
lan rek‘atın ziyade olup farz olan son oturuşunun terkedilmiş olması muhtemeldir.
İlk secde halinde ise İmam Muhammed'e göre namaz bâtıl olmaz.
Namazı tamamladıktan sonra vâki olan kuşkuya itibar edilmez. Müminin
hali lehine yorumlanıp tamam kılmış olduğuna hükmedilir. Fakat zann-ı galibi,
namazı eksik kıldığı yönünde ise bu takdirde iade eder. İmam Muhammed'e
göre, teşehhüt okunduktan sonra vâki olan kuşkuya itibar edilmez.
13. Bir kimse “Öğle namazını kıldım mı kılmadım mı?” diye kuşku duysa,
vakit içinde ise bu namazı kılmak lâzımdır, vakit çıktı ise bir şey gerekmez.
Rükû veya secde yapıp yapmadığında kuşku duyarsa, namaz içinde ise,
kuşku duyduğu şeyi (rükû veya secde) tekrar eder, namazdan ayrıldıktan
sonra ise bu kuşkuya itibar edilmez.
14. Mesbûk, yani cemaatle namaza sonradan katılan kimse imam ile
birlikte sehiv secdelerini yapar, isterse bu sehiv secdesini gerektiren iş, kendisinin
uymasından önce gerçekleşmiş bulunsun.
Mesbûk, henüz imam selâm vermeden ayağa kalkıp kıraatte hatta rükûda
bulunduktan sonra imam selâm verip sehiv secdesi yaparsa, mesbûk
bu secdelere iştirak eder. Bu ana kadar yapmış olduğu kıraat ve rükûu aradan
kalkar, hiç yapılmamış gibi olur. İmamın selâm vermesinden sonra kalkar,
eksik kalan rek‘atlarını tamamlar. Bununla birlikte mesbûk, imamın
selâmını beklemeden ayağa kalktığında, imam sehiv secdesi yaparsa,
mesbûk ona uymadığı takdirde namazı fâsid olmaz. Namazını tamamlayınca
bu sehiv secdesini kendisi yapar. Ayrıca eğer mesbûk secdeye vardıktan
sonra imam sehiv secdesi yapacak olsa, mesbûk artık ona uyamaz,
namazına devam eder ve namazın sonunda sehiv secdesini kendisi yapar.
Mesbûkun, imamdan sonra kendi başına kılacağı rek‘atlardan birinde
sehiv etmesi durumunda sehiv secdesi yapması gerekir. Daha önce imamla
birlikte sehiv secdesi yapmış olması bunu değiştirmez.
Mesbûk imam ile birlikte sehven selâm verse bundan dolayı sehiv secdesi
yapması gerekmez. Fakat imamın selâmından sonra selâm verecek
olsa, sehiv secdesi gerekir. Çünkü birinci durumda muktedî, ikinci durumda
ise münferittir. Muktedîye kendi sehvinden dolayı sehiv secdesi gerekmez.
15. Sehiv secdesi yapmakta olan veya sehiv secdesinin teşehhüdünde bulunan
imama uymak câizdir. Bu durumda imama uyan kişi cemaate yetişmiş sayılır.
Aynı şekilde sehiv secdesinde namaz hali devam ediyor olduğu için meselâ
kısalttığı bir namazda üzerine sehiv secdesi gereken yolcu, sehiv secdesini yaptıktan
sonra ikamete niyet eylese, kıldığı namazı dörde tamamlar.
NAMAZ 351
16. İmamla cemaat arasında ihtilâf olursa ve meselâ cemaat üç kıldın
dese, imam da dört kıldığını söylese; eğer imamın dört kıldığına yakýni
varsa, yani dört kıldığından eminse, cemaatin sözüne itibar edilmez. Eğer
imam dört kıldığından emin değilse, söz cemaatindir. İhtilâf cemaat arasında
olursa, bazısı dört kıldı, bazısı üç kıldı derse, imam hangi tarafta ise söz
imamındır, imamla birlikte bir kişi dahi olsa. Ama imam eğer namazı iade
etse, cemaat de iktidâ etse, yani imamla birlikte namaza başlasalar,
iktidâları sahih olur. Zira eğer imamın sözü gerçek ise, sonra kıldıkları namaz
nâfile olur ve cemaat imama nâfilede uymuş olur. Eğer imamın sözü
yanlış ise kıldığı namaz, vakit namazı olur, farz olur.
cc) İmamlara Özel Durumlar
Farz ve nâfile namazlar ile bayram ve cuma namazında sehiv secdesinin
hükmü kural olarak aynı olmakla birlikte Hanefîler bayram ve cuma namazlarında
kalabalık cemaatin kargaşaya düşmesini önlemek için, bu namazlarda
sehiv secdesi yapılacak durumları en aza indirmeye çalışmış, çoğu
durumda sehiv secdesinin terkedilmesini daha uygun (evlâ) görmüşlerdir.
İmam bayram namazının tekbirlerinden bir veya ikisini terketse, sehiv
secdesi gerekir. Ebû Hanîfe'den bir rivayete göre, bayram namazlarının bütün
tekbirlerinin terkedilmesi durumunda da sehiv secdesi yapılır.
İmam olan kimse namazda gizli okunacak yerde açıktan (cehr) veya açıktan
okunacak yerde gizlice okusa zâhir rivayete göre bunun az veya çok olmasına
bakılmaksızın sehiv secdesi gerekir. Bazı âlimler bunu bir ölçüye bağlamaya
çalışmışlardır. Buna göre, Fâtiha'nın tamamını veya büyük bir kısmını
yahut sûreden üç kısa âyet veya bir uzun âyeti, kısaca namaz sahih olacak
miktardaki âyeti, gizli okunacak yerde açıktan veya açık okunacak yerde gizliden
okumak durumunda sehiv secdesi gerekir. Gizli okunacak yerde Fâtiha'-
nın çoğu sehven açıktan okunsa, geri kalan kısmı gizli okunmalıdır. Açıktan
okunması gereken bir namazda Fâtiha kısmen gizliden okunup, açıktan
okunması gerektiği hatırlanırsa Fâtiha yeni baştan açıktan okunur.
İmam meselâ sabah namazında Fâtiha'yı gizliden okuyup sonra bu durumu
farketse, Fâtiha'yı yeniden okumasına gerek yoktur. Ekleyeceği sûreyi
açıktan okur.
İmam teravih namazında gizli okusa, sehiv secdesi gerekir.
Bir kimse, açıktan okunan namazın ilk iki rek‘atında kıraat etmese, son
iki rek‘atta açıktan okur ve sehiv secdesi yapar.
352 İLMİHAL
Bir kimse gece namazını kazâya bıraksa, gündüz imam olarak kazâ ederken
sehven gizliden okusa, sehiv secdesi gerekir. Gündüz namazını kazâya
bırakıp geceleyin imam olarak kazâ etse ve sehven açıktan okusa yine sehiv
secdesi gerekir. Bir kimse geceleyin nâfile namaz kıldırmak üzere bir topluluğa
imam olsa ve sehven gizliden okusa, yahut gündüz nâfile namaz kıldırmak
üzere imam olup sehven açıktan okusa (cehr) sehiv secdesi gerekir.
Bunu kasten yaparsa isâet etmiş olur.
B) TİLÂVET SECDESİ
Tilâvet secdesi, Kur'ân-ı Kerîm'de on dört yerde geçen secde âyetlerinden
birini okumak veya işitmek durumunda yapılan secdeye denir. Peygamberimiz’in,
içinde secde âyeti bulunan bir sûre okuduğunda secde ettiği,
sahâbenin de onunla birlikte secde ettiği ve bazılarının alınlarını koyacak
yer bulamadıkları rivayeti yanında bu konuya ilişkin olarak Peygamberimiz’in
şöyle buyurduğu rivayet olunmaktadır:
"Âdemoğlu secde âyetini okuyup secde edince, şeytan ağlar ve 'Vay benim
halime! Âdemoğlu secde etmekle emrolundu ve hemen secde etti; cennet
onundur. Ben ise secde etmekle emrolundum, ama secde etmekten
kaçındım, bundan dolayı cehennem benimdir' diyerek oradan kaçar" (Müslim,
“Îmân”, 35).
Secde âyetlerinin bir kısmında genel olarak müşriklerin yüce yaratıcının
karşısında boyun bükmekten ve secde etmekten kaçındıkları anlatılmakta,
bir kısmında ise müminler/muhataplar doğrudan secde etmekle emrolunmaktadır.
Secde âyetlerinin bu muhtevası göz önünde bulundurulursa, bu
âyetleri okuyan veya işiten kimsenin secde yapması, hem emre itaat etmek
hem de secde etmekten kaçınanlara tepki göstermek ve muhalefet etmek
anlamına gelmektedir. Bu bakımdan, tilâvet secdesiyle yükümlü olabilmek
için her şeyden önce, dinlenen âyetin secde âyeti olduğunun bilinmesi gerekir.
Dinlediği âyetler arasında secde âyeti bulunduğunu bilmeyen kişinin
secde etmesi gerekmez. Meselâ teyp, radyo ve televizyonda okunan Kur'an'ı
dinlerken secde âyeti geçse ve dinleyen kişi bunun secde âyeti olduğunu
bilmiyorsa onun secde etmesini beklemek doğru olmaz. Fakat okunan
Kur'an'ın meâli veriliyorsa ve dinleyen kişi üslûptan veya lafızdan secde
etmenin uygun olacağını çıkarıyorsa secde etmesi gerekir. Çünkü, ya bütün
mahlûkatın Allah'ı tesbih ve tâzim ettiği, iyi kullarının Allah'a secde ettikleri
anlatılıyordur, ya da müşriklerin secde etmekten kaçındıkları söz konusu
NAMAZ 353
edilmiştir. Her iki halde de dinleyen kişinin, içinden müminlerin secde edişini
tasvip, inanmayanların itaatsizliğini ise tekzip etmesi, bu duygusunun
bir gösterimi ve dışa vurumu olarak da secde etmesi gerekir. Âlimlerin,
secde âyetini telaffuz etmeksizin sadece gözüyle süzen kişinin secde etmesinin
gerekmeyeceğini söylemeleri, gözüyle süzmenin okuma sayılıp sayılmayacağı
tartışması yanında, secde âyetinin açıktan okunup ardından secde
edilmesinin meydana getireceği izlenim ile de ilgilidir.
Secde âyetini okuyan veya işiten her mükellefin secde etmesi gerekir. Tilâvet
secdesi, ibadet içeriğinin ötesinde bir inanç anlamı ve bağlantısı içerdiği
için, abdestsiz olan kişilerin, hatta hayızlı kadınların hemen secdeye kapanmalarının
mümkün hatta gerekli olduğunu söyleyenler olmuşsa da, âlimlerin
çoğunluğu tilâvet secdesi için abdest şartında ısrar etmişlerdir. Tilâvet secdesi
yapmak, Hanefîler'e göre vâcip, diğer üç mezhebe göre ise sünnettir.
Tilâvet secdesi şöyle yapılır: Başta, tilâvet secdesi yapacak kişinin abdestli,
üstünün başının temiz ve avret yerlerinin de örtülü olması şarttır. Tilâvet secdesi
yapmak niyetiyle abdestli olarak kıbleye dönülür ve eller kaldırılmaksızın
"Allâhüekber" diyerek secdeye varılır. Üç kere "Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ" denildikten
sonra yine Allâhüekber diyerek kalkılır. Bu secdede aslolan, yüzün yere
konulması, yani secde edilmesidir. Secdeye giderken ve kalkarken "Allâhüekber"
ve secde esnasında "Sübhâne rabbiye'l-a‘lâ" denilmesi sünnettir. Aynı
şekilde secdenin oturduğu yerden değil de, ayaktan yere inilerek yapılması,
secde yapıp oturmak yerine ayağa kalkılması ve secdeden kalkarken
"gufrâneke rabbenâ ve ileyke'l-masîr" denilmesi müstehaptır.
Tilâvet secdesini hemen yerine getirmek mecburiyeti olmamakla birlikte,
bu secdenin anlamına ve amacına uygun olan davranış, mümkünse secdenin
hemen o anda yapılmasıdır. Meselâ, arabada giderken tilâvet secdesi
yapması gereken kimse bunu ima ile yapabilir.
Bir toplulukta Kur'an okunurken secde âyeti okunmuşsa, Kur'an okuyan
kişinin kendisi öne geçerek tilâvet secdesini topluca yaptırması güzel olur. Bu
secde yapılırken kadınlarla aynı hizada durulmuş olması problem teşkil etmez.
Fakat herkes istediği gibi, bulunduğu yerde tek tek de secde yapabilir.
Secde âyetinin namazda okunması durumunda tilâvet secdesinin nasıl
yapılacağı hususunda öteden beri birçok görüş öne sürülmüş ve birtakım
öneriler getirilmiştir. Genel olarak söylemek gerekirse, secde âyeti Alak sûresinde
(96/19) olduğu gibi rek‘atın sonuna tesadüf ediyorsa, tilâvet secdesi
namaz secdeleriyle yerine getirilmiş olur; namazdan sonra ayrıca tilâvet
354 İLMİHAL
secdesi yapılmaz. Hatta Hanefî mezhebinde, niyet etmesi durumunda, yapacağı
rükûun da tilâvet secdesi yerine geçeceği kabul edilmiştir. Secde âyetini
okuduktan sonra okumaya daha devam edecekse tilâvet secdesine varıp
kalkması gerekir. Âlimlerin bu görüşlerine rağmen, elimizde Hz. Peygamber'in
namazda tilâvet secdesi yaptığına ilişkin sağlıklı bilgi bulunmadığı
gibi, namazdaki kişiden ayrıca bir de tilâvet secdesi yapmasını istemek yukarıda
ortaya konulan anlam ve amaç çerçevesi içerisinde tutarlı ve gerekli
değildir. Çünkü namaza durmuş olan kimse, lisân-ı hâl ile, zaten yaratıcısına
karşı bir muhalefet içerisinde olmadığını, aksine bir boyun büküş ve
tevazu içerisinde olduğunu göstermekte ve ayrıca namaz gereği rükû ve
secde yapmaktadır. Bu bakımdan, namaz esnasında yapacağı secdelerin
aynı zamanda tilâvet secdesi görevi de göreceğini söylemek daha mâkul ve
namaz disiplini bakımından daha uygun gözükmektedir.
Secde âyetlerinin hangileri olduğunu görmek için şu âyetlere bakılması
ve bu âyetlerin meâllerinin okunması uygun olur: el-A‘raf 7/206; er-Ra‘d
13/15; en-Nahl 16/49; el-İsrâ 17/107; el-Meryem 19/58; el-Hac 22/18; el-
Furkan 25/60; en-Neml 27/25; es-Secde 32/15; Fussılet 41/37; Sâd 38/24;
en-Necm 53/62; el-İnşikak 84/21; el-Alak 96/19.
C) ŞÜKÜR SECDESİ
Şükür secdesi bir nimetin kazanılmasından veya bir felâket ve musibetin atlatılmasından
dolayı kıbleye dönerek tekbir alıp secdeye varmak, secdede iken
Allah'a hamd ve şükür ettikten sonra yine tekbir alarak ayağa kalkmaktır.
Hz. Peygamber'in ve ashabın ileri gelenlerinden birçoğunun çeşitli sebeplerle
şükür secdesi yaptıklarına dair rivayetler bulunduğu için şükür secdesi
bu gibi durumlarda müstehap kabul edilmiştir. Bu bakımdan bir kimse
kendisi için önemli olan bir sonuca ulaştığı ve yine kendisi için tehlikeli olan
sonuçtan beri olduğu her durumda şükür secdesine kapanabilir.
XVII. CENAZE NAMAZI
Bâki olan Allah'tır ve her canlı ölümü tadacaktır. Doğum gibi ölüm de
Allah'ın değişmez sünneti içerisinde doğal bir olaydır. Fakat İslâm inancı
bakımından ölüm bir son değil, yeni bir hayatın başlangıcıdır. Dolayısıyla bu
âlem için ölüm denilen olay, başka bir âlem için mahiyeti farklı yeni bir doğum
olarak gerçekleşir. Mutlaka yaşanacak olan bu yeni hayat için insanın
bu dünyada iken hazırlık yapması gerekir. Esasen Allah'ın emirleri ve Peygamberimiz’in
tavsiyeleri dikkate alınıp onlara uygun davranışlar sergilen
NAMAZ 355
mesi dışında özel bir hazırlık yapmaya gerek yoktur. Bu emir ve tavsiyeler,
bu geçici dünyanın en güzel şekilde yaşanmasını sağlamaya yeteceği gibi,
müstakbel hayat için de bir hazırlık teşkil edecek özelliktedir.
İnsanın ölüsü de saygıya lâyıktır. Bu saygı bir yönüyle, ölünün yakınlarına
bir teselli mahiyeti taşıdığı gibi ölümün hiçlik olmadığını anlatmak amacına
da yöneliktir. O ölmüştür, fakat yine insandır; bu dünya açısından ölmüştür,
fakat başka bir âlem için yeniden doğmuştur. Ölünün âdeta yeni
doğmuş bir çocuk gibi yıkanması, bir yönüyle bu yeniden doğuş olayını
sembolize etmekte, bir yönüyle bu fâni yolculuğun yani dünya hayatının
kendisi üzerinde bıraktığı kir, toz ve bulaşıkları gidermeyi temsil etmektedir.
Bu yıkamanın ardından, yeni doğan çocuğa giydirilen zıbın misali kefene
sarılır ve büyük bir ihtimamla beşiğine indirilir. Ötesini Allah biliyor, gidenler
biliyor. Biz de bildirildiği kadarınıbiliyoruz...
Cenaze, ölü anlamına geldiği gibi, tabut veya teneşir anlamına da gelir.
Son nefesine yaklaşmış ve ölmek üzere olan kişiye muhtazar, ölen kişiye
meyyit (çoğulu mevtâ), ölü için genel olarak yapılması gereken hazırlıklara
teçhiz, ölünün yıkanmasına gasil, kefenlenmesine tekfin, tabuta konulup
musallâya yani namazın kılınacağı yere ve namazdan sonra kabristana
taşınmasına teşyî ve kabre konulmasına defin denir. Telkin, muhtazarın
yanında kelime-i tevhid ve kelime-i şehâdet okumaya denildiği gibi definden
sonra, sorulması muhtemel soruları ve cevapları ölüye hatırlatma konuşmasına
da denilir. Ölünün yakınlarına başsağlığı dileğinde bulunmaya tâziye
denir ki teselli etmek anlamındadır.
Ölen bir müslümanı yıkamak, kefenlemek, onun için namaz kılıp dua
etmek ve bir kabre gömmek müslümanlar için farz-ı kifâyedir.
Peygamberimiz "Ölülerinizin güzel işlerini yâdedin, kötü taraflarını dile
getirmeyin" (Tirmizî, “Cenâiz”, 34) diyerek, ölmüşlerimizi hayırla anmamızı,
iyi taraflarını ön plana çıkarmamızı tavsiye etmiştir. Ölenin olumsuz yönleri
konusunda suskun kalma hususu, ölen kişinin ölmeden önceki davranışlarıyla
ilgili olduğu kadar, ölüm anındaki durumu, gasil işini yapanların gördükleri
hoş olmayan şeylerle de ilgilidir. Fakat ölen kişi haramı açıkça işleyen
bid‘at ve sapıklıkla tanınmış ve bu hal üzere ölmüş biriyse, başkalarını
sakındırmak maksadıyla onun bu durumu gerektiğinde söylenebilir.
Ölmek üzere olan kişiyi, eğer bir güçlük yoksa kıbleye doğru ve sağ yanı
üzerine çevirmek müstehaptır. Sırtına, ensesine yastık gibi şeyler konup başı
356 İLMİHAL
yükseltilerek yüzü kıbleye gelecek şekilde ve ayakları kıbleye uzanık duruma
getirilmesi aynıdır.
Bir hadiste "Kimin son sözü ‘Lâ ilâhe illallah’ olursa, o kişi cennete girer"
buyurulmuştur (Ebû Dâvûd, “Cenâiz”, 16). Ölümü yaklaşmış kişiye kelime-i
tevhid telkin edilmesi sünnettir (Müslim, “Cenâiz”, 1). Ona "sen de söyle"
dememeli, sadece yanında kelime-i tevhid ve kelime-i şehâdet okumalıdır.
Bu telkinin amacı, hastanın son nefeste bu sözleri söylemesi ve son sözünün
bu kelimeler olmasıdır. Bu bakımdan bu telkini hastanın sevdiği kimseler
yapmalıdır. Bu telkin tövbeyi de içine alacak şekilde şöyle de yapılabilir:
Estağfirullâhe'l-azîm ellezî lâ ilâhe illâ hû, el-Hayye'l-Kayyûm ve
etûbü ileyh. Ölümü yaklaşmış kişinin (muhtazar) yanında Yâsîn veya Ra‘d
sûresini okumak müstehaptır.
Muhtazar ölünce gözleri kapatılır, bir bezle çenesi bağlanır. Bunları yapan
kişi şöyle dua etmelidir:
Bismillâhi ve alâ milleti resûlillâh. Allahümme yessir aleyhi
emrehû ve sehhil aleyhi mâ ba‘dehû ve es‘idhu bi likaike vec‘al mâ
harece ileyhi hayren mimmâ harece anhü (Allah'ın adıyla ve Resûlullah'ın
dini üzere… Ey Allahım bunun işini kolaylaştır ve sonrasında güçlük
gösterme. Onu, cemalinle mutlu eyle. Gittiği yeri, ayrıldığı yerden daha hayırlı
eyle).
Ölünün üzerinden elbisesi çıkarılır. Üzerine bir örtü çekilir, şişmemesi
için karnı üzerine bıçak gibi demirden bir şey konur ve yıkanacağı yere konulur.
Elleri yanlarına uzatılır, göğsünün üzerine konmaz. Cünüp, hayız,
nifas hallerinde bulunanlar ölünün yanında bulunmaz. Ölünün yanında
güzel kokulu bir şey bulundurulur.
Ölü yıkanıncaya kadar yanında Kur'an okunmaz. Yıkanma işlemi tamamlanmadan
ölünün yanında Kur'an okumak mekruhtur. Fakat başka bir
odada yüksek sesle okumak mekruh olmadığı gibi ölünün bulunduğu odada
gizlice, içinden Kur'an okumakta da kerâhet yoktur.
A) Cenazenin Yıkanması
Cenazenin bir an önce yıkanması, kefenlenip hazırlanması ve defnedilmesi
müstehaptır. Yıkama işini yapmak için cenaze önce, teneşir denilen tahta bir
sedir üzerine, ayakları kıbleye gelecek şekilde sırt üstü yatırılır. Teneşirin çevresi
güzel kokulu bir şeyle üç, beş veya yedi defa tütsülenir. Göbeğinden diz
altına kadar olan avret yeri bir örtü ile örtülür ve elbiseleri tamamen çıkarılır.
NAMAZ 357
Cenaze yıkayan erkek veya kadın, farz olan yıkama görevini yerine getirmeye
niyet etmeli ve besmele ile başlamalıdır. Yıkama bitinceye kadar da
Gufrâneke yâ rahmân (Artık senin af ve mağfiretinle baş başa, sen onu bağışla
ey rahmân olan Allah) demelidir.
Yıkayıcı eline bir bez alarak örtünün altından ölünün avret yerlerini temizler.
Sonra abdest aldırmaya başlayarak, önce yüzünü yıkar. Ağız ve burna su verilmez.
Sadece dudaklarının içini ve dışlarını, burun deliklerini, göbek çukurunu
parmakla veya parmağına sardığı bezle mümkün mertebe siler. Ondan sonra
ellerini, kollarını yıkar. Sahih olan görüşe göre başını da meshedip, ayaklarını
geciktirmeksizin hemen yıkar. Böylece ölüye abdest verilmiş olur. Namazın ne
olduğunu anlamayacak yaşta ölen çocuğa abdest verilmesine gerek yoktur. Cenazenin
abdest işi tamamlanınca üzerine ılık su dökülür. Varsa hatmî denilen
güzel kokulu bir ot ile, yoksa sabun ile yıkanır. Sonra sol tarafına çevrilerek, sağ
tarafı bir defa yıkanır. Böylece sağ ve sol tarafları üçer defa yıkanır. Bundan
sonra cenaze hafifçe kaldırılır. Bu kaldırışta cenaze, yıkayan kişinin göğsüne
veya eline veya dizine dayandırılır. Sonra karnı hafifçe ovulur. Bir şey çıkarsa su
ile yıkanıp giderilir. Yeniden abdest verilmesine ve baştan yıkanmasına gerek
yoktur. Şişip dağılmak üzere olan ölünün üzerine sadece su dökmekle yetinilir;
abdest verdirmeye ve üç defa yıkamaya gerek yoktur.
Ölünün saçı sakalı taranmaz; saçları ve tırnakları kesilmez; sünnet olmamışsa
sünnet edilmez. Cenaze yıkanırken pamuk kullanılmaz. Yıkandıktan
sonra havlu ve benzeri bir şey ile kurulanır. Ondan sonra kefen gömleği
giydirilir ve geri kalan kefenleri yayılır. Başına ve sakalına hânît denilen
kâfur veya benzeri güzel kokulu bir şey konur. Secde yeri olan alın, burun,
eller, dizler ve ayaklara da kâfur konur.
Ölü kapalı bir mekânda yıkanmalı, yıkayan ve yardım edenden başka
kimse görmemelidir. Bir ölüyü ona en yakın olan biri veya takvâ sahibi güvenilir
bir kimse yıkamalıdır. Yıkama karşılığında para alınmasa iyi olur.
Erkek ölüyü erkek, kadın ölüyü kadın yıkamalıdır. Yıkayan kişiler abdestli
olmalıdır. Yıkayıcının gayri müslim olması mekruh olmakla birlikte
müslüman bir ölüyü yıkayacak müslüman kimse yoksa bu takdirde gayri
müslim yıkasa da olur.
Bir kadın vefat eden kocasını yıkayabilir. Çünkü kadın iddet bekleyecektir.
Bu iddet çıkmadıkça evlilik devam ediyor sayılır. Fakat koca, ölmüş karısını
yıkayamaz. Çünkü erkeğin iddet beklemesi gerekmez, karısı ölünce
aralarındaki evlilik bağı kalkmış olur. Ancak yıkayacak kimse bulunmadığı
358 İLMİHAL
takdirde, koca karısına teyemmüm verir. Diğer üç imama göre koca karısını
yıkayabilir.
Erkekler arasında ölmüş bulunan bir kadının orada bir mahremi varsa,
mahremi kendisine teyemmüm verdirir. Mahremi yoksa yabancı bir erkek
eline bir bez alarak bakmadan kadına teyemmüm ettirir.
Su bulunmadığı zaman yine teyemmüm ile yetinilir. Bir cenaze için teyemmüm
yaptırılıp cenaze namazı kılındıktan sonra su bulunacak olursa,
yeniden yıkanır. Cenaze namazını yeniden kılmaya gerek olup olmadığı
konusunda Ebû Yûsuf'tan, biri kılınacağı, diğeri kılınmasına gerek olmadığı
şeklinde iki görüş rivayet edilmektedir.
Henüz bulûğ çağına yaklaşmamış küçük kız çocuğunu gerektiğinde erkek
yıkayabileceği gibi, aynı durumdaki erkek çocuğunu gerektiğinde bir
kadın yıkayabilir. Cinsel organı kesilmiş veya yumurtaları alınmış erkek de
erkek yıkayıcı tarafından yıkanır.
Erkek mi kadın mı olduğu anlaşılmayan ve bu bakımdan kendisine
hünsâ-i müşkil denilen kimse ölünce yıkanmaz, sadece teyemmüm ettirilir.
Kefenleme hususunda kadın sayılır ve ona göre kefenlenir.
Suda boğulmuş olan bir kimse, yıkamak niyetiyle üç defa suda hareket
ettirilerek yıkanır. Yalnız su içinde kalmış olması, hayattaki müslümanları
cenazeyi yıkama farzını yerine getirmekten kurtarmaz.
Bir müslümanın akrabası veya karısı olan bir gayri müslim öldüğü zaman
onun dindaşlarına verilir. Eğer bunlara verilmezse sünnete uygunluk
şartına dikkat edilmeksizin yıkanır ve kefenlenerek gömülür.
Ölen müslümanın gayri müslimden başka akrabasından bir velisi bulunmasa
bile cenaze gayri müslimlere verilmez. Çünkü bunun teçhiz ve tekfini
müslümanların borcudur.
Düşük neticesinde ölü doğan çocuk, bir bez parçasına sarılarak gömülür,
yıkanması gerekmez.
Ölmüş bir müslümanın başı ile beraber vücudunun çoğu bulunuyorsa
yıkanır, kefenlenir ve namazı kılınır. Fakat başsız olarak yalnız vücudun
yarısı bulunsa veya gövdesinin çoğu kaybolmuşsa yıkanmaz, kefenlenmez
ve üzerine namaz kılınmaz. Bir beze sarılarak gömülür.
Kefene sarıldıktan sonra ölüden çıkacak bir sıvı veya benzeri şeyler artık
yıkanmaz, öylece gömülür.
NAMAZ 359
B) Cenazenin Kefenlenmesi
Ölen erkek veya kadını, bedenleri örtülecek şekilde kefenlemek farzdır. Kefen,
cenazenin yıkanıp kurulanmasından sonra sarıldığı bez demektir. Bu bez, bir
yönüyle ölünün bedenini örtme görevi gördüğü gibi, bir yönüyle de insanın bu
dünyadan bir şey götüremeyeceğini, doğduğu gibi çıplak ve sade gideceğini temsil
etmek üzere yensiz ve yakasız, dikişsiz ve oyasız sade bir bezdir.
Erkeğin kefeni, biri gömlek (kamîs) yerini, biri etek (izâr) yerini ve biri de
sargı-bürgü (lifâfe) yerini tutmak üzere yensiz ve yakasız, etrafı dikişsiz üç kat
bez; kadının kefeni ise bu üç kata ilâve olarak bir baş örtüsü ve bir de göğüs
örtüsü olmak üzere beş kat bezdir. Bu söylenen sünnet üzere kefenleme için
gereken parça sayısıdır (kefen-i sünnet). Bu sayıda parça bulunamayıp, erkek
için izâr ve lifâfe ve kadın için bu ikisine ilâveten bir baş örtüsü ile yetinilmesi
durumunda, bu da yeterlidir (kefen-i kifâyet). Bu kadarı da bulunmaz ve gerek
erkek gerek kadın için sadece bir kat bez bulunabilirse, ölü tek parça beze
sarılır (kefen-i zarûret).
Kamîs, boyun kısmından ayaklara kadar uzanan gömlek yerinde bir bezdir.
İzâr, eteklik yerinde, baştan ayağa kadar uzanan bir bezdir. Lifâfe ise, sargı
yerinde olup baştan ayağa kadar uzanan, baş ve ayak taraflarından düğümlenen
bir bezdir. Bu bakımdan izârdan biraz daha uzundur.
Kefenin beyaz renkli pamuk bezinden olması daha faziletlidir. Gelenek
olarak da beyaz patiskadan yapılmaktadır. Kefen olarak kullanılacak bez
çok basit ve âdi olmamalıdır, fakat çok pahalı olmasına da gerek yoktur.
Ölünün mal varlığına uygun olmalıdır. Kadınlar için ipekten ve zaferan ile
usfur denilen boyalarla boyanmış bezden kefen yapılabilir.
Ölülere sarılmadan önce kefenlerin birkaç defa güzel kokulu şeylerle tütsülenmesi
âdettir.
Önce lifâfe tabut içine veya hasır veya kilim gibi bir şey üzerine yayılır,
onun üzerine izâr serilir, sonra da ölü, kefen gömleği içinde izârın üstüne
konur. Ölü erkek ise, izâr önce soluna, sonra da sağına getirilerek sarılır,
sonra lifâfe de aynı şekilde sarılır. Açılmasından korkulursa, kefen bir kuşak
ile de bağlanabilir.
Ölü kadın ise, saçları ikiye ayrılarak kefen gömleği üzerinden göğsü
üzerine konulur ve üstüne, yüzünü de örtecek şekilde baş örtüsü konur.
Sonra üzerine izâr sarılır ve izârın üzerinden göğüs örtüsü bağlanır. Daha
sonra lifâfe sarılır. Göğüs örtüsü lifâfeden sonra da bağlanabilir.
360 İLMİHAL
Bulûğ çağına yaklaşmış çocuklar, büyükler hükmündedir. Bu çağa gelmemiş
çocukların kefenleri sadece izâr ve lifâfeden ibaret olur. Kefenin tek
kat olması da mümkündür. Fakat üç kat yapılması daha iyidir.
Kefen, ölen kişinin kendi malından karşılanır. Kefen harcamaları, ölen kişinin
borcundan, vasiyetinden ve vârislerin haklarından önce gelir. Geriye mal
bırakmamış kimselerin kefen masrafı, hayatta iken nafakasını vermekle yükümlü
bulunduğu kimselere aittir. Böyle bir kimsesi yoksa, duruma göre bir
devlet kurumu tarafından veya oradaki müslüman halk tarafından karşılanır.
Hanefî mezhebinde fetvaya esas olan görüşe göre, arkada mal bıraksın
bırakmasın kadınların kefenleri kocalarına aittir. İmam Muhammed'e göre ise,
arkada mal bırakmayan kadınların tekfin ve teçhiz masrafları, bu kadınların
nafakalarını temin etmekle yükümlü olan kimselere aittir. Kendilerine ait malları
varsa, masraflar oradan karşılanır. Şâfiî'nin görüşü de böyledir.
Bir ölünün teçhiz ve tekfin masraflarını vârislerden birisi karşılamışsa, bu
masrafları ölünün terekesinden alabilir. Fakat akraba olsun olmasın, bu masrafları
vâris olmayan bir kimse, vârislerin isteği veya izni olmadan karşılamışsa,
terekeden alma hakkı olmamakla birlikte vârisler bu kişinin yaptığı masrafı
ödemek isterlerse, bu kişinin harcadığı miktarı almasında sakınca yoktur.
Ölünün alnına veya sargısına veya kefenine kendisinin iman üzere, ezelî
ahid üzere sabit olduğuna dair ahidnâme denilen bazı mukaddes kelimeler yazılacak
olursa, ölen kişinin yüce Allah'ın mağfiretine kavuşmasının umulacağı
söylenmiştir. Bunun mürekkeple veya kalıcı başka bir şeyle yazılması çeşitli
nedenlerle hoş karşılanmamış, bunun yerine, ölü yıkandıktan sonra şahadet
parmağı ile alnına bismillâhirrahmânirrahîm ve göğsü üzerine yine işaretle
Lâ ilâhe illallah yazılması uygun ve faydalı görülmüştür.
C) Cenaze Namazı
Yıkanıp kefenlenen ölüye son duayı yapmak üzere cenaze namazı kılmak
görevi vardır. Bu görev farz-ı kifâyedir. Namaza duracak olan müslümanların
yönü kıbleye gelecek şekilde, cenaze ön tarafa konulur. Müslümanlar
abdestli ve kıbleye yönelik olarak dua mahiyetindeki bu namazı
kılarlar.
Cenaze namazına niyet şarttır. Bu niyetle ölünün kadın veya erkek, kız
çocuk veya erkek çocuk olduğu belirlenir (ta‘yîn). Bu durumu bilmeyen kişi
"üzerine imamın namaz kıldığı kişi" diye niyet edebilir.
NAMAZ 361
İmam olan kişi, Allah Teâlâ'nın rızâsı için orada bulunan cenazenin namazını
kılmaya ve o cenaze için dua etmeye niyet ederek namaza başlar.
Niyette ölünün erkek veya kadın, kız veya erkek çocuğu olduğu belirtilmelidir.
Diğer namazlarda, cemaat içinde kadın bulunması durumunda imamın,
kadınlar için de imamlığa niyet etmesi gerekli olduğu halde, bu namazda
gerekmez. Cemaat ise, Allah rızâsı için o cenaze namazını kılıp onun için
dua etmeye ve imama uymaya niyet eder.
Cenaze namazının rükünleri kıyam ve tekbirdir. Sünnetleri ise hamd ve
senâ etmek, salât ve selâm getirmek, hem ölüye hem de diğer müslümanlara
dua etmekten ibarettir. Duanın rükün olduğunu söyleyenler de vardır.
Cenaze namazında iftitah tekbirinden başka, üç tekbir bulunmaktadır.
Cenaze namazında cemaatin bulunması şart değildir. Yalnız bir erkeğin
veya yalnız bir kadının bu namazı kılmasıyla farz yerine getirilmiş olur. Bir
ölünün namazını sadece kadınlar kılmış olsalar, bu câizdir ve farz yerine
gelmiş olur. Onlar kendi aralarında bu namazı cemaatle kılabilecekleri gibi
tek tek de kılabilirler.
Diğer namazlarda olduğu gibi cenaze namazında da namazı kıldırmaya
en yetkili ve lâyık olanlar yöneticilerdir. Bu olmadığı takdirde sırasıyla
müftü, cami imamı ve daha sonra veraset sırasına göre ölünün velisi olan
yakınları gelir. Namaz kıldırma sırası veliye geldiği halde izni olmadan, önce
sayılanlar dışında birisi namazı kıldırmışsa, veli isterse yeniden namaz kılabilir
ve başka bir cemaate yeniden cenaze namazını kıldırabilir. Ölen bir
kadının velisi bulunmazsa namazını kıldırmaya kocası, sonra mahalle sakinleri
yetkili olurlar. Ebû Hanîfe'den bir rivayete ve Ebû Yûsuf'un ve Şâfiî'-
nin görüşüne göre cenaze namazını kıldırma önceliği ölenin velisine aittir.
Birkaç cenaze bir araya gelmiş olsa bunların namazlarını ayrı ayrı kılmak
daha iyidir, hangisi daha önce getirilmişse önce onun namazı kılınır.
Birlikte getirilmişlerse daha faziletli olana öncelik verilir. Bununla birlikte
orada bulunan cenazelerin hepsine birden bir namaz kılmak da yeterli olur.
İmam ölünün göğsü hizasında durur. Cemaat de hiç olmazsa üç saf bağlar.
Cenaze namazında safların en faziletlisi en arka saftır. Cenaze musallaya, baş
tarafı imamın sağına gelecek şekilde konulur. Ters konulmuşsa, namaz câiz
olmakla birlikte sünnete aykırı davranıldığı için kötü bir iş yapılmış olur.
Cenaze namazına başlandıktan sonra gelip cemaate katılan kimse hemen
tekbir alır, noksan kalan tekbirlerini de dua okumaksızın peş peşe alır, böylece
cenaze musallâdan kaldırılmadan tekbirlerini tamamlayıp selâm verir.
362 İLMİHAL
İmamın dördüncü tekbirinden sonra cemaate katılan kimse hemen tekbir
alarak imama uyar, imamın selâmından sonra da üç tekbiri kazâ eder. Fetvaya
esas alınan görüş budur.
Şiddetli yağmur gibi bir mazeret bulunmadıkça cenazeyi cami içine alarak
namazı orada kılmak doğru olmayıp tenzîhen mekruhtur. Cenaze mescidin ön
tarafına konularak imam ile cemaatin bir kısmı cenaze ile orada, bir kısmı da
mescid içinde durur ve saflar bitişik olursa, bu takdirde mekruh olmaz. Cenaze
namazının kabristanda kılınması uygun görülmemiştir.
Cenaze namazında kadınların her zaman olduğu gibi arka safta yer tutmaları
uygun olur; çünkü sünnet olan saf düzeni böyledir. Bununla birlikte
erkeklerin hizasında veya önünde saf tutacak olsalar, hepsinin namazı tamam
olur; diğer namazlarda olduğu gibi kadının iki yanında duran birer
erkeğin ve arkadaki bir erkeğin namazı bozulmaz. Çünkü cenaze namazı
mutlak namaz değildir.
Cenaze namazını kıldıracak imamın âkıl-bâliğ olması şarttır.
Diğer namazları bozan şeyler cenaze namazını da bozar.
D) Cenaze Namazının Kılınışı
Cenazeye karşı ve kıbleye yönelik olarak saf bağlanır, niyet edilir. İmam
olan zât tekbir alarak ellerini namazda olduğu gibi bağlar. Cemaat de gizlice
tekbir alarak ellerini bağlarlar. Bu tekbir bir bakıma rükün bir bakıma şarttır.
Bu tekbirin arkasından hem imam hem cemaat, "ve celle senâüke" cümlesini
ilgili yere ekleyerek içlerinden "Sübhâneke"yi okurlar. Ardından imam elleri
kaldırmadan Allahüekber diye açıktan tekbir alır. Cemaat de ellerini kaldırmadan
gizlice tekbir alır. Bundan sonra hepsi içlerinden Allahümme salli ve
Allahümme bârik dualarını okurlar. Tekrar aynı şekilde Allahüekber diye
tekbir alınır. Bu tekbirden sonra ölüye ve diğer müminlere gizlice dua edilir.
Ölünün erkek veya kadın olmasına göre yapılacak dua metinleri aşağıda verilecektir.
Cenaze namazı esas itibariyle bir duadan ibaret olduğu için, bu duaları
Arapça okumak şart değildir. İsteyen bu şekliyle Arapça okuyabilir, isteyen de
bu duaların kendi dilindeki anlamlarını okuyabileceği gibi, benzer anlamda
başka dualar da edebilir. Bu duadan sonra yine Allahüekber denilip tekbir
alınır ve arkasından önce sağa sonra sola imam yüksek sesle, cemaat alçak
sesle selâm verir. Böylece namaz tamamlanmış olur. Vâcip olan bu selâm verilirken
ölüye, cemaate ve imama selâm vermeye niyet edilir.
NAMAZ 363
Hanefîler, cenaze namazının dua niteliğini baskın gördüklerinden Fâtiha
sûresinin Kur'an tilâveti niyetiyle okunmasını tahrîmen mekruh sayar, fakat
dua niyetiyle okunmasında sakınca görmezler. Fâtiha'nın okunması
Şâfiîler'e göre, diğer namazlarda olduğu gibi, cenaze namazında da bir rükündür.
İlk tekbirden sonra okunması daha faziletlidir. Hanbelîler'e göre de
Fâtiha bir rükün olup ilk tekbirden sonra okunması vâciptir. Mâlikîler'e göre
ise Fâtiha'nın okunmaması daha iyi olup okunması tenzîhen mekruhtur.
a) Erkek cenaze için cenaze namazı duası. Allâhümma'ğfir lihayyinâ
ve meyyitinâ ve şâhidinâ ve gaibinâ ve zekerinâ ve ünsânâ ve sagýrinâ
ve kebîrinâ. Allâhümme men ahyeytehû minnâ fe ahyihî ale'l-islâm ve
men teveffeytehû minnâ fe teveffehû ale'l-îmân. Ve hussa hâze'l-meyyite
bi'r-ravhi ve'r-râhati ve'l-mağfireti ve'r-rıdvân. Allâhümme in
kâne muhsinen fe zid fî ihsânihî ve in kâne müsîen fe tecâvez anhü ve
lakkihi'l-emne ve'l-büşrâ ve'l-kerâmete ve'z-zülfâ, bi rahmetike yâ
erhame'r-râhimîn (Anlamı: Allahım! Dirimizi, ölümüzü, burada bulunanlarımızı
bulunmayanlarımızı, erkeğimizi kadınımızı, küçüğümüzü büyüğümüzü
mağfiret buyur, bağışla. Allahım! Aramızdan yaşatacaklarını İslâm üzere yaşat,
öldüreceklerini iman üzere öldür. Şurada duran ölüye, kolaylık ve rahatlık
ver, onu bağışla. Bu kişi, iyi bir kimse idiyse sen onun iyiliğini artır; eğer kötü
davranmış günahkâr bir kimse idiyse, sen rahmet ve merhametinle onları
görmezden gel. Ona güven, müjde, ikram ve yakınlık ile mukabele et. Ey
merhamet edenlerin en merhametlisi olan Allahım).
b) Ölen kişi çocuk gibi mükellef olmayan bir kimse ise, duadaki ve men
teveffeytehû minnâ fe teveffehû ale'l-îmân (öldüreceklerini iman üzere öldür)
cümlesi yerine Allâhümme'c‘alhü lenâ feratan, Allâhümme'c‘alhü lenâ
ecren ve zuhran, Allâhümme'c‘alhü lenâ şâfi‘an müşeffe‘an (Allahım! Sen
onu bizim için önden gönderilmiş bir sevap vesilesi yap, ecir vesilesi ve âhiret
azığı eyle, onu bize şefaati kabul edilen bir şefaatçi eyle!) diye dua edilir.
c) Ölen kişi kadın ise, duanın ana metni ve anlamı aynı kalmak üzere,
duadaki … ve hussadan sonraki zamirler kadın yerini tutacak şekilde şöyle
değiştirilir: Ve hussa hâzihi'l-meyyite bi'r-ravhi ve'r-râhati ve'l-mağfireti
ve'r-rıdvân. Allâhümme in kânet muhsineten fe zid fî ihsânihâ
ve in kânet müsîeten fe tecâvez anhâ ve lakkiha'l-emne.
Bu duaları bilmeyenler kolaylarına gelen başka uygun dualar da okuyabilirler.
"Rabbenâ âtinâ" duası bu dualardan biridir. Ayrıca "Allahım beni, bu
ölüyü ve bütün müminleri bağışla" şeklinde dua edilebilir.
364 İLMİHAL
E) Cenazeye İlişkin Bazı Meseleler
Kıble yönü araştırılıp ona göre namaz kılındıktan sonra hataya düşüldüğü
anlaşılsa, namaz yeniden kılınır. Fakat namazdan sonra cemaatin abdestsiz
olduğu anlaşılsa namaz iade edilmez; çünkü imamın namazı sahih olunca,
bununla cenaze namazının farziyeti yerine gelmiş olur.
Genel olarak namaz kılmanın mekruh sayıldığı vakitlerde yani güneşin
doğması veya batması veya zevale yaklaşması hallerinde cenaze namazı
kılmak da mekruhtur. Fakat bu vakitlerde kılınmış olan cenaze namazının
iade edilmesi yani yeniden kılınması gerekmez. Bu vakitlerde cenazenin
defnedilmesi ise mekruh değildir.
Hanefî ve Mâlikî fakihleri, kıble yönünde sapma meydana geleceği gerekçesiyle,
gaip yani orada bulunmayan bir cenaze üzerine namaz kılmayı
câiz görmezler. Fakat Şâfiîler'e göre gaip üzerine cenaze namazı kılınabilir.
Çünkü Peygamberimiz Necâşî'nin namazını bu şekilde kılmıştır. Hanbelîler'e
göre de aradan bir ay geçmedikçe gaip üzerine cenaze namazı kılınabilir.
Namazı kılınmayarak gömülmüş olan bir cenazenin henüz dağılmamış
olduğu muhtemel ise, ölünün hakkını ödemiş olmak için, kabri üzerine namaz
kılınır.
Diri olarak doğduğu bilinen bir çocuk yıkanıp namazı kılınır. Ölü olarak
doğarsa, yıkanır fakat üzerine namaz kılınmaz.
Bir ölü yıkanmadan kefenlenmişse veya bir yerinin yıkanması unutulmuşsa,
kefen açılır ve yıkanması tamamlanır. Eğer üzerine namaz kılındıktan
sonra durum anlaşılırsa, yine açılır, yıkanması tamamlanır ve namaz
iade edilir. Kabre konulup üzerine toprak atılmadığı sürece hüküm böyledir.
Fakat kabre konulup üzerine toprak atıldıktan sonra, kabirden çıkarılması
artık haramdır. Hiç yıkanmamış bile olsa artık öyle kalır. Ancak namaz kılınmamışsa
kabri üzerinde namaz kılınabilir. Benimsenen görüş budur. Kefensiz
olarak kabre konulduğu zaman da kabir açılamaz.
Ebû Yûsuf'a göre, yanlışlıkla veya dayanılmaz bir ağrı ve acıdan dolayı
olmadıkça, bilerek kendini öldüren yani intihar eden kimsenin cenaze namazı
kýlýnmaz. İşlediği cürmün ağırlığını göstermesi bakımından bu görüş
yerinde olmakla birlikte, bu durumun acılı ailenin acısını bir kat daha artýracaðý
düşüncesiyle, böyle kimselerin de namazının kılınabileceği söylenmiştir.
Anasını veya babasını kasten öldüren kimselerin de cenaze namazı kılınmaz.
NAMAZ 365
Çatışma esnasında öldürülen eşkıyanın, teröristlerin ve soyguncuların da
cenaze namazı kılınmaz. Fakat şer‘î bir cezanın uygulanması sonucunda
ölenlerin cenazeleri yıkanır ve namazları kılınır.
İrtidad ederek Müslümanlık’tan çıkmış olan kimsenin cenaze namazı kılınmayacağı
gibi, müslüman mezarlığına da defnedilmez.
Bir müslümanla evli bulunan hıristiyan veya yahudi kadının hangi mezarlığa
gömüleceği hususu tartışmalıdır. En doğrusu bu konuda kendisinin
bir vasiyeti varsa ona uyulması, yoksa ailesinin isteğine bırakılmasıdır.
Müslüman olanlarla müslüman olmayanların cenazeleri karışacak olsa,
ayırt etme imkânı varsa ayırt edilir ve ona göre davranılır. Ayırma imkânı
yoksa bu takdirde hepsi yıkanır ve müslümanlara niyet ederek hepsinin
üzerine birlikte cenaze namazı kılınır.
F) Taşınması
Cenazeyi teşyî etmek, yani arkasından mezara kadar gitmek sünnettir,
bunda büyük sevap vardır. Hatta akraba veya komşulardan olup iyi haliyle
bilinmiş kişilerin cenazesini teşyî etmenin nâfile namazdan daha faziletli
olacağı söylenmiştir.
Hazırlanmış olan cenazeyi bir an önce götürüp defnetmek iyidir. Cuma
günü sabahleyin hazırlanmış olan cenazeyi, cemaati daha çok olsun diye
cuma namazı sonrasına ertelemek mekruhtur. Ancak cenaze ile ilgilenildiği
takdirde cuma namazının kaçırılacağı endişesi varsa bu takdirde cenaze
cuma namazı sonrasına bırakılabilir. Bayram namazı vaktinde hazırlamış
olan cenazenin namazı da bayram namazından sonra hutbeden önce kılınır.
Cenazenin taşınmasında sünnet olan şekil, dört kişinin dört taraftan cenazeyi
yüklenmesidir. Her bir taraftan sırayla yüklenip onar adım, toplam
kırk adım götürmek müstehaptır. Cenaze önce ön taraftan sağ omuza, sonra
ayak tarafından sağ omuza alınır. Sonra yine ön taraftan bu defa sol omuza,
sonra arka taraftan sol omuza alır. Her bir omuzlamada onar adım yürünür.
Cenazeyi, omuzlara yüklenerek kabre götürmek onların haklarında gösterilen
en büyük hürmet ve saygı nişanıdır. Böyle bir hareket insanlığın
şeref ve kıymetini gösterir. Bir insanı âhiret evinin kapısına eşya taşır gibi
götürmek insanın hassas kalbini incitebilir. Bunun için de bir zaruret olmadıkça
cenazeyi sırtlamak, hayvan veya arabaya yüklemek mekruh görül
366 İLMİHAL
müştür. Ancak büyük şehirlerde olduğu gibi, mezarlıkların şehir dışında ve
uzak yerlerde olması halinde, cenazenin arabayla taşınması mekruh olmaz.
Cenazeyi takip edenlerin, cenazenin arkasından yürümeleri daha faziletli
olmakla birlikte, önden yürümekte de bir kerâhet yoktur. Cenazeyi yaya
olarak takip etmek binitli olarak takipten daha faziletlidir. Eğer binitli olarak
takip edilecekse, cemaati rahatsız etmemek için ya en önden gitmek ya da
cemaatin arkasından gelmek uygun olur. Cenaze vakar içinde izlenmeli,
cenaze ve üzüntü ortamına uygun düşecek şekilde davranmalı, gerekmedikçe
konuşmamalıdır. Yapılacak iş, dua etmek, tefekkür ve tezekkür etmektir.
Bu bakımdan uygunsuz şekilde davranmak, son zamanlarda görüldüğü
gibi, cenazeyi alkışlamak ciddiyetsizlik olmak bir yana, ölüye ve ölü sahiplerine
saygısızlıktır ve İslâm dininin öngördüğü edep ölçüsünün dışındadır.
Allah'a isyan anlamını içerecek şekilde dövünüp, saç baş yolmamak ve
yersiz sözler söylememek şartıyla cenaze için kalben kederlenmek ve göz
yaşları dökerek ağlamak doğaldır ve bu bakımdan günah değildir. Ölü, kendisi
sağlığında tavsiye etmedikçe, arkasından ağlayanlar yüzünden kabrinde
azap çekmez.
Cenazeyi izleyen kadın erkek herkesin usulünce namaza katılmaları uygun
olur. Namaza iştirak etmeyecek olan kimselerin mümkünse namaz kılınan
yerlerin uzağında bulunmaları yerinde bir davranış olur.
Cenazeyi takip edenler, hayatın sonlu olduğunu, bir gün kendi hayatlarının
da son bulacağını düşünmeli; gün gelip kendisi de böyle eller üzerinde
taşınırken, cenazeye katılan insanlara kendisi hakkında "Ne iyi adamdı,
incinmedik kırılmadık, bir kötülüğünü görmedik" dedirtmenin anlamını ve
önemini hissetmelidir.
G) Defin
Cenaze kabre götürülüp omuzlardan indirilince bir engel yoksa, cemaat
oturur. Cenaze omuzdan inmeden oturmaları mekruh olduğu gibi, cenaze
yere indikten sonra ayakta durmaları dahi mekruhtur.
Kabrin bir insan boyu kadar derin olması yeterlidir. Kabirlerde lahit
yapmak faziletlidir; kabrin içinde kıble tarafı oyulur ve ölü, yüzü kıble tarafına
gelecek şekilde sağ tarafı üzere buraya konur. Lahitin önüne tahta,
kerpiç veya kamış gibi şeyler konur ve böylece atılan toprak ölünün üstüne
NAMAZ 367
değil, bu şeylerin üstüne gelmiş olur. Bu ölüye saygının bir gereğidir. Eğer
kabrin kazıldığı yer lahit yapılamayacak derecede yumuşak veya ıslak ise,
bu durumda, dere gibi bir çukur kazılır, ki buna şak (yarma) denir. Gerekirse
bunun iki yanı kerpiç veya tuğla gibi bir şeyle örülür. Sonra ölü bunların
arasına konur ve üzerine ölüye dokunmayacak şekilde tahta veya kerpiçle
tavanımsı bir örtü yapılır. Kabrin dibi ıslak veya yumuşak olduğu durumlarda
cenaze tabut ile birlikte gömülebilir. Fakat gerekmedikçe tabut ile
gömmek mekruh sayılmıştır. Kimi âlimler kadınların tabut ile gömülmelerini
güzel karşılamışlardır.
Kabir temininde güçlük bulunduğu takdirde, daha önce defin yapılmış
bir kabre, önceki ölünün çürüyüp sadece kemiklerinin kalacağı bir sürenin
geçmesinden sonra ikinci bir cenaze defnedilebilir. Bu süre iklim, bölge ve
toprak özelliklerine göre değişiklik gösterebilir. İkinci defin önceki ölünün
kemikleri dikkatlice bir kenara toplandıktan sonra yapılır.
Cenaze kıble tarafından kabre indirilir, sağ yanı üzerine kıbleye döndürülür
ve kefen üzerinde bağı varsa çözülür. Cenazeyi kabre koyan kişiler
Bismillâhi ve alâ milleti resûlillâh (Allah'ın adıyla ve elçisinin dini üzere)
derler. Cenazeyi kabre koyacak kişilerin sayısı ihtiyaca göre değişir. Kadınları
kabre koyacak kimselerin ölüye akrabalık yönünden mahrem olmaları
daha uygundur. Kadınlar kabre yerleştirilinceye kadar gerekirse kabirleri
üzerine bir perde çekilir.
Definde bulunan kişilerin kabir üzerine üç avuç toprak atarak birinci
defada "Sizi bundan (topraktan) yarattık", ikincisinde "Sizi tekrar toprağa
iade edeceğiz", üçüncüsünde de "Sizi bir kez daha topraktan çıkaracağız"
demeleri müstehaptır.
Kabrin topraktan bir iki karış yükseltilip, deve hörgücü gibi yapılması
menduptur. Kabir üzerine su serpmekte -gerekli olmamakla beraber- bir
sakınca da yoktur.
H) Kur'an Okuma ve Telkin
Cenaze defni üzerinden bir süre geçtikten sonra, orada Kur'an okumak
bazı toplumlarda hoş karşılanmıştır. Genellikle Mülk, Vâkıa, İhlâs, Felak ve
Nâs sûreleri, sonra Fâtiha ile Bakara sûresinin ilk beş âyeti okunur. Sevabı
da cenazenin ve diğer müminlerin ruhlarına bağışlanır. Ölünün bağışlanması
için dua edilir ve yavaş yavaş cemaat dağılır. Peygamberimiz bir cenaze
gömüldükten sonra bunları yapmamakla beraber hemen dönmez, bir
368 İLMİHAL
müddet mezarı başında bekler ve cemaate şöyle derdi: Kardeşiniz için
yüce Allah'tan mağfiret isteyiniz ve kendisine sükûnet vermesini
dileyiniz. O şimdi sorguya çekilmektedir (Ebû Dâvud, “Cenâiz”, 67-69).
Telkin. Cenaze kabre konduktan ve başında Kur'an okuma da tamamlandıktan
sonra, kalabalığın orayı terkedip geride kalan bir kimsenin kabrin
başında yüksek sesle ve ölüye hitaben iman esaslarını hatırlatması işleminin
adıdır. Peygamberimiz’in "Ölülerinize ‘lâ ilâhe illallah’ telkin ediniz" (Müslim,
“Cenâiz”, 1) sözündeki "ölüleriniz" kelimesi, âlimlerin çoğunluğu tarafından,
"ölmek üzere olanlarınız" şeklinde anlaşılmış ve bunlar telkinin sadece ölüm
döşeğindeki hasta için olduğunu, definden sonraki telkinin meşrû olmadığını
söylemişlerdir. Bazı Hanefî âlimleri ise bu konuda açık bir hüküm bulunmadığını,
yani ölü defnedildikten sonra telkin vermenin tavsiye edilmediği gibi
yasaklanmadığını ileri sürmüşlerdir. Mâlikîler'e göre de telkin, ölüm döşeğinde
iken verilir; gömüldükten sonra telkin vermek ise mekruhtur.
Hanefî mezhebinde mükelleflik yaşına girdikten sonra ölen kimsenin
mezarı başında telkin verilmesi meşrû görülmüştür. "Telkin yapılmaz", "Ne
yapın denir, ne de yapmayın" diyen Hanefî fıkıhçılar da vardır. Şâfiî mezhebine
ve bir kısım Hanbelî fıkıhçılara göre de, telkin yapılması müstehaptır.
Telkin şöyle yapılır: Cenaze defnedildikten sonra iyi hal sahibi bir kimse
ölünün yüzüne karşı durur ve ona ismiyle hitaben "Ey falan!" diye üç kez
seslenir ve sonra şöyle der:
"Üzkür mâ künte aleyhi min şehâdeti en lâ ilâhe illallah…"
"Ey falan! Hayatta iken üzerinde olduğun, benimsediğin şu hususları
unutmayasın: Allah'tan başka Tanrı yoktur ve Muhammed O'nun elçisidir.
Cennet ve cehennem gerçektir, yeniden diriliş vardır, kıyamet saati kuşkusuz
gelecektir. Allah kabirde yatanları yeniden diriltecektir. Yine unutma ki, sen
Rab olarak Allah'ı, din olarak İslâm'ı, peygamber olarak Muhammed'i, imam
olarak Kur'an'ı, kıble olarak Kâbe'yi ve kardeş olarak müminleri seçmiş ve
bununla mutlu olmuştun. Rabbim olan Allah'tan başka Tanrı yoktur, ben ona
dayandım, büyük arşın Rabbi de O'dur."
Bundan sonra üç kere, Yâ abdellâh, kul lâ ilâhe illallâh (Ey Allah'ın
kulu, lâ ilâhe illallah de) denilmesi ve bunun ardından üç kere Rabbim Allah,
dinim İslâm, peygamberim Muhammed'dir. Ey Rabbim, sen onu
tek başına bırakma, vârislerin en hayırlısı sensin denilmesi âdet olmuştur.
Umulur ki bu telkinler ölüye yarar sağlar, orada bulunanlara ikaz
olur.
NAMAZ 369
Bir kimse "Falan zat beni yıkasın, namazımı kıldırsın veya beni kabre
koysun" şeklinde vasiyet ederse, bu vasiyeti yerine getirmek gerekmez.
Ancak ölünün velisi olan kişi, buna rızâ gösterirse bu vasiyet yerine getirilir.
Cenazeyi taşımak veya kabri kazdırmak için ücretle adam tutmak câizdir.
Bir kimsenin kendisi için kefen alıp hazırlaması câiz olduğu gibi, günümüzde
şehirlerdeki cârî âdete göre aile mezarlığı olarak mezar yeri almak da -genel olarak
müslümanlara bir sıkıntı getirmezse- câizdir. Tabii ki aslolan, bir insanın
kendisi için kabir hazırlaması değil, kendisini kabir için hazırlamasıdır.
Cenazenin gündüzün gömülmesi müstehaptır; gece defnedilmesini
mekruh görenler, gecenin ve karanlığın yol açacağı sakıncaları göz önünde
bulundurmuşlardır. Başkaca bir sakınca bulunmadığında gece de defin yapılabilir.
Ölünün velisi, ölünün gömülmesinin ertesi gününden başlayarak yedinci
güne kadar, imkânı ölçüsünde fakirlere sadaka vermeli ve sevabını ölüye
bağışlamalıdır. Bu bir sünnettir. Bunu yapamazsa iki rek‘at namaz kılarak
sevabını ölüye bağışlar.
Ölü sahiplerinin ölümün birinci, üçüncü günlerinde veya haftasında yemek
vermeleri konusunda herhangi bir sünnet veya tavsiye bulunmamaktadır.
Bununla birlikte, ölü sahiplerine eziyet olmamak, gereğinden fazla önemsememek
yani dinî bir görev saymamak şartıyla ve daha ziyade fakirlerin doyurulmasına
yönelik olarak bu zamanlarda yemek verilebilir. Komşuların ilk
üç gün içerisinde, ölü sahipleri için yemek hazırlayıp getirmeleri, ülkemizde
yaygın olarak yapılan güzel âdetlerdendir.
I) Tâziye
Tâziye, ölünün yakınlarına mümkün olduğunca teselli edici, rahatlatıcı
sözler söylemek ve üzüntüsünün paylaşıldığını göstermekten ibarettir. Tâziye
için çoğunlukla "Allah size güzel sabırlar ihsan etsin ve mükâfatını da
versin", "Başınız sağ olsun! Allah geride kalanlara ömür versin!" gibi sözler
söylenir. Tâziyenin kabristanda veya ölünün kapısının önünde yapılması
mekruh görülmüştür.
Tâziye süresi, aynı yerde yaşayanlar için üç gündür. Tâziyenin üç gün içinde
yapılması müstehaptır. Ölü sahipleri normal hayata daha çabuk dönebilseler
diye, üç günden sonra tâziye yapmak mekruh kabul edilmiştir. Ölü
sahipleri yapılacak tâziyeleri kabul için üç gün süreyle evlerinde oturabilir
370 İLMİHAL
ler. Başka yerde oturanlar veya aynı yerde olduğu halde haberi olmayanların
üç günden sonra tâziye yapmaları mümkün görülmüş ise de, aslolan
tâziye işinin üç gün içinde bitirilmesidir.
J) Iskat ve Devir
İbadetlerde ıskat, namaz, oruç, kurban, adak, kefâret gibi ibadet ve borçları
ifa etmeden vefat eden bir kimseyi bu borçlarından kurtarmak için fakirlere
fidye ödenmesi işlemini ifade eder. Fıkıhta daha çok namaz ve oruç borcunu
düşürme anlamına gelen ıskat-ı salât ve ıskat-ı savm terimleri kullanılır. Burada
fidyeden maksat söz konusu ibadetlerin yerine geçmesi amacıyla yapılan
nakdî veya aynî ödemelerdir. Bu bağlamda ıskat-ı salât, bir kimsenin sağlığında
eda veya kazâ edemediği namaz borçlarını uhdesinden düşürebilmek
için ölümünden sonra fidye ödenmesi işlemini, devir de bu fidye ödemede
geliştirilen bir yöntemi ifade eder.
a) Iskat
Hz. Peygamber, sahâbe, tâbiîn ve tebeu’t-tâbiîn dönemlerinde yukarıdaki
anlamda ıskat söz konusu olmadığından, ıskat-ı salât ve ıskat-ı savm anlayış
ve uygulamasının Kitap, Sünnet ve sahâbe fetvalarından delillendirilmesi
yerine, fıkhın gelişim seyri göz önünde tutularak ele alınması daha doğru
olacaktır. Öte yandan, ıskat-ı salât telakki ve uygulaması hem teori hem de
tarihî seyir itibariyle ıskat-ı savm fikrine dayandırıldığı için, öncelikli olarak
ıskat-ı savm, sonra da ıskat-ı salât hakkında bilgi verilmesi yerinde olur.
İbadetler ve bu nitelikteki kefâretler Allah hakkı grubunda yer aldığı için
kural olarak ıskat kabul etmez. Dinî mükellefiyetlerin ifasında mükellefin
niyeti ve ibadetin Allah rızâsı için yapılması ibadetin özünü, şekil şartları ise
maddî unsurunu teşkil edeceğinden, ibadetler ancak şâriin belirlediği sebeplere
bağlı olarak ve O'nun emrettiği tarzda yerine getirilirse ifa edilmiş sayılır.
İbadetlerin dinin taabbüdî (kulluğu ve teslimiyeti sembolleştiren) hükümlerinin
en başında yer almasının da anlamı budur.
Fıkıh kültüründe ibadetler; bedenî, malî, hem bedenî hem malî şeklinde
üçlü ayırıma tâbi tutulur ve her bir ibadetin mükellef tarafından zamanında,
bizzat ve ayrı ayrı ifa edilmesi gerektiği, her ibadetin kendine mahsus bir
sebebi ve gayesi olduğu, hiçbirinin diğerinin yerine geçmeyeceği önemle
vurgulanır. Aynı şekilde namaz, oruç gibi bedenî-şahsî ibadetlerin mükellef
adına bir başkası tarafından yerine getirilmesi de (niyâbet) câiz görülmemiştir.
İbadetlerin ifasıyla ilgili genel prensipler böyle olmakla birlikte şâri‘, dinde
NAMAZ 371
kolaylık ilkesinin de bir gereği olarak, sınırlı ârizî hallerde bazı istisnaî hükümler
sevketmiş ve ifa edilemeyen bazı ibadetlerin aynı veya başka cinsten
bir diğer ibadet ya da fiille telâfisine imkân tanımıştır. Seçimlik kefâretler,
hacca gidemeyenin yerine bedel gönderilmesi, kadınların hayız ve nifas
hallerinde namazdan muaf tutulması ve orucu da -ileride kazâ etmek üzeretutmamaları,
hasta ve yolcunun oruç tutup tutmamakta serbest olması ve
tutmadığı oruçları diğer günlerde kazâ edebilmesi, unutma veya uyku sebebiyle
kılınamayan namazın ilk fırsatta kılınması gibi hükümler bunun örnekleri
ise de bu grupta yer alan belki de en önemli istisnaî hüküm oruç
tutmaya güç yetiremeyenlerin bunun yerine fidye ödemeleridir (el-Bakara
2/184). Hanefî fakihlerinin oruç yerine fidyenin ödenmesine "misl-i gayr-i
ma‘kul ile kazâ" demeleri de bunun istisnaî ve kural dışı olduğunu belirtmeyi
amaçlar (Serahsî, I, 49).
İbn Abbas, İbn Ömer, İbn Mes‘ûd, Muâz b. Cebel ve Seleme b. Ekva‘ın da
aralarında bulunduğu bir grup sahâbî, "Sizden ramazan ayına yetişenler o ayda
oruç tutsun" (el-Bakara 2/185) meâlindeki âyet nâzil oluncaya kadar ashaptan
dileyenin oruç tuttuğunu, dileyenin de tutmayıp fidye verdiğini, bu âyet nâzil
olduktan sonra ise oruç tutmaya gücü yetenler hakkında fidye hükmünün
neshedilip yalnız hasta ve yaşlılar için bir ruhsat olarak kaldığını belirtirler (Müslim,
“Sıyâm”, 149-150; Cessâs, Ahkâmü'l-Kur'an, I, 218). Bu sebeple, oruçta fidye
ile ilgili âyette (el-Bakara 2/184) geçen “Oruç tutmakta güçlük çekenler” (oruca
zorlukla güç yetirenler veya güç yetiremeyenler) kaydı ile bir sonraki âyette yer
alan ramazan ayına erişen herkesin oruç tutması emri birlikte ele alınarak, oruç
tutmaya gücü yetenlerin fidye ödemesinin câiz olmadığı hususunda görüş birliğine
varılmıştır. Hz. Peygamber ve sahâbenin uygulaması da bu yönde olmuştur.
Sonuç olarak, İslâm âlimlerinin ortak kabulüne göre, ihtiyarlık ve iyileşme ümidi
kalmamış hastalık sebebiyle oruç tutamayan kimseler, kazâ etmeleri de mümkün
olmadığı için tutamadıkları gün sayısınca fidye öderler. Âyetin tutulamayan
orucun kazâ edilmesini değil de her bir oruç için bir fakir doyumu fidye ödenmesini
emretmesi, burada hastalık, bünye zayıflığı, meşakkat ve yolculuk gibi geçici
bir mazeretin değil, yaşlılık ve iyileşme umudu kalmamış hastalık şeklinde devamlılık
arzeden bir mazeretin kastedildiği yorumuna haklılık kazandırmıştır. Bu
kimselerin, tekrar sağlığa kavuşup oruç tutabilir hale gelmeleri ümit edilmediğinden
tutulamayan orucun, aynı cinsten bir ibadetle telâfisi talep edilmemiş, "Her
bir oruç için bir fakiri doyurma" şeklinde sosyal amaçlı, orucun mahiyetiyle de
alâkalı bir başka ibadet istenmiştir. İslâm ümmeti içinde ortaya çıkan ıskat-ı
savm ve akabinde ıskat-ı salât tatbikatı, temelde âyetin sınırlı mazeretler için
getirdiği bu istisnaî hüküm etrafında geliştirilen zorlama yorum ve temennilerden
372 İLMİHAL
kaynaklandığından âyetin kimler için hangi imkân ve hükümleri öngördüğünün
iyi bilinmesi ayrı bir önem taşımaktadır.
Ölüme kadar her geçen gün bünyesi zayıflayan hasta ve yaşlıların, tutamadıkları
farz oruçları için kaideten sağlıklarında fidye ödemeleri, değilse
fidyenin ödenmesini vasiyet etmeleri gerekir. Böyle bir vasiyetin mevcudiyeti
ve terekenin üçte birinin de yeterli olması halinde mirasçıların bu fidyeyi
ödemeleri dinî bir vecîbedir. Vasiyeti yoksa veya üçte bir yeterli değilse,
mirasçıların teberru kabilinden bunu ödemeleri tavsiye edilmiştir.
Yukarıda özetle verilen hükümler, devamlı hastalık ve yaşlılık sebebiyle
oruç tutamayanlara mahsus olup bu iki durumun dışında kalan yolculuk,
hastalık, gebelik, süt emzirme, ileri derecede açlık ve meşakkat gibi mazeretler
oruç tutmamaya veya başlanmış bir orucu bozmaya ruhsat teşkil etse
de, tutulamayan oruçlar için fidye ödenmesini câiz kılmaz, mazeret hali
kalktıktan sonra kazâ edilmeleri gerekir. Bu kimseler kazâ edemeden vefat
etmişse, mirasçıların aynı şekilde bu oruçlar için de fidye vermesi İslâm
âlimlerince câiz, hatta tavsiye edilen (mendup) bir davranış olarak görülmüştür.
Bu konuda fıkıh mezhepleri arasında önemli bir görüş ayrılığı yoktur.
Çünkü kazâ borcunu geciktirmemek gerekli ise de, burada başlangıçta
mazerete, devamında ise ihmale ve ileride kazâ etme ümidine dayalı hoş
görülebilir bir terk söz konusudur. Ayrıca vefat, bu kimsenin orucunu kazâ
etme imkân ve ihtimalini ortadan kaldırdığından yaşlı ve hasta için söz konusu
olan acz hali burada da var sayılabilir.
Mükellefin oruç borcunun vefatından sonra fidye ödenerek düşürülmesi
(ıskat-ı savm) arzu ve teşebbüsünün yukarıda özetlenen şartlarla ve zikredilen
iki durumla sınırlı kalması beklenirken hangi dönemde başladığı tam olarak
bilinemeyen fakat hicrî II. asrın sonlarına doğru ortaya çıkması muhtemel olan
bir yorum ve kıyaslama ile, sağlığında mazeretsiz olarak oruç tutmamış ve
kazâ da etmemiş kimse adına vefatından sonra fidye verilebileceği ve bu fidyenin
ölenin oruç borcunu ıskat etmesinin muhtemel olduğu görüşü gündeme
gelmiş ve uygulama alanına girmeye başlamıştır. Fakihlerin çoğunluğuna ait
olduğu sanılan bu görüş, sağlığında mazeretsiz olarak oruç tutmayıp kazâ da
etmeyen kimsenin vefat etmekle kazâ etme imkânını yitirdiği için, mazerete
binaen oruç tutamayan kimsenin durumuna kıyasen bu kimse adına da fidye
verilebileceği, vasiyeti varsa kıyasın daha güçlü olacağı gerekçelerine sahiptir.
Hanefî kaynaklarında, İmam Muhammed'in ölenin vasiyeti olmasa bile mirasçıların
onun oruç borcu için fidye vermesinin Allah'ın dilemesine bağlı olarak
yeterli olacağını söylediği rivayet edilir. Yine ileri dönem fıkıh kitaplarında,
NAMAZ 373
vasiyetin bulunması kaydıyla veya mutlak olarak fidye ile ıskat-ı savmın câiz
olduğu ve bunun cevazı hakkında nas bulunduğunun ifade edilmesi de, bu
son kıyasın dayandırıldığı âyet hükmünün mazeretsiz olarak tutulmayan ve
kazâ edilmeyen oruçlar için de fidye verilebileceğini kapsadığı iddiasını içermesi
yönüyle tetkike muhtaç bir konudur. Konu, diğer fıkıh mezheplerinde de,
benzeri bir yaklaşımla ele alınır.
Iskat-ı savm hakkında yapılan bu genişletici yorumun, yine hicrî II. yüzyılın
sonlarından itibaren namaz hakkında da düşünülmeye başlandığı tahmin edilmektedir.
Kişinin sağlığında iken kılmadığı veya kılamadığı namazlar için vefatından
sonra fidye verilerek borcunun düşürülmesi temenni ve teşebbüsüne ad
olan ıskat-ı salât hakkında, İmam Muhammed eş-Şeybânî hariç tutulursa ilk
Hanefî müctehidlerinden olumlu bir görüş bilinmemektedir. Kaynaklarda İmam
Muhammed'in ez-Ziyâdât'ta ıskat-ı savm için yukarıdaki görüşünü açıkladıktan
sonra "Bir kimse namaz borcu için fidye verilmesini vasiyet etse, Allah'ın dilemesine
bağlı olarak bu fidye onun için yeterli olur" temennisini belirttiği, ancak
ıskat-ı savm hakkında kıyas yaparken namaz hakkında böyle bir kıyasa girişmeyip
namazın hükmünü orucunkine ilhak etmekle yetindiği aktarılır. Burada
kıyastan değil de ilhaktan söz edilmesi, kıyasın dayandırılabileceği bir aslın bulunmayışındandır.
Bir mazeret sebebiyle kılınamayan farz namazların bu mazeret
kalkınca hemen kılınması veya kazâ edilmesi emredilmiş ise de (Buhârî,
“Mevâkýt”, 37; Müslim, “Mesâcid”, 314; Ebû Dâvûd, “Salât”, 11), mazeretsiz olarak
kasten terkedilen namazların daha sonra kazâ edilmesi gerektiğine ve bu kazânın
kişiden namaz borcunu düşüreceğine dair açık bir nas yoktur. Böyle olunca,
kılınmayan veya kılınamayan bir farz namazın yerine, sağlığında mükellefin
veya vefatından sonra mirasçılarının fidye vermesinin cevazını ve bu fidyenin
söz konusu namaz borcunu düşüreceğini açık veya dolaylı şekilde bildiren hiçbir
âyet veya hadisin bulunmaması gayet tabiidir. İmam Muhammed'in ıskat-ı salât
hakkında "Allah dilerse yeterli olur" şeklinde ihtiyatlı bir temennide bulunması da
bu sebeptendir. Serahsî de, ölenin namaz borcu için verilecek fidyenin namazın
yerine geçmesinin kesinlik taşımadığını, fakat bunun Allah'ın lutuf ve keremine
kaldığını söyler (Usul, I, 51).
Zaten ıskat-ı salâtın cevazına kail olan fakihler de, namaz ve oruç borcuyla
vefat eden kimsenin her iki ibadet açısından da ifa edemez olma (acz)
durumuna düştüğünü, namazın oruçtan daha önemli olduğunu, oruç hakkındaki
ruhsatın gerekçesinin "acz" olması halinde namazı da oruca ilhak
etmenin ihtiyaten de olsa mümkün olacağını, ancak cevazın şüpheli, ıskatın
da bir temenniden öteye geçmediğini ifade ederler. Öte yandan ıskat-ı salât
hakkındaki bu yorum ve temenniler, namaz borcuyla ölen kimsenin bu
374 İLMİHAL
yönde vasiyetinin bulunması ve bıraktığı malın üçte birinin buna yeterli
olması kaydıyla söz konusu edilir. Ortada böyle bir vasiyet veya mal yokken
mirasçılar kendiliklerinden böyle bir çabaya girmişlerse, ölenin, ibadetinin
bu şekilde olsun telâfisine yönelik bir niyet ve ihtiyarı bulunmadığı için
namaz borcunun fidye ile sâkıt olması temennisinin daha da şüpheli ve
zayıf hale geldiği, belki sadece fakirlere fidye olarak dağıtılan para sebebiyle
bir hayır ve tasadduktan söz edilebileceği dile getirilir.
Şâfiî mezhebinde ağırlıklı görüş, namaz borcuyla veya itikâf adak borcuyla
ölen kimsenin yakınlarının ölen adına bu ibadetleri ifa etmesinin de, fidye
vererek bu borçları düşürmesinin de câiz olmadığı yönündedir. Bununla birlikte
orta ve ileri dönem Şâfiî literatüründe, İmam Şâfiî'nin oruç borcuyla ilgili
görüşünden yola çıkılarak yakınlarının ölen adına bu iki ibadeti ifa edebileceği,
yine tahrîc usulü işletilerek ölenin namaz ve itikâf borcu için fidye verilebileceği
görüşleri dile getirilir. Ancak bunun, VIII. yüzyıl Şâfiî fakihlerinden Sübkî'nin
de yaptığı gibi istisnaî ve biraz da Hanefîler'i takliden gidilebilecek bir
çözüm olduğu belirtilerek mezhepte tercih edilen görüşün bu olmadığı vurgulanmak
istenir.
İfa edilemeyen ibadetler için mükellefin vefatından sonra fidye ödenmesinin
cevazı ve borcu düşürücü olup olmadığı tartışması, bedenî ibadet olmaları sebebiyle
namaz ve oruç üzerinde odaklaşır. Mükellefin sağlığında iken ifa etmediği
kurban, adak, malî kefâret veya zekât gibi ibadetlerin vefatından sonra vasiyetine
bağlı olarak hatta mirasçılar tarafından kendiliğinden malî ödeme ile telâfi
edilmesi, hem iki ifa arasında cins birliğinin bulunması hem de bu tür ibadetlere
üçüncü şahısların haklarının taalluk etmesi ve malî ibadetlerde niyâbetin kural
olarak câiz olması sebebiyle daha anlamlıdır. Bu ödemelerin, mükellef tarafından
bizzat yerine getirilmeyişi ve niyetin bulunmayışı sebebiyle ibadet niteliği tartışmalı
olsa bile en azından üçüncü şahısların (fakirlerin) haklarını ıskat edebileceği
savunulabilir. Öte yandan fidye, kefâret orucu gibi başka bir ihlâlden doğan ve
seçimlik bir ceza olarak tutulması gereken oruçlarda değil de ramazan orucu gibi
bizâtihî asıl olan oruçta gündeme getirilir.
b) Devir
Iskat-ı savm ve salâtın kıyaslama, ilhak ve temenni tarzında da olsa
tartışmaya açılması ve ölenin bütün ibadet borçlarının fidye ile ıskat edilebileceği
düşüncesinin kamu oyuna aksetmesi, bu yönde bir uygulamanın
hızla yaygınlaşmasının bir âmili olduğu gibi, bu imkân bedenî ibadet yükümlülüğü
açısından zengin ve fakir arasında bir ayırım yaptığı için ayrı bir
tartışmayı da başlatmış oldu. Çünkü söz konusu anlayış ve uygulama gün
NAMAZ 375
deme geldiğinde sadece malî imkânı elverişli olan aileler ve mirasçılar vefat
eden yakınlarının yüksek meblağlar tutan fidye borcunu ödeme imkânı
bulmaktaydı. Bu ayırımın yol açtığı sıkıntı, hicrî IV. yüzyılın sonlarından
itibaren "devir" işleminin bulunması ve câiz görülmesiyle giderilmeye çalışıldı.
Devir, ıskat için fakirlere nakdî bedeli tamamen vermek yerine muayyen
bir miktarı hibe edip tekrar hibe yoluyla ondan geri alma ve toplam borç
miktarına ulaşıncaya kadar bu hibe ve karşı hibe işlemini devam ettirme
usulünün adıdır. Böylece elde devredilen para ile devir sayısının çarpımıyla
elde edilen meblağın fidye olarak hibe edilmiş olacağı, neticede de ıskat için
gerekli fidyenin tamamen ödenmiş olacağı var sayılmaktadır.
Ölenin toplam fidye borcunun hesaplanmasında sadece ifa edemediği namaz
ve oruç borçları için fidye verilmesi, kurban, adak ve kefâret türündeki
bilfiil ibadet borçlarının ödenmesi ile yetinilmeyip ihtiyaten ölenin bulûğdan
vefatına kadar devam eden döneme ait bütün bedenî ibadetleri ve Allah hakkı
grubundaki bütün dinî mükellefiyetleri göz önünde bulundurulup bunlar fidye
ile ıskat edilmek istenir. Bu yaklaşım ve arzu, haliyle ödenecek meblâğı yükseltmekte
ve devri âdeta kaçınılmaz kılmaktadır. Öte yandan, devir usulüyle
önemli bir ödeme kolaylığı getirilmiş olması da böyle bir talebi ve hesaplama
yöntemini teşvik etmektedir. İşlemin sonunda arada devrolunan miktar fakirlere
verilir ve böylece toplam borç miktarı kadar para fidye olarak dağıtılmış
sayılır. Zekât ödeme dahil diğer malî mükellefiyetlerin ifasında câiz olmayacağı
açıkça belirtilen bu işleme belli bir dönemden sonra bazı fakihlerin ıskat-ı
savm ve salâtta istisnaî olarak cevaz vermeye başladığı, sorulan fetvalar ve
verilen cevaplar dikkatlice incelendiğinde, onların bu yönelişinin temelinde,
herhangi bir şer‘î delilden ziyade ümit, ihtiyat ve temenniye dayalı bir iyimserliğin,
âdet baskısının ve bazan menfaat beklentisinin yattığı görülür.
Öte yandan, bedenî ibadetlerde aslolan fakirle zenginin eşit olmasıdır.
Ölenin namaz ve oruç borcunu fidye ödeyerek ıskat etme bir imkân ise bu
imkânı, yakınlarının ibadet borçları için fidye verme arzusu içinde olan fakat
malî durumları buna elvermeyen fakir ailelere de tanımak ve böylece bedenî
ibadetlerde mükellefiyet ve ifa imkânı yönüyle eşitlik ilkesini korumak gerekir.
Bu düşünce de devir işleminin câiz görülmesinde önemli bir âmil olmuştur.
Bu fakihler, devir usulüne, vasiyet edilen miktarın (ki bu miktar
terekenin kural olarak üçte birini geçemez) toplam fidye borcunu ödemeye
yetmemesi durumunda başvurulabileceğini belirtmiş ve devirin, daha fazla
harcama yapmak istemeyen zenginler için bir hile kapısı olmayıp fidye borcunu
başka türlü ödeme imkânı bulunmayanlar için zayıf bir ümide de dayansa
âdeta son çare olduğunu vurgulamak istemişlerdir. Bu fakihlerin
376 İLMİHAL
böyle bir cevaz kapısını aralarken iyi niyetle hareket ettikleri ve tasaddukla,
hayır ve hasenatla sonuçlanması sebebiyle ıskat ve devir işlemine sıcak
bakmış olacakları doğrudur. Ancak açılan bu cevaz yolunun, yukarıda zikredilen
sınırlandırıcı ve yönlendirici mülâhaza ve kayıtlar da göz ardı edilerek
daha sonraları dinî bir imkân veya gereklilik olarak telakki edilip zenginfakir
herkes tarafından alabildiğince kullanıldığı ve âdeta dinî ödevlerde
hileyi sembolize eden bir gelenek halini aldığı da inkâr edilemez.
Sonuç itibariyle, âyette sadece oruç tutmaya gücü yetmeyen sürekli mazeret
sahibi kimselerin fidye vermesinin emredildiği, bunun dışındaki ıskat-ı savmın
âyette yer almadığı, ıskat-ı salâtın ve devir işleminin ise Kur'an veya Sünnet'ten
herhangi bir delile veya fıkhî hüküm elde etmede kullanılan bir usule dayanmadığı
açıktır. Zaten bedenî ibadetler ruhun Allah'a yükselişini sembolize ettiği,
kişinin kendini geliştirip eğitmesine yardımcı olduğu ve tabii olarak mükellef
açısından birçok mânevî ve derunî yararlar taşıdığı için bunların sıradan bir borçalacak
ilişkisi çerçevesinde mütalaa edilmesi ve neticede ıskat usulünün alternatif
ifa olarak görülmesi bu ibadetlerin ruh ve amacına aykırıdır. Ancak vefat eden
kimsenin yakınlarının müteveffanın uhrevî mesuliyetini azaltacak bir şeyler
yapabilme yönündeki iyi niyeti ve gayreti, müteahhirînden bazı fakihlerin de
ihtiyat ve temenniden öte gitmeyen fakat neticede fakirlere tasaddukla sonuçlanan
ıskat işlemine engel olmamaları hatta olaya sıcak bakmaları, bu sürecin tabii
bir devamı olarak fakirler için de devir usulünün bulunması, ıskat ve devrin İslâm
toplumunda hızla yaygınlaşmasının temel âmili olmuştur. Mazeretsiz olarak
tutulmayan ve kazâ edilmeyen oruçlar için ıskat-ı savmın, bütünüyle ıskat-ı
salâtın ve devrin cevazı yönünde Kur'an'da, sünnette veya sahâbenin ve
müctehid imamların fetvalarında hiçbir açıklama yer almadığı halde bütünüyle
ıskat ve devrin uygulamada giderek yaygınlaşması, bunun İslâm'ın öngördüğü
veya cevaz verdiği bir usul olarak algılanmasına, insanların sağlıklarında ibadetleri
ifada tembellik etmesine veya ihmalkâr davranmasına, İslâm'ın bu âdet
sebebiyle yanlış anlaşılmasına ve haksız ithamlara mâruz kalmasına yol açmaktadır.
Ancak ölen için bir şeyler yapıp Allah'ın rahmetini umma, dinî bir
görevi ifa etme, bu vesileyle ihtiyaç sahiplerine yardım etme gibi birçok farklı
niyetin içiçe olduğu, psikolojik ve iktisadî sebeplerin ve sosyal baskının ön plana
çıktığı bu işlemin sadece ilmî ve şeklî bir yaklaşımla bid‘atlardan ve yanlışlardan
arındırılması da kolay görünmemektedir. Din adına yapılan bu tür yanlış uygulamaları
önlemenin belki de en etkili yolu, geride kalanların ölenler için yapabilecekleri
en iyi hizmetin onların namaz-oruç borcu için para ödemek değil kendi
ibadetlerini düzenli şekilde yerine getirmek, dünyada iyi bir müslüman olarak
yaşamak ve ölen yakınları için, sevabını onlara bağışlamak üzere hayır, eser,
iyilik, ibadet ve dua yapmak olduğu bilincine ermeleridir.
NAMAZ 377
K) Şehidlere Ait Hükümler
Allah yolunda canını veren kimseye şehid denir (çoğulu şühedâ). Böyle
bir kişiye şehid denilmesinin ne anlama geldiği konusundaki görüşlerden
bazıları şunlardır: Böyle bir kişiye şehid denilmiştir; çünkü bu kişinin cennete
gireceğine şahitlik edilmiştir. Böyle bir kişiye şehid denilmiştir; çünkü
ölümü anında birtakım rahmet melekleri hazır bulunmuştur. Böyle bir kişiye
şehid denilmiştir; çünkü kendisi Cenâb-ı Allah'ın mânevî huzurunda hazır
olarak rızıklandırılacaktır.
Şehidlik Muhammed ümmetine tahsis edilmiş üstün bir pâye, büyük bir
mertebedir. Kur'an'da "Allah yolunda öldürülenlere ölü demeyin! Onlar diridirler,
fakat siz farketmiyorsunuz" (el-Bakara 2/154) ve "Allah yolunda öldürülenleri
ölü sanmayın! Onlar diridirler. Rableri katından rızıklandırılmaktadırlar"
(Âl-i İmrân 3/169) buyurulmuştur. Peygamberimiz de bir hadislerinde
"Şehid cennettedir" buyurmuş (Ebû Dâvûd, “Cihâd”, 25), başka bir hadiste
de "Allah katında hayırlı bir mertebede iken ölmüş kullar içinde, dünya
içindekilerle birlikte kendisine verilecek olsa bile, şehidden başka hiçbir
kimse yeniden dünyaya gelmek istemez. Çünkü şehidler, şehidliğin ne denli
üstün bir mertebe olduğunu görmüş oldukları için, dünyaya dönüp yeniden
bir kere daha şehid olmak için can atarlar" (Buhârî, “Cihâd”, 6) diyerek,
âhirette verilen üstün mertebe yanında şehâdet şerbetini içmenin, şehidliği
tatmanın da ayrı bir zevki bulunduğunu ifade etmiş olmaktadır. İslâm dininde
şehidlik yüksek bir mertebe olarak kabul edildiği ve Allah yolunda
öldürülenler şehidlik pâyesiyle taltif edildiği için, müslümanlar açısından
Allah yolunda ölmek sevimli ve gönülden istenen bir iş haline gelmiştir.
Birçok hadiste hangi durumda bir müslümanın şehid olacağı konusuna
açıklık getirilmiştir. Bir hadiste, canı, malı ve namusu uğruna ölen kişinin
şehid olacağı bildirilmiştir. Korunması dinin amaçları arasında yer alan can,
mal ve namus uğruna ölmenin şehid olarak nitelendirilmesi, bu hususlara
dinimizde ne kadar önem verildiğini de göstermektedir.
İslâm hukukçuları ilgili hadislerden yola çıkarak dünyevî ve uhrevî hükümler
bakımından şehidleri üç kısımda değerlendirmişlerdir.
1. Hem dünya hem âhiret hükümleri bakımından şehid sayılanlar: Bunlar
Allah yolunda savaşırken öldürülen kişilerdir. Kâmil mânada şehid bunlardır
ve bunlara "hükmî şehid" denilir. Bu tür şehidler yıkanmaksızın, kanlı
elbiseleriyle defnedilir, elbiseleri onların kefeni yerine geçer. Üzerindeki silâh
ve başka ağırlıklar alındıktan sonra cenaze namazı kılınarak defnedilir. Di
378 İLMİHAL
ğer üç mezhebe göre, şehidlerin yıkanmasına gerek olmadığı gibi üzerlerine
cenaze namazı kılınmasına da gerek görülmemesi, yine şehidin elde etmiş
olduğu yüksek pâye ile ilgilidir.
2. Sadece dünya hükümleri bakımından şehid sayılanlar: Kalbinde nifak
bulunmakla yani münâfık olmakla birlikte, dış görünüşü itibariyle müslüman
olduğuna hükmedilen ve müslümanların saflarında bulunduğu sırada
düşman tarafından öldürülen kişiler bu grupta yer alır. Bunlar dünyada yapılacak
işler bakımından şehid muamelesi görürler.
3. Sadece âhiret hükümleri bakımından şehid sayılanlar: Allah yolunda
savaşırken aldığı bir yaradan dolayı o anda değil de, daha sonra ölen kişiler
bu grupta yer alırlar.
Ayrıca hadislerde şehid oldukları bildirilmekte olan, yanlışlıkla veya
haksız yere öldürülen kişi, yangında, denizde veya göçük altında can veren
kişiler; veba, kolera, sıtma gibi yaygın ve önlenmesi zor hastalıklar sebebiyle
ölenler, ilim tahsili yolunda, helâl kazanç uğrunda, gerek kendisinin
gerekse, -isterse gayri müslim olsun- başkalarının can, mal ve namusları
uğrunda ölenler, loğusa iken ölen ve cuma gecesinde ölen kimseler de bu
grupta yer alan şehidlerdir.
Kur'an'da "Allah'a ve elçisine itaat eden kimseler; Allah'ın nimetine mazhar
olmuş bulunan peygamberler, sıddîklar, şehidler ve iyi/sâlih kullar ile
birlikte bulunacaklardır" (en-Nisâ 4/69) buyurularak, şehidlerin Allah katındaki
itibarına işaret edildikten sonra Allah ve Resulü'ne itaat eden, yani
İslâm dininin getirdiği hükümlere boyun eğen kimsenin de aynı şekilde iyi
muamele göreceği belirtilir. Hz. Peygamber de"Kim şehid olmayı içtenlikle
dilerse, Allah onu şehidlerin menzilesine ulaştırır, bu kişi isterse yatağında
ölmüş olsun" (Müslim, “İmâre”, 156-157; Nesaî, “Cihâd”, 36) buyurarak müslümanın
iyi niyet ve samimi arzusunun bile Allah katında üstün bir değere
sahip olduğunu belirtmiştir.
(KAYNAK:DİYANET İŞLERİ BAŞKANLIĞI İLMİHAL 1.CİLT İMAN VE İBADETLER)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder